Γιατί; – Η αγαπημένη έκφραση και φυσικά ερώτηση των απανταχού πιτσιρικάδων και δεσποσύνων ανά την υφήλιο.
Μέχρι την ηλικία των πέντε με επαναλήψεις σε βαθμό κακουργήματος!
Κι από κει και μετά η επανάληψη της αναζήτησης φθίνει αναλόγως του καθενός το δεδομένο ή μη υπόβαθρο.
Ερώτηση που εκφράζεται είτε λεκτικά, είτε βουβά με απλή ένδειξη την απορία ζωγραφισμένη στα διάπλατα ανοιγμένα παιδικά ματάκια ή με τις κάθε είδους σκανταλιές, που αποσκοπούν στη μάθηση και τη γνώση.
Ερώτηση που μερικές φορές δεν εκφράζεται καθόλου για διάφορους λόγους, πέρα από αυτούς που «ελέγχουν» τα ίδια τα παιδιά, και που μπορεί να οδηγήσει σε άλλα «δύσκολα» ή «εύκολα» μονοπάτια τις τρυφερές ψυχούλες και τα αγίνωτα ακόμα μυαλουδάκια.
Κι εδώ έρχεται το βιβλίο. Κι ο γονιός. Ο γονιός που νιώθει το βάρος της ευθύνης του απέναντι στο παιδί που έφερε στον κόσμο. Ο γονιός που θέλει (μπορεί - δεν μπορεί, γνωρίζει - δεν γνωρίζει), να δώσει στο παιδί του τα εργαλεία που θα του εξασφαλίσουν μια καλή ζωή.
Ή μήπως γράφεις αυτό που θέλεις να είσαι, να συμβαίνει, να υπάρχει. Γιατί αν δεν το γράψεις δεν υπάρχει, scripta manent, verba volant. Ή μήπως έτσι δίνουμε στα έπεα τα πτερόεντα πολύ αέρα να κυκλοφορούν ασυνάρτητα και χωρίς μέτρο, ενώ ο λόγος υποτίθεται ότι έχει τιμή από μόνος του, κι ας μη γραφεί. Υπερτιμημένα τα scripta. Ο καθένας μας ανεβάζει την σαχλαμάρα του στο τάδε ιστολόγιο.
