Είσαι αυτό που γράφεις ή γράφεις αυτό που είσαι;

Ή μήπως γράφεις αυτό που θέλεις να είσαι, να συμβαίνει, να υπάρχει. Γιατί αν δεν το γράψεις δεν υπάρχει, scripta manent, verba volant. Ή μήπως έτσι δίνουμε στα έπεα τα πτερόεντα πολύ αέρα να κυκλοφορούν ασυνάρτητα και χωρίς μέτρο, ενώ ο λόγος υποτίθεται ότι έχει τιμή από μόνος του, κι ας μη γραφεί. Υπερτιμημένα τα scripta. Ο καθένας μας ανεβάζει την σαχλαμάρα του στο τάδε ιστολόγιο.

Τελικά, μάλλον γράφεις για να υπάρχεις. Είναι μια διαδικασία αυτοελέγχου και αυτοεπιβεβαίωσης, περίπου όπως τσιμπάς το χέρι σου να δεις αν ονειρεύεσαι.

Για παράδειγμα, δεν συμβαίνει το ίδιο όταν τρέχεις ή όταν κολυμπάς, όταν πίνεις ή όταν γελάς. Σε αυτές τις φάσεις είναι σίγουρο ότι αντλώ μεγαλύτερη ευχαρίστηση από την δραστηριότητα καθαυτή, αλλά το βίωμα είναι αμφισβητούμενο, ενώ με το γράψιμο αυτοελέγχω και αυτοεπιβεβαιώνω το … αυτονόητο της ύπαρξης.

Και ευτυχώς που εκείνο το άστοχο, άκαιρο, άκυρο, εξευτελιστικό, που στιγμιαία θα πεις δεν σε ακολουθεί παντού -εκτός αν είσαι τόσο άτυχος που βρεθεί μπροστά κανας δικός και μείνει στην αιωνιότητα ως ανέκδοτο μεταξύ φίλων! Εκεί βέβαια γελάμε και το ξορκίζουμε. Ενώ όταν κάθεσαι να τα γράψεις ωραία και καλά, έχεις όλο το περιθώριο εξωραϊσμού και βελτίωσης.

Οπότε, πόσο αυθεντικό είναι τελικά αυτό που γράφεται, εφόσον η ίδια η διαδικασία εμπεριέχει την διαδικασία ελέγχου για αποφυγή της κακοτοπιάς.

Θα κάνω ένα πείραμα.

Την Παρασκευή παραλαμβάνοντας την κόρη από το νηπιαγωγείο, λέει η δασκάλα τη Δευτέρα τα παραλαμβάνετε στις δέκα. Της λέω, γιατί τι είναι τη Δευτέρα; Απαντάει, Πολυτεχνείο. Πεθαίνω στη συνειδητοποίηση της μικροαστικής μου ξεφτίλας, δεν το αντέχει μέσα μου ο φοιτητής εαυτός που σκίστηκε να ανεβοκατεβαίνει σε πορείες, να ξενυχτάει σε ολομέλειες για το άσυλο, να περιφρουρεί εκθέσεις και τραπεζάκια στην Πατησίων, να γράφει εισηγήσεις σε συνέδρια για τον τρόπο εορτασμού της επετείου …

Λοιπόν το έγραψα.

Θα μπορούσα να μην το ‘γραφα, και να το χα μόνο πει. Έτσι, φευγαλέα, δίπλα σε ένα μάτσο αδιάφορα νηπιάκια που έπαιζαν με τα ζωγραφισμένα ντενεκεδάκια τους, και με μόνο ουσιαστικό αποδέκτη της ξεφτίλας τη δασκάλα, ε δεν θα ήταν και τόσο τραγικό. Δεν άντεξα όμως να μην το γράψω. Τα χειροτέρεψα τα πράγματα, επειδή scripta manent; Όοοοοχι. Βρήκα χώρο και χρόνο να βελτιώσω και να εξωραΐσω. Κάνοντας τα verba scripta, βρήκα την ευκαιρία να χώσω παραδίπλα και το σχολιάκι για την ξεφτίλα που ένιωσα και για το πόσο με έκαιγε παλιά το ζήτημα. Έτσι σώθηκε (μερικώς) η ξεφτίλα.

Άσε που αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία. Αχά, να ένας ακόμα λόγος που γράφουμε λοιπόν. Για να ακυρώσουμε τις «αμαρτίες».

Το πείραμα πέτυχε.

Επιβεβαιώθηκε η υπόθεση ότι οτιδήποτε γράφεται ΔΕΝ είναι αυθόρμητο. Καθοδηγείται από μια ανάγκη, ίσως αυτή της εξομολόγησης, της δυνατότητας εξωραϊσμού και βελτίωσης.

Είναι όμως αυθεντικό; Ε ναι, η αλήθεια θα ήταν πολύ σκληρή να ήταν μια κι έξω. Όχι για να ανατραπεί η αλήθεια της στιγμής του προφορικού λόγου, αλλά για να δοθεί ο απαραίτητος χώρος και χρόνος για την έκφραση όλων των όσων πραγματικά υπάρχουν και προ και πέραν της στιγμής.

Νομίζω πως το γράψιμο είναι τελικά η ταλάντωση την οποία χρειάζεται η ύπαρξη για να αποσβέσει την ένταση της στιγμής. Αποφαίνομαι: Γράφω αυτό που είμαι, για να υπάρξω και προ και πέραν αυτών που είπα και που έζησα.

newsfilter

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ