Πόνος, ο εξαγνιστής…

γράφει η Λίνα Παυλοπούλου

 

Κανείς δεν καταλαβαίνει αν δεν έχει περάσει από αυτό.

Κανείς δεν συναισθάνεται αν δεν έχει βιώσει την εμπειρία.

Όλοι μιλάνε για πόνο. Ποιό πόνο όμως?

 

Κάποιοι πονάνε για λίγο, δεν επιτρέπουν παραπάνω, δεν το αντέχουν.

Κάποιοι επιλέγουν να μην περάσουν καν μέσα από αυτό, το φοβούνται και το αφορίζουν.

Έτσι νομίζουν… γιατί στην ουσία το θάβουν…

 

Και κάποιοι συνηδειτά επιλέγουν να το βιώσουν μέχρι να εξαγνιστούν.

Ο δρόμος στενός, μακρύς, σκοτεινός, σκληρός, κακοτράχαλος, δύσβατος, μοναχικός.

Κι εσύ ξυπόλητος σ΄αυτό το δρόμο έτοιμος να τον διαβείς μέχρι να βγεις στο ξέφωτο.

Δεν έχεις άλλη επιλογή, αυτός το ξέρεις είναι ο δικός σου δρόμος που θα σε βγάλει στο φως.

Ο Χριστός σταυρώθηκε πριν αναστηθεί. Αυτός είναι ο δρόμος λοιπόν, θέλεις να τον διανύσεις.

Και ξεκινάς…

Ματώνουν τα πόδια σου γιατί κόβουν οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα σαν κοφτερές πέτρες.

Κάποιες πέτρες είναι τόσο σκληρές όσο η απόρριψη που βιώνεις.

Εδώ και εκεί φυτρώνει κανά λουλουδάκι που σου βγάζει ένα αμυδρό χαμόγελο που αυτόματα γίνεται θλίψη και πλημμυρίζει την ψυχή σου και σου θυμίζει την θλίψη που έχει φωλιάσει μέσα σου για τα λουλουδάκια που περιμένεις να ανθίσουν στη ζωή σου τόσα χρόνια. Ξεσπά μια μπόρα και μετά ξεθυμαίνει και αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορείς κι εσύ να ξεσπάσεις και να βγάλεις το θυμό σου για ότι σε έχει πικράνει. Αντί για αυτό πνίγεις το θυμό σου μέσα σου και τα βάζεις και πάλι με τον εαυτό σου γεμίζοντας θλίψη.

Παραπέρα ένας τεράστιος βράχος δεν σε αφήνει να προχωρήσεις. Σε ακινητοποιεί εκεί. Είναι ο βράχος της εγκατάλειψης. Μένεις εκεί και περιμένεις να έρθει κάποιος να σου απλώσει το χέρι και να σε βοηθήσει να τον περάσεις, να σου πει “εγώ είμαι εδώ για σένα”, όμως μέσα σου γνωρίζεις ότι δεν θα έρθει κανένας. Τελικά γνωρίζεις ότι αυτός ο κάποιος που περιμένεις είναι μόνο ο ίδιος σου ο εαυτός.

Ετσι μαζεύεις όσες δυνάμεις σου έχουν απομείνει και προσπαθείς να σκαρφαλώσεις στον βράχο, να τον περάσεις για να συνεχίσεις το δρόμο σου.

Γονατίζει η ψυχή σου από το βάρος του πόνου που προκαλεί η εγκατάλειψη, η σκληρότητα, η απόρριψη, η απουσία, η αδιαφορία.

Λυγίζουν τα γόνατά σου από την κούραση του να μάχεσαι συνέχεια το νού ο οποίος επιτίθεται ανελέητα και επαναλαμβάνει αυτό το “φταις”.

Κραυγάζεις από απελπισία, θρηνείς και πενθείς, δεν αντέχεις την μοναξιά σου, το κενό που αισθάνεσαι, και αναρωτιέσαι που είναι το τέλος.

Εύχεσαι να τελειώνει όλο αυτό, μα ο δρόμος είναι ατελείωτος, εκεί που νομίζεις πως έχεις διανύσει ικανοποιητική απόσταση και φτάνεις στο ξέφωτο, εκεί είναι που το τοπίο σκοτεινιάζει ακόμα πιό πολύ, έρχεται καταιγίδα, φυσάει από πάντου, η βροχή σου καταρακώνει το πρόσωπο, ο αέρας λυσσομανάει και δεν σε αφήνει να προχωρήσεις.

Και ένα σωρό ξερά δέντρα γύρω σου απογυμνωμένα από τα φύλλα, να σε χτυπούν στο πρόσωπο και στο σώμα με τα γυμνά κλαδιά τους και να σου θυμίζουν πως δεν αγαπάς τον εαυτό σου και συνεχίζεις να τον χτυπάς αλύπητα.

Και κάτι ξερά πουρνάρια γεμάτα αγκάθια που τρυπάνε τα πόδια σου όπως οι ενοχές τρυπάνε τα σωθικά σου.
Παλεύεις με νύχια και με δόντια να αντέξεις τη μανία της φύσης σου να σε εξουθενώσει, φωνάζεις αν υπάρχει κανείς που να σε ακούει, ουρλιάζεις από τον πόνο, νιώθεις ότι δεν έχεις άλλες αντοχές, πνίγεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό, συντρίβεσαι, νιώθεις ότι θα χάσεις τις αισθήσεις σου, το μυαλό σου, αλλά για κάποιο λόγο δεν τα παρατάς.
Ανασύρεις από μέσα σου όσες δυνάμεις έχεις και προχωράς ακόμα στο μονοπάτι.

Και αναρωτιέσαι ως πότε αυτό το μαρτύριο? Το μαρτύριο που έδωσα εγώ στον εαυτό μου?

Γιατί όλο αυτό? Γιατί πρέπει αυτός να είναι ο δρόμος?

Γιατί τελικά μόνο μέσα από αυτόν αξίζει το ξέφωτο.

Μόνο έτσι θα μπορέσεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου από την αρχή και τους άλλους.

Μέσα από την ταπείνωση του εαυτού, το μαστίγωμα, τη μετάνοια, την συγχώρεση θα ανακαλύψεις την αγάπη.

Έτσι όρισε Εκείνος, αυτό ακολουθείς κι εσύ.

Και έχεις την βεβαιότητα και την πεποίθηση ότι όταν βγεις από αυτό το μονοπάτι που σου όρισε η ψυχή σου, εκείνη μεμιάς θα ανοίξει τα λευκά πανέμορφα φτερά της, να ξεχυθεί στον ήλιο σαν περιστέρι και να πετάξει ανάλαφρη, αγνή, πεντακάθαρη, έτοιμη να γευτεί,  να απολαύσει, να χαρεί τη ζωή γεμάτη φως, αγάπη και ευγνωμοσύνη για αυτή τη διαδρομή.

Γιατί πάντα μετά την Σταύρωση είναι η Ανάσταση!!!

Και μετά το σκοτάδι,  έρχεται το φως!!!

 

O ουρανός και η γης με τίμησαν με τον πόνο.

Το έμαθα αργότερα, όταν κατάλαβα πως το καλύτερο φως γίνεται απ΄το σκοτάδι μετά που ξεχείλισε μέσα μου η αλήθεια κι αρχίσαν ν΄ανάβουνε κεριά από χρόνο.

- Νικηφόρος Βρεττάκος

 enorasis.edu.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ