Θάνατος: Μια απλή και απροσδόκητη μετάβαση - μέρος 2/3

Θάνατος: Μια απλή και απροσδόκητη μετάβαση - μέρος 1/3

Θάνατος: Μια απλή και απροσδόκητη μετάβαση - μέρος 3/3

 Η Claude Kelway-Bamber  αναφέρει ότι μερικοί άνθρωποι συνεχίζουν να έχουν αίσθηση του σώματός τους μετά το θάνατό τους:
«Για λίγο χρόνο, μετά που οι άνθρωποι έρχονται εδώ, συνεχίζουν να νιώθουν σαν να έχουν ακόμα το υλικό τους σώμα. Μπορείτε να το καταλάβετε αυτό, αν σκεφθείτε ότι κάθε στρατιώτης που είχε την ατυχία να χάσει ένα άκρο του, αναφέρει ότι νιώθει πόνο, ερεθισμό ή κάποια δυσφορία για μέρες μετά τον ακρωτηριασμό του. Κατά τον ίδιο τρόπο ένα πνεύμα συνεχίζει για λίγο καιρό να ‘νιώθει’ το σώμα του μετά το θάνατο».

Δεν γνωρίζω πώς είναι αυτή η αίσθηση του να ‘νιώθει’ το σώμα του ένας άνθρωπος μετά το θάνατό του, φαντάζομαι είναι κάτι πολύ προσωπικό. Μπορώ όμως να κατανοήσω την αίσθηση του να είναι κανείς προσκολλημένος στο υλικό του σώμα παρόλο που το έχει εγκαταλείψει, επειδή η μετάβαση μέσω του θανάτου, αν και πολύ απαλή, μπορεί να γίνει έντονη στον άνθρωπο που έχει μια ολότελα άκαμπτη αντίληψη περί θανάτου.  


Είμαι σίγουρη ότι η προσκόλληση δεν διαρκεί πολύ, επειδή μας έχουν πληροφορήσει ότι μόλις οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν και συμβιβαστούν με την κατάστασή τους, έχουν την τάση να ‘την κοπανάνε’ προς όλες τις κατευθύνσεις του πνευματικού κόσμου.

Η Julia Ames μιλάει για την απαλλαγή από τον πόνο που προσφέρει η ευγενική και καλοπροαίρετη διαδικασία του θανάτου:
«Ο νεκρός – και δεν μου αρέσει καθόλου αυτός ο παραπλανητικός όρος – σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις που ο θάνατος ήταν απρόσμενος, δεν συνειδητοποιεί την αλλαγή που του συμβαίνει. Το μόνο που καταλαβαίνει είναι ότι ξαφνικά έγινε καλά, αν ήταν άρρωστος. Ο πόνος που ένιωθε δεν υπάρχει πια, σηκώνεται από το κρεβάτι και είναι καλά. Και η πρώτη εντύπωση που έχει είναι αυτή της απόλαυσης, όπως όταν ξυπνάει κανείς από έναν εφιάλτη. Τόσο απλός, τόσο φυσικός είναι ο θάνατος που σχεδόν πάντα τον μπερδεύει με κάτι άλλο. Το ίδιο συνέβη και σ' εμένα. Και βρίσκω πως είναι μια πολύ κοινή εμπειρία».

Οι άνθρωποι που πεθαίνουν στον ύπνο τους, προφανώς ξυπνάνε το επόμενο πρωί στα κρεβάτια τους, ως συνήθως, και όταν σηκωθούν αντιλαμβάνονται ότι έχουν πεθάνει. Μερικοί, βέβαια, κάνουν καιρό να αντιληφθούν ότι πέθαναν και να αποκοπούν από τον υλικό κόσμο, αλλά και πάλι, έχουν όλο το χρόνο που χρειάζεται για να συμβιβαστούν με όλο αυτό.  

Από αυτά που έχουν ειπωθεί μέχρι τώρα, φαίνεται σαν ο θάνατος να είναι τόσο ήπιοςώστε να μην τον αναγνωρίζουμε καν, όταν έρχεται η ώρα. Η συνείδησή μας απλά θααναβοσβήσει από τη φυσική πραγματικότητα, και θα ανοίξουμε ξανά τα μάτια μας στην οποιαδήποτε σκηνή ή τοπίο ήμασταν και πρωτύτερα. Είναι πολύ απλό, αλλά οι περισσότεροι από εμάς έχουν την τάση να αρνούνται την απλότητά του και το περιπλέκουν.

H Julia Ames επιβεβαιώνει την απροσδόκητη φύση του θανάτου:
«Η πλειονότητα εδώ λέει το ίδιο πράγμα. Κοιμόντουσαν. Και βρέθηκαν ξύπνιοι και καλά, στο ίδιο μέρος που είχαν αποκοιμηθεί και στην αρχή δεν κατάλαβαν ότι είχαν πεθάνει. Και συνέβη το ίδιο ακόμα και όταν ο νεκρός είχε προετοιμαστεί από τον ιερέα κατά την τελευταία μετάληψη. Γνώριζε ότι επρόκειτο να πεθάνει, αλλά δεν πίστευε ποτέ, ότι ‘θάνατος σήμαινε’ να σηκώνεσαι εντελώς καλά, με όλες τις γνώσεις και μνήμες που είχες και πρώτα, στο ίδιο μέρος που είχες πέσει να κοιμηθεί… και έτσι, αυτό είναι πάντα πηγή έκπληξης και αμηχανίας γι’ αυτόν, στην αρχή.

Αυτό συμβαίνει επειδή η αντίληψη που έχουμε για το θάνατο είναι τόσο παρεξηγημένη και διαστρεβλωμένη, ώστε όταν συμβεί, τελικά δεν το πιστεύουμε. Ο πνευματικός κόσμος έχει πολλά να μας προσφέρει και είτε φτάσουμε σ’ αυτόν μέσα από το θάνατο είτε μέσα από την εξέλιξη, θα ξεκλειδώσουμε μια ευρύτερη και βαθύτερη αντίληψη από αυτήν που κατέχουμε στη Γη. Αν ο καθένας από εμάς θυμάται την αιώνια φύση της συνειδητότητας, θα εξαλείψει το φόβο που κάνει τον θάνατο τόσο δύσκολο.  

Ένας πνευματικός δάσκαλος μέσα από την Betty Bethards μας πληροφορεί ότι τα μέλη της οικογένειάς μας που έχουν ήδη φύγει πριν από εμάς, συνήθως βρίσκονται κοντά μας τη στιγμή του θανάτου μας για να μας εξηγήσουν τι μας συνέβη: 
«Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι πέθαναν. Αυτή η γνώση έρχεται μετά από ένα μεγάλο σοκ, εκτός και αν οι αγαπημένοι τους - που έχουν ήδη περάσει απέναντι - τους το εξηγήσουν, πράγμα που κάνουν. Το μόνο πρόβλημα που υπάρχει, συνήθως προκύπτει σε περιπτώσεις ξαφνικού θανάτου, κατά τον οποίο η ψυχή δεν αντιλήφθηκε ότι το υλικό σώμα της πέθανε, ιδιαίτερα σε εκείνες τις περιπτώσεις που ένα ατύχημα διέλυσε ολότελα το σώμα».

Προφανώς, το να είναι σε θέση να δουν το νεκρό τους σώμα, τους βοηθά να αποδεχτούντη μετάβασή τους.  
Έπειτα από όσα έχουμε μάθει μέχρι τώρα, είναι προφανές ότι δεν έχουμε κανένα λόγονα φοβόμαστε το θάνατο, γιατί ούτε που θα τον καταλάβουμε όταν μας συμβεί. Θα μπορούσαμε απλά να συνεχίσουμε να ζούμε όπως και πρώτα για ένα διάστημα, αγνοώντας ότι κάτι σημαντικό έχει λάβει χώρα - μέχρι τη στιγμή που θα αρχίσει να γίνεταιπλέον εμφανής. 
Μας έχουν πει ακόμα, ότι οι άνθρωποι που έχουν πεθάνει μπορούν να παρακολουθήσουν την δική τους κηδεία. 

«Σε κάθε ψυχή επιτρέπεται να παρακολουθήσει την κηδεία της. Με το να παρατηρεί άλλους ανθρώπους, να διαβάζει τις σκέψεις τους, να τους βλέπει να θρηνούν ή να χαίρονται (που έχει να κάνει με τον τρόπο που έζησε), θα καταλάβει πιο γρήγορα ότι έχει πεθάνει».
Αυτή η παρακολούθηση είναι πιθανότατα το πιο ηχηρό καμπανάκι αφύπνισης. Σίγουρα δεν θα επιλέγουν όλοι να παρακολουθήσουν την κηδεία τους, αλλά πολλοί θα το κάνουν σε μια προσπάθεια να παρηγορήσουν την οικογένειά τους. 

Όπως έχουμε αναφέρει ξανά, δεν υπάρχει πρακτικά καμία διαφορά ανάμεσα σ’ ένα σώμα που ζει στη γη και στο αιθερικό σώμα των πνευματικών πεδίων, εκτός από την τοποθεσία που βρίσκεται το καθένα και την ικανότητα αντίληψης που διαθέτουν. 
«Οι άνθρωποι της γης δεν θα την ακούουν, δεν θα την βλέπουν, ούτε θα ανταποκρίνονται σε αυτήν, έτσι και η πιο αδαής ψυχή θα αναγνωρίσει τελικά ότι δεν μπορούν να την δουν ή να την ακούσουν... και θα καταλάβει ότι συμβαίνει μια κάποια αλλαγή, παρόλο που η ίδια δεν θα βλέπει καμία, επειδή βλέπει το αιθερικό της σώμα να είναι ίδιο με το υλικό της. Επίσης, η σκέψη της δεν έχει μεταβληθεί. Τώρα όμως μπορεί και καταλαβαίνει τις σκέψεις των άλλων ανθρώπων και βλέπει πολύ καθαρά τα πράγματα που δεν μπορούσε να δει όσο ήταν στο υλικό της σώμα».

Στην ουσία δεν υπάρχει καμία διαφορά για τους πεθαμένους, εκτός από το ότι έχει αυξηθεί η αντίληψη και η κατανόησή τους. 
Ο θάνατος φαίνεται πραγματικά τραγικός μόνο για τους ανθρώπους που ήταν κοντά στο άτομο που έφυγε από τη ζωή. Οι ίδιοι οι πεθαμένοι μπορούν να βρίσκονται σε μια όμορφη παραλία και να παρακολουθούν την ίδια στιγμή την κηδεία τους για να παρηγορήσουν την οικογένειά τους , αλλά η θλίψη και η τραγωδία πραγματικά φαίνεται ότι υπάρχει επειδή δεν βρίσκεται στη σάρκα το αγαπημένο πρόσωπο.

Αν απλά φύγουμε μακριά από αυτή την πραγματικότητα που ζούμε, σε μιαν άλλη, πιο ελεύθερη, μπορούμε εύκολα να βρεθούμε κοντά στους αγαπημένους μας πολύ καιρόμετά το θάνατό μας, και υπάρχουν άνθρωποι που έχουν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα και ανέφεραν παράξενα περιστατικά που συνέβησαν τον καιρό του θανάτου.

Άλλα άτομα, όπως ο Αβραάμ Λίνκολν, έχουν αναφερθεί σε περίεργα όνειρα σχετικά με την κηδεία τους, λίγο πριν πεθάνουν. Είναι σαν το πνεύμα να τους έδινε ένα μήνυμα, ότι σύντομα θα αναχωρούσαν από τον υλικό κόσμο και θα συνέχιζαν το ταξίδι τους στον ελεύθερο κόσμο του αιθερικού. 

angelsmell

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ