Θάνατος: Μια απλή και απροσδόκητη μετάβαση - μέρος 1/3

Όταν πεθαίνει το φυσικό σώμα, η συνειδητότητα του ατόμου που το κατοικούσε, παραμένει ανέπαφη. Όσο δύσκολο και αν φαίνεται για να γίνει πιστευτό, αυτό που γνωρίζουμε ως «θάνατο» είναι κάτι λίγο περισσότερο από μια συνέχεια της ζωής σε διαφορετική μορφή και είναι βεβαιωμένο ότι πολλοί άνθρωποι που πεθαίνουν δεν έχουν στην αρχή αίσθηση του τι έχει συμβεί.

Χάρις στις ειδικές προσπάθειες ορισμένων ανθρώπων που αναζήτησαν την επαφή με τις ψυχές πεθαμένων, έχουμε σήμερα ένα θησαυρό πληροφοριών σχετικά με τη ζωή που υπάρχει πέρα από το θάνατο. Ένα από τα πράγματα που μας έχουν αναφέρει είναι, ότι πολλοί άνθρωποι που πεθαίνουν δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά που έχει συμβεί στη ζωή τους και απαιτείται βοήθεια για να την καταλάβουν, κάτι που τους παρέχεται με χαρά και προθυμία.

Πολλοί είναι εκείνοι που με κατάπληξη μαθαίνουν ότι το φυσικό τους σώμα έχει πεθάνει, ωστόσο εκείνοι βλέπουν ότι συνεχίζουν να ζουν. Αυτό οφείλεται κυρίως στη διαστρεβλωμένη αντίληψη που έχουμε για το θάνατο. Το σοκ που δημιουργείται από αυτή τη γνώση μπορεί να προκαλέσει σύγχυση και αμηχανία, καθώς θα δούμε, αλλά όσοι από εμάς έχουν καταλάβει τη μεταθανάτια ζωή, ξέρουν τι να περιμένουν όταν η ώρα έρθει. 


Προσπαθώ να γράφω άρθρα σχετικά με αυτό το θέμα επειδή ένας τομέας ανύψωσης της συνειδητότητας έχει να κάνει με τα πράγματα που υπάρχουν πέρα από τη ζωή στην ύλη. Ακόμα, ελπίζω ότι θα μπορέσω να καταστείλω, κάπως, το φόβο του θανάτου που είναι κυρίαρχος, με τις πληροφορίες γύρω από την αιώνια φύση της συνειδητότητας. 
Αντί για πόνο και ατελείωτο σκοτάδι, ο θάνατος προαναγγέλλει μιαν ευρύτερη έννοια υγείας και αναζωογόνησης. Ο θάνατος απελευθερώνει το πνεύμα και βοηθάει την προσωπικότητα να νιώσει πιο υγιής και πιο ζωντανή από όσο όταν ζούσε - και ένεκα τούτου κάποιες ψυχές δεν αντιλαμβάνονται ότι έχουν αποβιώσει. 

Ό καρδινάλιος Ρόμπερτ Μπένσον μας μιλάει για τον «εκπληκτικό αριθμό ατόμων» που δεν καταλαβαίνουν ότι έχουν πεθάνει: 
«Με αποφασιστικότητα δεν θα πιστέψουν ότι είναι, αυτό που εσείς στη γη ονομάζετε ‘πεθαμένοι’. Καταλαβαίνουν ότι κάτι έχει αλλάξει ελαφρώς, αλλά δεν γνωρίζουν πώς να το ονομάσουν. Ορισμένοι, μετά από μια μικρή εξήγηση, ακόμα και επίδειξη, μπορούν να εννοήσουν αυτό που τους συνέβη. Άλλοι είναι πεισματάρηδες και θα πειστούν μόνο μετά από μια εκτενέστερη αιτιολόγηση». 
Και συνεχίζει: «Σε αυτή την περίπτωση συχνά είμαστε υποχρεωμένοι να αφήσουμε μια ψυχή σε ησυχία και να της επιτρέψουμε να διαλογιστεί ήρεμα για να δουλέψει το θέμα με το δικό της τρόπο. Ξέρουμε ότι κάποια στιγμή εκείνη η ψυχή θα νιώσει αυτά που της εξηγούμε. Είναι κουραστική αυτή η εργασία, αν και χρησιμοποιώ τη λέξη με την αυστηρά περιοριστική έννοια που της αποδίδουμε στον πνευματικό κόσμο». 

Όταν ένα άτομο δεν μπορεί να ‘πιάσει την έννοια’ ότι απεβίωσε, τα άτομα της οικογένειάς του και οι πνευματικοί του οδηγοί θα περιμένουν υπομονετικά μέχρι τη στιγμή που θα φτάσει μόνο του σε αυτό το συμπέρασμα. Και αυτό θα γίνει αναπόφευκτα, επειδή δεν θα μπορεί να κρύβεται για πάντα από μια τέτοια αλήθεια. 
Θα του είναι δύσκολο να αντιμετωπίσει το θάνατο του σώματός του, ειδικά αν το άτομο ήταν συνδεδεμένο με την ταυτότητα του σώματος και τα υλικά αποκτήματά του. 

Παρόλο που τα μέλη της οικογενείας μας που έχουν αποβιώσει πρωτύτερα, είναι έτοιμα να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τη μετάβασή μας, μας αφήνουν να το κάνουμε με το δικό μας χρόνο.

Η Τζούλια Άμες μας λέει ότι εξαιτίας της συνειδητότητας που ακόμα έχουν μετά το θάνατο, πολλοί άνθρωποι αρνούνται να πιστέψουν ότι έχουν πεθάνει: 
"Πολλοί αρνούνται να πιστέψουν ότι έχουν πεθάνει. Αυτό είναι αλήθεια, επειδή δεν είναι νεκροί. Έχουν όλες τις ικανότητες: βλέπουν, ακούνε, μετακινούνται εδώ κι εκεί. Τα πάντα μοιάζουν ίδια όπως και πριν. Η πρώτη αντίληψη της αλλαγής είναι σοκαριστική. ‘Ώστε αυτός είναι ο θάνατος; Μα, αν έχουν έτσι τα πράγματα, δεν υπάρχει αυτό που λέμε θάνατος! Επειδή είναι ολοκληρωτικά διαφορετικός από αυτό που νομίζαμε!’" 

Μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να βρούνε τις λέξεις να περιγράψουν αυτό που επί δεκαετίες είχαν πιστέψει; Ότι θα πέθαιναν μαζί με το σώμα τους; Ο θάνατος είναι μια καλοκάγαθη και εμψυχωτική διαδικασία, και το χάος που συνδέεται με αυτόν προέρχεται περισσότερο από τους φόβους και την παρερμηνεία μας.

Η Έθελ Μακ Λέην μας μιλάει για την μη-πίστη των ανθρώπων στην ύπαρξη του πνευματικού κόσμου:
«Όσο παράλογο και αν μας φαίνεται, εξακολουθούν να υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι στη γη που αρνούνται να πιστέψουν στην ύπαρξή μας. Βρίσκονται σε σοκ ότανη αναπόφευκτη μέρα φτάσει, όταν ενωθούν μαζί μας, εδώ».

Σίγουρα θα είναι σοκ για τον οποιονδήποτε δεν μπορεί να αντιληφθεί τη συνέχιση της συνειδητότητας μετά το θάνατο του σώματος, αλλά τελικά, ο καθένας θα έρθει αντιμέτωπος με αυτή την υπέροχη αλήθεια. Θεωρώ πως είμαστε τυχεροί που είμαστε σε θέση να ζούμε μετά που το σώμα μας δεν θα έχει καμία σημασία, και φυσικά, πάντα μπορούμε να ενσαρκωθούμε ξανά, αν το θέλουμε. 
Παρόλο που πολλοί από εμάς είναι έτοιμοι να προχωρήσουν πέρα από τον κύκλο των ενσαρκώσεων, το δικαίωμα της επιλογής υπάρχει πάντα στο πνευματικό βασίλειο. 

angelsmell

Θάνατος: Μια απλή και απροσδόκητη μετάβαση - μέρος 2/3

Θάνατος: Μια απλή και απροσδόκητη μετάβαση - μέρος 3/3

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ