12. Systema munditotius (το σύστημα όλων των κόσμων): η πρώτη μάνταλα του Carl Jung και η σημασία της

 Το 1916 ο διάσημος ιδρυτής της αναλυτικής ψυχολογίας Carl Jung ζωγράφισε την πρώτη του μάνταλα, την οποία όμως δημοσίευσε ανώνυμα μόλις το 1955. Την αποκάλεσε Systema munditotius, δηλαδή «το σύστημα όλων των κόσμων», και αποτελεί ένα είδος συμβολικής εικονιστικής συμπύκνωσης της κοσμολογίας τού μυστηριώδους έργου του «Επτά Λόγοι προς τους Νεκρούς».

Ο ίδιος ο Jung σε γράμμα του εξηγεί τον συμβολισμό της απεικόνισης: «Εικονίζει τις αντινομίες του μικρόκοσμου εντός του μακρόκοσμου και των αντινομιών του. Στην κορυφή, η μορφή του νεαρού αγοριού μέσα στο φτερωτό αυγό, καλείται Ηρικαπαίος ή Φάνης και αποτελεί έτσι μια πνευματική φιγούρα-ανάμνηση των ορφικών θεοτήτων. Η σκοτεινή του αντίθεση στα βάθη προσδιορίζεται εδώ ως Αβραξάς. Εκπροσωπεί τον κύριο του κόσμου, τον άρχοντα του φυσικού κόσμου, και αποτελεί κοσμικό δημιουργό αμφίσημης φύσης. Από αυτόν βλέπουμε να βλασταίνει το δέντρο της ζωής, το οποίο έχει τον τίτλο Vita (ζωή), ενώ το άνω αντίστοιχό του είναι ένα φωτόδεντρο με τη μορφή εφτάφωτης λυχνίας και τον τίτλο Ignis (πυρ) και Eros (Έρως). Το φως του παραπέμπει στον πνευματικό κόσμο του θεϊκού παιδιού. 

11. Παραψυχολογικά φαινόμενα στο σπίτι του Καρλ Γιουνγκ την εποχή δημιουργίας των Επτά Λόγων

Στις αρχές του 1916  ο Kαρλ Γιουνγκ έζησε μία σειρά από εκπληκτικά παραψυχολογικά συμβάντα στο ίδιο του το σπίτι. Το 1923 αφηγήθηκε αυτά τα γεγονότα σε μία φίλη του ως εξής: μία νύχτα ο γιος του άρχισε να στριφογυρνάει στο κρεβάτι του και παραμιλώντας να λέει πως δεν μπορεί να ξυπνήσει. Η σύζυγος του Γιουνγκ αναγκάστηκε να τον φωνάξει, προκειμένου να ηρεμήσει το παιδί και αυτό το κατάφερε μόνο όταν του έβαλε από πάνω μία σειρά από κρύα ρούχα. Τελικά το παιδί ησύχασε και μπόρεσε να κοιμηθεί. Το επόμενο πρωί σηκώθηκε χωρίς να θυμάται τίποτα και εμφανώς εξαντλημένο.  Ο πατέρας του του είπε να μην πάει σχολείο και το παιδί, αν και δεν ρώτησε για ποιο λόγο, φάνηκε να το θεωρεί δεδομένο. Εντελώς απρόσμενα, όμως, ζήτησε χαρτί και έγχρωμα μολύβια και άρχισε να ζωγραφίζει το εξής: ένας άνδρας στη μέση της εικόνας ψάρευε με ένα καλάμι. Στα αριστερά βρισκόταν ο Διάβολος, ο οποίος ψιθύρισε κάτι στον άνδρα και το μικρό παιδί κατέγραφε τα λόγια. Ο Διάβολος έλεγε πως είχε έρθει για τον άνδρα, επειδή ψάρευε τα ψάρια του.  Στα δεξιά, όμως, βρισκόταν ένας άγγελος, οποίος είπε: «όχι δεν μπορείς να πάρεις αυτόν τον άνδρα, επειδή ψαρεύει μόνο τα κακά ψάρια και όχι τα καλά». Ο μικρός, αφού ζωγράφισε αυτήν την εικόνα, φάνηκε ικανοποιημένος. Την ίδια νύχτα δύο από τις κόρες του Γιουνγκ νόμισαν πως είδαν φαντάσματα στο δωμάτιό τους. Την επόμενη μέρα ο σπουδαίος ψυχαναλυτής έγραψε τους Επτά λόγους προς τους νεκρούς και ήξερε πως μετά από αυτό τίποτε δεν επρόκειτο να ξαναενοχλήσει την οικογένειά του, όπως και πράγματι έγινε.  Ο Γιουνγκ κατάλαβε πως ο άνδρας στο όνειρο του παιδιού ήταν ο ίδιος.

10. ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΝΓΚ. Η ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

9. Καρλ Γιουνγκ, "Έκτος Λόγος προς τους Νεκρούς": ο όφις και η περιστερά

Λόγος ΣΤ΄

Ο δαίμων της σεξουαλικότητας έρχεται στην ψυχή μας σαν ερπετό. Είναι το μισό μιας ανθρώπινης ψυχής και αποκαλείται σκέψη-επιθυμία. Ο δαίμων της πνευματικότητας κατεβαίνει μέσα στην ψυχή μας σαν ένα άσπρο πουλί. Είναι το μισό μιας ανθρώπινης ψυχής και αποκαλείται επιθυμία-σκέψη.

Το ερπετό είναι μια γήινη ψυχή, κατά το ήμισυ δαιμονική, ένα πνεύμα συγγενές με τα πνεύματα των νεκρών. Σαν τα πνεύματα των νεκρών, το ερπετό εισέρχεται επίσης σε διάφορα γήινα αντικείμενα. Το ερπετό προκαλεί στις ψυχές των ανθρώπων τον φόβο γι’ αυτό, αλλά ταυτόχρονα ανάβει και την επιθυμία. Το ερπετό έχει έναν γενικά φαλλικό χαρακτήρα και αναζητεί πάντοτε την συντροφιά των νεκρών. Συνδέεται με τους νεκρούς που είναι δεμένοι με τη γη και δεν έχουν βρει τον δρόμο για να περάσουν στην κατάσταση της απομόνωσης. Το ερπετό είναι μια πόρνη και συγχρωτίζεται με τον διάβολο και τα διαβολικά πνεύματα. Είναι ένας τύραννος και ένα πνεύμα που βασανίζει και πάντοτε βάζει σε πειρασμό τους ανθρώπους να  διατηρούν  το χειρότερο είδος συντροφιάς.

Το λευκό πουλί είναι η κατά το ήμισυ θεϊκή ψυχή του ανθρώπου. Κατοικεί μαζί με τη μητέρα και περιστασιακά κατέρχεται από την κατοικία της μητέρας. Το πουλί είναι αρσενικό και αποκαλείται αποτελεσματική σκέψη. Το πουλί είναι αγνό και μοναχικό, ένας αγγελιαφόρος της μητέρας. Πέτα ψηλά πάνω από τη γη. Κυριαρχεί στην απομόνωση. Φέρνει μηνύματα από μακριά, από εκείνους που έχουν φύγει νωρίτερα, από εκείνους που έχουν τελειοποιηθεί. Κουβαλά τα λόγια μας ως τη μητέρα. Η μητέρα παρεμβαίνει και προειδοποιεί, αλλά δεν έχει δύναμη απέναντι στους θεούς. Είναι ένα όχημα του ήλιου.

Το ερπετό κατέρχεται στα βάθη και με την πονηριά του ή παραλύει ή ενεργοποιεί τον φαλλικό δαίμονα. Το ερπετό φέρνει από τα βάθη τις ίδιες τις δόλιες σκέψεις αυτών που είναι γήινοι, σκέψεις που εισβάλλουν μέσα από όλα τα αγγίγματα και είναι εμποτισμένες με επιθυμία. Μολονότι το ερπετό δεν επιθυμεί να υπάρξει, εντούτοις είναι χρήσιμο για μας. Το ερπετό διαφεύγει από την αντίληψή μας, το αναζητούμε και μας δείχνει τον δρόμο που με την περιορισμένη ανθρώπινη εξυπνάδα μας δεν θα μπορούσαμε να βρούμε.

Οι νεκροί κοίταξαν με περιφρόνηση και είπαν: «πάψε να μας μιλάς για τους θεούς, τους δαίμονες και τις ψυχές. Στην ουσία τα γνωρίζουμε όλα αυτά εδώ και πολύ καιρό».

8. Η Ουράνια Μητέρα και ο Γήινος Πατέρας (Καρλ Γιουνγκ, Πέμπτος Λόγος προς τους Νεκρούς)

Οι νεκροί γεμάτοι χλευασμό αναφώνησαν: «δίδαξέ μας, ανόητε, για την εκκλησία και την ιερή κοινότητα».

Ο κόσμος των θεών φανερώνεται στην πνευματικότητα και την σεξουαλικότητα. Οι ουράνιοι θεοί εμφανίζονται στην πνευματικότητα, ενώ οι γήινοι στην σεξουαλικότητα. Η πνευματικότητα συλλαμβάνει και κατανοεί. Είναι θηλυκή και γι’ αυτό την αποκαλούμε Mater Coelestis, Ουράνια Μητέρα. Η σεξουαλικότητα παράγει και δημιουργεί. Είναι αρσενική και γι’ αυτό την αποκαλούμε Φαλλό, γήινο πατέρα. Η σεξουαλικότητα του άνδρα είναι πιο γήινη, ενώ η σεξουαλικότητα της γυναίκας είναι περισσότερο ουράνια. Η πνευματικότητα του άνδρα είναι περισσότερο ουράνια, επειδή κινείται προς την κατεύθυνση του μεγαλύτερου. Από την άλλη η πνευματικότητα της γυναίκας είναι περισσότερο γήινη, επειδή κινείται προς την κατεύθυνση του μικρότερου.

Απατηλή και διαβολική είναι η πνευματικότητα του άνδρα που κινείται προς το μικρότερο. Απατηλή και διαβολική είναι η πνευματικότητα της γυναίκας που κινείται προς το μεγαλύτερο. Ο καθένας πρέπει να κινείται προς τη θέση του. Ο άνδρας και η γυναίκα γίνονται διάβολοι ο ένας για τον άλλον, όταν δεν διαχωρίζουν τα πνευματικά μονοπάτια τους, επειδή η φύση του δημιουργημένου όντος είναι πάντοτε η φύση της διαφοροποίησης.

7. Ο Καιόμενος και ο Αναπτυσσόμενος: ο Έρως και το Δέντρο της Ζωής (Καρλ Γιουνγκ, τέταρτος λόγος προς τους νεκρούς)

Έχοντας παρουσιάσει στους νεκρούς την εντυπωσιακή μορφή του Αβραξά, ο Βασιλείδης/Γιουνγκ συνεχίζει διδάσκοντας τους απρόθυμους μαθητές του περαιτέρω μυστήρια, τα οποία αφορούν σπουδαίες δυάδες πνευματικών δυνάμεων, οι οποίες, αντίθετα με τον Αβραξά, δεν αντιπροσωπεύουν την ένωση των αντιθέτων, αλλά μάλλον τον διαχωρισμό τους, ή ακόμη και μια πολεμική σχέση μεταξύ τους. Η δυαδικότητα και η ενότητα είναι στην πραγματικότητα εξίσου ζωτικές και συνυπάρχουσες αρχές της λειτουργίας της ψυχικής φύσης. Ο ψυχοφυσιολογικός οργανισμός της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η ενότητα, ωστόσο τιτανικές και φοβερές δυαδικές δυνάμεις εντός της αιωνίως ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την κυριαρχία. Παγιδευμένα σε μια αιώνια πάλη, σώμα και πνεύμα, αίσθηση και διάνοια, θηλυκό και αρσενικό, ένστικτο και πολιτισμός μάχονται στο διηνεκές το ένα το άλλο σε έναν πόλεμο που είναι ταυτόχρονα αναγκαίος και  μάταιος.

Παλαιοί φιλόσοφοι και θεολόγοι είχαν διακηρύξει ότι δύο αντίθετα πνεύματα κατοικούν στη δομή της κοσμικής και της ανθρώπινης ζωής και ότι στέκονται σε μια θανάσιμη αντιπαλότητα μεταξύ τους. Το αναπτυσσόμενο πνεύμα είναι το πνεύμα του πολιτισμού. Επιζητεί διαρκώς να δημιουργήσει μορφές μέσα από τις οποίες η ζωή μπορεί να επεκταθεί, να χτίσει και να κάνει τον εαυτό της πιο ασφαλή. Το καιόμενο πνεύμα, από την άλλη, αναζητεί την κίνηση, την αλλαγή, την περιπέτεια, την μάχη, μερικές φορές ακόμη και την σύγκρουση και τη βία. Συνεπώς το αναπτυσσόμενο πνεύμα είναι ειρηνικό, ενώ το καιόμενο πνεύμα είναι πολεμικό. Ο πολιτισμός έχει την τάση να διατηρεί, αλλά μερικές φορές γίνεται και συντηρητικός, ενώ ο αντιτιθέμενος δυναμισμός είναι επαναστατικός. Και οι δύο δυνάμεις αποτελούν μέρος της φυσικής τάξης: πόλεμος και ειρήνη, διατήρηση και καταστροφή, εποικοδομητική εξέλιξη και καταστροφική επανάσταση. Το να ταυτίσει κανείς την φύση με την ειρήνη και την γαλήνη αποκλείοντας τον πόλεμο και την αγριότητα αντιτίθεται στην απόδειξη της παρατήρησης. Είναι πράγματι το ειρηνικό ηλιοβασίλεμα πιο φυσικό από όσο ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται;  Είναι το αηδόνι πιο φυσικό από το γεράκι;  Στον δυναμισμό της φύσης η θανάτωση είναι το ίδιο αναγκαία όσο και η γέννηση. Οι ανθρώπινες ηθικές αξίες δεν μπορούν και δεν πρέπει να προβάλλονται πάνω στη φύση για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ανήκουν εκεί. Κάποιος δικαιολογημένα μπορεί να πιστεύει ότι η ειρήνη είναι καλύτερη από τον πόλεμο, ότι η ευσπλαχνία είναι προτιμότερη από τη σκληρότητα, αλλά πρέπει να αναγνωριστεί ότι οι αξίες που υπόκεινται σ’ αυτού του είδους τις κρίσεις είναι παραγωγές όχι της φύσης, αλλά της συνείδησης στην ψυχολογική έννοια της λέξης, δηλαδή ως κάτι που αντιτίθεται στο ασυνείδητο.

6. Γιουνγκ, Λόγος τρίτος προς τους νεκρούς: από τον συγκρουσιακό δυισμό στον συμπληρωματικό δυισμό

Η μορφή του μυστηριώδους Αβραξά, η οποία πρωτοεμφανίζεται στο τέλος του δεύτερου λόγου προς τους νεκρούς, αναλύεται καλύτερα στον τρίτο λόγο. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε για ποιο λόγο αυτή η γνωστική θεότητα ελκύει τόσο πολύ τον Γιουνγκ. Ανταποκρίνεται στις τρεις βασικές αρχές της ψυχολογίας του, δηλαδή στην ενότητα των αντιθέτων, στον αγώνα για εξατομίκευση μέσω της σταδιακής κατάκτησης εκ μέρους της συνείδησης διαφόρων περιοχών του ασυνείδητου, και τέλος στην αναδιαμόρφωση από τον Γιουνγκ της φροϋδικής  έννοιας της λίμπιντο ως ψυχικής ενέργειας ή πνευματικής δύναμης τιτανικού μεγέθους, η οποία χρησιμοποιείται από την ψυχή για τους δικούς της μυστηριώδεις σκοπούς. Τόσο στο τελευταίο μέρος του δεύτερου λόγου, αλλά και σε όλη την έκταση του τρίτου λόγου, ο Γιουνγκ δείχνει να καταλαβαίνει την δυνητικά αρνητική επίπτωση που μπορεί να είχε η μορφή του Αβραξά στην συντηρητική θρησκευτικότητα. Γι’ αυτό και ο δεύτερος λόγος τελειώνει  με τη φράση ότι οι νεκροί θύμωσαν επειδή ήταν χριστιανοί.

Ο Γιουνγκ αποκαλεί τον Αβραξά ως τον αληθινά τρομερό, επειδή έχει την ικανότητα να γεννά την αλήθεια και το ψεύδος, το καλό και το κακό, το φως και το σκότος, με τον ίδιο λόγο και την ίδια πράξη. Η έννοια μιας θεότητας, η οποία περιέχει τα πάντα, εντός της οποίας τα αντίθετα συνυπάρχουν ταυτόχρονα και από την οποία προκύπτουν χωρίς τούς τρόμους της ηθικής κρίσης και αντίθεσης, δεν είναι ανεκτή στην μη Γνωστική πνευματικότητα του δυτικού χριστιανικού κόσμου τα τελευταία χίλια επτακόσια χρόνια. Οι Γνωστικοί επανειλημμένα κατηγορήθηκαν από τους αντιπάλους τους ως δυϊστές, δηλαδή  ότι πίστευαν σε δύο ισότιμες και αντίθετες αρχές, του καλού και του κακού. Πράγματι μπορεί να ειπωθεί ότι στον Γνωστικισμό πραγματείες που αφορούν την ύψιστη θεότητα εμφανίζονται συχνά να μην ασχολούνται με ηθικά ερωτήματα, στο βαθμό που  πραγματεύονται μια πραγματικότητα πέρα από την δυαδική κατηγορία του καλού και του κακού. 

5. Γιουνγκ: ο δεύτερος λόγος προς τους νεκρούς. Η ενότητα του Θεού και του Διαβόλου.

Ο δεύτερος λόγος προς τους νεκρούς του Γιουνγκ απαντά στην γνωστή απόφανση του Νίτσε ότι ο Θεός είναι νεκρός. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Νίτσε αποτελεί μια από τις μορφές εκείνες, οι οποίες επηρέασαν πολύ τον ψυχαναλυτή μας. Οι νεκροί, λοιπόν, στο δεύτερο λόγο ρωτούν τον Γνωστικό δάσκαλο Βασιλείδη για το αν ο Θεός είναι νεκρός ή όχι. Αντίθετα όμως από τον Νίτσε ο Γιουνγκ δεν επιβεβαιώνει τον θάνατο του Θεού. Η αναγνώριση της Θεότητας ως μιας μορφής υπαρξιακής ή ψυχολογικής πραγματικότητας είναι σημαντική για την υγεία της ψυχής, όπως θεωρούσε ο Γιουνγκ. Καθώς ο Θεός βρίσκεται μέσα στην ψυχή, παρά σε κάποιο απόμακρο βασίλειο, θα ήταν επιβλαβές για την ψυχή να τον αρνηθεί. Από την άλλη μεριά αυτή η εικόνα του Θεού είναι μόνο μία από τις πολυάριθμες θεϊκές δυνάμεις που κάνουν την εμφάνισή τους στα βάθη του ανθρώπινου πνεύματος. Αυτό έχει ως συνέπεια μέσα στους λόγους να υπονοείται η ύπαρξη μιας πολλαπλότητες θεοτήτων, όπως φαίνεται και από τον τέταρτο λόγο όπου ο δάσκαλος θεωρεί τον εαυτό του ευλογημένο, διότι του έχει δοθεί η γνώση της πολλαπλότητας και της ποικιλίας των θεών. Την ίδια στιγμή κατηγορεί τους νεκρούς για τον μονοδιάστατο μονοθεϊσμό τους, διότι έχουν αντικαταστήσει την πολλαπλότητα με τη μοναδικότητα του ενός Θεού. Μέσα σ’ αυτή την πολλαπλότητα των θεϊκών υπάρξεων, ή όπως θα έλεγαν οι Γνωστικοί των εκπορεύσεων, υπάρχει μία δυάδα που αποτελεί το πρώτο ζευγάρι θεοτήτων, ο Θεός που αποκαλείται Ήλιος και ο αντίπαλός του, ο Διάβολος. Ο Ήλιος περιγράφεται ως αποτελεσματική πληρότητα, ενώ ο Διάβολος ως αποτελεσματική κενότητα. Αυτοί αποτελούν την πρώτη από μια σειρά αντιθετικές δυάδες ή συζυγίες που αναδύονται μέσα στον δημιουργημένο κόσμο.

4. Η μυστηριώδης θεότητα Αβραξάς

Η εντυπωσιακή και μυστηριώδης φιγούρα του Αβραξά προέρχεται από τον αρχαίο Γνωστικισμό. Δυστυχώς οι γραπτές πληροφορίες που διαθέτουμε είναι σχετικά λίγες. Ο Ειρηναίος, επίσκοπος στη Λυών στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ., και δριμύς κριτικός των Γνωστικών, σε μια από τις αντιγνωστικές επιθέσεις του σχολιάζει τις μαγικές δραστηριότητες, εικόνες και επωδούς μέσω των οποίων οι Γνωστικοί των ημερών του απευθύνονταν στις αγγελικές δυνάμεις που κυριαρχούσαν στους διάφορους ουρανούς. Σύμφωνα με τον Ειρηναίο, οι Γνωστικοί, αφού επινόησαν διάφορα ονόματα σαν να ανήκαν σε αγγέλους, λένε ότι άλλοι από αυτούς βρίσκονται στον πρώτο ουρανό, άλλοι στον δεύτερο, και στη συνέχεια καταγράφουν τα ονόματα των αρχόντων, των αγγέλων και των δυνάμεων που είναι κάτοικοι των τριακοσίων εξήντα πέντε φανταστικών ουρανών. Αυτοί οι ουρανοί ήταν σύμφωνα με τον Γνωστικό Βασιλείδη υπό την εξουσία του Αβραξά, μιας φοβερής και δυνατής θεότητας, της οποίας η ακατανίκητη δύναμη γινόταν αντικείμενο επίκλησης στις πολλές αναπαραστάσεις, όπου το πρόσωπό του ήταν χαραγμένο πάνω σε φυλαχτά και μετάλλια.[1] Τα φορούσαν για να προφυλαχθούν από τις επιδράσεις των κυβερνητών αυτού του κόσμου και ως βοήθεια για την άνοδο στην υπερβατική σφαίρα πέρα από τη δύναμη των ουρανίων σωμάτων. Αυτά τα κοσμήματα, συχνά από ακριβούς λίθους και μέταλλα, σώθηκαν χάρη στην απληστία των ανθρώπων που τα διαφύλαξαν ως πολύτιμα. Έτσι έχουμε μια καλή ιδέα για την μαγική όψη του Αβραξά. Οι συνήθως ελλειψοειδείς πολύτιμοι λίθοι δείχνουν μια μορφή με ανθρώπινο σώμα, με κεφαλή κόκορα ή σπανιότερα γερακιού και ερπετόμορφα πόδια. Τα χέρια του θεού κρατούν ασπίδα και μαστίγιο. Η ασπίδα φέρει συνήθως την επιγραφή ΙΑΩ/ΙΑΕ (ή κάτι παραπλήσιο), γεγονός που θυμίζει ως προς τη λειτουργία το εβραϊκό τετραγράμματο όνομα του Θεού. Ο Αβραξάς στέκει ενίοτε πάνω σε άρμα που το σέρνουν τέσσερα λευκά άλογα τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα. Ο ήλιος και η σελήνη λάμπουν από πάνω για να δείξουν ότι οι αντίθετες δυνάμεις της ημέρας και της νύχτας, του αρσενικού και του θηλυκού, του χρυσού και του άργυρου έρχονται σε μια ισορροπημένη κατάσταση δυναμικής ένωσης μέσα σ’ αυτή την ισχυρά συμβολική φιγούρα. Οι πιο συχνά αναφερόμενες ερμηνείες των συμβόλων που ενσαρκώνει η φιγούρα του Αβραξά έχουν ως εξής: η κεφαλή κόκορα συμβολίζει την εγρήγορση και συνδέεται και με την ανθρώπινη καρδιά και με την κοσμική, δηλαδή τον ήλιο, η ανατολή του οποίου προαναγγέλλεται από το πρωινό λάλημα του πετεινού. Ο ανθρώπινος κορμός αποτελεί την ενσάρκωση της αρχής του λόγου ή της έλλογης σκέψης πού θεωρείται ως η ανώτερη δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα πόδια που έχουν τη μορφή φιδιών υποδεικνύουν σοφία, με την οποία ο δυναμικός κυβερνήτης της παγκόσμιας ύπαρξης εξουσιάζει τις ίδιες του τις παντοδύναμες ενέργειες. Η ασπίδα στο δεξί χέρι είναι σύμβολο της σοφίας, η οποία προστατεύει όλους τους  θεϊκούς πολεμιστές. Το μαστίγιο στο αριστερό χέρι υποδηλώνει την ακατάπαυστη καθοδηγητική δύναμη της ζωής από την οποία πηγάζει όλη ύπαρξη. Τα τέσσερα λευκά άλογα που σέρνουν το άρμα αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις με τις οποίες η κοσμική ή ψυχική ενέργεια εκφράζει τον εαυτό της και αποκαλούνται με διάφορους τρόπους, άλλοτε ως οι τέσσερις αιθέρες της δύναμης του ήλιου, άλλοτε ως τα τέσσερα στοιχεία, ενώ με όρους της ψυχολογίας του βάθους αντιπροσωπεύουν τις τέσσερις λειτουργίες της ανθρώπινης συνείδησης: αίσθηση, συναίσθημα, σκέψη, διαίσθηση.

3. ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΝΓΚ, ΕΠΤΑ ΛΟΓΟΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ. ΛΟΓΟΣ Α΄

Όπως είδαμε στο εισαγωγικό σημείωμα  ο Γιουνγκ αποδίδει την συγγραφή των επτά λόγων άλλοτε στον Φιλήμονα, άλλοτε στον Σίμωνα Μάγο και άλλοτε στον Βασιλείδη. Ορισμένοι μελετητές έφτασαν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι ο Γιουνγκ μ’ αυτόν τον τρόπο υπονοεί  ότι συνέγραψε τους λόγους ως ένα είδος πνευματιστικής εμπειρίας ή σαν να ήταν κάποιο μέντιουμ. Από την άλλη δεν είναι ασυνήθιστο στη μυστικιστική και απόκρυφη γραμματεία ο συγγραφέας να αποδίδει το έργο του σε κάποια αυθεντία του παρελθόντος. Το κίνητρο είναι συνήθως πολύ απλό, η μετριοφροσύνη ή η προσπάθεια να αποδοθεί κύρος στα γραφόμενά. Οι μεγάλες μορφές του μυστικισμού όλων των αιώνων θεωρούσαν τον εαυτό τους έναν απλό γραφέα, ο οποίος καταγράφει όσο πιο πιστά μπορεί τις μεγάλες αλήθειες που του αποκαλύπτονται από ανώτερες δυνάμεις. Κατά κάποιο τρόπο, λοιπόν, ο Γιουνγκ ακολουθεί αυτή την παράδοση αποδίδοντας το έργο του όχι στο ταπεινό εγώ, αλλά στον ανώτερο Εαυτό.

Αξίζει επίσης κανείς να σταθεί στην αναφορά στην Αλεξάνδρεια. Η μεγάλη αυτή ελληνιστική πνευματική πρωτεύουσα είναι το μέρος στο οποίο  συναντιούνται τα  πολυποίκιλα ρεύματα της σοφίας και των πνευματικών παραδόσεων πολλών λαών και πολιτισμών και συγχωνεύονται σε ένα αξεπέραστο αμάλγαμα. Γνωστικισμός, ερμητισμός, ελληνική φιλοσοφία, ιουδαϊκή παράδοση, περσικές και βαβυλωνιακές επιδράσεις, θεουργία, μαγεία, αστρολογία, καθώς και ένα πλήθος άλλων θρησκευτικών και μυστικιστικών παραδόσεων κυκλοφορούν ελεύθερα σ’ αυτήν τη σπουδαία πόλη και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Έτσι η πόλη μετατρέπεται σε ένα είδος αλχημιστικού δοχείου, όπου με ένα μαγικό τρόπο  συντίθενται, συνδυάζονται μεταξύ τους και ανατέλλουν νέες μορφές και πραγματώσεις των μεγάλων παραδόσεων της σκέψης.

Οι «νεκροί», στους οποίους απευθύνεται το μήνυμα και η διδασκαλία των επτά λόγων, σύμφωνα με τη γνωστική παράδοση δεν είναι άλλοι από εμάς τους ζωντανούς. Για τους Γνωστικούς η σωματική ύπαρξη αποτελεί ένα είδος πτώσης, ένα είδος νέκρωσης, αφού μας αποκόπτει από τον ανώτερο κόσμο του πνεύματος. Συνεπώς οι νεκροί εδώ είναι οι πνευματικά νεκροί. Ο δάσκαλος θα τους διδάξει με υπομονή προσπαθώντας να αφυπνίσει τη γνώση μέσα τους, παρά το γεγονός ότι οι νεκροί συχνά δεν τον καταλαβαίνουν και διαμαρτύρονται. Το γεγονός ότι οι νεκροί επιστρέφουν ανικανοποίητοι από την Ιερουσαλήμ δεν είναι φυσικά τυχαίο. Όπως η Αλεξάνδρεια είναι το σύμβολο της ένωσης των παραδόσεων Ανατολής και Δύσης, έτσι και η Ιερουσαλήμ αποτελεί με τη σειρά της ένα διαφορετικά φορτισμένο σύμβολο. Η Ιερουσαλήμ είναι το σύμβολο που αντιτίθεται στον αλεξανδρινό πλουραλισμό και υποδηλώνει την ορθοδοξία, τον νόμο, τον ζηλότυπο μονοθεϊσμό της ιουδαϊκής, ισλαμικής και χριστιανικής παράδοσης. Οι ζωντανοί νεκροί, οι εξόριστοι από τον παράδεισο του πνεύματος, εξακολουθούν να πηγαίνουν ματαίως για προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ, αλλά δεν βρίσκουν ικανοποίηση εκεί.  Επιστρέφουν λοιπόν αναγκαστικά στην Αλεξάνδρεια, για να βρουν τη ζωή και τη γνώση που προσδοκούν.

2. Ο ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΝΓΚ ΚΑΙ Ο ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ

Ο ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΝΓΚ ΚΑΙ Ο ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ [i]

Η αναλυτική ψυχολογία του Γιουνγκ συνδέεται με την γνωστική παράδοση. Τα βασικότερα σημεία επαφής είναι τα εξής:

1. Υπάρχει ένα πνευματικό ή τουλάχιστον υπερπροσωπικό στοιχείο στην ανθρώπινη ψυχή. Οι αρχαίοι Γνωστικοί πίστευαν ότι η ανθρώπινη ύπαρξη δεν αποτελεί μόνο έναν συνδυασμό της ύλης και της ψυχής, αλλά ότι υπάρχει και ένα τρίτο στοιχείο που κατοικεί μέσα στην ψυχή και ονομάζεται πνεύμα. Σκοπός του Γνωστικού είναι να αφυπνίσει αυτό το στοιχείο. Για τον Γιουνγκ με παρόμοιο τρόπο το ασυνείδητο υπόστρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης αποκαλύπτει στοιχεία μιας ανώτερης πνευματικής δυνατότητας, η οποία αποτελεί πηγή αποκαλύψεων και ενοράσεων και τελικά ωθεί τον άνθρωπο προς την ολοκλήρωση και την πληρότητα.

2. Αυτό το πνευματικό στοιχείο συνομιλεί ενεργητικά με το προσωπικό στοιχείο του εαυτού μας μέσα από τη χρήση συμβόλων. Το πνευματικό στοιχείο δεν αποτελεί ένα σιωπηλό συνέταιρο στη ζωή, αλλά απαιτεί ενεργή συμμετοχή στην ανάπτυξη και τη μεταμόρφωσή του ατόμου. Δεν εκφράζεται με τη συνηθισμένη γλώσσα των αισθημάτων. Τα όνειρα, τα οράματα, οι εναλλακτικές καταστάσεις της συνείδησης και αυτό που ο Γιουνγκ αποκαλούσε συγχρονικότητα αποτελούν τις πιο σημαντικές οδούς γι’ αυτή τη συμβολική επικοινωνία.

3. Τα σύμβολα που προκύπτουν από το πνευματικό στοιχείο της ψυχής αποκαλύπτουν ένα μονοπάτι πνευματικής ή ψυχολογικής ανάπτυξης που μπορεί να ανιχνευθεί όχι μόνο προς κάποια αιτία του παρελθόντος, αλλά και προς έναν σκοπό στο μέλλον. Για τους Γνωστικούς η υπαρξιακή κατάσταση του ανθρώπινου όντος καθορίζεται από δύο παράγοντες, την πτώση από τον κόσμο του φωτός που συνέβη στο παρελθόν και την επιστροφή στον φωτεινό κόσμο στο μέλλον. Ο Γιουνγκ θεωρούσε ότι η ψυχή περιλαμβάνει μια εσωτερική αίσθηση του σκοπού της ως ολότητας και ότι αυτή η αίσθηση καθορίζει σε ένα μεγάλο βαθμό την παρούσα κατάσταση.

1. ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΝΓΚ: το Κόκκινο Βιβλίο, τα Μαύρα Βιβλία και οι Επτά Λόγοι προς τους Νεκρούς

Οι Επτά Λόγοι προς τους Νεκρούς (Septem sermones ad mortuos) αποτελούν ένα από τα πιο ιδιόμορφα, αλλά και πιο γοητευτικά έργα του σπουδαίου ψυχαναλυτή και στοχαστή Καρλ Γκούσταφ Γιουνγκ. Η εκδοτική τους ιστορία είναι αρκετά περίπλοκη. Τον Νοέμβριο του 1913 ο ψυχαναλυτής ξεκίνησε ένα θαυμαστό ταξίδι εξερεύνησης της ίδιας του της ψυχής. Αποκάλεσε αυτό το ταξίδι «συνάντηση με το ασυνείδητο». Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Γιουνγκ εισήλθε με τη θέλησή του σε φαντασιακές και οραματικές καταστάσεις της συνείδησης. Τα οράματα συνεχίστηκαν εντατικά μέχρι το 1917, έως ότου σταμάτησαν γύρω στα 1923. Ο Γιουνγκ κατέγραψε αυτό το φανταστικό ταξίδι σε έξι προσωπικά ημερολόγια  με μαύρο κάλυμμα, τα περίφημα «μαύρα βιβλία». Αυτά τα ημερολόγια-σημειωματάρια μας παρέχουν μια ακριβή χρονολογική καταγραφή των οραμάτων και των διαλόγων του με την ψυχή του. Στα τέλη του 1914 ο Γιουνγκ ξεκίνησε να μεταγράφει υλικό από τα μαύρα βιβλία στο πρόχειρο χειρόγραφο του θρυλικού του Κόκκινου Βιβλίου. Πρόκειται για έναν μεγάλου μεγέθους δερμάτινο τόμο εικονογραφημένο από τον ίδιο, τον οποίο δημιούργησε ως μια επίσημη καταγραφή του φανταστικού ταξιδιού του. Ο Καρλ Γιουνγκ επανειλημμένα δήλωσε ότι τα οράματα και οι φανταστικές εμπειρίες που καταγράφονται μέσα στο Κόκκινο Βιβλίο περιλαμβάνουν τον πυρήνα όλου του μεταγενέστερου έργου του. Ο Γιουνγκ κράτησε το Κόκκινο Βιβλίο μακριά από αδιάκριτα βλέμματα σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, επιτρέποντας μονάχα σε εκλεκτά μέλη της οικογένειας και του κύκλου του να διαβάσουν από αυτό. Το μόνο τμήμα αυτού του οραματικού υλικού  που ο ψυχαναλυτής διάλεξε να εκδώσει κατά τη διάρκεια της ζωής του, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και σε ιδιωτική έκδοση, είναι οι Επτά Λόγοι προς τους Νεκρούς που τυπώθηκαν το 1916. Στη διάρκεια της ζωής του περιστασιακά έδινε αντίτυπα αυτού του μικρού βιβλίου σε φίλους και μαθητές, αλλά ήταν διαθέσιμο μόνο ως δώρο από τον ίδιο τον Γιουνγκ και πότε δεν δόθηκε προς δημόσια πώληση ή διανομή. Όταν αργότερα, στα 1962, εκδόθηκε το αυτοβιογραφικό του έργο "Αναμνήσεις,  Όνειρα,  Στοχασμοί", οι Επτά Λόγοι προς τους Νεκρούς συμπεριλήφθηκαν ως παράρτημα.

ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΑΝ ΜΙΑ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ ΕΧΕΙ ''ΚΟΛΛΗΣΕΙ'' ΕΠΑΝΩ ΣΕ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΑΥΡΑ .....

Η προσκόλληση ενός πνεύματος είναι ένα «έξυπνο» άυλο ανθρώπινο πνεύμα που έχει προσκολληθεί στο ενεργειακό σας πεδίο, δηλαδή στην αύρα σας. Αυτά τα πνεύματα αρνούνται να παραδοθούν στην εμπειρία του θανάτου και θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν συγκεκριμένες συμπεριφορές που είχαν στην ζωή. Θα αναζητήσουν ένα ευάλωτο υποψήφιο άτομο για να προσκολληθούν και να «ζήσουν» μέσω αυτού του ατόμου.

Οι πνευματικές προσκολλήσεις είναι ύπουλες και δύσκολα εντοπίζονται

Τα προσκολλημένα πνεύματα συνήθως δεν φαίνονται, ούτε γίνονται αισθητά, ούτε ακούγονται. Γι αυτόν τον λόγο είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να πιστέψουν πως έχουν μια τέτοια σύνδεση μέχρι η κατάσταση να γίνει πραγματικά ανυπόφορη.

Οι προσκολλήσεις μπορούν να συμβούν στην παιδική ηλικία. Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, ίσως να υπάρχει η επίγνωση ότι κάτι δεν πάει καλά. Ως ενήλικες, δεν γνωρίζουν γιατί επαναλαμβάνουν επιβλαβείς συμπεριφορές ή εθισμούς.

Τα πέντε βασικά στάδια για τον εντοπισμό της προσκόλλησης ενός πνεύματος

Ποιος κορωνοϊός; Πέντε ηλικιωμένοι έχασαν τη ζωή τους την Τρίτη κάνοντας μπάνιο στη θάλασσα

Απίστευτο κι όμως αληθινό: Πέντε ηλικιωμένοι έχασαν τη ζωή τους την Τρίτη κάνοντας μπάνιο στη θάλασσα!

Πέντε ηλικιωμένοι έχασαν τη ζωή τους την Τρίτη (30/06), κάνοντας μπάνιο σε διάφορες θαλάσσιες περιοχές της χώρας. Τρεις άνδρες και δυο γυναίκες όλοι άνω των 70 ετών.

Συγκεκριμένα το βράδυ της Τρίτης ανασύρθηκε χωρίς τις αισθήσεις του από τη θαλάσσια περιοχή της παραλίας «Λεπίτσα» της Κοιλάδας Ερμιονίδας, 89χρονος. Στο Κέντρο Υγείας Κρανιδίου που μεταφέρθηκε διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

μέθη

Αυτός ο κόσμος δεν είναι νέος. Ούτε γερνάει.

Γεννιέται και πεθαίνει την ίδια στιγμή.

Κανείς δεν ξέρει το πώς ή το γιατί.

Γιατί κανείς δεν υπάρχει αληθινά για να το πει.

Ζούμε σε μια κατάσταση ονειρικής μέθης.

Ονειρικής γιατί τίποτε μέσα μας δεν μπορεί να οριστεί έξω από το ονείρεμα.

Μέθης γιατί όταν πιστεύουμε πως είμαστε αφυπνισμένοι, στην πραγματικότητα ονειρευόμαστε το ξύπνημά μας.

Και τις εποχές του ύπνου δεν τις θυμόμαστε ποτέ.

Βρισκόμαστε διαρκώς σε μια κατάσταση ένυπνης αφύπνισης και εν εγρηγόρσει ύπνωσης… σε μια μεταιχμιακή, μετουσιακή, ροϊκή, παρασυνείδητη κατάσταση.

Ρέουμε διαρκώς, μεταβαίνουμε, μεταβαλλόμαστε…

Διαρκώς αλλάζουμε, μετασχηματιζόμαστε, μεταμορφωνόμαστε.

Και παραμένουμε ίδιοι.

Και κανείς δεν ξέρει το πώς και το γιατί.

Γιατί κανείς δεν υπάρχει αληθινά για να το μαρτυρήσει.

Είμαστε ταυτόχρονα παιδιά και γέροντες.

Είμαστε μαζί αρσενικοί και θηλυκοί.

Είμαστε δειλοί και γενναίοι.

Είμαστε παράφρονες και λογικοί.

Νομίζουμε πως έχουμε ορίσει τα πράγματα ενώ εκείνο που συμβαίνει

Είναι πως τα πράγματα ορίζουν εμάς.

Νομίζουμε πως έχουμε ιστορία, γεγονότα στο χθες, πως έχουμε καταγωγικές αρχές

Πως ερχόμαστε από κάπου και κάπου πηγαίνουμε.

Στην πραγματικότητα είμαστε καθηλωμένοι σε ένα αιώνιο τώρα.

Είμαστε αμετακίνητοι, στάσιμοι, σημειακοί.

Αδιάστατοι.

Και κανείς δεν ξέρει ούτε το πώς, ούτε το γιατί.

Γιατί κανείς δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει για να το εξηγήσει.