Σύμφωνα με την ελληνική Μυθολογία οι ασθένειες προκαλούνται από «Ιούς»=βέλη τα οποία εκτοξεύονται από τους θεούς. Στο πρώτο επεισόδιο της Ιλιάδας συναντάµε την πρώτη στα Ελληνικά γράµµατα γνωστή αναφορά σε συγκεκριµένη ασθένεια η οποία προκαλείται από «ιούς».
Ο θεός Απόλλωνας λοιπόν στέλνει ένα λοιµό στους Αχαιούς που πολιορκούν την Τροία, τοξεύοντας «ιούς», τα βέλη του πάνω στους ίδιους και τα ζώα τους, ως τιµωρία για την ασέβεια που έδειξε ο αρχηγός τους, ο Αγαµέµνονας, προσβάλλοντας την ιέρειά του Χρυσηίδα.
Πρόκειται ουσιαστικά για την περιγραφή µιας εξαιρετικά µεταδοτικής επιδηµίας µε ξαφνική έναρξη, οξεία φάση υψηλού πυρετού και θανατηφόρα εξέλιξη. Χαρακτηριστικό δε είναι ότι οι Αχαιοί απαλλάσσονται από το κακό εφαρµόζοντας την παροιµία «καλός ο αγιασµός αλλά πάρε και µια γάτα».
Έτσι επιστρέφουν µεν τη Χρυσηίδα, καθαρίζουν όµως και το στρατόπεδο ρίχνοντας στη θάλασσα κάποια «µιάσµατα», δηλαδή νοσογόνες εστίες (υπολείµµατα τροφών, κοπριές κλπ.) πράγµα που υποδεικνύει ότι ο λοιµός του Απόλλωνα ήταν µολυσµατικής αιτιολογίας, γεγονός το οποίο οι Αχαιοί κατανόησαν και έλαβαν τα προσήκοντα µέτρα θεραπείας από τους Απολλώνιους «ιούς»/βέλη.
Πολύ αργότερα, ο Ιπποκράτης, ήδη το 412 πΧ. 2.500 χρόνια πριν από σήµερα περιέγραψε µε τρόπο τέλειο τα κλινικά συµπτώµατα της φυµατιώσεως και της γρίπης (τις οποίες ονόµασε «φθίσιν» εκ του ρήµατος φθίω/φθίνω, υφίσταµαι φθοράν) αλλά και ανέφερε ότι προκαλούνται και µεταδίδονται από ανθρώπου εις άνθρωπον από «ιόν» ο οποίος είτε ταξιδεύει στον αέρα είτε βρίσκεται «εις τον σίελον».
Ο Ιπποκράτης λοιπόν, αναφέροντας ότι η φυµατίωση και η γρίπη µεταδίδονται από τον ένα άνθρωπο φορέα στον άλλο άνθρωπο µε «ιόν», καταργεί ουσιαστικά την θεϊκή προέλευση του «ιού» ως θεϊκού βέλους και περιγράφει την αόρατη µεν, αλλά ανθρώπεια αιτία της µεταδόσεως µε γνωστό από την Μυθολογία όρο.