Η ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΗ & ΒΙΟΗΘΙΚΗ - ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ)

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ 

Η διακοπή ιατρικών πράξεων, που τις περισσότερες φορές είναι πολυέξοδες,  επεμβατικές και συνήθως δυσανάλογες με το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, είναι μια πρακτική που πρέπει να γίνεται αποδεκτή και να λαμβάνεται υπόψιν. Με αυτόν τον τρόπο δεν προκαλείται ο θάνατος, απλά δεν παρατείνεται το αναπόφευκτο και  γίνεται ευκολότερη η αποδοχή ότι δεν μπορεί να εμποδιστεί.

Ο ιατρός που ασχολείται με το τέλος της ζωής θα πρέπει να συνδυάσει την ιατρική του εκπαίδευση με τις αρχές τις βιοηθικής πριν δώσει οποιαδήποτε ιατρική οδηγία ή προβεί σε οποιαδήποτε πράξη.

Αναφορικά με τις αποφάσεις στο τέλος της ζωής και τις αρχές βιοηθικής που αναφέρθηκαν προηγουμένως, η ωφέλεια δεν υπηρετείται από την παράταση του θανάτου αλλά κατά τη συγκέντρωση της ιατρικής φροντίδας στην ανακούφιση των τελευταίων στιγμών του ατόμου.

Οι ιατρικές πράξεις που επαυξάνουν τη διάρκεια και την ένταση της προθανάτιας κατάστασης έρχονται σε αντίθεση με την αρχή του μη βλάπτειν, διότι δεν αυξάνουν το προσδόκιμο του ασθενούς, απλά αναβάλλουν το τελικό αποτέλεσμα που είναι ο θάνατος, συχνά με συνοδό χαρακτηριστικό την ταλαιπωρία του ιδίου και των οικείων του.

Σύμφωνα με τον σεβασμό της αυτονομίας, ο ασθενής δικαιούται να αρνηθεί ακόμη και θεραπείες που παρατείνουν τη ζωή του αλλά δεν δικαιούται να απαιτεί θεραπείες που ο ιατρός κρίνει μάταιες ή χωρίς ένδειξη στη προκειμένη περίπτωση. Όταν τα υπάρχοντα διαθέσιμα μέσα είναι περιορισμένα, η ανάλωσή τους στην επιβράδυνση του θανάτου καταληκτικών αρρώστων, στερεί πολύτιμες υπηρεσίες από ασθενείς των οποίων η κατάσταση είναι δυνητικά αναστρέψιμη και με καλύτερο προσδόκιμο επιβίωσης, κάτι το οποίο έρχεται σε αντίθεση με την αρχή της δικαιοσύνης και ίσης πρόσβασης. 



Πρέπει να γίνεται αξιολόγηση και επιλογή της διανομής των διαθέσιμων μέσων θεραπείας, ώστε να εξασφαλίζεται το καλύτερο κόστους- οφέλους αποτέλεσμα σε μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ασθενών. Οι δημόσιοι πόροι και μέσα πρέπει να μοιράζονται με τρόπο δίκαιο ώστε να εξυπηρετούνται οι ανάγκες των πολιτών. Ασθενείς οι οποίοι είναι σε κρίσιμη κατάσταση ώστε να έχουν κακή πρόγνωση ανεξάρτητα εάν νοσηλευτούν ή όχι σε μονάδες εντατικής θεραπείας δεν πρέπει να δεσμεύουν πόρους από έναν ασθενή που θα ωφεληθεί. Ως εκ τούτου,  η υποστήριξη ζωής εφαρμόζεται με στόχο τη βελτίωση και διατήρηση της λειτουργικής ικανότητας και όχι απλά ως μια τεχνητή παράταση αυτής.

Πριν  από 25 χρόνια η καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση ήταν πρακτική επιλογής σε όλους τους  ασθενείς σε καρδιακή ή αναπνευστική ανακοπή, ανεξάρτητα από την υποκείμενη νόσο.

Σήμερα πραγματοποιείται σε ένα μόνο 10% των ασθενών. Εξ αυτών το 0-25% επιβιώνουν και εγκαταλείπουν το νοσοκομείο με εξιτήριο και σε μία καλή γενική κατάσταση, με την μακροπρόθεσμη επιβίωση τους να εκτιμάται σε ένα 15%. 

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ