12 τρόποι για να μετασχηματίσετε τη ζωή σας όταν αισθάνεστε εξαντλημένοι

 

Εάν κάνετε πάντα αυτό που κάνατε πάντα, θα παίρνετε πάντα ό, τι παίρνατε πάντα.- Henry Ford

Ξέρετε το συναίσθημα: Είναι δέκα, είστε νευρικοί από το τρίτο φλιτζάνι του καφέ, και το μυαλό σας είναι κολλημένο. Είστε στραγγισμένη – σωματικά, ψυχικά και συναισθηματικά – και αδιάφορη για πράγματα που κάποτε σας έφερναν χαρά. Κίνητρο; Ξεχάστε το. Οξύθυμοι; Σίγουρα. Ότι αφορά την προσωπική υγεία και ευημερία; Έξω από το παράθυρο.

Πολύ συχνά, η εξάντληση και η επίτευξη πάνε χέρι-χέρι. Αλλά, η υπερκόπωση δεν είναι σύμπτωμα της επιτυχίας: είναι ο τρόπος του σώματός σας για να σας πει να επιβραδύνετε.

Ενώ η διπλή δόση του εσπρέσο και η δεύτερη στρώση του concealer μπορεί να σας βοηθήσει να δείχνετε ανανεωμένη, βαθιά, η θεμελιώδης αλλαγή απαιτεί χρόνο. Είναι μια δια βίου επένδυση στον εαυτό σας και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται έτσι.

Γι ‘αυτό αποφασίσαμε να μοιραστούμε μαζί σας αυτούς τους 12 ισχυρούς τρόπους, για να πάρετε το πεπρωμένο σας στα χέρια σας και να μετατρέψετε τη ζωή σας.

1. Ο ύπνος σαν να μην υπάρχει αύριο

Το σώμα σας είναι μια μηχανή. Μια όμορφη, αυθεντική και περίπλοκη μηχανή που χρειάζεται φροντίδα και ανάπαυση. Ακριβώς όπως ο τερματισμός της λειτουργίας του υπολογιστή σας στο τέλος της κάθε ημέρας, έτσι θα πρέπει να επαναφορτίζετε το σώμα και το μυαλό σας κάθε βράδυ. Μελέτες δείχνουν ότι ένας καλός βραδινός ύπνος καθαρίζει κυριολεκτικά το μυαλό από τις τοξίνες που συσσωρεύονται κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αυτός είναι ο λόγος που οι επτά έως οκτώ ώρες ύπνου, είναι ζωτικής σημασίας για τη σωματική και ψυχική σας ευεξία. Προσπαθήστε για έναν πλήρη οκτώ ωρών ύπνο, αυξάνοντας σταδιακά μόλις κατά 30 λεπτά κάθε μέρα. Αυτές μπορεί να είναι τη νύχτα ή ένας υπνάκος το μεσημέρι.

Πέντε ατέρμονα λεπτά, ταπεινωτικά και επώδυνα. (ZYGMUNT BAUMAN)

Ερώτηση (Τόμας Λεοντσίνι): Άκουσα μια μαρτυρία από έναν σημερινό τριαντάρη, τον Μικέλε, ο οποίος λέει: «Εξακολουθώ να έχω εφιάλτες τη νύχτα. Βλέπω ότι είμαι δώδεκα ετών, πολύ ντροπαλός και μοναχικός, και τρεις από τους συμμαθητές μου με έχουν κλειδώσει στο μπάνιο και με χτυπάνε, πρώτα με τα χέρια, ύστερα με τη σκούπα και με οποιοδήποτε αντικείμενο βρουν μπροστά τους. Πέντε ατέρμονα λεπτά, ταπεινωτικά και επώδυνα. Ο ένας απ’ αυτούς, ενώ οι άλλοι δύο συνεχίζουν να με χτυπούν, ανοίγει το φερμουάρ του παντελονιού του και με κατουράει. Ακόμη και σήμερα κλαίω όταν σκέφτομαι εκείνη την ημέρα, και όχι μόνο για την ταπείνωση, αλλά και για το ότι την επόμενη μέρα, όταν πήγα με τον πατέρα μου να αναφέρουμε το περιστατικό στον διευθυντή, εκείνος έβαλε το χέρι του στον ώμο μου και μου είπε ότι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν, δυστυχώς, ότι τα παιδιά σήμερα είναι έτσι, αλλά ότι τέτοια φαινόμενα είναι παροδικά, δεν χρειάζεται να ανησυχούμε, όλα θα πάνε καλύτερα και τα λοιπά. (Ένας από τους τρεις ήταν γιος μεγαλογιατρού της πόλης μας.) Φυσικά, ο εκφοβισμός δεν σταμάτησε και η κατάσταση συνεχίστηκε όλη τη σχολική χρονιά». Ο Μικέλε περιγράφει τη διπλή κόψη του εκφοβισμού: η λεπίδα μπαίνει σε βάθος προκαλώντας πόνο και, στη συνέχεια, όταν απομακρύνεται από τη σάρκα, προκαλεί έναν δεύτερο, διαφορετικό πόνο. Ο διευθυντής του σχολείου (που δεν καταλαβαίνει τη δοκιμασία του Μικέλε) γίνεται ένοχος για τον κοινωνικό αποκλεισμό του παιδιού. Έχετε πέσει ποτέ θύμα εκφοβισμού;

Ήρθες χωρίς Τίποτα και Χωρίς Τίποτα θα φύγεις… Διασκέδασε λοιπόν τις στιγμές σου…

Η Ζωή καθημερινά σε καλεί να πάρεις μέρος στο χορό της. Να την εμπιστευτείς και να κινηθείς μαζί της στη μελωδία που θα γεννήσει η στιγμή…

Σε καλεί να βρίσκεσαι πάντα σε κίνηση…

Γνωστός – Άγνωστος ρυθμός δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει να μην στέκεσαι, να μην αγκιστρώνεσαι από κάτι… από μια θέση, μια κατάσταση, ένα πρόσωπο…

Άκουσε το κάλεσμά της και ακολούθησέ Την. Χωρίς σκέψεις, χωρίς σοβαρότητα…

Γιὰ κάθε ἀλλαγὴ ἀπαιτεῖται μία ἀπόφασις

Σήμερα λοιπόν, ποὺ μία νέα ἡμέρα ξημέρωσε, κυττᾶμε γύρω μας καὶ διαπιστώνουμε τὸ «μία ἀπὸ τὰ ἴδια» τοῦ κόσμου μας. Δὲν ἄλλαξε κάτι καὶ δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξῃ, διότι γιὰ νὰ ἀλλάξῃ τὸ ὁ,τιδήποτε μά, κυρίως, γιὰ νὰ μπορέσουμε ἐμεῖς νὰ ἀναγνωρίσουμε τὶς ὁποιεσδήποτε ἀλλαγές, πρέπει νὰ ἀλλάξουμε …ἐμεῖς!!! Νὰ ἀλλάξουμε δῆλα δὴ τὶς προσλαμβάνουσές μας, ἢ ἄλλως τὶς ὀπτικές μας, μά, κυρίως, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, τοὺς σκοπούς μας.

Ὁ κόσμος μας εἶναι ὅπως εἶναι ἐδῶ καὶ αἰῶνες. Καλὸς ἢ κακός, ὄμορφος ἢ ἄσκημος καί, πάντα,, μὰ πάντα βίαιος. Ἀναλόγως ὅμως τῶν δικῶν μας ὀπτικῶν ἀλλάζει καὶ ἡ δική μας θέσις μέσα σὲ αὐτόν. Κριτήριόν μας θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον τὸν ἀντιλαμβανόμεθα καὶ οὐδέποτε ὁ τρόπος ποὺ μᾶς ὑπέδειξαν.
Ἔχουμε λοιπόν σκοπό ἤ δέν ἔχουμε; Ἔχουμε δεσμεύσεις ἤ ὄχι; Διέπεται ἡ ζωή μας ἀπό ὁράματα καί κατ’ ἐπέκτασιν, ἀπό διαρκεῖς ἀγῶνες, μὲ τὶς ἀποτυχίες καὶ τὶς ἐπιτυχίες μας, ἤ κατήντησε βίος ἀβίωτος συμβιβασμένων καί ἀβούλων ἀνθρωποειδῶν;

Ἔχουμε ἀποκτήση ὅλοι μας τόσο ὑψηλοὺς βαθμοὺς ἀμυντικῶν γραμμῶν, ποὺ ἀρνούμεθα νὰ διακρίνουμε τὶς μικρές, καθημερινές μας ἀλήθειες, μὰ κυρίως τὶς μικρὲς πραγματικές μας ἀνάγκες. Ὑποκατάστατα ἀμέτρητα, ψευδῆ καὶ παραπλανητικά, μᾶς ἀποπροσανατολίζουν διαρκῶς, μὲ ἀποτέλεσμα διαρκῶς νὰ χάνουμε χρόνο μὲ τὰ ἐπουσιώδη καὶ νὰ ἀγνοοῦμε τὰ οὐσιώδη.

Τελικῶς τί θέλουμε; Νά ἐξακολουθήσουμε ὡς ἔχουμε ἤ νά πιάσουμε ἀπό τά …μαλλιά τίς ζωές μας;

Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ «ΚΑΙ»

Στη γραμματική υπάρχουν σύνδεσμοι που συνενώνουν, ονομάζονται καταφατικοί,  όπως το και που ενώνει εσένα και εμένα. Αλλά υπάρχουν και σύνδεσμοι που διαχωρίζουν, οι διαζευκτικοί, όπως το ή  εσύ ή εγώ.

Στη γραμματική της ζωής αυτή η διάζευξη αποπνέει αίσθηση μάχης και κυριαρχίας ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους, στο καλό και το κακό, στο άσπρο και το μαύρο.

Μια μάχη που παγιδεύει τις εντάσεις μέσα μας και είναι πηγή εσωτερικού διχασμού, μια διαιώνιση των διαπροσωπικών συγκρούσεων  ή εγώ ή εσύ.

Το διαζευκτικό ή δημιουργεί διλήμματα και σύνορα ορατά και αόρατα. Είναι ένα βασανιστικό και στείρο εμπόδιο που ύπουλα μας απομακρύνει και μας αποξενώνει από τους άλλους.

Αρκεί να θυμηθούμε ότι κάποτε είμασταν παιδιά και δεν είχαμε αίσθηση αυτής της διαμάχης γιατί δεν την είχαμε ακόμα διδαχτεί. Σκεφτόμασταν με τις αισθήσεις μας και για αυτό δεν ανταγωνιζόμασταν ούτε εμάς ούτε τους άλλους. Δεν προσπαθούσαμε να ξεφύγουμε από μια ζωή κυριευμένη από το εγώ και τις αγωνίες του. Η ανάγκη μας, η προσοχή μας και όλα τα όνειρά μας ήταν στραμμένα στο μαζί, για αυτό και δεν βιώναμε τη μοναξιά με την τωρινή δυσκολία.

Η Κοσμική Συνείδηση, πέρα από το υποκείμενο (εγώ)

Η Συνείδηση Υπάρχει Αντικειμενικά ανεξάρτητα από την (τρέχουσα) «δραστηριότητά» της και το «περιεχόμενό» της… Η Συνείδηση δεν ταυτίζεται με το υποκείμενο, το εγώ, το «μυαλό» (είτε ανεπηρέαστο, είτε διαμορφωμένο από την κοινωνία…)...

Το Υποκείμενο, το εγώ, είναι ένα ψυχολογικό σύμπλεγμα που δημιούργησε η Εξέλιξη για τις ανάγκες της επιβίωσης της ατομικότητας (που ξεκινά στο μεταφυσικό χώρο και επεκτείνεται και) στο φυσικό κόσμο, μια ψυχολογική λειτουργία. Δεν είναι κάποια σταθερή ουσία ή «οντότητα» η οτιδήποτε άλλο. Είναι απλά μια διαδικασία αντίληψης, ένας ορισμένος τρόπος αντίληψης. Όμως η εμμονή στο υποκείμενο είναι εμμονή σε μια αντίληψη δυαδικότητας της ύπαρξης, του κόσμου, (υποκείμενο-αντικείμενο, μέσα-έξω, εγώ-κόσμος κλπ.), μια αντίληψη που εφαρμόζεται όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο αλλά προβάλλεται κι έξω στο κόσμο, όπου όλα αναγνωρίζονται μέσα από το δίπολο των αντιθέτων…

Το Υποκείμενο που δημιουργεί η Φύση και καλλιεργεί η «κοινωνία» (διαμορφώνοντάς το, χειραγωγώντας το, για να υπηρετηθούν όχι κοινωνικοί σκοποί αλλά τα συμφέροντα κάποιων ομάδων…) είναι στη Νέα Εποχή ένα παρωχημένο όργανο αντίληψης…

Ο ανθρώπινος πολιτισμός που βασίζεται πάνω στη καλλιέργεια του υποκειμένου και την αντίληψη της δυαδικότητας έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Οι άνθρωποι ή θα πρέπει να εξελιχθούν προς μια ανώτερη συνείδηση ύπαρξης, ή θα καταστραφούν…

Η Αρχαία Παράδοση, εδώ και χιλιετηρίδες, μιλά για την  «Διευρυμένη Συνείδηση»... Ο Ρίτσαρντ Μπακ ήδη πριν ένα αιώνα ανέλυσε διεξοδικά τι είναι «Κοσμική Συνείδηση»...

“Πώς μπορεί κανείς να κόψει τις συνήθειες”;

από το μπλογκ του Παραμυθά:

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς μπορεί κανείς να κόψει τις συνήθειες;

ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ:   Εάν κατανοήσουμε την όλη διαδικασία μιας συνήθειας, τότε ίσως θα μπορέσουμε να σταματήσουμε τη δημιουργία συνηθειών. Το να σταματήσεις απλώς μία ιδιαίτερη συνήθεια είναι συγκριτικά κάτι εύκολο, αλλά το όλο πρόβλημα δεν λύνεται τότε. Όλοι μας έχουμε διάφορες συνήθειες οι οποίες είναι είτε συνειδητές είτε ασυνείδητες· πρέπει, λοιπόν, να βρούμε εάν ο νους μας είναι παγιδευμένος σε κάποια συνήθεια και γιατί ο νους δημιουργεί συνήθειες.

Από συνήθεια δεν γίνονται οι περισσότερες από τις σκέψεις μας; Από την παιδική ηλικία έχουμε διδαχτεί να σκεφτόμαστε ακολουθώντας κάποια γραμμή, είτε σαν Χριστιανοί, Ινδουιστές ή κομμουνιστές και δεν τολμάμε να παρεκκλίνουμε από αυτή τη γραμμή επειδή η ίδια αυτή η παρέκκλιση φέρνει φόβο. Βασικά, λοιπόν, η σκέψη μας γίνεται από συνήθεια, είναι διαμορφωμένη· ο νους μας ακολουθεί καθιερωμένα μονοπάτια και φυσικά υπάρχουν και επιφανειακές συνήθειες που προσπαθούμε να ελέγξουμε.

Συνειδητή ταπείνωση

Στον δυτικό κόσμο, οι άνθρωποι προστατεύουν την υπερηφάνεια και το εγώ τους με όλα τα μέσα, ακόμα και μέχρι το θάνατο.

Αλλά στο δρόμο της πνευματικοποίησης, οι άνθρωποι αισθάνονται την αναξιότητά τους και περνούν από μια πειθαρχία συνειδητής ταπείνωσης. Για παράδειγμα, στέκονται κάτω από τα αστέρια του νυχτερινού ουρανού και νιώθουν την μηδαμινότητά τους. Στέκονται μπροστά στους ωκεανούς, στην παρουσία ανεμοστρόβιλων, σεισμών, πλημμυρών και βλέπουν πόσο ασήμαντοι είναι. Επίσης, συνειδητοποιούν και κατανοούν το μεγαλείο των μεγαλοφυϊών - σπουδαίων ζωγράφων, επιστημόνων, ηρώων, καλλιτεχνών - και βλέπουν πώς η ζωή τους ρέει στις κοιλάδες και στα φαράγγια.

Πνευματική ανισορροπία

Στη Δύση και στην Ανατολή, η πνευματική ανισορροπία είναι ένα κοινό φαινόμενο. Παρουσιάζεται σε εκείνους που, χωρίς προετοιμασία και ετοιμότητα, ανεβαίνουν τα βουνά της Διδασκαλίας σε μεγάλο υψόμετρο και συναρπάζονται από την ομορφιά και το μέγεθος των υψών. Και αναγκάζουν τους εαυτούς τους να παραμείνουν στις κορυφές. Όταν επιστρέφουν στην καθημερινότητά τους, χάνουν την ισορροπία τους. Δεν μπορούν να βρουν ένα σημείο ισορροπίας μεταξύ της κορυφής και της καθημερινής τους ζωής, και ο νους και τα συναισθήματά τους μπαίνουν σε κατάσταση ανισορροπίας.

Όταν έρχονται στην κοιλάδα, ζουν στην κορυφή, και όταν πάνε στη κορυφή, ζουν στην κοιλάδα. Στην κοιλάδα της καθημερινής ρουτίνας και της εργασίας λένε: "Η ζωή είναι παροδική, τίποτα δεν είναι πραγματικό. Να αδιαφορείτε για τα πάντα, ξεχάστε τις ευθύνες και τα καθήκοντα και ζήστε μια ζωή που δεν περιορίζεται από νόμους και κανονισμούς".

Όταν βρίσκονται στην κορυφή, μιλάνε για τον πόνο και τα βάσανά τους, τις επιθυμίες τους, τα υπάρχοντά τους, τις οικογένειες, τους φίλους τους. Αισθάνονται τον πόνο από τις περασμένες αγάπες τους, από τα διαζύγια και τους γάμους τους. Δεν προσαρμόζονται ούτε στην κοιλάδα ούτε στην κορυφή.

Οι ανισόρροποι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους και σε εξέδρες και φωνάζουν: "Μη νομίζετε ότι υπάρχετε, είναι όλα μάταια, είναι όλα σκιές - όλα είναι κενότητα". Δεν έχουν καμία γνώση για τίποτα που είναι πραγματικό, κι έτσι ζουν μια μη πραγματική ζωή ανάμεσα στα όνειρά τους και τα καθημερινά γεγονότα.

Όταν οι άνθρωποι παρατηρούν τέτοια συμπεριφορά, λένε ότι αυτά τα άτομα είναι φιλόσοφοι. Μερικές φορές λένε, "Είναι τιποτένια άτομα." Άλλες φορές λένε, "Είναι σημαντικά άτομα."

Εκλογές στην αρχαία Ελλάδα

Το Εκλέγειν και το Εκλέγεσθαι

Η πρώτη ψηφοφορία στην Αθήνα. Ονομάστηκε Αθηνά (Αθήναι) από Κεκροπία. Ο Ποσειδών έχασε με μία γυναικεία ψήφο από την Αθηνά Σοφία και τιμώρησε την Αθήνα. Οι γυναίκες δεν ξαναψήφισαν  παρά μόνο πέντε χιλιάδες χρόνια μετά.

Ο άνδρας που επιλεγόταν να είναι ο επικεφαλής των υπολοίπων έδινε το όνομά του στο έτος, ήταν δηλαδή ο ἐπώνυμος ἄρχων, και, αν οι Αθηναίοι ήθελαν να δώσουν μια χρονολογία, έλεγαν «Ἐπί ἄρχοντος …». Έχουν διασωθεί ως τις ημέρες μας κατάλογοι σε μαρμάρινες πλάκες με ονόματα ἐπωνύμων ἀρχόντων. Πολλές από αυτές τις μαρμάρινες επιγραφές βρίσκονται στο Επιγραφικό Μουσείο, δίπλα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στην Αθήνα.

Την εποχή του Σόλωνα [594 π.Χ.] οι ἄρχοντες είχαν την εξουσία να εκδίδουν τελεσίδικες αποφάσεις στις δίκες, και δεν αρκούνταν, όπως τώρα, στο έργο της προκαταρτικής ακρόασης.

Αριστοτέλης: Ἀθηναίων πολιτεία 3, (1 )

Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό των νέων πολιτικών μεταρρυθμίσεων ήταν ο τρόπος με τον οποίο πραγματοποιήθηκαν. Ο Κλεισθένης είχε ήδη διατελέσει άρχων και δεν μπορούσε να αναλάβει για δεύτερη φορά σημαντικό δημόσιο αξίωμα. Ούτε άλλωστε απέκτησε κάποια έκτακτη εξουσία. Για να επιφέρει αλλαγές στο πολίτευμα όφειλε να πείθει σε κάθε στάδιο τους συμπολίτες του. Τις προτάσεις του τις επεξεργαζόταν πρώτα η Βουλή των Τετρακοσίων και στη συνέχεια τις ενέκρινε με πλειοψηφία η Εκκλησία του Δήμου - όπως λειτουργούσε μετά τον Σόλωνα, με τη συμμετοχή όλων των πολιτών, ακόμη και των άκληρων θητών. Έτσι, η δημοκρατία θεσμοθετήθηκε στην Αθήνα με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες. Μολονότι εμπνευστής των αλλαγών, ο Κλεισθένης παρέμεινε στη σκιά των εξελίξεων, ουδέποτε ανέλαβε ξανά δημόσιο αξίωμα και χάθηκε από την ιστορία χωρίς να αφήσει άλλα ίχνη.

Βάση των μεταρρυθμίσεων ήταν οι 140 (όπως υπολογίζουν οι μελετητές) δήμοι της Αττικής και οι δέκα νέες φυλές που αντικατέστησαν τις τέσσερις παλαιές. Με την ενηλικίωσή τους οι πολίτες γράφονταν πλέον στους καταλόγους των δήμων (το ληξιαρχικόν γραμματεῖον) και ασκούσαν στις συνελεύσεις τους πολλά από τα πολιτικά τους δικαιώματα. Από διάφορες απόψεις οι δήμοι ήταν το σχολείο της δημοκρατίας. Στο εξής οι πολίτες αποκαλούνταν με το όνομα, το πατρώνυμο και τον δήμο τους, όχι πλέον το γένος τους, ακόμη και όταν ήταν ευγενείς. Ο όρος δημοκρατία, εκτός από εξουσία του δήμου, δηλαδή των πολιτών, δήλωνε και την εξουσία των δήμων, δηλαδή των διοικητικών μονάδων στις οποίες ήταν ενταγμένοι οι πολίτες.

Όλοι υπήρξαμε Τηλέμαχοι

"Όλοι υπήρξαμε Τηλέμαχοι. Όλοι κοιτάξαμε τουλάχιστον μια φορά το πέλαγος περιμένοντας να επιστρέψει κάτι από κει"

Εμπνευσμένος από τον μύθο της Οδύσσειας, ο Ρεκαλκάτι στήνει ένα συγκλονιστικό ψυχαναλυτικό δοκίμιο, που δεν απευθύνεται μόνο σε μυημένους, για την κληρονομιά, την ευθύνη   την επιθυμία και την ενηλικίωση.

Ένα παιδί ατενίζει το πέλαγος. Είναι ο Τηλέμαχος, που ζητά δικαιοσύνη: δεν υπάρχει πλέον Νόμος στη γη του, μόνο η φαινομενικά ατελείωτη Νύχτα των Μνηστήρων... Ο Τηλέμαχος περιμένει τον πατέρα του, τον Οδυσσέα, για να επαναφέρει τη συμβολική τάξη στον ρημαγμένο από τους Μνηστήρες οίκο του. Αντίθετα με τον Οιδίποδα, που πέφτει τυφλωμένος από ενοχή για την εγκληματική του επιθυμία, αντίθετα με τον Νάρκισσο, που θαμπώνεται από τη στείρα ομορφιά της εικόνας του, ο Τηλέμαχος ατενίζει το πέλαγος με μάτια ορθάνοιχτα αναζητώντας απελπισμένα τον πατέρα, το Νόμο του πατέρα.

Τα σημερινά παιδιά μοιάζουν στον Τηλέμαχο. Ψάχνουν με το βλέμμα αυτό(ν) που θα επιστρέψει από τη θάλασσα, αναζητούν το Νόμο που θα τους ανοίξει νέους ορίζοντες. Γιατί ο πατέρας, αν και δεν είναι ο κάτοχος του Νόμου, αν και δεν γνωρίζει το έσχατο νόημα της ζωής, καταδεικνύει ωστόσο μέσα από τη σαρκωμένη μαρτυρία της ύπαρξής του ότι είναι δυνατόν -είναι ακόμα δυνατόν- να νοηματοδοτήσει αυτό τον κόσμο, να μεταδώσει την επιθυμία, να μιλήσει για το μέλλον· να πει στον Τηλέμαχο ότι ακόμα δεν έχουν συμβεί τα πάντα, ότι ακόμα δεν τα έχουμε δει όλα, δεν τα έχουμε γνωρίσει όλα. Να καταστήσει, εντέλει, το Παιδί αληθινό κληρονόμο, ικανό όχι μόνο να παραλάβει ένα νόημα για τον κόσμο, αλλά και να ανακαλύψει καινούρια νοήματα του κόσμου, καινούριους κόσμους νοήματος.

«Το σύμπλεγμα του Τηλέμαχου είναι μια αντιστροφή του οιδιπόδειου συμπλέγματος