Εκλογές και τα λοιπά

Ο φίλος Αντωνέλος έγραψε “Δε χρειαζόμαστε καμία πολιτικη ηγεσία. Η ιδέα οτι υπαρχουν ηγετες ειναι μια ιδεα που καλλιεργείται στα σπίτια στα σχολεία στις εκκλησίες και στη κοινη γνώμη. Όταν ο ηγέτης κανει οτι θέλουμε λέμε πολύ ικανός. Όταν όχι λέμε ανίκανος. Κι αυτός ο καημενος είναι σαν εμας παλεύει για τη παρτη του.”

Διαβάζοντας αυτό μου ήρθαν αρκετά να προσθέσω. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η όλη διαδικασία του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι ειναι μια διαδικασία στην οποία όσοι εμπλέκονται προσπαθούν να ικανοποιήσουν προσωπικές βλέψεις, φιλοδοξίες, προσδοκίες, να αποκομίσουν κάποιο κέρδος. Σε όλο αυτό το παιχνίδι προστίθεται ένας abstract όρος που τον λένε “το κοινό καλό”. Αυτός ο όρος δεν μπορεί να σταθεί στα σοβαρά διότι το “κοινό καλό” δεν υφίσταται.

O καθένας (οι εκλεγμένοι και αυτοί που εκλέγουν) θέλει και από κάτι. Μαζεύονται λοιπόν κάμποσοι με παρόμοια συμφέροντα και επινοούν έναν όρο που λέγεται “κοινό καλό”. Κάποιοι άλλοι με διαφορετικά συμφέροντα επινοούν ένα διαφορετικό “κοινό καλό”.  Μοιραία τα δύο κοινά καλά διαφέρουν. Κάποιοι τρίτοι είναι ακόμη πιο intellectual και πιο abstract και μιλούν για ένα και μοναδικό “κοινό καλό” που είναι ο συγκερασμός των κοινών καλών των διαφόρων ομάδων! Aλλά ας είμαστε λίγο σοβαροί.. έχει ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας περιγραφεί με απόλυτη (και όχι σχετική) ακρίβεια και χωρίς το παραμικρό ίχνος ασάφειας το ένα και μοναδικό “κοινό καλό”; Προφανώς όχι.

Αν είμαστε λοιπόν κάπως ειλικρινείς θα δούμε ότι κάθε ένας σε αυτό το παιχνίδι θέλει να κερδίσει τα όσα λαχταράει, όσο ομορφα και αν ντυθει με αφηρημένους όρους αυτό το εγωιστικό κυνήγι (βλέπε τα οράματα μεγάλων -;;- πολιτικών). Αυτό που λέμε “κοινό καλό”, για να το ωραιοποιήσουμε, είναι απλώς το ατομικό συμφέρον, που μπορεί να συμπίπτει κάπως με το ατομικό συμφέρον μερικών ακόμη – και αυτή η ταύτιση δεν το κάνει λιγότερο ατομικό. Δεν υπάρχει τίποτα το ευγενικό σε αυτό, καμία ανιδιοτέλεια ή κοινωνική ευαισθησία ή κάτι παρόμοιο. Ειναι απλώς το κάπως πρωτόγονο, ανόητο, μάταιο κυνήγι για εκπλήρωση προσδοκιών.

Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο διότι αυτή η ξεκάθαρη ατομιστική δυναμική καλλιεργειται με έναν πολύ διακριτικό και υπόγειο τρόπο: με το να ιδεολογικοποιείται. Όσοι δεν ασχολούνται με αυτές τις διαδικασίες (εκλογές κλπ κλπ), χαρακτηρίζονταν στην Αρχαία Ελλάδα (και με κάποιο τρόπο, μάλλον ακόμη και σήμερα) ως ιδιώτες, ως άνθρωποι που δεν νοιάζονται για την κοινωνία,  κοινωνικά αναίσθητοι, κατώτεροι, απαξιωμένοι, υποτιμημένοι, αλλά το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι αυτές οι διαδικασίες είναι οι ίδιες η επιτομή του ατομικισμού. Και την ιδια στιγμή προβάλλεται ως κάτι το ευγενικό, το ανώτερο, το υψηλό, το κοινωνικά συνειδητοποιημένο, η ενασχόληση με όλη αυτή την τρέλα, την αποθέωση του ατομικισμού.

ΥΓ: Κάποιος είχε πει στο περίπου “Η ύπαρξη ηγέτη και ακολούθων, αυθεντίας και οπαδών, δάσκαλου και μαθητών καταστρέφει τόσο τον πρώτο όσο και τους δεύτερους”

jorgekapa

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ