Το σύμβολο και το συμβολιζόμενο

Σκεφτείτε ενα συμπαγή τοίχο στον οποίον έχει ζωγραφιστεί με τέλεια προοπτική μια είσοδος σε ένα μέρος πολλά υποσχόμενο. Βλέποντάς τον, κινούμαι προς αυτόν, ενθουσιασμένοςπροσπαθώντας να μπω στην είσοδο για τη γη της επαγγελίας γιατί δεν έχω αντιληφθεί ότι ο τοίχος είναι συμπαγής… με έχει ξεγελάσει η τέλεια ζωγραφιά. 

Όταν και αν αντιληφθώ ότι ειναι μάταιο να ελπίζω ότι  θα καταφέρω όντως να μπω στο παράδεισο,  τρέχοντας προς μια ζωγραφισμένη -σε ενα τοίχο- είσοδο για τον παράδεισο, πρώτα από όλα, πριν κάνω Οτιδήποτε άλλο, σταματάω να τρέχω προς στον τοίχο. Μετά θα δω τι θα κάνω! Εμείς συνέχεια συζητάμε, φιλολογικά, για το τι θα κάνουμε μετά, χωρίς πρώτα να σταματήσουμε να κουτουλάμε το κεφάλι μας στον τοίχο.

Ίσως είναι πάρα πολλά τα μάταια που κάνουμε και δεν θα ανακαλύψουμε ποτέ τον τρόπο να ζούμε όμορφα αν δεν σταματήσουμε πρώτα όλα αυτά τα μάταια. Και ίσως όλο αυτό είναι μια πολυ προσωπική πορεία που δεν εξαρτάται από τους περιορισμούς της κοινωνίας.

Ίσως μάλιστα στην καθημερινότητά μας συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με αυτο που συμβαινει στον τοίχο.. το σύμβολο (ζωγραφιά) του όμορφου μέρους μπερδεύεται με το ίδιο το (πραγματικό) όμορφο μέρος, ίσως συνέχεια μπερδεύουμε το συμβολο με το συμβολιζόμενο!

jorgekapa

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ