«Γι αυτό σου λέω είναι μικρή η ζωή,
αγάπησέ με πριν να έρθει το άλλο πρωί
πέσε μες τη φωτιά με τα χέρια ανοιχτά,
πιο βαθιά στη δική μου αγκαλιά»
Το έχουν πει πολλοί. Το έχουν τραγουδήσει ακόμα πιο πολλοί. Δεν υπάρχει μόνο ένα τραγούδι αλλά πολλά. Κάποιοι περισσότερο ριψοκίνδυνοι το εφαρμόζουν και στην καθημερινότητά τους, κάνοντας πράγματα σα να είναι κάθε τους στιγμή τελευταία. Κάπως μακάβριο αλλά σου δίνει και ένα μεγάλο κίνητρο.
Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι ενώ υπάρχουν τόσο όμορφα πράγματα γύρω τους κάθονται και στεναχωριούνται και μιζεριάζουν. Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι πιο εύκολο να μην έχεις διάθεση από το να τα βλέπεις όλα θετικά και να διασκεδάζεις την κάθε σου στιγμή. Ναι, δεν είναι όλα ρόδινα η αλήθεια είναι. Μέσα στην καθημερινότητα παρασυρόμαστε και ξεχνάμε να δούμε τι είναι πραγματικά σημαντικό και τι όχι. Σίγουρα τα προβλήματα είναι πολλά μα αν δεν είναι ζωτικής σημασίας και κυρίως θέμα υγείας τότε δε νομίζω πως πρέπει να ασχοληθούμε και πολύ.
Φυσικά δεν έχουμε όλοι τα ίδια θέματα. Άλλος σημαντικότερα και άλλος λιγότερο σημαντικά. Μα έτσι είναι, ο καθένας με ο,τι τον απασχολεί.
Δεν καταλαβαίνω όμως πως είναι τόσο εύκολο να ξεχνάει κανείς. Κάθε μέρα βλέπω ανθρώπους στο δρόμο να περπατάνε και όλοι φαίνονται τόσο λυπημένοι. Κινούνται μηχανικά. Λες και η ζωή είναι τόσο μεγάλη που θα έχουν αργότερα την ευκαιρία να χαρούν. Κάθε στιγμή είναι τόσο μοναδική και αφού φύγει δυστυχώς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τη φέρουμε πίσω.
Δεν καταλαβαίνω όμως πως είναι τόσο εύκολο να ξεχνάει κανείς. Κάθε μέρα βλέπω ανθρώπους στο δρόμο να περπατάνε και όλοι φαίνονται τόσο λυπημένοι. Κινούνται μηχανικά. Λες και η ζωή είναι τόσο μεγάλη που θα έχουν αργότερα την ευκαιρία να χαρούν. Κάθε στιγμή είναι τόσο μοναδική και αφού φύγει δυστυχώς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τη φέρουμε πίσω.