Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΑ – Η ΜΑΥΡΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ (Μέρος Β)

Η μαύρη νύχτα μπορεί να προκληθεί από ένα γεγονός στη ζωή σας. Μπορεί να χάσετε τη δουλειά σας, κάποιον κοντινό σας ή με κάποιο τρόπο να έχετε μια εμπειρία που αλλάζει τη ζωή. Οποιοδήποτε σοβαρό τραύμα μπορεί να προκαλέσει τον λόγο σας για να ξεκινήσετε ένα τέτοιο ταξίδι. Θα νιώθετε σαν ολόκληρη η ύπαρξή σας να καταρρέει. Σαν να σας ξεριζώνουν από αυτό που θεωρείτε ως την πραγματικότητά σας. Η εμπειρία όχι μόνο θα αλλάξει την εξωτερική σας πραγματικότητα, αλλά και πώς βλέπετε τη ζωή γενικά. Υπάρχει μια αφύπνιση που συμβαίνει. Μια γιορτή της ελευθερίας. Μια ευλογία μεταμφιεσμένη, και για τους περισσότερους τόσο κρυμμένη, που μπορεί να μοιάζει αφόρητη.

Αυτός ή αυτή που ζει την εμπειρία τις περισσότερες φορές δεν θα γνωρίζει τι περνάει. Για μένα, ήταν πολύ δυνατό. Με έκανε κομμάτια. Απογυμνωνόμουν από τα πάντα.

Έμεινα τελείως γυμνή.
Δεν ήμουν τίποτα.
Δεν ήμουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα!

Είχα εγκαταλείψει όλους τους λόγους για να κρατιέμαι από τον πόνο μου, και είχα αφήσει την ανάγκη μου να διορθώσω οτιδήποτε.

Στον Ματθαίο 7: 13-14, ο Ιησούς μίλησε για το ταξίδι στον στενό δρόμο. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η μαύρη νύχτα της ψυχής. Ο όρος αναφέρεται σε πολλές γραφές και μας συνδέει με την ατελείωτη εμπειρία του να είσαι κοντά στην Δημιουργία / Θεό και το μόνο που υπάρχει. Είναι μέσω της απώλειας του εαυτού που μπορεί κανείς να βρει την εσωτερική αλήθεια και την αίσθηση της αιώνιας ύπαρξης. Ο τύπος της νοητικής, συναισθηματικής ή πνευματικής αγωνίας που υπάρχει στο πλήρες σκοτάδι, αφήνει τον ταξιδιώτη να αισθάνεται εντελώς χαμένος και μόνος.

Ο θάνατος του εγώ όπως το ξέρουμε.
Αυτή είναι η αφύπνιση σε κάτι βαθύτερο, μια αίσθηση πραγματικού σκοπού, σε αληθινό και πραγματικό πάθος. Μοιάζει με θάνατο και αναγέννηση, όπου όλα όσα υπήρχαν έχουν τώρα φύγει, και προκύπτουν νέα νοήματα, νέες έννοιες και μια νέα αίσθηση ύπαρξης. Υπάρχει θάνατος του εγώ, εν τούτοις τίποτα δεν πεθαίνει αληθινά, εκτός από την αίσθηση του εαυτού του εγώ. Ένας πολύ οδυνηρός θάνατος, και η εμπειρία είναι αυτή του ίδιου του θανάτου, αν και τίποτα αληθινό δεν πέθανε, και ποτέ δεν θα πεθάνει.

Θα μοιάζει με ατέλειωτη απελπισία και σκοτάδι.
Αυτό αποτελεί μέρος μιας διαδικασίας αφύπνισης που θα μας αφήσει πιο δυνατούς και πιο αληθινούς για τον εαυτό μας. Πιο αυθεντικούς. Από την στιγμή που έχουμε περάσει από τη μαύρη νύχτα της ψυχής και έχουμε «ξαναγεννηθεί», συνειδητοποιούμε ότι αυτό που απελευθερώθηκε ήταν η ψεύτικη αίσθηση του εαυτού. Αυτό που πέθανε δεν ήταν ποτέ πραγματικό, αλλά ήμαστε προσκολλημένοι σε αυτό ως μέρος της ψευδαίσθησης του εγώ. Θυμάμαι τότε που ήμουν με ξεσκισμένη την καρδιά και είχα χάσει το μυαλό μου, παρ’ όλα αυτά ήταν η πιο σημαντική εμπειρία μάθησης, όπως τη βλέπω.

Το πέρασμα μέσα από τη «μαύρη νύχτα της ψυχής» είναι μια περίοδος πνευματικού καθαρισμού και αφύπνισης, και μια εποχή εσωτερικής αυτό-αντανάκλασης και απόλυτης μοναχικότητας.


Η εμπειρία συνήθως εκδηλώνεται ως εξής:
. Το εγώ πεθαίνει και η αίσθηση του εαυτού θρυμματίζεται. Θα μοιάζει σαν κάποιος να πέθανε, καθώς έτσι έγινε, κατά κάποιον τρόπο. Το τέλος της ταυτότητάς κάποιου μοιάζει σαν να χάνει τον εαυτό του, και αυτό το συναίσθημα τον οδηγεί στο βαθύ σκοτάδι. Ο παλιός εαυτός πρέπει να πεθάνει, για να γεννηθεί ο αληθινός εαυτός.

. Η εμπειρία θα διδάξει απόλυτη μοναχικότητα. Μέσω αυτής της απόλυτης μοναχικότητας, οδηγείται κάποιος στο να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει αυτό που λέμε να είναι μόνος. Είμαστε όλοι μόνοι, όμως δεν είμαστε ποτέ. Η αληθινή ελευθερία προκύπτει από την απώλεια της ανάγκης για προσκόλληση σε άλλους, ή να νιώθει κάποιος ότι πρέπει να ανήκει. Η συνειδητοποίηση είναι ότι, όταν νιώθει κάποιος ικανοποιημένος από τη δική του παρέα, η αγάπη για τους άλλους γίνεται πιο δυνατή. Το να είναι μόνος γίνεται ένα όμορφο πράγμα, όπου πολλά πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα. Η εξάρτηση από άλλους εξαφανίζεται και συνειδητοποιεί την αξία του διαλογισμού και της μοναξιάς. Το να είναι μόνος γίνεται ένα μεγάλο μέρος της ανάπτυξης και της μάθησης, και η μοναξιά θα αποκτήσει ένα εντελώς νέο νόημα. Η συνειδητοποίηση ότι όλα είναι μέσα μας είναι αληθινή ελευθερία.

. Μια νέα αγάπη για τη ζωή γεννιέται. Όλα φαίνονται πιο φωτεινά και κάθε ζωή που ζούμε φαίνεται να είναι κάτι για να γιορτάσουμε και να μάθουμε. Είμαστε όλοι θνητοί άνθρωποι, όμως είμαστε αθάνατα όντα. Η ταπεινότητα απέναντι στην ίδια τη ζωή γίνεται μεγαλύτερη και η αγάπη για τη ζωή γίνεται ακόμα πιο πολύτιμη.

. Ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα στον κόσμο αλλάζει. Αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε όλοι δημιουργοί και ότι δεν είμαστε εδώ για να εντυπωσιάσουμε ή να είμαστε αυτό που πιστεύουμε ότι χρειάζεται ο κόσμος. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο κόσμος χρειάζεται ανθρώπους που ερωτεύονται τον εαυτό τους και τη ζωή τους και ότι θα ζήσουν με αληθινό πάθος και συμπόνια. Αντιλαμβανόμαστε ότι όλα είναι στο χέρι μας, ότι πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη και να ζήσουμε ως τα κυρίαρχα όντα που είμαστε. Δεν υπάρχει κανείς για να κατηγορούμε και δεν υπήρξε ποτέ.

. Η άποψη του κόσμου έχει αλλάξει, οπότε μπορεί κανείς να αισθάνεται ότι υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις στο εσωτερικό που είναι αντικρουόμενες. Το να ζει κάποιος σε έναν κόσμο, το να βλέπει την αλήθεια και τις ατζέντες που κρύβονται από κάτω, μπορεί να είναι δύσκολο. Δουλεύοντας για τις δικές του αξίες, πάθη και αυθεντικότητα, θα έρθει η εσωτερική ισορροπία.

. Η δύναμη από την εμπειρία δεν θα σας αφήσει ποτέ, και η εσωτερική αυτοπεποίθηση που τώρα αποκτήσατε θα επηρεάσει κάθε πτυχή της ζωής σας. Αυτή η δύναμη δεν μοιάζει με τίποτα άλλο, καθώς προέρχεται από από το «πέρασμα σας μέσα από τη φωτιά». Έχετε δοκιμαστεί και περάσατε τη δοκιμή. Τώρα, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να ζήσετε τη ζωή που γνωρίζετε ότι αξίζετε. Εσείς, εμείς, όλοι όσοι έχουν περάσει από τη μαύρη νύχτα της ψυχής, είναι πιο δυνατοί και πιο ζωντανοί.

Της Hilde Larsen

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ