Αναγνωρίζοντας το ψέμα από τις κινήσεις των ματιών και τη γλώσσα του σώματος

Πιθανόν θα έχετε γνωρίσει ανειλικρινείς ανθρώπους οι οποίοι απέφευγαν την οπτική επαφή μαζί σας. Τα μάτια αλλά και το υπόλοιπο σώμα μας εκφράζουν πληροφορίες οι οποίες αντανακλούν τις πραγματικές μας σκέψεις.

Η αστυνομία για παράδειγμα, δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις κινήσεις των ματιών ενός υπόπτου, όπως επίσης και στις κινήσεις των χεριών. Ολόκληρο το σώμα μας αλλά κυρίως το πρόσωπό μας προβάλουν συνεχώς το πώς αισθανόμαστε εκείνη τη στιγμή, αλλά και το τι κρύβουμε πίσω από την ομιλία μας. Θα πρέπει όμως να έχουμε υπόψιν ότι υπάρχουν άνθρωποι με ανεπτυγμένη ικανότητα απόκρυψης της γλώσσας του σώματος, άνθρωποι για τους οποίους το ψέμα είναι τρόπος ζωής.

Υπάρχουν τρόποι αναγνώρισης του είδους των σκέψεων ενός ατόμου, και έχουν να κάνουν με τις κινήσεις των ματιών του. Για παράδειγμα εάν μιλάτε με κάποιον, μια μη στοχευμένη ματιά του προς τα αριστερά σας υποδηλώνει φαντασία, όπως η προσπάθεια να σκεφτεί κάτι εκείνη τη στιγμή και όχι κάτι που προσπαθεί να θυμηθεί. Αυτό με τη σειρά του υποδηλώνει πως είναι πιθανότερο να ακούσετε κάτι που φαντάστηκε εκείνη στιγμή, πιθανότατα ψέμα. Αντιθέτως, μια μη στοχευμένη ματιά προς τα αριστερά σας υποδηλώνει προσπάθεια ανάμνησης πληροφοριών της μνήμης.

Αναλυτικότερα:

Πάνω και προς τα αριστερά σας: Υποδηλώνει εικονική φαντασίωση. Για παράδειγμα, εάν ζητήσετε κάποιον να φανταστεί ένα ζευγάρι πράσινες παντόφλες με κίτρινες γραμμές, αυτή θα είναι η φορά των ματιών του. Ο εγκέφαλός του εκείνη τη στιγμή δημιουργεί τις πράσινες παντόφλες με κίτρινες γραμμές.

Πάνω και προς τα δεξιά σας: Υποδηλώνει εικονική ανάμνηση. Για παράδειγμα, εάν ρωτήσετε κάποιον "τι χρώμα κάλτσες φορούσες χθες;", αυτή θα είναι η φορά των ματιών του. Ο εγκέφαλός του εκείνη τη στιγμή προσπαθεί να θυμηθεί το χρώμα.

Προς τα αριστερά σας: Υποδηλώνει ηχητική φαντασίωση. Για παράδειγμα, εάν ζητήσετε κάποιον να προσπαθήσει να φανταστεί τον ήχο ενός αυτοκινήτου που επιταχύνει, αυτή θα είναι η φορά των ματιών του. Ο εγκέφαλός του εκείνη τη στιγμή δημιουργεί τον ήχο του αυτοκινήτου που επιταχύνει, σύμφωνα με τις ήδη υπάρχουσες ηχητικές πληροφορίες που κατέχει.

Η θαυμάσια πρόοδος της τεχνητής νοημοσύνης και της Ρομποτικής (+15 βίντεο)

Νοιώθω σαν να πέρασαν μόνο λίγα χρόνια αφότου μπήκαμε στη νέα χιλιετία, κι ήμαστε ήδη 18 ολόκληρα χρόνια μπροστά. Τα χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα όσο και η ανάπτυξη της τεχνολογίας, η οποία έφερε νέες και εξαιρετικά σημαντικές δυνατότητες στην ανθρωπότητα. Αυτά που θα διαβάσετε και θα δείτε παρακάτω για τις προόδους στις επιστήμες της Ρομποτικής και της τεχνητής νοημοσύνης ίσως παλαιότερα πολλοί άνθρωποι το θεωρούσαν αδύνατο να συμβεί, έχει συμβεί όμως, και είναι ήδη εδώ.

Τα τελευταία δέκα χρόνια η τεχνολογία άρχισε να αναπτύσσετε με τόσο ραγδαίους ρυθμούς που έχουμε ήδη καταφέρει να δημιουργήσουμε λειτουργική τεχνητή νοημοσύνηχρησιμοποιώντας τεχνητά νευρωνικά δίκτυα με εξαιρετικά πολύπλοκους αλγόριθμους, που επιτρέπουν στην τεχνητή νοημοσύνη να διδάσκεται και να αυτό-διδάσκεται από το περιβάλλον και τα λάθη της, όπως ένας βιολογικός εγκέφαλος, κάτι που παλαιότερα βρισκόταν μόνο σε θεωρία και ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Και το κυριότερο, έχουμε ήδη συνδυάσει επιτυχημένα την επιστήμη της τεχνητής νοημοσύνης με την επιστήμη της Ρομποτικής.

Στα παρακάτω βίντεο θα δείτε την εξέλιξη των ρομπότ της Boston Dynamics και της Hanson Robotics, δύο Αμερικανικές εταιρίες οι οποίες δημιούργησαν σειρές από ρομπότ τα οποία χρησιμοποιούν διάφορους αισθητήρες περιβάλλοντος και τα συνδύασαν με τεχνητή νοημοσύνη ώστε να αντιλαμβάνονται το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται και να κινούνται, να αντιδρούν, κι ακόμη και να μαθαίνουν από αυτό, χτίζοντας αυτόματα 'εμπειρία' για καλύτερη απόδοση.

Τα ρομπότ της Boston Dynamics

Το πιο αξιοθαύμαστο από τα επιτεύγματα της Boston Dynamics είναι ο τρόπος με τον οποίο τα ρομπότ διατηρούν ισορροπία ώστε να αποφύγουν πτώσεις, να κινούνται με φυσικό τρόπο, η να κάνουν ακόμη και ακροβατικά, ακριβώς όπως και οι ζωντανοί βιολογικοί οργανισμοί.

Τα κλειδιά για να ζήσετε τις άπειρες πιθανότητες: πως να διαμορφώσετε την πραγματικότητα και να πετύχετε το αδύνατο

Η αίσθηση του εαυτού μας φτιάχνεται από την αρχή της ζωής μας, κάποιες φορές από τραυματικά γεγονότα και άλλες φορές από πιο διακριτικά. Μια πτυχή της κβαντικής φυσικής ονομάζεται κατάρρευση κύματος και μπορεί να μας διαφωτίσει στο πως αυτή η κατασκευή συμβαίνει και πιο σημαντικά, πως μπορούμε να ενδυναμώσουμε τον εαυτό μας ώστε να ζήσουμε μια ζωή απαλλαγμένοι από το παρελθόν και να ανοιχτούμε στις άπειρες πιθανότητες.

Η μεταβολή από την περιορισμένη πραγματικότητα στις άπειρες πιθανότητες

Μια μέρα στο γραφείο μου, μία ασθενής επανέλαβε τα λόγια που της είπε η μητέρα της όταν ήταν οχτώ χρόνων: «Όταν έμαθα πως ήμουν έγκυος σε εσένα, είπα στον πατέρα σου ότι δεν ήθελα άλλο παιδί». Παρά το γεγονός ότι σε άλλες περιπτώσεις η μητέρα της ήταν αφοσιωμένη και αγαπητή, η προσωπικότητα της ασθενής καταδικάστηκε. Ένιωθε ανεπιθύμητη και επομένως ότι δεν την αγαπούν από τότε και στο εξής. Είχε αυτή την πεποίθηση σε όλη της την ζωή, περιορίζοντας το ενδεχόμενο για τις άπειρες πιθανότητες. Ο εσωτερικός της μονόλογος ήταν συνεχώς η αυτοκριτική και η επιβεβαίωση της πεποίθησης της ότι κανείς δεν την αγαπούσε. Το στιγμιότυπο που είχε από μικρή ηλικία χαράχτηκε στην ψυχή της ως ενσωματωμένη αλήθεια.

Η πεποίθηση αυτή την επηρέασε στις σχέσεις με τον άντρα, τα παιδιά και τους φίλους της. Παρά το ότι ο άντρας της την αγαπούσε και ήταν αφοσιωμένος σε αυτή, εκείνη αναρωτιόταν για την πίστη και για την ειλικρίνεια του θεωρώντας την ιδία απωθητική. Η πεποίθηση για τον εαυτό της γινόταν μια προφητεία που εκπληρωνόταν από την ίδια: ανάγκαζε τον άντρα της να ανακαλέσει την αγάπη του καθώς η απογοήτευση του ανορθώνονταν. Αυτό που βίωσε η ασθενής δεν είναι ασυνήθιστο, αυτό που πιστεύουμε ότι είναι αληθινό για τον εαυτό μας -και για τους άλλους- συμβάλλει στην πραγματικότητα, στο να παίρνουμε αποφάσεις και στο αν θα βιώσουμε μια πραγματικότητα άπειρων πιθανοτήτων ή όχι. Χωρίς την παρατήρηση της μητέρας της, η ταυτότητα της θα μπορούσε να αναπτυχθεί με απεριόριστος τρόπους αλλά οι πιθανότητες μειώθηκαν από αυτή τη μικρή πρόταση.

Η ελευθερία της επιλογής

Της Νάγιας Σουρβίνου, Ψυχολόγου, Υπαρξιακή-Συστημική Ψυχοθεραπεία.

Μεγαλώνοντας καταλαβαίνει κανείς ότι δεν μπορεί να προβλέψει τα γεγονότα που θα προκύψουν στη ζωή του. Δεν είναι εκείνος που θα αποφασίσει αν θα περάσει κάποια ασθένεια ή θα φτάσει ως τα γεράματα υγιής. Έχει όμως τη δυνατότητα να αποφασίσει πως θα αντιμετωπίσει την κάθε κατάσταση. Ποια θα είναι μετάφραση που θα κάνει στα γεγονότα και πως θα τα διαχειριστεί. Ποια θα είναι η στάση που θα κρατήσει.

Με λίγα λόγια, δεν μπορεί κανείς να είναι ο συγγραφέας της ζωής του, μπορεί όμως να είναι ο σκηνοθέτης της.
Αν σκεφτεί κανείς ότι είναι στο χέρι του, ο τρόπος που θα κατευθύνει τη ζωή του, τότε αντιλαμβάνεται την ελευθερία της επιλογής. Τι σημαίνει όμως αυτό; Είναι καθένας ελεύθερος να επιλέγει την κάθε του κίνηση, αρκεί να κατανοεί ταυτόχρονα την ελευθερία αυτή. Η κατανόηση της ελευθερίας σημαίνει ότι αναγνωρίζει και την ευθύνη της κάθε επιλογής του.

Γιατί είναι όμως η ευθύνη σημαντική; Διότι η ευθύνη προσδίδει έναν ενεργητικό τρόπο αντιμετώπισης της ζωής. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του, μπορεί να τις χαρεί, ή να διδαχτεί από αυτές. Σε καμία περίπτωση δεν πορεύεται μοιρολατρικά, ούτε αφήνει τους άλλους να τον προσδιορίζουν και τα τον κατευθύνουν. Διαφοροποιείται από την παθητική στάση απέναντι στη ζωή. Απομακρύνεται από τη συνεχή θυματοποίηση του εαυτού του.

Η αδυναμία πολλών ανθρώπων να αναλάβουν την ευθύνη του εαυτού ταυτίζεται με το φόβο της ελευθερίας αυτής. Ο φόβος για την ελευθερία είναι ικανός να προκαλέσει μεγάλο άγχος και να δυσκολεύει το άτομο σε διάφορες πτυχές της ζωής του.

Οι βιβλιοθήκες της αρχαίας Ελλάδας

Σε μια χώρα που γεννήθηκε το πνεύμα της επιστήμης και η φιλοσοφία, που η τέχνη έφτασε στο αποκορύφωμα της, που το θέατρο αποτέλεσε σχολείο υψηλού επιπέδου για όλες τις ηλικίες, σε μια χώρα που δεν υπήρξε πόλη χωρίς θέατρο – μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του πολιτισμού – δεν θα ήταν δυνατό να μην έχουν υπάρξει και αγαπηθεί και οι βιβλιοθήκες.

Υπήρχαν βιβλιοθήκες στις αρχαίες Ελληνικές πόλεις; Εκτός από σποραδικές περιπτώσεις, οι αρχαίοι συγγραφείς δεν αναφέρονται στο θέμα αυτό. Υπάρχουν όμως, ευτυχώς, επιγραφικές πηγές που έρχονται να συμπληρώσουν το κενό.

Οι αρχαίοι Έλληνες που τόσο καλλιέργησαν τις τέχνες και τα γράμματα, ήταν επόμενο να εκτιμήσουν την επινόηση και τη χρήση του αλφαβήτου σε τέτοιο σημείο, ώστε ο Σοφοκλής να βάλει στη χαμένη τραγωδία του «Αμφιάραος» ένα ηθοποιό να σχηματίζει με κινήσεις του χορού τα γράμματα, ενώ σε άλλη τραγωδία ­ επίσης χαμένη – του Αθηναίου Καλλία, 24 μέλη χορού υποδύονταν τα ισάριθμα γράμματα του αλφάβητου, χαρακτηριστική άλλωστε της γοητείας που είχε στους αρχαίους Έλληνες η χρήση των γραμμάτων είναι και η ωδή του Πινδάρου στο γράμμα Σ.

Από χρόνους παλαιότατους πρώτοι οι τύραννοι ενδιαφέρθηκαν για τη διάδοση των ομηρικών επών, τα οποία φρόντισαν να περισυλλέξουν και να διασώσουν. Σ’ αυτούς ακριβώς τους χρόνους και μάλιστα στη διάρκεια της τυραννίδας, στην Αθήνα, του Πεισιστράτου, πρέπει να τοποθετηθεί και η ίδρυση των πρώτων βιβλιοθηκών στην Ελλάδα.

Όταν γίνεται λόγος για βιβλιοθήκες στην αρχαία Ελλάδα, η σκέψη μας ανατρέχει συνήθως στις γνωστές βιβλιοθήκες της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας, της Περγάμου και ίσως το πολύ – πολύ στις βιβλιοθήκες του Πανταίνου και του Αδριανού στην Αθήνα.

Αλλά τόσο στην Αθήνα όσο και στις άλλες Ελληνικές πόλεις, όχι μόνο του μητροπολιτικού αλλά και του αποικιακού Ελληνισμού, υπήρξε ένας πολύ μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών, για τις οποίες δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτε εκτός από την ύπαρξή τους. Την ύπαρξη αυτών των βιβλιοθηκών βεβαιώνουν περισσότερο επιγραφικές και λιγότερο φιλολογικές πηγές.

Την ύπαρξη βιβλιοθηκών στην Αθήνα μαρτυρεί ο ιστορικός Πολύβιος μνημονεύοντας τον επίσης αρχαίο ιστορικό Τίμαιο. Λέει δηλαδή ο Πολύβιος ότι, όταν ο Τίμαιος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις Συρακούσες, για να αποφύγει την πίεση του τυράννου Αγαθοκλή, κατέφυγε στην Αθήνα, όπου έζησε 50 (!) χρόνια ερευνώντας τις βιβλιοθήκες της πόλης του Κέκροπα. Από άλλες σποραδικές πληροφορίες που βρίσκονται σε φιλολογικές πάλι πηγές συμπεραίνεται ότι υπήρχε μεγάλος αριθμός βιβλιοθηκών στον εκτός της μητροπολιτικής Ελλάδας ελληνισμό.

ΜΥΘΟΙ ΤΩΝ ΣΟΥΜΕΡΙΩΝ «ΕΤΑΝΑ» (μέρος β’)

μέρος α’

Μαζί και πάλι για να δούμε το δεύτερο και τελευταίο μέρος του μύθου του Ετάνα, βασιλιά της σουμεριακής πόλης Κις. Στο μύθο αυτό σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν κάποια ζώα με ιδιαίτερο συμβολισμό που είναι ο αετός (ισχύς) το φίδι (σοφία) και ο άγριος ταύρος (βους πρωτογενής). Λόγω του στοιχείου αυτού ο μύθος τούτος, όπως και πολλοί άλλοι του ίδιου είδους, θυμίζουν αρκετά τους μύθους του Αισώπου και δείχνουν την ιδιαίτερη σημασία που είχαν τα ζώα στη φιλοσοφία των Σουμερίων. 

Όπως είδαμε στο πρώτο μέρος του μύθου η αφήγηση αρχίζει με την περιγραφή ενός αετού και ενός φιδιού που ζούσαν ειρηνικά στον κορμό και στα κλαδιά μιας λεύκας που βρισκόταν στη σκιά του θρόνου του Ετάνα. Η αρμονική συγκατοίκησή των δύο ζώων δεσμευόταν όρκος βαρύς τον οποίο έδωσαν ενώπιον του θεού του ήλιου Ούτου, στα Βαβυλωνιακά Σαμάς. 

Για αρκετό καιρό ο αετός και το φίδι κατάφεραν να έχουν φιλικές σχέσεις και να μεγαλώνουν τα μικρά τους όπως όριζαν οι όροι της ιερής συμφωνίας. Αργότερα όμως, καθώς πολλές φορές το καλό με το κακό συνυπάρχουν, ο νους και η ψυχή του αετού άρχισαν να καταλαμβάνονται από αιμοβόρες σκέψεις για τον φίλο του το φίδι, όπως γράφει η δεύτερη κατά σειρά πινακίδα του μύθου: 

ΜΥΘΟΙ ΤΩΝ ΣΟΥΜΕΡΙΩΝ «ΕΤΑΝΑ» (μέρος α’)

 Ο Ετάνα ήταν ένας από τους αρχαιότερους βασιλείς των οποίων το όνομα αναγράφεται στους καταλόγους των βασιλέων του Σουμέρ. Αποτελεί τον κεντρικό ήρωα ενός από τους παλαιότερους μύθους πινακίδες του οποίου έχουν βρεθεί στα Σούσα, στο Ελάμ και στο Τέλ Χάρμαλ του Ιράκ. Όπως αποκαλύπτουν τα στοιχεία, η μυθολογική αυτή ιστορία που φέρει το όνομά του γράφτηκε γύρω στα 2150-2103 π.Χ, από τον Λου Νάννα, σοφό του Σούλκι, βασιλιά της Ούρ. 

Σύμφωνα με αυτήν ο Ετάνα είναι ο βασιλιάς της πανάρχαιας πόλης Κις που σε σφραγίδα της Ακκαδικής περιόδου εμφανίζεται να ίπταται ανεβασμένος στην πλάτη ενός αετού. Το θέμα αυτό, η άνοδος, δηλαδή, ενός ανθρώπου στον ουρανό με τη βοήθεια ενός αετού, συναντάται επίσης στον ελληνικό μύθο του Γανυμήδη καθώς και στην περσική και ισλαμική μυθολογική παράδοση.
Η υπόθεση της ιστορίας εκτυλίσσεται γύρω από τη διαμάχη ενός αετού με ένα φίδι που κατοικεί στο ίδιο δέντρο με αυτόν. Εικάζεται πως το θέμα είναι πολύ παλαιότερο και αποτελούσε έναν ξεχωριστό μύθο από τον οποίο δημιουργήθηκε επίσης «Ο Γιλγαμές και το δέντρο της Αλούμπ».

Η ποιητική σύνθεση της πρώτης πινακίδας του μύθου, που δυστυχώς δεν σώζεται ολόκληρη, ξεκινά με την ίδρυση της πόλης του Κις από τους θεούς Ιγκίγκι και Ανουννακί. Σε αυτούς εμφανίζεται η Ινάννα να αναζητεί έναν αντάξιο του βασιλείου, άρχοντα, και ο Ενλίλ που ψάχνει ένα βάθρο για να τοποθετήσει πάνω του το θρόνο του νέου βασιλιά: 

Ηώ, η θεότητα-προσωποποίηση τής αυγής

Η Ηώς ή Ηώ (αρχ. Έως ή και Αύως), η Αουρόρα των Λατίνων, στην Ελληνική Μυθολογία ήταν η θεότητα-προσωποποίηση τής αυγής, κόρη τού Τιτάνα Υπερίωνα και τής Τιτανίδας Θείας, και επομένως αδελφή τού Ηλίου, τού οποίου προηγείται κάθε μέρα στο ουράνιο ταξίδι του και τής Σελήνης.
Κατ΄ άλλη παράδοση ήταν κόρη τής Ευρυφάεσσας (χαρακτηριστικό επίθετο τής Ηούς) ή τού Ηλίου (γενόμενος πατέρας εξ αδελφού) και τής Ευφροσύνης (άλλο όνομα της Νύκτας).

Στις παραστάσεις που σώζονται (αγγεία κυρίως), εμφανίζεται να έχει φτερά, κάτι που είναι λογικό, σα θεότητα που ακολουθεί τον Ήλιο και ταξιδεύει στον ουρανό.
Η Θεότητα αυτή κατά την Ελληνική Μυθολογία ήταν καθημερινή πρόδρομος τού Ήλιου στον οποίον και άνοιγε κάθε αυγή με τα ρόδινα χέρια της τη "Θύρα τής Ανατολής". Έπειτα στεφανοφορούσα με άνθη που την εφοδίαζαν πτηνά και με πολύπτυχο πέπλο ανέβαινε στο τέθριππο άρμα της ρίχνοντας άνθη και με υδρίες σκορπούσε ροδόσταμο στη Γη ("πρωινή δρόσος"), της οποίας οι σταγόνες άστραπταν σαν διαμάντια στις πρώτες ακτίνες του Ήλιου που ακολουθούσε αυτήν.

Διακρινόμενη μεταξύ των θεαινών από το ελκυστικό κάλλος της και τις δελεαστικές χάριτες που είχε, η Ηώς προσέλκυσε τα ερωτικά βλέμματα τού Άρη με τον οποίο και κοιμήθηκε. Τούτο όταν το έμαθε η θεά Αφροδίτη την "καταράστηκε" ο βίος της να είναι πλήρης ερωτικών επεισοδίων χωρίς όμως να βρίσκει και πλήρη ικανοποίηση. Τούτο και έγινε. Απειράριθμες ήταν πλέον οι θρυλούμενες παραδόσεις γύρω από τις ερωτικές σχέσεις της Ηούς.

Το Μεγάλο Στέγνωμα Η αβάσταχτη βεβαιότητα του τέλους

Ακόμα κι αν η ανάπτυξη εμφανιστεί εξ ουρανού τρόπον τινά, όπως οι εξωγήινοι στο Independence day, το στέγνωμα που έχει πέσει στην Αγορά δεν είναι μόνον άνευ προηγουμένου αλλά και με Οικονομικούς όρους απόλυτα θανατηφόρο για την ίδια την Ελληνική Οικονομία και τους Πολίτες της.

Στο διάγραμμα μπορούμε να απολαύσουμε την πορεία του δείκτη Προσφοράς χρήματος - Μ4 - στην Ελλάδα των μνημονίων τα τελευταία χρόνια:

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΙΤΙΑ των δεινών στην αγορά. Η εξαφάνιση του χρήματος σε κάθε του μορφή. Συγκεκριμένα ο δείκτης Μ4 μετράει:

• Νομισματική βάση
• Χαρτονομίσματα και κέρματα μη τραπεζικού κοινού
• Καταθέσεις όψεως
• Επιταγές
• Διαθέσιμα εμπορικών τραπεζών
• Ημερήσιες καταθέσεις (overnight deposits)
• Προθεσμιακές καταθέσεις
• Καταθέσεις ταμιευτηρίων
• Συμφωνίες επαναγοράς (repos)
• Μερίδια αμοιβαίων κεφαλαίων χρηματαγοράς
• Τίτλοι χρηματαγοράς και χρεόγραφα διάρκειας έως 2 ετών
• Τραπεζικά ομόλογα
• Τίτλοι δημοσίου διάρκειας 1 έτους
• Τοποθετήσεις ιδιωτικού μη νομισματικού / χρηματοπιστωτικού τομέα σε μερίδια αμοιβαίων κεφαλαίων διαθεσίμων
• Καταθέσεις σε συνάλλαγμα
• Μερίδια αμοιβαίων κεφαλαίων διαχείρισης διαθεσίμων

To M4 oυσιαστικά μετράει τα πάντα. Υπάρχουν κάποιες διαφωνίες μεταξύ των ειδικών για την επακριβή του απεικόνιση ΑΛΛΑ Η ΟΥΣΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ = Η ΑΓΟΡΑ ΣΤΕΓΝΩΝΕΙ, ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΦΥΓΕ αλλά συνεχίζει να μας εγκαταλείπει, και τα βατραχάκια μέσα σε αυτήν τη μικρή λιμνούλα έχουν αρχίσει να πεθαίνουν, τόσο απλά και τόσο απειλητικά. Αυτό αντιμετωπίζουμε…

Κρισναμούρτι: Να βλέπετε καθαρά, χωρίς καμία παραμόρφωση

Πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι - όχι όπως είμαστε προγραμματισμένοι να τα βλέπουμε.

Δείτε τη διαφορά. Μπορούμε να ελευθερωθούμε από τον προγραμματισμό μας και να κοιτάξουμε; Αν βλέπετε σαν χριστιανός, σαν δημοκρατικός, σαν κομμουνιστής, σοσιαλιστής, καθολικός ή διαμαρτυρόμενος -που όλα είναι ένας σωρός από προκαταλήψεις- τότε δεν θα μπορέσετε να καταλάβετε τον τεράστιο κίνδυνο, την κρίση που αντιμετωπίζουμε. 

Αν ανήκετε σε κάποια ομάδα, ή ακολουθείτε κάποιο δάσκαλο, ή έχετε αφοσιωθεί σε κάποια μορφή δράσης, τότε, επειδή έχετε προγραμματιστεί, θα είστε ανίκανος να κοιτάξετε τα πράγματα όπως αυτά είναι στην πραγματικότητα. Και μόνο αν δεν ανήκετε σε καμιά οργάνωση, σε καμιά ομάδα, σε καμιά ιδιαίτερη θρησκεία ή εθνικότητα, μπορείτε πραγματικά να παρατηρήσετε.

Αν έχετε συσσωρεύσει πολλές γνώσεις από τα βιβλία και την πείρα, ο νους σας είναι ήδη γεμάτος, ο εγκέφαλός σας είναι παραφορτωμένος με πείρα, με τις ιδιαίτερες τάσεις σας και τα λοιπά - και όλα αυτά θα σας εμποδίζουν να βλέπετε.

Ο θάνατος του Μπαμπούλα

Ήταν μια φορά ένας μπαμπούλας.

Ένας απλός, συνηθισμένος μπαμπούλας. Απ’ αυτούς που στέκονται απαθείς και προσπαθούν να σε τρομάξουν με την παρουσία τους.

Απ’ αυτούς που όταν τα μάτια τους στενεύουν ξέρεις πως δεν έχεις επιστροφή.

Ένας μπαμπούλας σταθερός. Χλωμός, τεράστιος, ανύπαρκτα παρών.

Γελούσε καμιά φορά ο μπαμπούλας. Δεν ξέρω αν έβλεπε κάτι αστείο ή αν προσπαθούσε να μου δείξει τα δόντια του. Δεν φοβόμουν όμως. ‘Εκανα πως δεν υπήρχε.

‘Ενας χαμογελαστός μπαμπούλας οίκτο πιο πολύ μου προξενούσε, παρά τρόμο.

Δεν του έδινα λοιπόν σημασία.

Ήταν σαν από πάντα εκεί.

Σαν να γεννηθήκαμε και να πορευόμαστε μαζί.

Δυο σιαμαία που δεν ήθελαν να μάθουν τίποτα το ένα για το άλλο. Από καπρίτσιο της μοίρας υπήρχα εγώ γι’ αυτόν κι αυτός για μένα.

Τον κοίταζα μόνο κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. ‘Ετσι μαύρο και σκοτεινό να στέκεται δίπλα απ’ το κρεβάτι μου. Τον κοίταζα μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω την παρουσία του. Και χωρίς καληνύχτα, γύριζα στο άλλο πλευρό.