Γιατί δεν εξελιχθήκαμε ώστε να γίνουμε αθάνατοι;

Η διαδικασία της γήρανσης είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους μας και σχεδόν σε κάθε είδος σε αυτόν τον πλανήτη. Το ερώτημα όμως είναι: «θα πρέπει να συμβαίνει;». Σε μια πρόσφατη δημοσίευση στο περιοδικό Genes & Development το εργαστήριο του Δρ Holger Richly στο Institute of Molecular Biology (IMB) στο Mainz της Γερμανίας, ανακάλυψαν ορισμένες από τις πρώτες γενετικές αποδείξεις που ενδέχεται να δίνουν απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

Η φυσική επιλογή, όπως εξήγησε ο Δαρβίνος, καταλήγει στα καταλληλότερα υποκείμενα για ένα δεδομένο περιβάλλον, τα οποία θα επιβιώσουν και θα μεταδώσουν τα γονίδια στην επόμενη γενιά. Όσο πιο αποτελεσματικό είναι ένα χαρακτηριστικό στο να προωθεί την αναπαραγωγική επιτυχία, τόσο πιο δυνατή είναι η επιλογή του χαρακτηριστικού αυτού. Θεωρητικά, αυτό θα πρέπει να προωθεί άτομα με χαρακτηριστικά τέτοια, ώστε να αποτρέπεται η γήρανση, καθώς τα γονίδιά τους θα μπορούν να κληροδοτούνται σχεδόν διαρκώς. Έτσι, παρά τα προφανή γεγονότα περί του αντιθέτου, από την οπτική της εξέλιξης η γήρανση δεν θα πρέπει να συμβαίνει ποτέ.

Αυτή η γενετική αντίφαση επιχειρήθηκε να ερμηνευτεί το 1953 με την υπόθεση της ανταγωνιστικής πλειοτροπίας του George C. Williams. Σύμφωνα με αυτήν, η φυσική επιλογή εμπλουτίζει τα γονίδια που προωθούν την αναπαραγωγική επιτυχία, αλλά τελικά αγνοεί τα αρνητικά αποτελέσματα που έχουν για τη μακροζωία. Αυτό γίνεται όταν αυτά τα αρνητικά αποτελέσματα συμβαίνουν μετά την έναρξη της αναπαραγωγής. Ουσιαστικά, αν μια γενετική μετάλλαξη καταλήγει σε περισσότερους επιγόνους, αλλά μειώνει τη διάρκεια ζωής, τότε είναι εντάξει. Αυτό συμβαίνει επειδή μπορούν να υπάρχουν περισσότεροι απόγονοι που έχουν τα γονίδια των γονέων σε ένα συντομότερο χρόνο, ώστε υπάρξει αντιστάθμιση. Έτσι, με το πέρασμα του χρόνου, αυτές οι μεταλλάξεις επιλέγονται και έτσι η γήρανση περνάει στο DNA μας. Ενώ αυτή η θεωρία έχει αποδειχθεί μαθηματικά και οι συνέπειές της έχουν καταδειχθεί στον πραγματικό κόσμο, δεν υπήρχαν αποδείξεις στο επίπεδο της συμπεριφοράς των γονιδίων.

Έλληνας μηχανικός του ΜΙΤ ανέπτυξε μέθοδο που προβλέπει ακραία γεγονότα

Έναν νέο αλγόριθμο υπολογιστή, που βοηθά στην πρόβλεψη των ακραίων γεγονότων κάθε είδους στη στεριά, στη θάλασσα και στον αέρα, ανέπτυξε ένας Έλληνας ερευνητής του Πανεπιστημίου ΜΙΤ των ΗΠΑ.

Πολλά ακραία συμβάντα φαίνεται να συμβαίνουν χωρίς καμία προειδοποίηση, είτε πρόκειται για ένα κύμα-τέρας που από το πουθενά εμφανίζεται στον ωκεανό για να καταπιεί ένα πλοίο, είτε για την απρόσμενη εξαφάνιση ενός είδους ζώου στη φύση, είτε για την ξαφνική δυσλειτουργία μιας μηχανής αεροπλάνου. Συχνά είναι αδύνατον να προβλεφθεί πότε ένα τέτοιο ξέσπασμα «αστάθειας» θα κάνει την εμφάνισή του, ιδίως στα πολύπλοκα συστήματα με πολλά αλληλεξαρτώμενα μέρη.

Όμως, ο Θεμιστοκλής Σαψής, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μηχανολόγων και Ναυπηγών Μηχανικών του ΜΙΤ, μαζί με τον συνεργάτη του μεταδιδακτορικό ερευνητή Μοχαμάντ Φαραζμάντ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science Advances",επινόησαν ένα τρόπο να εντοπίζουν εκ των προτέρων σημάδια-κλειδιά που προηγούνται ενός ακραίου γεγονότος.

Η τεχνική μπορεί να εφαρμοσθεί σε μια ευρεία γκάμα πολύπλοκων συστημάτων, τα οποία φαίνεται πως «εκπέμπουν» τα δικά τους προειδοποιητικά μηνύματα, αρκεί να μπορεί κάποιος να τα «ακούσει». Δεν είναι τυχαίο ότι η μελέτη του έλληνα μηχανικού ενδιαφέρει τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ, γι' αυτό χρηματοδοτείται από τα Γραφεία Ερευνών και των τριών Όπλων (Ναυτικού, Αεροπορίας και Στρατού). Όπως δήλωσε ο Σαψής:

Σήμερα δεν υπάρχει καμία μέθοδος που να εξηγεί πότε θα συμβούν αυτά τα ακραία συμβάντα. Εφαρμόσαμε τη νέα μέθοδό μας σε χαοτικές ροές ρευστών, που είναι το «άγιο δισκοπότηρο» των ακραίων γεγονότων. Αν μπορούμε να προβλέψουμε αυτές, τότε ελπίζουμε ότι θα είμαστε σε θέση να εφαρμόσουμε κάποιες στρατηγικές ελέγχου για να αποφύγουμε αυτά τα ακραία συμβάντα.

ΕΛΛΑΣ Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ (ΗELLAS)

ΕΛΛΑΣ Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ (ΗELLAS)

ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΒΕΣΤΟ ΙΕΡΟ ΠΥΡ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΑΓΙΟ ΦΩΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΩΝ ΓΡΑΙΚΥΛΩΝ ΠΟΥ ΑΡΕΣΚΟΝΤΑΙ ΝΑ ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΙ ΓΡΑIΚΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΙΣΤΗ GREECE

Γενικά σε όλα τα Αρχαιοελληνικά Μυστήρια συναντούμε το "Ιερόν Πυρ" στο υλικό σύμπαν.

Εύλογο είναι το ερώτημα, πως το Θεϊκό Ιερόν Πυρ βρίσκεται μέσα στην υλική πραγματικότητα του ψευδοσύμπαντος.
Η απάντηση είναι απλή:
Το Ιερόν Πυρ αυτό βρίσκεται εν δυνάμει στον πυρήνα της ψυχής του κάθε δεσμώτη που βιώνει το σπήλαιο.

Ο δεσμώτης έχοντας απελευθερωθεί από τα τρία προαναφερθέντα δεσμά, απελευθερώνει το πνεύμα του και έτσι συνδέει τον ανώτερο με τον κατώτερο εαυτό του προσελκύοντας την δόνηση του Ιερού Πυρός από το αρχέτυπο του που του αναλογεί από τη μία πλευρά και από την άλλη αφυπνίζει την σπίθα του Ιερού Πυρός που βρίσκεται εν δυνάμει στον πυρήνα των ψυχικών του κυττάρων.

Η ένωση αυτή του δίνει την ώθηση να περάσει στο πρώτο επίπεδο από τα επτά επίπεδα του Ιερού Πυρός.
Το ταξίδι για την επιστροφή προς την Ουράνια Πατρίδα έχει μόλις ξεκινήσει.

Έλληνες οι πρό Χριστού Χριστιανοί : Ο μονοθεϊσμός και η τριαδικοτητα του Θεού μέσα από την σοφία των Αρχαίων Ελλήνων

Από την πρώτη εμφάνιση της ελληνικής θρησκείας στο προσκήνιο της ιστορίας, ο οξυδερκής μελετητής διαβλέπει να υπάρχουν δύο κατευθύνσεις: Μια μονοθεϊστική και μια πολυθεϊστική. Είναι λάθος λοιπόν να προσπαθούν ορισμένοι να αποδείξουν μόνο πολυθεϊστική την θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων και να μισούν τον μονοθεϊσμό, διότι έτσι μισούν και την αρχαία Ελλάδα. Οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι ήδη από τον 6ο π.Χ. αιώνα καλλιέργησαν μονοθεϊστικές αντιλήψεις.

 Θα προσπαθήσουμε παρακάτω να αναλύσουμε συνοπτικά την μονοθεϊστική αυτή συνεισφορά των αρχαίων Ελλήνων σοφών, που προετοίμασαν, έστω και σκιωδώς, την είσοδο του Χριστιανισμού στην ιστορία ως μοναδικής αλήθειας του σύμπαντος κόσμου. 

Ο σπουδαίος θρησκειολόγος, αείμνηστος Λεωνίδας Φιλιππίδης, στο μεγαλειώδες έργο του ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ αναφέρει χαρακτηριστικά αποσπάσματα της Ορφικής Θεολογίας, δια της οποίας εξαίρεται η μοναδικότητα ενός Θεού και έμεσσα και το Τριαδικόν αυτού, πολύ πριν ο Όμηρος παρουσιάσει στα έξοχα επικά του ποιήματα την πολυθεΐα της αρχαίας Ελλάδος. Δηλαδή (σε ελεύθερη απόδοση): «Ένας υπάρχει Θεός, αυτός μόνος βασιλιάς του κόσμου, μέγας βασιλιάς, ένας και αυτογενής και κανείς άλλος εκτός απ’ αυτόν, που έχει τον ουρανόν θρόνο και τη γη χαλί για τα πόδια του. Ο ουρανός είναι ποίημα μεγάλου Θεού και σοφού, που δημιούργησε τα πάντα δια του Λόγου του». 

Ο ένας αυτός Θεός ονομάζεται και Φάνης, γατί ακτινοβολεί το φως, και καλείται επίσης «Πρωτόγονος» γιατί δεν υπήρχε κάτι πριν απ’ αυτόν, αλλά απ’ αυτόν έγιναν τα πάντα, και πρώτος αυτός εκ του απείρου υπήρξε και εφάνη προαιωνίως. 

Χαρακτηρίζεται: αληθής, υπέρχρονος, αθάνατος, αυτόζωος, αυτοπάτωρ, «δια της μιας αυτού τριωνύμου δυνάμεως (βουλή, φως και ζωοδοτήρ) τα πάντα δημιουργήσας, ορατά και αόρατα, αρχή μέσον και τέλος, μόνος του κόσμου άναξ, δαίμονες ον φρίσσουσι, τα πάντα βλέπων αυτός, αλλ’ αόρατος εις τους θνητούς, τω νω μόνον ορατός, ο νους ο νοητός και το αποστίλβον φως το νοητόν….Ζεύς-Δεύς είναι ήδη από την προομηρική πρωτοελληνική εποχή κάτι πολύ περισσότερο και ασυγκρίτως υπέρτερο: Είναι η ανώνυμη έκφραση της ουσίας του Υπέρτατου Όντος, ενός και μόνου Θεού, είναι δηλαδή στοιχείο μονοθεϊζουσας πίστης. Δεύς είναι ο ύψιστος Θεός της παναρχαιότατης περί τον Δωδωναίον χώρον πρωτοελληνικής περιόδου, ο πολιτισμός της οποίας ακτινοβολεί σε όλο το μεσογειακό χώρο… Η λέξη Ζεύς ή Δεύς (Deus) είναι ο προομηρικός (πρωτοελληνικός) τύπος της λέξεως Θεός, κοινή σε όλους τους Αρίους (=ευγενείς) λαούς της Ινδοαρίας ή Ινδοευρωπαϊκής ιαπετικής οικογένειας, η αρχικά ύψιστη θεότητα των αδιαιρέτων (ακόμη) Αρίων, από τη ρίζα div – diF (πρβλ. λέξεις: dies, δίος, ευ-δία), που σημαίνει φως. 

Henry Kuttner, Ένας σταυρός αιώνων (Α cross of centuries)

Τον αποκαλούσαν Χριστό. Αλλά δεν ήταν ο Άνθρωπος που είχε μοχθήσει στον μακρύ δρόμο προς τον Γολγοθά πέντε χιλιάδες χρόνια πριν. Τον αποκαλούσαν Βούδα και Μωάμεθ. Τον αποκαλούσαν ο Αμνός και ο Ευλογητός του Θεού. Τον ονόμαζαν ο Πρίγκιπας της Ειρήνης και ο Αθάνατος.

Το όνομά του ήταν Ταϊρέλ.

Είχε ανέλθει έναν άλλο δρόμο τώρα -το απότομο μονοπάτι που οδηγούσε στο μοναστήρι πάνω στο βουνό- και στάθηκε για μια στιγμή ανοιγοκλείνοντας τα μάτια απέναντι στο έντονο φως του ήλιου. Το λευκό του ράσο ήταν σημαδεμένο με το τελετουργικό μαύρο χρώμα.

Το κορίτσι στο πλάι του τού άγγιξε το χέρι και τον ώθησε απαλά προς τα εμπρός. Προχώρησε μέσα στη σκιά της πύλης.

Τότε δίστασε και κοίταξε πίσω του. Ο δρόμος τον είχε οδηγήσει σε ένα επίπεδο ορεινό λιβάδι, όπου βρισκόταν το μοναστήρι, και το λιβάδι ήταν εκθαμβωτικά πράσινο νωρίς την άνοιξη. Αδύναμα, σαν από πολύ μακριά, ένιωσε μια επώδυνη θλίψη στη σκέψη να αφήσει όλη αυτή τη λαμπρότητα, αλλά αισθάνθηκε ότι τα πράγματα θα γίνονταν καλύτερα πολύ σύντομα. Και η λαμπρότητα ήταν πολύ μακριά. Δεν ήταν πια εντελώς πραγματική. 

Το κορίτσι άγγιξε ξανά το χέρι του και εκείνος ένευσε υπάκουα και βάδισε προς τα εμπρός. Αισθάνθηκε το ενοχλητικό άγγιγμα μιας απώλειας που πλησιάζει, την οποία τώρα ο κουρασμένος του νους δεν μπορούσε να καταλάβει.

«Είμαι πολύ παλαιός», σκέφτηκε.

Στην αυλή οι ιερείς έσκυψαν μπροστά του. Ο αρχηγός τους, ο Μονς, στεκόταν στην άλλη άκρη μιας πλατιάς πισίνας που αντανακλούσε το απύθμενο γαλάζιο του ουρανού. Πότε-πότε το νερό αναδευόταν από ένα δροσερό, απαλό αεράκι.

Παλιές συνήθειες έστειλαν τα μηνύματά τους κατά μήκος των νεύρων του. Ο Ταϊρέλ σήκωσε το χέρι του και τους ευλόγησε όλους.

Η φωνή του απήγγειλε ήρεμα τις απομνημονευμένες φράσεις:

«Ας υπάρξει ειρήνη. Σε όλη την ταραγμένη γη, σε όλους τους κόσμους και στον ευλογημένο ουρανό του Θεού ανάμεσά τους, ας υπάρξει ειρήνη. Οι δυνάμεις του…»

Το χέρι του ταλαντεύτηκε. Μετά θυμήθηκε:

«…οι δυνάμεις του σκότους δεν έχουν δύναμη απέναντι στην αγάπη και την κατανόηση του Θεού. Σας φέρνω το λόγο του Θεού. Είναι αγάπη, είναι κατανόηση, είναι ειρήνη».

Το Σύνδρομο "Mobbing"

Τι είναι το σύνδρομο"mobbing"; Aν και ο εκφοβισμός είναι ευρύτερα γνωστός στο σχολικό περιβάλλον, δεν φαίνεται να περιορίζεται μόνο σε αυτό. Πολλοί ερευνητές έχουν προσπαθήσει να ορίσουν τον εκφοβισμό στο χώρο εργασίας, ένα φαινόμενο που ονομάζεται "mobbing".

Αρχικά, θα ήθελα να αναφέρω  τέσσερα χαρακτηριστικά που φαίνεται να αξιολογούνται ως τα ουσιαστικότερα στο φαινόμενο του εκφοβισμού στο χώρο της εργασίας:

α) Η κακόβουλη πρόθεση του επιτιθέμενου.

O δράστης  θέλει να βλάψει και να πληγώσει το θύμα με διάφορους τρόπους.  Για παράδειγμα, οι δράστες (ίσως είναι ο διευθυντής) υπονομεύουν, γελοιοποιούν, απειλούν, βάζουν τις φωνές και ταπεινώνουν το θύμα μπροστά σε τρίτους, το κατηγορούν για ασήμαντες πράξεις ή εκφράζουν αμφιβολίες για την επίδοσή τους.

β) Η επώδυνη αντίδραση του στόχου.

Αυτό σημαίνει ότι οι δράστες θέλουν να φέρουν σε δύσκολη θέση το στόχο και να τον ταπεινώσουν. Συχνά, ο δράστης αυξάνει τις ευθύνες του στόχου , του αναθέτει υπερβολικό όγκο εργασίας (χωρίς σαφείς περιγραφές) και δίνει μία παράλογη προθεσμία ώστε να μην καταφέρει να την εκπληρώσει ο εργαζόμενος.
γ) Η κατ’ επανάληψη επιθετική συμπεριφορά.

Ο δράστης εφαρμόζει αρνητική συμπεριφορά απέναντι στο θύμα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα (όπως συμβαίνει και στον σχολικό εκφοβισμό) και το θύμα αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση.

Το Τίποτα που γεννάει το Πάν...

«Η άγνοια είναι η πιο ευχάριστη επιστήμη στον κόσμο, διότι αποκτάται χωρίς κόπο και κρατάει το μυαλό μακριά από τη μελαγχολία».

Τζιορντάνο Μπρούνο -1584

"Λίγοι είναι εκείνοι που φωτίζονται. Αυτοί που έχουν το χρίσμα βοηθούν τους άλλους, έναν-έναν να κάνουν την υπέρβαση.... ..Η "φώτιση", θα έπρεπε να είναι στόχος του κάθε ανθρώπου. Θα έπρεπε να το θυμόμαστε αυτόν το στόχο και να μας εμπνέει όσο περισσότερο γίνεται, πιο προσιτά. Να μη νομίζουμε ότι άμα φωτιστείς τότε θα γίνεις ένας «μαχαραγιάς» ας πούμε, θα αποκτήσεις εξουσία ή οτιδήποτε.

(Και διηγιέται μία σχετική Ζεν ιστορία).. Ήταν ένα Ιαπωνέζικο Άσραμ, ένα μοναστήρι δηλαδή όπου όλοι οι μοναχοί έκαναν κάθε μέρα μια δουλειά. Ένας μοναχός πήγαινε κάθε μέρα και κουβαλούσε νερό από το πηγάδι, αυτή ήταν η δουλειά του. Μία μέρα αυτός φωτίστηκε και το κατάλαβε ο γκουρού του. Αλλά αυτός συνέχισε να πηγαίνει στο πηγάδι και να φέρνει το νερό. Οι υπόλοιποι μοναχοί τον ρωτούσαν, «καλά πως αισθάνεσαι τώρα που φωτίστηκες;» Και αυτός τους απάντησε, «τίποτα, κουβαλάω το νερό». Βέβαια από μέσα του είχε αλλάξει αλλά ήθελε να τους πει ότι δεν άνοιξαν οι «επτά ουρανοί». Όχι ότι δεν άνοιξαν στην πραγματικότητα, ανοίγουν, δηλαδή λένε ότι αποκτάς μια απίστευτη γνώση, η οποία δεν μπορεί να μεταφερθεί δια του λόγου. Οι λέξεις καταστρέφουν το μυστήριο...

Αυτό που είναι..

Η γνώση ενός ανθρώπου

δεν μπορεί να είναι ούτε πιο μικρή

ούτε πιο μεγάλη από τον ίδιο.

Ένας άνθρωπος «γνωρίζει» μόνο αυτό που είναι.

Κατερίνα Γώγου - «Θέλω να κουβεντιάσω»

Θέλω να κουβεντιάσω σ' ένα καφενείο

που να 'χει πόρτα ανοιχτή

και να μην έχει θάλασσα

μονάχα άντρες άνεργους

σκόνη με ήλιο και σιωπή

να μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ

κι η σκόνη μαζί με τα τσιγάρα στα πλεμόνια μας

και ας μην πάρουμε και σήμερα βρε αδερφέ

προφύλαξη για την υγεία μας

κι ούτε να δίνεις συμβουλές

το πως το κατεβάζω έτσι

και πως σκορπιέμαι έτσι

και να αφήσεις ήσυχα στα μούτρα

τις μπογιές τις μύξες και τα κλάματα

να τρέξουνε.

Πυθαγόρας: Μουσική των Σφαιρών-Συμπαντική Μαθηματική

Στη Μυθολογία, η Αρμονία, ήταν κόρη του Άρη και της Αφροδίτης (του θεού που προσωποποιεί τις δυνάμεις της βίας και της θεάς του έρωτα) και συμβόλιζε τη σύνθεση αντιθέτων δυνάμεων. Όπου δεν υπάρχει σύνθεση των δυνάμεων, υπάρχει δυσαρμονία. Στην καθημερινή χρήση της ελληνικής γλώσσας αναφερόμαστε συχνά στην αρμονία, όταν μιλούμε για το αρμονικό σώμα ή πρόσωπο, τις αρμονικές σχέσεις, την αρμονία στη φύση, την αρμονία στους ήχους, την αρμονία στη μουσική. 

Είναι έμφυτη η τάση του ανθρώπου να έλκεται, να ευφραίνεται και να ψυχαγωγείται από το αρμονικό, το όμορφο (εύμορφο), το ωραίο, χωρίς συχνά να συνειδητοποιούμε το γιατί. Ο Δημόφιλος είπε ότι: «Οι λόγοι του σοφού μοιάζουν με σωτήρια βάλσαμα, που όταν είμαστε ασθενείς μας ανακουφίζουν και όταν είμαστε υγιείς μας ευφραίνουν». Θεράπευε και ο σοφός Πυθαγόρας με τον ‘’ΛΟΓΟ’’ δηλαδή με τη «Μουσική Μελωδία της Αρμονίας των Ουρανίων Σφαιρών».

Η μουσική των Σφαιρών είναι η θεώρηση του Πυθαγόρα ότι τα ουράνια σώματα μέσω της κίνησής τους στο σύμπαν παράγουν ήχους οι οποίοι, αν και δεν μπορεί να γίνουν αντιληπτοί από το ανθρώπινο αυτί, επηρεάζουν την ίδια τη φύση της ζωής. Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος (572-490 πΧ) υπήρξε ο εμπνευστής και θεμελιωτής της μουσικής θεωρίας και της ακουστικής. Μελέτησε φυσική, αστρονομία, μουσική, γεωμετρία, αριθμητική και γραμματική μέσα από φιλοσοφικό πρίσμα ώστε να προσεγγίσει το μυστηριακό τρόπο με τον οποίο λειτουργούν σε αρμονία οι συμπαντικοί νόμοι. Ο Πυθαγόρας στις σπουδές του σε Βαβυλώνα και Αίγυπτο έμαθε πως στους πλανήτες είχαν αποδοθεί αριθμητικές αξίες (αριθμοί) οι οποίοι παρίσταναν τις ενδοπλανητικές αποστάσεις, έτσι, θεώρησε εφικτό να μετρηθεί με ακρίβεια η πορεία τους στον ουρανό. Έχοντας ανακαλύψει πως και η μουσική είναι αριθμός (δηλαδή μπορούσε να εκφραστεί με αριθμητικές σχέσεις), και αποδεικνύοντας μέσα από τα θεωρήματά του πως τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους με μαθηματικές αναλογίες, υπέθεσε πως τα πάντα στον κόσμο είναι αριθμός.

10 πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν γεράσεις

Ο Γιώργος Ζορμπάς (που μάθαμε ως Αλέξη απ’ το μυθιστόρημα του Καζαντζάκη) έγραφε σ’ ένα γράμμα που είχε στείλει στον συγγραφέα και φίλο του:

«Τίποτα δεν φοβάμαι. Έχω παλέψει με θεριά. Έχω πολεμήσει και με τ’ αληθινά θεριά, τους ανθρώπους. Τα ‘βαλα και με τα μεγάλα θεριά, τη θάλασσα και τη γη. Και το μεγαλύτερο θεριό, τη γυναίκα, την αγάπησα.

Θεούς και διαβόλους δεν φοβάμαι. Για τον θάνατο ούτε που με νοιάζει.

Τίποτα δεν φοβάμαι. Μόνο ένα: Τα γεράματα.

Φοβάμαι μην έρθει η στιγμή που δεν θα μπορώ ούτε να κατουρήσω. Που θα περιμένω την νύφη μου να με ταΐσει. Που δεν θα μπορώ να σταθώ όρθιος.

Μόνο αυτό φοβάμαι. Που θα ‘μαι γέρος κι ανήμπορος.»

Ο Ζορμπάς έζησε μέχρι τα 76, άλκιμος κι ανυπόταχτος. Πέθανε όρθιος στην Κατοχή. Τελευταία ανάσα την πήρε μπρος στο παράθυρο, αναθυμούμενος πόσες ωραίες πράσινες πέτρες βρήκε, πόσες γυναίκες αγκάλιασε, πόσα παιδιά έκανε. Τυχερός άνθρωπος.

~~

Βγαίνω απ’ το σπίτι και βλέπω ένα διπλωμένο σώμα στο παρτέρι μπρος στην πολυκατοικία. Μου παίρνει λίγα δευτερόλεπτα για να καταλάβω ότι είναι ένας γέρος. Πήγε να κάτσει στο πεζούλι, έπεσε πίσω κι έμεινε εκεί, ανήμπορος να κινήσει.

«Βόηθα με», μου λέει σαν στέκομαι μπρος του.

Ανάβασις ...

Τελευταίες ημέρες ενός επεισοδιακού μήνα που θα συνεχίσει να κορυφώνει τα κύματά του μέχρι την ερχόμενη Πανσέληνο στο πρώτο δεκαήμερο του Οκτώβρη και είναι καιρός να κατανοήσουμε ότι σε τέτοια και μεγαλύτερα επίπεδα έντασης θα ζούμε μέχρι να έρθει η μεγάλη Ανατροπή, ν`αντιληφθούμε ότι έχουμε ήδη περάσει σε μια εντελώς νέα κατάσταση συνείδησης και ν`αποφασίσουμε την οριστική και αμετάκλητη διακοπή κάθε είδους σχέσης μας με το παρελθόν. Τίποτα απ`όσα γνωρίζαμε και πιστεύαμε δεν ωφελεί πια και δεν έχει να μας προσφέρει παρά μόνο απογοήτευση και περιττά εμπόδια που θα μας εξαντλήσουν τις δυνάμεις.

Για άλλη μια φορά, η ανάγκη να βαδίζουμε συνετά, συνεργατικά και αρμονικά με τη ροή των πραγμάτων, είναι επιτακτική. 

Τα γεγονότα μας καλούν ν`ανακαλύψουμε καινούριους τρόπους ερμηνείας για το καθετί που μας αφορά σε οποιοδήποτε επίπεδο, κάτι που προϋποθέτει μυαλό ανοιχτό σε ιδέες που κατά κανόνα δεν είναι αποδεκτές από τον κοινωνικό, εκπαιδευτικό αλλά και "ιδεολογικό" προγραμματισμό που έχουμε υποστεί.

Σύντομα θα διαπιστώσουμε έκπληκτοι πως αυτά που νομίζαμε ότι γνωρίζαμε και αποτελούσαν τον άξονα όπου και στηρίζαμε τις αποφάσεις και τις επιλογές της ζωής μας, δεν είχαν παρά ένα πολύ μικρό, σχεδόν ελάχιστο ποσοστό αλήθειας, και συνεπώς χρησιμότητας, να μας προσφέρουν.

Για την συντριπτική πλειοψηφία, η αμφισβήτηση είναι άγνωστη λέξη, πόσο μάλλον αν συνοδεύεται από επιχειρήματα που η αξία και η εγκυρότητά τους έχουν αποδειχτεί έμπρακτα μέσω των αποτελεσμάτων τους. Ούτε για τις κοινές βιωματικές μας συνθήκες δεν συμφωνούμε, καθώς το πρίσμα μέσα απ`όπου ο καθένας φιλτράρει την πραγματικότητα είναι αυστηρά προσωπικό. Μέσα σε αλλεπάλληλα κύματα που φέρνουν στο φως όλη την διαφθορά και τη νοσηρότητα του συστήματος, που λειτουργούν καταλυτικά και κλονίζουν την πίστη σε συγκεκριμένα πρότυπα, η αντίσταση μεγαλώνει καθώς σπανίζουν εκείνοι που έχουν το θάρρος να παραδεχθούν ότι εξαπατήθηκαν και στήριξαν όλη τους τη ζωή σε ιδέες σαθρών θεμελίων, τις οποίες και υποστήριξαν φανατικά απέναντι σε οποιονδήποτε διαφωνούσε.

Οι ευκαιρίες δόθηκαν κατ`επανάληψη και ακόμη δίνονται σε όλους ανεξαιρέτως, τελικά όμως ο καθένας θα πάρει το μάθημά του μέσα από τις δικές του επιλογές, καθώς αυτές συμβολίζουν το συχνοτικό πρότυπο που δονείται και συνεπώς έλκει στον εαυτό του αντίστοιχες και όμοιας κραδασμικής ποιότητας ιδέες τις οποίες και "συσκευάζει" σε ανάλογα νοητικά πλαίσια.

Τα ηθικά διδάγματα των Ηρώων στα Ομηρικά Έπη

Τα Ομηρικά Έπη είναι γραμμένα με τέτοιον τρόπο, ώστε η θυσία να είναι γλυκιά και με μία αίσθηση ηρωισμού που να μη δημιουργεί τρόμο. 

Ωθούν τον αναγνώστη ν’ αγαπά, να θαυμάζει τον Αχιλλέα και να ταυτίζεται μ’ αυτόν. Αυτό γίνεται πολύ εύκολα όταν το άτομο ζει σε μία κοινωνία οργανωμένη και συχνά του ζητούνται παραπάνω από όσα θέλει να δώσει.Ο Αχιλλέας είναι το τραγικό πρόσωπο της Ιλιάδας, αλλά όλοι ταυτίζονται μαζί του.

Είναι τόσο τέλεια γραμμένα τα Έπη, που, ενώ οι άνθρωποι συνήθως ταυτίζονται με το νικητή ηγέτη, στο έργο αυτό ταυτίζονται με το νεκρό ήρωα. Ξέρουν από την αρχή ότι ο Αχιλλέας σκοτώνεται και σκιρτάει η καρδιά τους κάθε φορά που διαβάζουν τους λόγους του εναντίον του Αγαμέμνονα, εναντίον της εξουσίας, εναντίον του συστήματος.

Σκιρτάει η καρδιά των Ελλήνων, όταν ο αγαπημένος τους ήρωας απειλεί να γκρεμίσει μόνος του —κι αυτό έχει σημασία— τις πύλες της Τροίας. Απειλεί Θεούς και δαίμονες και δε διστάζει να απειλήσει και τον Απόλλωνα.Αυτό είναι και το αποκορύφωμα του έργου, η απαρχή της θυσίας. Οι Έλληνες ταυτίζονται μ’ έναν ήρωα άφοβο για τον οποίο ξέρουν, όπως κι ο ίδιος ξέρει ότι θα νικηθεί από τον Υιό τού μεγάλου Θεού και δε φοβούνται το θάνατο. Ο θάνατος για τον Έλληνα είναι απειροελάχιστο κόστος για μία τέτοια στιγμή μεγαλείου κι αποθέωσης.

Lady of Cao: Η Μούμια της Ιέρειας με τα Τατουάζ

H μούμια με το όνομα Lady of Cao -“Dama de los Tatuajes” βρέθηκε στην αρχαιολογική περιοχή Huaca El Brujo -Sacred Place of the Wizard-  στο βορειοδυτικό Περού την άνοιξη του 2006. Tα χέρια και τα πόδια της ήταν ζωγραφισμένα με εκπληκτικά τατουάζ -φίδια, αράχνες,αιλουροειδή-τα λεγόμενα Moon Animals, υπερφυσικά μοτίβα που δηλώνουν ότι είχε περίοπτη θέση στη φυλή των Moche.

Στην εικονογραφία της βόρειας πλευράς του Περού, Moon Animals ή Recuay Dragon είναι μυστικιστικά τετράποδα αρπακτικά  που έχουν  διογκωμένα μάτια, κυνόδοντες, νύχια, μακριές ουρές και λοφία. Μοιάζουν με αιλουροειδή ή ερπετοειδή και συνδέονται με σεληνιακά και αστρικά μοτίβα. Ο ανθρωπολόγος John Verano του Πανεπιστημιού της Tulane δήλωσε ότι:“ Μπορούμε να κάνουμε μόνο εικασίες ποια είναι η ερμηνεία αυτών των μοτίβων” και πρόσθεσε ότι “Οι αράχνες σχετίζονται με την βροχή καθώς και τον θάνατο”. Το φίδι είναι ένα πολύ βασικό στοιχείο σε πολλούς πολιτισμούς των Άνδεων, το οποίο σχετίζεται με τις θεότητες, την γονιμότητα και τις ανθρωποθυσίες. Τα τατουάζ δεν έγιναν μόνο για αισθητικούς λόγους, έχουν τελετουργικό χαρακτήρα.

H “Lady of Cao” ήταν τυλιγμένη σε είκοσι στρώματα ύφασμα, βαμμένο με κόκκινο κιννάβαρι, στο πρόσωπο της είχαν τοποθετήσει ένα χρυσό μπόλ και φορούσε ένα κολιέ με μάσκες. Πλάι της βρέθηκαν  μοναδικά χρυσά κτερίσματα, δυο στέμματα σε σχήμα V, περίτεχνα αστραφτερά σκουλαρίκια για την μύτη και όπλα. Οι ερευνητές έχουν παραξενευτεί με την παρουσία των όπλων και πιστεύουν ότι ήταν δώρα από άλλους πολεμιστές. Επίσης ,η παρουσία χρυσού δηλώνει ότι ήταν ένα σεβαστό πρόσωπο, η πρώτη γυναίκα-άρχοντας που ανακαλύφθηκε ποτέ ή γυναίκα κάποιου ηγεμόνα. Ζούσε πολύ κοντά στην πόλη Trujillo, στην κοιλάδα Chicama και πέθανε περίπου 25 χρονών από επιπλοκές στην γέννα. Δίπλα της ήταν θαμμένο και το πτώμα μιας εφήβου, που θυσιάστηκε- την έπνιξαν με ένα σκοινί-ώστε να υπηρετεί την ιέρεια στην μεταθανάτια ζωή.

ΠΟΣΕΙΔΩΝ

Το όνομα ενός από τους πιο σεβαστούς θεούς του Δωδεκάθεου, του Ποσειδώνα, παραδίδεται και με άλλες μορφές: Ποσείδαν, Ποσειδάων, Ποσειδέης, Ποσειδέων. Είναι ένας από τους γιους του Κρόνου και της Ρέας, ανήκει, επομένως, στην πρώτη γενιά των Ολυμπίων μαζί με τον Δία και την Ήρα. Είναι αδελφός του Άδη και του Δία, νεότερος κατά τον Όμηρο από τον τελευταίο (Ιλ. Ν 355), ο οποίος όμως, σύμφωνα με τον Ησίοδο, είναι ο τελευταίος γιος του Κρόνου (Θεογ. 478). Πάντως, στην κλασική εποχή κυρίαρχη είναι η αντίληψη ότι ο Ποσειδώνας είναι νεότερος του Δία· και αυτή η άποψη κάνει τον κόσμο των θεών να συμβαδίζει με τον κόσμο των θνητών, στον οποίο εκείνη την περίοδο είχε επικρατήσει η πρωτοτοκία.

Τροφός του θεού είναι η νύμφη Άρνη ή η Ωκεανίδα Καφείρα που τον ανέθρεψε μαζί με τους Τελχίνες (Διόδ. Σ. 5.55.1-2). Αρκαδική παράδοση θέλει τη Ρέα να σώζει τον Ποσειδώνα από τη βουλιμία του Κρόνου παρουσιάζοντάς του ένα πουλάρι για γιο τους.

Σύμφωνα με τον Όμηρο, όταν τα τρία αδέλφια μεγάλωσαν, μοιράστηκαν με κλήρο την κυριαρχία του κόσμου· έτσι, κύριος του ουρανού έγινε ο Δίας, του Κάτω Κόσμου ο Πλούτωνας, της θάλασσας ο Ποσειδώνας (Ιλ., Ο 187-190). Μέσω του έπους, λοιπόν, ο Ποσειδώνας καθιερώθηκε ως θεός της θάλασσας, ήταν, επομένως, αγαπητός στους Έλληνες των θαλασσών, μαζί με τη σύζυγό του Αμφιτρίτη (Αρρ., Κυνηγ., 35.2, Αρρ., Ινδ. 18.11). Ως προστάτης των ναυτικών και των αλιέων απεικονιζόταν, πάντα αυστηρός και γενειοφόρος, με τα αντίστοιχα σύμβολα, το ψάρι και την τρίαινα, όπλο των ψαράδων του τόνου, ανεβασμένος σε άρμα που το έσερναν μειξογενή τερατώδη ζώα, μισό άλογα, μισό φίδια. Το άρμα του περιστοιχιζόταν από ψάρια, δελφίνια, άλλα θαλάσσια όντα, Νηρηίδες, άλλες θεότητες των αλμυρών υδάτων, όπως ο Γλαύκος και ο Πρωτέας. Λόγω της θαλάσσιας υπόστασής του διέθετε σημαντικά ιερά σε παράκτιες περιοχές, όπως η Ισθμίακαι το Σούνιο (εξ ου και τα επίθετα Πελάγιος και Πελαγαίος).(Εικ. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 37)

Το πρώτο συνθετικό του θεού, ποτει- (=κύριος, δεσπότης) φανερώνει θεό με διευρυμένες ιδιότητες και πεδία εξουσίας. Πράγματι, ο Ποσειδώνας, εκτός από θεός των αλμυρών υδάτων, ήταν συνδεδεμένος και με τη γη και τα φαινόμενα που σχετίζονται με αυτή, όπως δηλώνουν τα επίθετα και οι χαρακτηρισμοί Γαίης Κινητήρ, Γαιήοχος (=κάτοχος της γης), Μοχλευτήρ, Σεισίχθων, Ελασίχθων, Εννοσίγαιος, Ενοσίχθων (αυτός που κάνει τη γη να τρέμει, που προκαλεί σεισμούς και κατακλυσμούς), Δαμασίχθων (ο δαμαστής), Ασφάλειος[1], (Εικ. 38, 39, 40) καθώς και το γεγονός ότι ήταν σύζυγος της Δας, της Γης, συγκυρίαρχος των Δελφών μαζί της, σύζυγος της Δήμητρας, γνωστός από τις πινακίδες της Κνωσού και της Πύλου, δηλαδή ήδη από τη μυκηναϊκή εποχή. (Εικ. 41, 42) Επιπλέον, διάφορα ευρήματα υποδεικνύουν τη χθόνια υπόσταση του Ποσειδώνα. Ενδεικτικά αναφερόμαστε σε δύο: Σε αναθηματική επιγραφή που βρέθηκε στο Ποσείδι στη Χαλκιδική, σε μελαμβαφές όστρακο του 5ου αι. π.Χ., ο άγνωστος αναθέτης επικαλείται τη βοήθεια του «γαιαόχου κυανοχαίτα» Ποσειδώνα, επαναλαμβάνοντας ίσως στίχο της Οδύσσειας, όπου ο κύκλωπας Πολύφημος απευθύνεται στον πατέρα του Ποσειδώνα: κλῦθι͵ Ποσείδαον γαιήοχε κυανοχαῖτα (Οδ., ι 528). Και στο Τσιφλίκι της Νάουσας σε αναθηματική, από γυναίκα, πλάκα με ανάγλυφη παράσταση ανδρικού μορίου αναγράφεται η δίστιχη επιγραφή ΠΟΣΕΙΔΩΝΙ ΚΑΤ ΕΥΧΗΝ.