[Το ευκολότερο ζήτημα στην ομηρική κριτική αποτελεί ο εντοπισμός αντιφάσεων στα δύο έπη. Οι κριτικοί φρονούν ότι οι αντιφάσεις αυτές αποδεικνύουν ότι τα έπη συντέθηκαν από διαφόρους ποιητές. Οι παλαιότεροι ενωτικοί πίστευαν ότι οι αντιφάσεις οφείλονται σε μεταγενέστερες προσθήκες και αν τις αφαιρούσαν θα αποκαθίστατο το αυθεντικό κείμενο. Τίθεται όμως το ερώτημα γιατί το κοινό και οι υπόλοιποι βάρδοι, οι οποίοι είχαν εξοικειωθεί στην απαγγελία του αυθεντικού κειμένου, δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα τις αλλαγές αυτές που ήταν μάλιστα και ποιοτικώς κατώτερες. Όλες οι αντιφάσεις, υποστηρίζει ο Scott, μπορούν να εξηγηθούν προσεγγίζοντας τα έπη ως λογοτεχνικά έργα και χωρίζει τις αντιφάσεις σε: α) πραγματικές, β) υποθετικές, και γ) σκόπιμες. Από τις πρώτες υπάρχει μόλις μια, ο Πυλαιμένης ο οποίος σκοτώνεται αλλά λίγες ραψωδίες αργότερα θρηνεί τον χαμό του υιού του. Παρόμοια σφάλματα υφίστανται και σε σύγχρονα έργα, αφθονούν μάλιστα στον «Δον Κιχώτη». Υποθετικές είναι οι αντιφάσεις που οφείλονται στην αδυναμία των κριτικών να μεταφράσουν ή να κατανοήσουν τον ποιητή. Ένας σπουδαίος λόγιος υπογραμμίζει ότι ο Όμηρος προλέγει ότι ο Αμφίνομος (ένας από τους μνηστήρες) θα φονευθεί αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη· και όμως, στη μνηστηροφονία ο Όμηρος αφιερώνει οκτώ στίχους στον θάνατό του. Τελευταίες είναι οι αντιφάσεις οι οποίες οφείλονται στον τρόπο με τον οποίο συντέθηκαν τα ομηρικά ποιήματα. Κάθε έπος είναι τεράστιο σε μήκος και προορισμένο να απαγγέλλεται αποσπασματικώς, γι’ αυτό ο ποιητής κατασκευάζει κάθε σκηνή με τέτοιο τρόπο ώστε να επικεντρώνει την προσοχή του ακροατού στο ζήτημα που επιθυμεί. Αφ’ ου αναλύει λεπτομερώς την κατηγορία αυτή, αναφέρεται σε μια ακόμη κατηγορία, στις χρονικές αντιφάσεις, που οφείλονται στο γεγονός ότι ο Όμηρος περιγράφει λίγες εβδομάδες ενός πολέμου που ήδη διαρκούσε μια δεκαετία (π.χ. η Ελένη υποδεικνύει για πρώτη φορά τους Έλληνες ηγέτες στον Πρίαμο έπειτα από δέκα έτη πολέμου). Ολοκληρώνοντας, επισημαίνει ότι κανένα πρόσωπο στα δύο έπη δεν παρουσιάζεται λεπτομερώς (δηλαδή να πληροφορηθεί ο ακροατής την καταγωγή του κτλ.) περισσότερες από μια φορά, και μάλιστα αυτό συμβαίνει είτε στην πρώτη εμφάνισή του είτε λίγο πριν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην πλοκή. Αυτό υποδεικνύει την ενότητα της δομής κάθε ποιήματος και ως εκ τούτου τη σύνθεσή του από έναν μόνον ποιητή καθώς επίσης ότι οι ραψωδίες διασώθηκαν με τη σειρά που αρχικώς συντέθηκαν].
~~~~~~~~~~
Μερικά από τα επιχειρήματα κατά της ομηρικής ενότητος που ήδη αναφέραμε, έχουν υποστηριχθεί από μια ομάδα κριτικών και άλλα από άλλη ομάδα. Σε ένα όμως επιχείρημα όλοι συμφωνούν, ότι υπάρχουν, σε αμφότερα τα ποιήματα, ορισμένες ασυνέπειες και αντιφάσεις η φύση των οποίων είναι τέτοια ώστε καθιστά την ενότητα του σχεδιασμού και την ενότητα της συγγραφής αδύνατη.
Αναφέρονται ασυνέπειες όπως οι κατωτέρω: όταν η Αθηνά, με τη μορφή του Μέντορος, και ο Τηλέμαχος έφθασαν στην Πύλο, βρήκαν τον λαό σε μεγάλη μάζωξη, συγκεντρωμένο για μια θυσία [γ 5-8]. Σύντομα όμως, ο λαός ξεχάστηκε και ό,τι αποτελούσε το πλήθος κατέληξε μια μικρή οικογενειακή σύναξη. Αργότερα, οι δύο ίδιοι ταξιδιώτες φθάνουν στη Σπάρτη όταν πραγματοποιείτο ένα μεγάλο γαμήλιο πανηγύρι [δ 3-4] και βρίσκουν στο παλάτι τόσον συνωστισμένο κόσμο ώστε φαίνεται αδύνατον να δεχθεί και άλλους ανθρώπους. Ο γάμος όμως γρήγορα ξεχνιέται και αντικαθίσταται από έναν περιορισμένο οικογενειακό κύκλο, όπου η Ελένη είναι απασχολημένη με τις οικιακές της εργασίες. Όταν έρχεται η ώρα για τους καλεσμένους να φύγουν, η νύφη, ο γαμπρός, οι διασκεδαστές, όλοι λησμονούνται. Ο Τηλέμαχος αρνείται την πρόσκληση να παραμείνει για μερικές ημέρες [δ 587-588] αλλά τελικά παραμένει για περισσότερο από έναν μήνα χωρίς εξήγηση για την καθυστέρηση. Οι Έλληνες έξω από την Τροία σε κάποιους στίχους προστατεύονται από ένα τείχος με τάφρο [Η 339-343] ενώ σε κάποιους άλλους και οι δύο οχυρώσεις αγνοούνται. Ο Πάτροκλος λέει στον Νέστωρα ότι βιάζεται πολύ και δεν μπορεί να καθίσει επειδή ο Αχιλλεύς είναι ανυπόμονος επομένως, τώρα που έχει την πληροφορία την οποία επιθυμούσε, πρέπει να επιστρέψει γρήγορα σε αυτόν [Λ 648-654]. Εν τούτοις, δεν επιστρέφει παρά μόνον έπειτα από γεγονότα που γεμίζουν τέσσερις ραψωδιές ενώ, και τότε ακόμη, ξεχνά την αποστολή και το μήνυμά του [Π 2 επ.] Αφ’ ου ο Διομήδης είχε τραυματίσει και την Αφροδίτη και τον Άρη, αποφεύγε
