Η ισορροπία με κάνει νιώθω ότι στη ζωή μου προσπαθώ να περπατήσω πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί από το οποίο φοβάμαι να πέσω ή από τη μία ή από την άλλη μεριά. Νιώθω πάντα εγκλωβισμένος ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω. Έτσι καθώς κρατάω ισορροπία φοβάμαι να πάρω τα μάτια μου από το μπροστά. Φοβάμαι να μη χάσω το βήμα μου καθώς ο κίνδυνος είναι δίπλα μου.
Η Αρμονία όμως με οδηγεί με πίστη και εσωτερική γαλήνη να λαμβάνω μηνύματα από το κάθε μου σήμερα και να συνθέτω με πίστη την δική μου αρμονική μελωδία.
Αν η μουσική ήταν μόνο ισορροπία όλα θα ήταν φλατ δηλαδή μία γραμμή, χωρίς χρώματα. Όμως η μουσική είναι κίνηση, είναι αρμονική κίνηση μέσα από τις ίδιες νότες.
Το να προσπαθώ λοιπόν να κρατήσω ισορροπία είναι σαν να μην εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και να τον οδηγώ να έχει έναν ρυθμό, αλλά δεν έχει ρυθμό, έχει βηματισμό. Κάνω δηλαδή παρέλαση με βήμα – βήμα για να μην χάσω τίποτε. Οδηγώ τον εαυτό μου να φοβάται και να είναι σαν στρατιώτης.
Ενώ η αρμονία με οδηγεί στην εσωτερική πίστη και με μαθαίνει να χορεύω με τη ζωή μου για την ζωή μου, μέσα από τον μελωδικό πια ρυθμό ο οποίος μεταβάλλεται ανάλογα με το κάθε μου σήμερα. Και επιτρέπω στον εαυτό μου να αναπτύσσεται μέσα από την γνώση του κάθε σήμερα και όχι να τη φοβάται τη γνώση.
