Λευκές κηλίδες στα χείλη: Ποιες σοβαρές ασθένειες καταδεικνύουν [Φώτος]

Αν σε οποιαδήποτε στιγμή παρατηρήσετε τα χείλη σας και διαπιστώσετε ότι έχουν εμφανιστεί λευκές κηλίδες σε αυτά, ή λευκά σημάδια που μπορεί να είναι σαν μικροσκοπικά εξογκώματα, ή να υπάρχει ένας υπόλευκος αποχρωματισμός των χειλιών σας σε ορισμένα σημεία, τότε μην το αμελήσετε καθόλου.

Οι λευκές κηλίδες στα χείλη μπορεί να εμφανιστούν σε οποιοδήποτε σημείο τους, συμπεριλαμβανομένου του εσωτερικού των χειλιών σας, ή στις γωνίες των χειλιών σας, ή κατά μήκος της γραμμής των χειλιών, ή στο άνω και κάτω χείλος σας ή και ανάμεσα σε άλλα τμήματα μεταξύ των χειλιών σας και της στοματικής κοιλότητας.

Για να δείτε πώς φαίνονται οπτικά μερικές από αυτές τις λευκές κηλίδες στα χείλη, προσέξτε καλά τις ακόλουθες φωτογραφίες:

Αιτίες εμφάνισης λευκών κηλίδων στα χείλη σας

Αγχιβασίην

Αυτή η μονολεκτική προτροπή του μεγαλύτερου δάσκαλου της ιστορίας του Ηράκλειτου του Εφέσιου ή ''σκοτεινού'' (ως δυσνόητου), πέρα απ’ τα όσα λέγονται σημαίνει : 

Να πορεύεσαι στην ακμή / άκρη / όριο των πραγμάτων αλλά και των ιδεών, μένοντας κοντά δίπλα μα κι έξω απ’ αυτά, ώστε να μπορείς να διαμορφώνεις καθαρή / ανεξάρτητη πορεία και καθαρές / αμερόληπτες σκέψεις / απόψεις.

Αυτή η στάση ζωής είναι μια εξαιρετικά δύσκολη πορεία που αφορά συνειδητή και οριακή αποστασιοποίηση από το κοινωνικό κατεστημένο.

Τόση ώστε να μην γίνεσαι αγρίμι αποκοινωνικοποιημένο, τόση ώστε να διατηρείς τη λογική και την κριτική σου σκέψη σε μια σωρεία παραπληροφόρησης και ελαφρότητας.

Αποτελεί κυρίως δρόμο της Τέχνης συγκαταλέγοντας σ’ αυτή κάθε μορφή έκφρασης την οποία σήμερα θα λέγαμε εκκεντρικότητα ή ιδιόμορφο εγωκεντρισμό ανάλογα με το εύρος της έκφρασης στο περιβάλλον.

Μια σύγχρονη μορφή της είναι και το φαινόμενο των bloggers.

Συνήθως σε ψευδώνυμους ή επώνυμους bloggers παρατηρούμε μια αδέσμευτη ελευθεροπρέπεια και μια υπερβολή περιγραφής των πραγμάτων τέτοια που συνιστά οίηση του θυμικού και υπέρβαση σε καλλιτεχνική διάσταση.

Χιλιάδες οι ανήσυχοι ''κολασμένοι'' που μετουσιώνουν το δικό τους ''δηλητήριο'' σε Τέχνη ζωγραφίζοντας σε εικονικούς τοίχους τη σύγχρονη θεατρική παράστασή τους, που δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις ούτε τραγωδία, ούτε παρωδία, ούτε καν ελεύθερη ποίηση με την κλασσική έννοια.

Είναι ίσως μια σύγχρονη μετεξέλιξη του διηνεκώς κραυγαλέου οντολογικού προβλήματος σε παγκόσμιο ηλεκτρονικό παλμό/απαίτηση για το αυτονόητο του ευ ζειν.

Κβαντικό άλμα - Συνείδηση και ψυχή

Αν υποθέσουμε ότι πράγματι το σύμπαν ξεκίνησε με τη θεωρία του big bang, τότε το φως που εξαπλώθηκε στο χώρο και στο χρόνο μέχρι σήμερα και μέχρι εκεί όπου τα φωτόνια εξακολουθούν να ταξιδεύουν (φωτονικό φράγμα) εξαπλώνεται το γνωστό σύμπαν.

Και λίγο μακρύτερα – υποθετικά πάντα – τα ταχιόνια ορίζουν το ταχυονικό πεδίο.

Και πάλι η γνωστή μας ύλη δεν είναι παρά ένα μικρό ποσοστό αυτού που υπολογίζουμε ως σύμπαν δεδομένου ότι πλέει σε μια θάλασσα σκοτεινής ύλης-ενέργειας.

Εντός του φωτονικού φράγματος ορίζεται ότι υπάρχει. Υπο - άρχει, ορίζεται δηλαδή υπό μιας αρχής η οποία εν προκειμένω είναι ο χωροχρόνος που σχηματίζει το φωτονικό πεδίο και το βέλος του χρόνου.

Τίποτα δεν υπάρχει χωρίς να ορίζεται από μια αρχή, μια βάση αναφοράς του.

Ανάλογα βέβαια με το τι είναι χρόνος όπως αναφέραμε προηγούμενα η ίδια αυτή η ύπαρξη είναι σχετική και εν προκειμένω την δεχόμαστε παρατηρώντας την κίνηση εντός της.

Η αντίληψή μας λοιπόν είναι συνδεδεμένη με την κίνηση στον παρατηρούμενο χωροχρόνο και η συνείδησή μας το ίδιο.

Σε ένα χωροχρόνο που αν έχει αρχή θα έχει και τέλος σύμφωνα με το 2^οθερμοδυναμικό νόμο.

Τι γίνεται όμως εάν όπως υποστηρίζει τελευταία η Φυσική η υλική διάσταση δεν είναι παρά ένα κβαντικό άλμα δηλαδή μια απροσδιόριστη υλική εκδήλωση μιας ακόμη ενεργειακής πύκνωσης?

Γεγονός που σημαίνει πως άπειρα ακόμη παράλληλα σύμπαντα συνυπάρχουν με το δικό μας και ναίουν σε έναν άπειρο χωροχρονικό αφρό που κβαντικά και φρακταλοειδώς αναπαράγει το ίδιο φαινόμενο?

Αυτό σημαίνει πως η αρχή του big bang δεν είναι η απόλυτη και πραγματική Αρχή.

Ο αρχέγονος χώρος του χάους – που δεν είναι κενός - παραμένει απροσδιόριστος.

Αυτός ο χώρος της σκοτεινής ενέργειας που εμπεριέχει την ύλη ονομάζεται από την φιλοσοφία αιθέρας ή πεμπτουσία και η σύγχρονη επιστήμη έρχεται να δώσει το ίδιο όνομα στον εντοπισμό της.

Ο κόσμος ή οι κόσμοι λοιπόν δεν είναι παρά τυχαίες συμπυκνώσεις αιθέρος σε ύλη και μάλιστα αρμονικές, αφού ισορροπούν στην δυναμική αντίθεσή τους.

Η θεωρία των υπερχορδών εξηγεί το πώς από το μη ενεργειακά ομοιογενές χάος και τον πληθωρισμό του μπορεί να συμβεί μια κβαντική σήραγγα και να δημιουργηθεί ένα σύμπαν βρέφος ή σύμπαν φυσαλίδα.

Θα μπορούσε ακόμη ένα υπερσύμπαν να είναι αυτοαναπαραγόμενο και διαστελλόμενο, το οποίο θα αναπτύσσεται πληθωριστικά ακολουθώντας φράκταλ γεωμετρίες.

Συμπέρασμα :

Νιμπίρου: βλακεία μεγέθους απείρου

Το θέμα το παρακολουθώ από παλιά. Λόγω προσωπικού ενδιαφέροντος γιά την Αστρονομία (ειδικά του Ηλιακού μας Συστήματος, του λίκνου της ανθρωπότητας), αλλά καί λόγω του ότι ήθελα να επιβεβαιώσω τη συμφωνία του αριθμού των υπαρχόντων πλανητών με την ιερή 12άδα καί το κλασικό μας αλφάβητο.

Ένατος πλανήτης (μετρώντας χωρίς Γή / Ήφαιστο / Φαέθωνα) σίγουρα υπάρχει, καί σίγουρα βρίσκεται σε τροχιά πιό έξω κι απ’ τον Πλούτωνα. Είναι ο Πάν, ο πραγματικός κύριος του Ταύρου.

Το θέμα, τώρα, είναι πως καί η συμβατική επιστήμη ψάχνει τον ένατο πλανήτη εδώ καί δεκαετίες. Γιατί;

Διότι το βασικό μοτίβο στο ψάξιμο ενός πλανήτη είναι ν’ ανιχνεύουν (περιοδικές) ανωμαλίες στην τροχιά ενός πλανήτη που ξέρουν, άρα αυτές τις προκαλεί η βαρύτητα ενός άλλου άγνωστου πλανήτη, ο οποίος βρίσκεται παραέξω (ή παραμέσα). Στην ακριβώς επόμενη τροχιά. Κι έτσι, όταν οι δύο τους πλησιάζονται κάθε τόσα (συγκεκριμένα καί παρατηρημένα) χρόνια, τότε η τροχιά του γνωστού τραβιέται γιά λίγο προς τα έξω.

Άρα, πρέπει να βρεθεί το αίτιο της (μικρής) αλλαγής της παρατηρημένης τροχιάς, δηλαδή ο άγνωστος πλανήτης που δεν φάνηκε ακόμη στα τηλεσκόπια – αλλά τον προδίδει η βαρύτητά του.

Φαίνεται, λοιπόν, πως η τροχιά του Πλούτωνα έχει παρατηρημένα κάμποσα τέτοια «ξεχειλώματα», άρα… τη συνέχεια την ξέρετε.

Εδώ, όμως, αρχίζει το …επιστημονικό ομαδικό πύρ …βλημάτων! Το τί βλακείες έχω διαβάσει επί του θέματος, δε λέγεται! Μ’ αυτά καί μ’ αυτά, έχω αναρωτηθεί αμέτρητες φορές ποιός έδωσε πτυχία σε τέτοιους πιθήκους. (Δυστυχώς, εξακολουθώ ν’ αναρωτιέμαι.)

Γίγαντες

Ήταν κι ο χιονιάς, έβλεπα και στο Dmaxμια αμερικανορωσική έρευνα για το Yeti της Σιβηρίας και ακύρωσα τα παγάκια. Το Yeti ναι, τον περίφημο γίγαντα χιονάνθρωπο με πάρα πολλά στοιχεία να τεκμηριώνουν την ύπαρξη και επιβίωσή του. Κάτι αντίστοιχο και για την Ινδοκίνα. Και θυμήθηκα πως πριν πολλά χρόνια αποτυπώνοντας το μόνιμο πρανές του Ε9 με τον Ηλία τότε, εκεί που κατά την ελληνική μυθολογία έγινε η Γιγαντομαχία και κοντά στο Δακτύλου Σήμα του Ορέστη, πιάσαμε με τα χέρια μας γιγάντιο ανθρώπινο σκελετό που στην επαφή με το φως γίνονταν σαν πιεσμένο λευκό χαρτί… Θυμάμαι χαρακτηριστικά σπόνδυλο με διάμετρο 10cm περίπου και μηριαίο οστό μεταξύ 120-140cm... Ήτοι ο τύπος ο ψηλός τα είχε άνετα τα 4 μέτρα και πάνω. Περίεργα και άσχετα χρόνια τότε, τα αφήσαμε στη θέση τους και δεν είπαμε κουβέντα. Αλλά όντας αυτόπτης μάρτυρας και δη με συνεργάτη, κανείς δεν μπορεί να με πείσει πως δεν υπήρχαν γίγαντες σε εποχές προϊστορικές. Που δικαιολογούν όχι μόνο το μύθο της Γιγαντομαχίας και της επικράτησης των Δίαιων (περί το 10.000 π.Χ.), αλλά και πλήθος κτισμάτων όχι μόνο στις Μυκήνες, αλλά σε όλη την επικράτεια που τα λέμε ακόμη κυκλώπεια, από τον Πολύφημο κύκλωπα της Οδύσσειας του Ομήρου, ο οποίος δεν έλεγε τίποτα τυχαίο και άσχετο έστω και αλληγορικά. Και δεν είναι ο μόνος, αφού η αρχαία ελληνική γραμματεία βρίθει από αναφορές σε γίγαντες.

Οστά γιγάντων έχουν βρεθεί ανά τον κόσμο και την Ελλάδα πάρα πολλά από τις αρχές ακόμη του 19^ου αι. Αλλά περιέργως εξαφανίζονται ως στοιχεία και θέματα προβολής. Με έναν τόσο βλακώδη τρόπο αυτοπροστασίας της κατεστημένης γνώσης που τρέμει στο ενδεχόμενο δημιουργίας μιας νέας κοσμοαντίληψης, που θα ανάγκαζε την ιστορία του ανθρώπου να ξαναγραφεί εξαρχής απειλώντας εξουσίες ως μοντέλα και θέσφατα ως παραδοχές. Απεναντίας τα μαμούθ και τα λοιπά τέρατα, όπως και η χλωρίδα των εκατό μέτρων ύψους μέχρι και την παλαιολιθική εποχή, δεν απειλούν τίποτα ώστε κι αυτά να αποκρύπτονται. Αλλά όταν οι συνθήκες της φύσης ευνοούσαν το γιγαντισμό, είναι βλακώδες να εξαιρείς από εκεί τον άνθρωπο (ή το ανθρωποειδές ) όταν παραδέχεσαι πως εμφανίστηκε στη Γη έστω και πριν από 1,6 άγνωστα εκατομμύρια χρόνια. Εκτός αν αρκείσαι στον Άνταμ και την Εύα την άτακτη…

Με τον ίδιο τρόπο γνωρίζουμε πλέον επιστημονικά ότι η Σαχάρα ήταν τροπική και κάηκε ξαφνικά από άγνωστη αιτία την 6^η-5^η χιλιετία πΧ. Αλλά σαν έλληνες δεν ξέρουμε τι διάολο ήθελε ο Φαέθονας με το άρμα του Ήλιου να πετάξει χαμηλά στην και τότε μακρινή Αιθιοπία και να την κατακάψει. Νεαρός βέβαια μπορεί να πήγε τόσο νότια για φιγούρα στις μελαψές με το κορυφαίο όχημα. Εξακολουθούμε όμως την κατεργασμένη μας σε λευκούς κόκκους μελάσα να την λέμε σάκχαρη στα ελληνικά. Η ξεχασμένη μας γλώσσα εκδικείται τη λήθη μας…

TA ΔΡΑΚΟΣΠΙΤΑ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ

Του Κωνσταντίνου Ποταμιάνου Ιστορικού συγγραφέα – ερευνητή

Σε δύσβατες και ορεινές περιοχές της Ευβοίας υπάρχουν κάποια περίεργα κτίσματα, για την ταυτότητα των οποίων όσο και των κτιστών τους έχουν διατυπωθεί πολλές υποθέσεις και θεωρίες. Είναι τα περίφημα δρακόσπιτα – κατοικίες δράκων, κατά την παράδοση – τα οποία προξενούν κατάπληξη για την κατασκευή τους και ιδίως για την αρίστη στατική τους, πράγμα το οποίον αποδεικνύει πασιφανέστατα ότι οι κατασκευαστές τους ήσαν τελειότατοι και ικανώτατοι αρχιτέκτονες με ανυπέρβλητες γνώσεις στατικής. 

Τα δρακόσπιτα ευρίσκονται στη χώρα των Δρυόπων, οι οποίοι προερχόμενοι από την ορεινή περιοχή την κειμένη μεταξύ Παρνασσού και Οίτης εγκατεστάθησαν στην Νότιο Εύβοια, αλλά και στην Πελοπόννησο και σε άλλες περιοχές, εκδιωχθέντες από τις εστίες των (της Ανατ. Στερεάς) από τους Δωριείς και τους Μαλιείς (Ηροδότου Ιστορίαι, Θ’,43). 

Ποιοί ήσαν οι Δρυόπες

Οι Δρύοπες, οι οποίοι φέρονται ως δημιουργοί των δρακοσπίτων, ήσαν Πελασγικός λαός, ο οποίος κατοικούσε στην προαναφερθείσα ορεινή περιοχή μεταξύ Οίτης και Παρνασσού.
Ο Δρύοψ (Δρύοπας), ο γενάρχης των Δρυόπων, ήταν υιός του ποταμίου θεού Σπερχειού και της Δαναΐδος Πολυδώρας. Κατ’ άλλη παράδοσι θεωρείται υιός του Πηνειού. Ήταν πατέρας της Δρυόπης του Κραγαλέως και του Θειοδάμαντος. Σύμφωνα με άλλη παράδοσι ο Δρυόψ θεωρείται υιός του Λυκάονος και της Δίας ή του Απόλλωνος και της Δίας, θυγατέρας του Λυκάονος, η οποία απέκρυψε το νεογέννητο παιδί της σε κάποια δρύ.

Ο Ηρόδοτος στο Θ΄ (ένατο) βιβλίο των «ΙΣΤΟΡΙΩΝ» του αναφέρει για τους Ερμιονείς της Αργολίδος: « Οι δε Ερμιονέες εισί Δρύοπες, υπό Ηρακλέος τε και Μηλιέων έκτης νυν Δωρίδος καλεομένης χώρας εξαναστάντες», δηλαδή ότι είναι Δρύοπες οι οποίοι εξεδιώχθησαν εκ της Δωρίδος υπό του Ηρακλεόυς και των Μαλιέων. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης στο Δ΄ βιβλίο της «ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ» αναφέρεται στην εκδίωξι των Δρυόπων από τον Ηρακλή και τους Μαλιείς, επειδή οι Δρύοπες εφέρθησαν ασεβώς προς το ιερό των Δελφών: «Μετά δε ταύτα Φύλαντος του Δρυόπων βασιλέως δόξαντος εις το εν Δελφοίς ιερόν παρανενομηκέναι, στρατεύσας μετά Μηλιέων τον τε βασιλέα των Δρυόπων ανείλε και τους άλλους εκ της χώρας εξαναστήσας Μηλιεύσι παρέδωκε την χώραν» (Δ΄ βιβλίον «ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ» 37, εκδόσεις Γεωργιάδη).

Δηλαδή: «Ύστερα απ’ αυτά, ο Φύλας, ο βασιλεύς των Δρυόπων, μπροστά στα μάτια των ανθρώπων ασέβησε στο ιερό των Δελφών, ο Ηρακλής εξεστράτευσε με τους Μηλιείς( Μαλιείς) και εφόνευσε τον βασιλέα των Δρυόπων, εξετόπισε τους κατοίκους από την χώρα και την παρέδωσε στους Μηλιείς (Μαλιείς). 

Και συνεχίζει ο Διόδωρος (απόδοσις από τον γράφοντα): «Από τους Δρύοπες, που εκπατρίσθησαν, άλλοι έφθασαν στην Εύβοια και έκτισαν την πόλι Κάρυστο, άλλοι εταξείδευσαν στην Κύπρο, όπου ενώθηκαν με τους ντόπιους κι εγκατεστάθησαν εκεί, κι οι υπόλοιποι, που κατέφυγαν στον Ευρυσθέα, βοηθήθηκαν απ’ αυτόν εξ’ αιτίας της έχθρας που έτρεφε προς τον Ηρακλή. Και με την βοήθειά του ίδρυσαν τρείς πόλεις στην Πελοπόννησο, την Ασίνη και την Ερμιόνη, καθώς και την Ηιόνα» (Διοδώρου Σικελιώτου «ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», Βιβλίον Δ΄, 37, 2).

Πυροδακτύλιοι

ι εκλείψεις Ηλίου, λοιπόν, χωρίζονται σε τρείς κύριες κατηγορίες: Είναι (α) οι ολικές, κατά τις οποίες η Σελήνη καλύπτει πλήρως τον Ήλιο, είναι (β) οι μερικές, κατά τις οποίες η Σελήνη δεν περνάει ακριβώς μπροστά από τον Ήλιο, καί τέλος είναι (γ) οι δακτυλιοειδείς, κατά τις οποίες η Σελήνη τίθεται ομόκεντρη με τον Ήλιο (γιά όσο διαρκεί η έκλειψη), αλλ’ αφήνει να φαίνεται λίγος Ήλιος γύρω-γύρω. Ένα «δαχτυλίδι» Ηλίου, εξ ού καί η ονομασία «δακτυλιοειδής».

Οι (πολύ καλές) εξηγήσεις (καί με σχήματα), εδώ.

Επειδή ο Ήλιος είναι μία «σφαίρα της φωτιάς», αυτό το μέρος του που φαίνεται κατά τη δακτυλιοειδή έκλειψη, είναι το «δαχτυλίδι της φωτιάς» – των μύθων, καί κυριολεκτικά.

Κι έτσι, πιστεύω να καταλαβαίνετε γιατί ταλαιπωρούνται πηδώντας μέσα από φλεγόμενα στεφάνια τα έρμα τα λιοντάρια (σύμβολο του Ήλιου) στα τσίρκα! (Ένθα τσίρκο = κύκλος, δακτύλιος.)

Κάποτε, αυτό μάλλον το έκαναν καί άνθρωποι… επιβεβαιώνοντας μία «ηλιακή μύηση». Σήμερα, μας έμεινε ως κατάλοιπο η καύση των μαραμένων στεφανιών της Πρωτομαγιάς κατά το θερινό ηλιοστάσιο… ή περίπου. (Συνδέσαμε το έθιμο με τον άγιο Ιωάννη, που γιορτάζει στις 24/06.) Χωρίς, βέβαια, να περνάει άνθρωπος μέσα απ’ τα φλεγόμενα στεφάνια.

Δακτυλιοειδή έκλειψη Ηλίου, όμως, συμβολίζει (σε δεύτερο συμβολικό επίπεδο) καί η σημαία της σημερινής Τουρκίας:

Τά ‘παμε…

Όμως, πώς θα μπορούσε νά ‘χει σημαία με δακτυλιοειδή έκλειψη Ηλίου ο δάσκαλος Κεμάλ, καί να μην έχει ο μαθητής Αδόλφος! Έ;

Πριν προχωρήσουμε, χρειάζονται απαραιτήτως μερικές επεξηγήσεις. Όλοι συμφωνούν πως εδώ απεικονίζεται ο λεγόμενος «μαύρος Ήλιος» των ναζιστών, καί πως οι εξηγήσεις του ίδιου του «καλλιτέχνη» Χίτλερ περί της επιλογής σχήματος καί χρωμάτων, είναι (κατσαρές) αρ.ιδόθριχες …κατωτέρων φυλών.  Ο Χίτλερ είχε από την αρχή πολύ προχωρημένους αποκρυφιστές συμβούλους, καί οι επιλογές που έκανε στη σημαία του κάθε άλλο παρά τυχαίες, ή εμπνεύσεις της στιγμής ήταν.

Κατ’ αρχήν, βλέπουμε την τριάδα των «ερμητικών» χρωμάτων: το μαύρο της ύλης (Ερμής Κερδώος), το κόκκινο της ζωής (Ερμής Ψυχοπομπός), καί το λευκό του πνεύματος (Ερμής Λόγιος). Μόνο που η σειρά είναι λάθος! Η σβάστικα, ως ηλιακό σύμβολο, ποτέ δεν βάφεται μαύρη. ΠΟΤΕ!!! Κόκκινη, μπορεί. Όπως λευκή ή χρυσή. Αλλά μαύρη, ουδεπόπωτε. Όσα κράτη βάφουν μαύρο το βασικό τους σύμβολο, είδατε τί έπαθαν. Καί …θα δείτε τί θα πάθουν! (Πχ Αλβανία.)

Περί σβάστικας, ολίγα τινά από τη Γουΐκι. Εμείς επιτροχάδην θα πούμε πως η σβάστικα, που γυρίζει προς τα αριστερά (καί «στηριζόμενη» στον βραχίονα), είναι το σύμβολο της σοφίας στην αρχαία Ελλάδα. Καί η σβάστικα, που στρέφεται προς τα δεξιά, σαν του Χίτλερ (καί «στηριζόμενη» στη γωνία), είναι το σύμβολο της δύναμης στην αρχαία Ελλάδα. Επομένως, ο Χίτλερ εν γνώσει του διάλεξε τη μαύρη δύναμη.

Ως ηλιακό σύμβολο, η σβάστικα δείχνει «κάτι που γυρίζει», όπως τ’ άστρα στρέφονται γύρω-γύρω στον ουρανό, ή οι εποχές που εναλλάσσονται. Συνεπώς, κατά την -αιτιολογημένη- γνώμη του γράφοντος, η σβάστικα καί η πεντάλφα είναι ισχυρώτατα σύμβολα, που κρατάνε την παρακαταθήκη της γνώσης. Εάν συμβεί κάτι τόσο τρομερό (πχ κατακλυσμός), που θα φέρει τους -ελάχιστους- επιζώντες ανθρώπους σε κατάσταση πρωτογονισμού, τα δύο αυτά σύμβολα είναι ικανά να ξαναδημιουργήσουν τα δύο βασικώτατα θεμέλια του πολιτισμού: η πεντάλφα τα Μαθηματικά, καί η σβάστικα τη Φυσική. Τέλος πάντων, λεπτομέρεια. Το κυρίως θέμα μας έχει να κάνει με τον ηλιακό συμβολισμό.

«Περί σοφίας και σοφών»....!!! (Λουκιανού, άπαντα - ΜΕΝΙΠΠΟΣ Η ΝΕΚΡΟΜΑΝΤΕΙΑ, απόσπασμα)

...Αφ' ότου ήμουν παιδί, ακούων τας διηγήσεις του Ομήρου και Ησιόδου περί πολέμων και στασιασμών όχι μόνον των ημιθέων, αλλά και αυτών των θεών, προσέτι δε περί μοιχειών αυτών και βιασμών και αρπαγών, περί δικών και εκθρονισμών πατέρων υπό των τέκνων αυτών και γάμων μεταξύ αδελφών, ενόμιζα ότι όλα αυτά είνε καλά και ζωηρώς επόθουν να τα μιμηθώ. Αλλ' όταν ήρχισα να ενηλικιούμαι, έβλεπα ότι οι νόμοι διατάσσουν, αντιθέτως προς τους ποιητάς, να μη μοιχεύωμεν, ούτε να στασιάζωμεν, ούτε ν' αρπάζωμεν.

Ευρέθηκα λοιπόν εις μεγάλην αμφιβολίαν, μη γνωρίζων ποίαν διαγωγήν ν' ακολουθήσω. Διότι ούτε οι θεοί εφανταζόμην θα εμοίχευαν και θα εστασίαζαν μεταξύ των, εάν δεν ενόμιζαν αυτά καλά, ούτε πάλιν οι νομοθέται θα μας συνεβούλευαν τα εναντία, εάν δεν τα ενόμιζαν ως ωφελιμώτερα. Εις την απορίαν μου εσκέφθηκα να υπάγω να εύρω τους λεγομένους φιλοσόφους, να τεθώ εις την διάθεσίν των και να τους παρακαλέσω να με μεταχειρισθούν όπως θέλουν και να μου υποδείξουν ένα απλούν και ασφαλή τρόπον ζωής. Με τοιαύτας σκέψεις επήγα προς αυτούς, αλλά δεν ενόησα ότι έπεφτα εις την φωτιάν, κατά το λεγόμενον, διά ν' αποφύγω τον καπνόν.

Διότι όταν τους εγνώρισα ευρήκα εις αυτούς τόσην άγνοιαν και αμφιβολίαν, ώστε να μου φανούν εν συγκρίσει προς αυτούς πολύ σοφώτεροι εις τον τρόπον του ζην οι απλοί άνθρωποι. Ο είς εξ αυτών λ.χ. εδίδασκε ν' απολαμβάνωμεν πάσαν ήδονήν και μόνον την ηδονήν να επιζητώμεν εις όλα, διότι αυτά είνε η τελεία ευτυχία• ο άλλος εξ εναντίας εδίδασκε να εργαζώμεθα διηνεκώς και να μοχθούμεν, να σκληραγωγούμεν το σώμα και να είμεθα ρυπαροί και ελεεινοί, να ενοχλούμεν δε τους πάντας και να τους υβρίζωμεν και συχνά επανελάμβανε τους πασίγνωστους στίχους του Ησιόδου περί αρετής, περί του ιδρώτος και περί της αναβάσεως εις την κορυφήν• {36} άλλος συνεβούλευε να περιφρονούμεν τα πλούτη και ν' αδιαφορούμεν διά την απόκτησιν αυτών• άλλος εξ εναντίας ήτο της γνώμης ότι και ο πλούτος είνε κάτι αγαθόν.

ΤΟ STAR TREK ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Όταν τα ανθρώπινα óντα προσπαθούν να ονειρευτούν ένα πρότυπο πραγματικότητας, σπάνια πηγαίνουν πέρα από αυτό που είναι γενικώς γνωστό. Όταν επικοινωνούμε, πρέπει να χρησιμοποιούμε ό,τι μοιραζόμαστε από κοινού. Έχει ειπωθεί ότι οι μεσαιωνικές κοσμογονίες εμπνεύστηκαν από την αυλική ιεραρχία της ύστερης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας -ο αυτοκράτορας ή η αυτοκράτειρα στην  κορυφή, και σε διευρυνόμενους κύκλους οι ανώτεροι αυλικοί με τους όλο και πιο παράξενους τίτλους, οι οποίοι αντικατοπτρίζονται στο βιβλίο  του νεοπλατωνικού ψευδο-Διόνυσου «Ουράνιες ιεραρχίες», που έγινε στη συνέχεια η βάση για τη θεία Κωμωδία του Δάντη. 

Είναι ακριβώς η περίπτωση της Καμπαλά κατά την οποία χρησιμοποιείται ένα ευρύ φάσμα κοινών περιγραφικών μεταφορών. Θάλασσες, πηγές, και ποταμοί, το ανθρώπινο σώμα, οι συζυγικές σχέσεις μεταξύ άνδρα και  γυναίκας, οι αίθουσες και οι πύλες του παλατιού του βασιλιά, ο βασιλιάς και οι υποθέσεις του, ένα πουλί-μητέρα και οι νεοσσοί του, είναι μόνο μερικά παραδείγματα. Αυτή η πλούσια συρραφή μεταφοράς και αλληγορίας είναι μέρος της ομορφιάς της Καμπαλά. Ένας αρχάριος μπορεί να αγγίξει αυτές τις μεταφορές σε διαισθητικό επίπεδο, καθώς αυτές συνεχίζουν να αποκαλύπτουν το νόημα τους ύστερα από πολλά χρόνια διαλογισμού.

Η αφήγηση σχετικά με πλοία είναι από τις παλαιότερες λογοτεχνικές μορφές. Από το μύθο του Ιάσονα και των Αργοναυτών, την Ανταρσία στο Bounty μέχρι  το Star Trek, οι συγγραφείς έχουν χρησιμοποιήσει το σκάφος ως κοινωνικό μικρόκοσμο. Ένα μεγάλο μέρος της έλξης που ασκούν οι αφηγήσεις γύρω από πλοία, οφείλεται στο πώς είναι δεμένη η στενή, φυσική εγγύτητα των πρωταγωνιστών του συνδυαζόμενη με την αυστηρή κοινωνική ιεραρχία. Το σκάφος είναι μια κλειστή κοινότητα, ένα πλωτό σύμπαν ψυχών που επιζούν, παρά τις αντιξοότητες, σε εχθρικό περιβάλλον. Το σκάφος πηγαίνει θαρραλέα προς το άγνωστο, και επιζεί επειδή το πλήρωμά του θυσιάζει την ελευθερία του και ένα μεγάλο μέρος της ατομικότητας του προκειμένου να εκτελεσθούν οι καθορισμένοι ρόλοι που είναι ουσιαστικοί για την επιβίωση της κοινότητας.

Το σκάφος είναι ενδιαφέρον ως μεταφορά, επειδή δηλώνει ταυτόχρονα το ένα και τα πολλά. Αν ειδωθεί εξωτερικά είναι ένα. Πρέπει να είναι ένα, επειδή το έξω είναι εχθρικό, αντίξοο προς την ανθρώπινη ζωή. Αν ειδωθεί όμως εσωτερικά, είναι πολλά. Πρόκειται για ανθρώπινα όντα που προσπαθούν να ζήσουν τις ζωές τους ως άτομα, ενώ περιορίζονται από την ιεραρχία και την απαραίτητη πειθαρχία, προκειμένου να αντιμετωπίσουν ένα εχθρικό περιβάλλον. Πολλές μορφές ανθρώπινης οργάνωσης ακολουθούν αυτό το πρότυπο σε διαφορετικό βαθμό. Υπάρχει κάτι πολύ κοινό μεταξύ του σκάφους και μιας πανίσχυρης σύγχρονης εταιρείας, η οποία ξεπερνά  τις θύελλες της αγοράς και των επιθέσεων που δέχεται από τους ανταγωνιστές.

Ρούφος και Ρουφιάνοι

Κατά την εποχή τού σπουδαίου Ρωμαίου αυτοκράτορος της δυναστείας τών Αντωνίνων, Τραϊανού, στα 98-117 μ.Χ., ζούσε στην ελληνική πόλη Έφεσο της Μικράς Ασίας ένας γιατρός πού είχε το όνομα Ρούφος. Ήταν πράγματι ένας εξαίρετος γιατρός, ο οποίος έγραψε πολλά ιατρικά συγγράμματα και διεκρίθη στην ειδικότητα του.

Τόσο διάσημος μάλιστα υπήρξε ο γιατρός αυτός, πού οι μαθητές του δεν ονομάζονταν γιατροί, όπως οι άλλοι συνάδελφοί τους, αλλά η ειδικότης τού επαγγέλματός τους πήρε το όνομά της από τον σπουδαίο δάσκαλό τους. Έτσι αυτοί απεκαλούντο «Ρουφιανοί γιατροί» ή απλώς «Ρουφιανοί». Διακρίθηκαν κι εκείνοι, όπως και ο δάσκαλός τους ο Ρούφος στο ιατρικό τους λειτούργημα! Εξ άλλου «μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις»!

Ωρισμένοι από αυτούς, όμως, παρασυρμένοι από την ανθρώπινη φύση τους, πρόδιδαν το λειτούργημά τους, διότι, λόγω της φύσεως αυτού, ήσαν σε θέση να μαθαίνουν πολλά μυστικά τών γυναικών, τις οποίες είχαν πελάτισσές τους. Έτσι μερικοί ασυνείδητοι απ’ αυτούς κάποιες φορές τις εξεβίαζαν και, ξεχνώντας την επιστημονική απο­στολή, την ιατρική δεοντολογία και τον όρκο τους, ανακατεύονταν σε υποθέσεις πού δεν είχαν καμμία σχέση με την επιστήμη τους. Έτσι, ή λέξη «Ρουφιανός», κατά την συνήθη τακτική τής ελληνικής γλώσσης, με ένα ανέβασμα του τόνου στην παραλήγουσα, πήρε την κακή – αρνητική σημασία με την οποία την χρησιμοποιούμε σήμερα, δηλαδή «ρουφιάνος».

Η Σταχτοπούτα, η Σφίγγα και η Μύηση της Αφροδίτης.

Παραμένουμε προσκολλημένοι στις εικόνες της παιδικής ηλικίας που δεν έχουμε ξορκίσει,  και επομένως απρόθυμοι μπροστά

στις διαβάσεις της ενηλικίωσής μας."

~Joseph Campbell, Ο Ήρωας με τα Χίλια Πρόσωπα

 Μία από τις ασυνήθιστες ιστορίες της Ελληνικής αρχαιότητας που σχετίζεται με την Αίγυπτο είναι αυτή που συνδέει την τρίτη πυραμίδα της Γκίζας με την περίφημη εταίρα Ροδώπη. Ο μύθος της Ροδώπης θυμίζει αρκετά τη "Σταχτοπούτα", το πιο διαδεδομένο ίσως παραμύθι του κόσμου με τις περισσότερες παραλλαγές. Αδιαμφισβήτητα, η συγκεκριμένη ιστορία συνδέεται έμμεσα με τελετουργικές διαβάσεις που αφορούν το πέρασμα από την παιδική στη γυναικεία ενηλικίωση-μεταμόρφωση. Μέσα από το μύθο της Ροδώπης, λοιπόν, θα εξετάσουμε το συμβολικό ρόλο που είχαν τα υποδήματα σε αυτές τις τελετές διάβασης, πώς η κατασκευή μίας πυραμίδας για χάρη της Ροδώπης αργότερα γίνεται το κάστρο της μεσαιωνικής Σταχτοπούτας, και πώς όλα αυτά συνδέονται αστρολογικά με τον αστερισμό του Αετού [Λατινικά, Aquila].

Ο Αφηγηματικός Κύκλος της Ροδώπης-Σταχτοπούτας.

Ο μύθος της Ροδώπης ακολουθεί πιστά την αφηγηματική πορεία της σύγχρονης Σταχτοπούτας στο τέλος της, όταν ο πρίγκιπας ψάχνει την κάτοχο του παπουτσιού και τελικά την παντρεύεται.

Η πιο ολοκληρωμένη εικόνα του μύθου βρίσκεται στο έργο του Στράβωνα, Γεωγραφικά [17.1.33] όπου αφηγείται την ιστορία της εταίρας με το όνομα Ροδώπη ή Δορίχη, αν και υπάρχουν τόσο προγενέστερες όσο και μεταγενέστερες αναφορές στη λογοτεχνική παράδοση. Ο Στράβωνας συζητώντας γενικά για τις πυραμίδες της Αιγύπτου αναφέρεται σε μία μικρή πυραμίδα που στοίχισε αρκετά χρήματα, κατασκευασμένη από μαύρο λίθο με προέλευση την Αιθιοπία.

Ο τάφος αυτός ήταν γνωστός ήδη από τότε σαν ο "Τάφος της Εταίρας", χτισμένος από το σύζυγο της. Διαβάζουμε: "Καθώς έκανε μπάνιο [η Ροδώπη], ένας αετός άρπαξε ένα από τα σανδάλια της από την ακόλουθό της και το μετέφερε στη Μέμφιδα. Και την ώρα που εκεί ο βασιλιάς απένειμε δικαιοσύνη έξω, όταν έφθασε ο αετός πάνω από το κεφάλι του, πέταξε το σανδάλι στα πόδια του. Και ο βασιλιάς παρακινημένος από το όμορφο σχήμα του σανδαλιού και από το περίεργο αυτό επεισόδιο, έστειλε άνδρες παντού μέσα στη χώρα για να βρουν τη γυναίκα στην οποία ανήκε το σανδάλι. Όταν αυτή βρέθηκε στη Ναύκρατη, την μετέφεραν στην Μέμφιδα, έγινε γυναίκα του βασιλιά και όταν πέθανε την τίμησε με την κατασκευή της πυραμίδας που αναφέρθηκε παραπάνω." 

Την ίδια ιστορία αφηγείται και ο Ρωμαίος Κλαύδιος Αιλιανός στο Ποικίλη Ιστορία [Varia Historia, 13.33] λέγοντας ότι ήταν ο φαραώ Ψαμμήτιχος, εκείνος που γοητεύτηκε από το χαμένο σανδάλι της Ροδώπης.  Πριν όμως από τις αφηγήσεις του Στράβωνα και του Αιλιανού, η σύνδεση της τρίτης πυραμίδας στο υψίπεδο της Γκίζας με το μύθο της Ροδώπης βρίσκεται στον Ηρόδοτο, ο οποίος μάλιστα θεωρεί ότι δεν υπάρχει καμία σύνδεση [Ιστορίαι, 2.124-135]. Ανεξάρτητα από την αφήγηση για το χαμένο σανδάλι, ο Διόδωρος Σικελιώτης, τέσσερις αιώνες μετά τον Ηρόδοτο επίσης αναφέρεται στη συγκεκριμένη πυραμίδα ως το δώρο από τους πρώην εραστές της Ροδώπης, οι οποίοι λόγω της αγάπης τους προς αυτήν ανέλαβαν την οικοδόμησή της. 

Ροδώπη: το ροδαλό πρόσωπο της Σφίγγας ;

ΤΑ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΤΕΡΑΤΟΜΟΡΦΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ Ή ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ

Τα "τέρατα" της Ελληνικής μυθολογίας είναι πλάσματα  δημιουργημένα απολύτως από την αχαλίνωτη ανθρώπινη φαντασία. Συνδυάζουν ρεαλιστικά στοιχεία διαφόρων υπαρκτών πλασμάτων. Ο  Πήγασος ας πούμε είναι ένα άλογο με φτερά, ο γρύπας είναι ένα πλάσμα με σώμα λιονταριού που διαθέτει κεφάλι και φτερά αετού. 

 

Τα πλάσματα αυτά κινούνται στη σφαίρα του "Ασυνείδητου "και του εξωπραγματικού που όμως συναντιέται κάποτε με τον πραγματικό ή πιο σωστά με τον αληθοφανή κόσμο, στην οριακή περιοχή όπου δρουν οι μεγάλοι ήρωες και ζουν οι θεοί της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Εκεί, σ’αυτή τη φανταστική χώρα του ελληνικού μύθου, τα τέρατα ζουν τη δική τους ζωή. Γεννιούνται και πεθαίνουν με τρόπους ιδιαίτερους και με τον ίδιο ιδιαίτερο τρόπο περνάνε τη ζωή τους.

Φαίνεται να ορίζουν τους κανόνες, να καταδυναστεύουν τους ανθρώπους, μα στην πραγματικότητα κυνηγάνε το δικό τους πεπρωμένο και κατά κανόνα καλούνται να υπερασπιστούν την ίδια τους την ύπαρξη όταν ένας αποφασιστικός ήρωας βρεθεί στο δρόμο τους.  

Τα τέρατα της ελληνικής μυθολογίας είναι κατ’ουσίαν πλάσματα τραγικά. Το πεπρωμένο τους είναι να ενσαρκώνουν με ενθουσιασμό το πρόσωπο του φόβου και της απειλής, αλλά κατά κανόνα μοιάζουν απλώς να διεκδικούν το δικαίωμά τους στη ζωή. Παρακολουθώντας τις πολύπλοκες διαδρομές των κύκλων του ελληνικού μύθου συναντάει κανείς ένα μεγάλο πλήθος τεράτων, που εμφανίζονται συνήθως σε δεύτερους ρόλους, αλλά κερδίζουν την παράσταση με την απόκοσμη παρουσία τους. 

Παρακάτω θα βρείτε ένα μέρος από τον ιδιότυπο θίασο των ελληνικών τεράτων θέλοντας να καταδείξω την εντυπωσιακή ποικιλομορφία που είχε για τους αρχαίους Έλληνες η προσωποποίηση του φοβερού. Δεν πρόκειται για έναν εξαντλητικό κατάλογο, τα τέρατα είναι στ’αλήθεια πολλά περισσότερα, αλλά για μια αντιπροσωπευτική πινακοθήκη.  Όλα τα παρακάτω πλάσματα πρωταγωνιστούν στο νέο μου βιβλίο: " ο Γλαύκος και η Νηρηίδα".

ΑΚΡΑΙΑ ΚΑΙΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ – ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ μας ΑΛΛΑΖΕΙ ή τον ΑΛΛΑΖΟΥΝ…

Γράφει ο Σπύρος Μακρής

Περίεργα, παράδοξα και ακραία καιρικά φαινόμενα σε όλο τον κόσμο. Τι συμβαίνει στον πλανήτη μας; Γιατί αυτές οι μεταβολές; Και δεν είναι μόνο ο καιρός ή το κλίμα. Κοσμικά χαστούκια και ηλεκτρομαγνητικές καταιγίδες πλήτουν διαρκώς την Γη. Σεισμοί, ηφαίστεια, καταβόθρες… Θεομηνίες. Βιβλικές καταστροφές. Γιατί αυτή η πλανητική αναταραχή;

Ο αλλόκοτος καιρός έχει γίνει αισθητός σε όλο τον κόσμο, το τελευταίο διάστημα. Ειδικότερα ο Αύγουστος που μας πέρασε, λες και τα έχει συγκεντρώσει όλα μέσα του. Οι περιβαλλοντικοί δείκτες έχουν τρελαθεί. Οι σεισμογράφοι δεν προλαβαίνουν. Εκρήξεις ηφαιστείων δεν μας αφήνουν ήσυχουν. Καταβόθρες καταπίνουν ολόκληρα χωριά. Καταιγίδες από το διάστημα, από τον ήλιο και από την ατμόσφαιρα, μας τηγανίζουν χωρίς να το καταλαβαίνουμε καταστρέφοντας ηλεκτρικά δίκτυα, υποδομές, καλλιέργειες. Πλημμύρες φτάνουν στα όρια του κατακλυσμού. Ανεξήγητες πυρκαγιές. Θύλακες αερίου εκρήγνυται στις παραλίες, θερμοπίδακες του μεθανίου και του ατμού ξεσπούν σε γήπεδα του γκολφ και στους δρόμους. Τυφώνες εμφανίζονται τακτικότατα σα να εκτελούν δρομολόγια Παγκράτι- Κολιάτσου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα -ένα από τα εκατοντάδες- είναι η χαλαζόπτωση στην Ιταλία. Κομμάτια τεράστια σαν μπάλες ποδοσφαίρου πέφτουν σπάζοντας αυτοκίνητα, προκαλώντας ζημιές σε κτίρια και πανικό σε αεροπλάνα και πύργους ελέγχου.

H Iερή Γεωγραφία του Ελληνικού Κόσμου – Τα ιερά τρίγωνα και η καλά κρυμμένη σημασία τους

Ο περίφημος γεωδαιτικός τριγωνισμός της αρχαίας Ελλάδας είναι άλλο ένα θαυμαστό μυστήριο των προγόνων μας, καθώς η χωροθεσία των ναών και των ιερών τους σχηματίζει νοητούς γεωμετρικούς σχηματισμούς που αψηφούν λογικές ερμηνείες και καλοβαλμένα πλαίσια εγγραφής.

Το γιατί έχτιζαν οι αρχαίοι Έλληνες τους χώρους λατρείας τους κατά τρόπο που να δημιουργούν στον χάρτη ισόπλευρα και ισοσκελή τρίγωνα ή να επαληθεύουν περίπλοκες μαθηματικές σχέσεις παραμένει το μεγάλο ζητούμενο, με τα ερωτήματα που ανακύπτουν να είναι πολλά και ποικίλα: τι εξυπηρετούσε η ιερή αυτή χωροθεσία αλλά και πώς υπολόγιζαν τις τεράστιες αποστάσεις (πόσο μάλλον όταν παρεμβαλλόταν ανάμεσά τους η θάλασσα);

Και βέβαια μπορεί δύο ισοσκελή τρίγωνα να έχουν κλέψει όλη τη δόξα, εγείροντας συνωμοσιολογικές θεωρίες για ενεργειακά μαγνητικά πεδία και άλλα πολλά, ο τριγωνισμός φαίνεται πάντως πως ήταν γενικευμένη πρακτική της ελληνικής ζωής.
Το ισοσκελές τρίγωνο που δημιουργούν ο Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο, ο Ναός της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα και ο Ναός του Ηφαίστου στο Θησείο της Αθήνας αλλά και το δεύτερο που περνά από τον Ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, τον Παρθενώνα και τον Ναό της Αφαίας στην Αίγινα έχουν τεθεί συχνά στο στόχαστρο της σύγχρονης επιστήμης, καθώς ο θείος κανόνας που φαίνεται να υπάρχει στην αναπάντεχη αυτή συμμετρία συνεχίζει να πονοκεφαλιάζει τους ερευνητές.
Τόσο ο Αριστοτέλης όσο και ο Στράβωνας παραδέχονται ότι η ίδρυση των ιερών δεν γινόταν συμπτωματικά αλλά ακολουθούσε έναν εσωτερικό κανονισμό με τη δική του απόκρυφη μεθοδολογία, αν και αμφότεροι εμφανίζονται διστακτικοί να αποκαλύψουν τις λεπτομέρειες της θείας αυτής αναλογίας.
Ήταν κοινή σε όλους γνώση και δεν χρειαζόταν περισσότερη ανάλυση ή μήπως επρόκειτο για απόκρυφες ιερατικές διδασκαλίες που μόνο οι μυημένοι έπρεπε να κατέχουν; Η αρμονική σχέση των ναών, μαντείων, τύμβων και ιερών φτάνει σε μας σήμερα μόνο ως εικόνα, μια εικόνα κολοσσιαίας σύλληψης φυσικά που προκαλεί ρίγη συγκίνησης, αν και το καλά κρυμμένο μυστικό αρνείται πεισματικά να αποκαλύψει τα ίχνη του.
Λένε συχνά ότι τη σοφία των αρχαίων Ελλήνων πολλοί λαοί ζήλεψαν και μιμήθηκαν (όπως οι Ρωμαίοι), την αποκρυφιστική διασύνδεση των χώρων λατρείας τους φαίνεται ωστόσο να μην την έμαθε κανείς. Το πράγμα είναι σαφώς αδιανόητο τόσο στη σύλληψη όσο και τη μαθηματική του ακρίβεια, μιας και ο τέλειος υπολογισμός των θέσεων πόλεων και ναών μόνο με τη βοήθεια των σύγχρονων ανθρώπινων δορυφόρων και της GPS τεχνολογίας γίνεται σχετικά εύκολος.
Ποιος ανθρώπινος νους θα μπορούσε να κάνει τέτοιες θείες μετρήσεις και ποιο ανθρώπινο χέρι θα μπορούσε να τις βάλει επί χάρτου, υπακούοντας ευλαβικά στον καθολικό και προαιώνιο όπως φαίνεται νόμο της αρμονίας. Και κυρίως, τι εξυπηρετούσε η ερμητική αυτή γεωμετρία που μπορεί κάλλιστα να λογιστεί ως ένα από τα πλέον εκπληκτικά -αν και σχετικά άγνωστα- επιτεύγματα των αρχαίων προγόνων μας;

Δίδοντας κατ’ ἐπανάληψιν εὐκαιρίες καταλήγουμε θύματα ἢ καὶ …συνεργοὶ ἐγκλημάτων!!!

Σέ ποιόν; Γιά ποιόν λόγο; Κάθε πότε;
Καί πότε σταματοῦν οἱ εὐκαιρίες; Ὅταν πολτοποιηθοῦμε ἤ λίγο πρίν;

Διατηρώντας στοιχειωδῶς τὴν ἀξιοπρέπειά μας, κάποιαν στιγμή, διαφορετικὴ γιὰ τὸν κάθε ἕναν ἀπὸ ἐμᾶς, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ὅταν δίδουμε καὶ ξαναδίδουμε εὐκαιρίες, ποὺ δὲν γίνονται σεβαστές, τότε ἁπλῶς αὐτό-θυματοποιούμεθα.
Ὅταν τὰ μηνύματα, τὰ δείγματα καὶ οἱ συμπεριφορὲς τῶν ἄλλων ἀποδεικνύουν πὼς χρησιμοποιοῦν τὶς εὐκαιρίες ποὺ τοὺς δίδουμε μόνον γιὰ χρονοτριβές, δίχως νὰ ἀλλάζουν τὶς συμπεριφορές τους, τότε πολὺ συνειδητῶς αὐτο-θυματοποιούμεθα καὶ πολὺ λογικῶς ἔχουμε συνευπευθυνότητα σὲ αὐτὴν τὴν αὐτο-θυματοποίησιν.
Οἱ παροιμίες τοῦ λαοῦ μας ἀπαντοῦν σὲ αὐτό, ἀλλὰ κάποιες φορές, γιὰ δικούς μας λόγους, ἀρνούμεθα νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν πραγματικότητα.

Το Γερμανικό Στρατήγημα

Οι δηλώσεις του Β. Σόΐμπλε περί πιθανής δυνατότητας μη συμμετοχής του ΔΝΤ στο Ελληνικό ζήτημα, την Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017, εξελήφθησαν από την κυβέρνηση ως θετικό σήμα για την επίτευξη της πολυπόθητης εκδίωξης του “διαβόητου” ΔΝΤ από το Ελληνικό Πρόγραμμα.

Είναι όμως έτσι?

Δυστυχώς υπάρχει πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα να είναι ένα έξυπνο τέχνασμα, παρά μια ειλικρινής διατύπωση που θα διευκόλυνε την επίλυση της περιπλοκής στην όλη διαπραγμάτευση και αναλύουμε:

Πρόσφατα στο Facebook Page του Macroskopio.gr κάναμε μια καταγραφή του πως έχει περιπλακεί το όλο θέμα ως εξής:

1. Το ΔΝΤ θέλει πλεονάσματα του 1,5% και υψηλή φορολογία, αλλά απολύσεις στο Δημόσιο.

2. Η Γερμανία θέλει πλεονάσματα 3,5% και μέτρα 4,5 δις, αλλά δέχεται η Ελληνική κυβέρνηση να διαχειριστεί το Δημόσιο όπως θέλει αυτή. Όσο μπορεί να το διαχειριστεί με μέτρα 4,5 δις πάνω της (??).

3. Η Ελλάδα θέλει πλεονάσματα 1,5% χωρίς απολύσεις στο Δημόσιο, ΑΛΛΑ συμβιβάζεται και με 3,5% αν είναι να μην χάσει τη κοινοβουλευτική της στήριξη και απλά προσπαθεί να μειώσει τα μέτρα στα 2δις!!

4. Η Γερμανία διαμηνύει ότι χωρίς το ΔΝΤ στο πρόγραμμα δε συμμετέχει.

5. Το ΔΝΤ διαμηνύει ότι με πλεονάσματα 3,5% δε συμμετέχει.

Επεξηγήσεις:

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1822 ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ, ΦΤΑΝΕΙ Η ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ. ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΪΤΗΣ ! ! ! ! !

Η Αϊτή -το Χαΐτιον, σύμφωνα με τα ελληνικά της εποχής- ήταν η πρώτη κρατική οντότητα που αναγνώρισε την Επανάσταση του '21 και το δικαίωμα των Ελλήνων για αυτοδιάθεση, με την επιστολή του προέδρου της Ιωάννου Βόγιερ (Jean Pierre Boyer), η οποία φέρει ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1822. Η Αϊτή, μια φτωχή χώρα της Καραϊβικής, δεν ήταν δυνατόν να στείλει βοήθεια προς την Ελλάδα. Ανακήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Γαλλία την Πρωτοχρονιά του 1804, αλλά ακόμη και σήμερα παραμένει μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου.

Απόσπασμα από την έντονα φιλελληνική επιστολή :

Τα 9 χαρακτηριστικά των πολύ ευαίσθητων ανθρώπων

Η ψυχολόγος Έλεν Άρον, μελετώντας αναλυτικά τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου των πολύ ευαίσθητων ανθρώπων, διαπίστωσε ότι οι ήχοι, τα συναισθήματα, ακόμα και η παρουσία άλλων, γίνονται αντιληπτά σε αυτούς σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό συγκριτικά με τους υπόλοιπους.

Τα υπερβολικά ευαίσθητα άτομα, όπως εξηγεί η Άρον, βιώνουν κάθε συμβάν με τρόπο πολύ πιο έντονο. Τα συναισθήματά τους μεγενθύνονται ευκολότερα και, συνήθως, όσοι διαθέτουν τη συγκεκριμένη ιδιότητα επικοινωνούν με τους άλλους πιο αποτελεσματικά, εφόσον δεν ακούν απλώς αυτά που τους λένε, αλλά, παράλληλα, αντιλαμβάνονται ακόμα και τις μικρές χειρονομίες ή τον τόνο της φωνής.

Ποια είναι, λοιπόν, τα χαρακτηριστικά αυτών των ανθρώπων; Η ειδικός αναφέρει 9 από αυτά:

1) Σκέφτονται πολύ.

Όταν τους συμβεί κάτι άσχημο, αποσύρονται για να αναλύσουν κάθε πτυχή της κατάστασης προτού αντιδράσουν. Ακόμα, όμως, και τα πιο μικρά πράγματα (στη δική τους ζωή ή ακόμα και των γύρω τους), μπορεί να έχουν μεγάλη επίδραση επάνω τους.

2) Επικεντρώνονται στις λεπτομέρειες.

Αντιλαμβάνονται τις μικρές λεπτομέρειες που διαφεύγουν από τους υπόλοιπους και δεν είναι ικανοποιημένοι αν δεν είναι τέλεια καθεμία από αυτές. Πρόκειται για ένα πλεονέκτημα ιδιαίτερα σημαντικό, κυρίως στον επαγγελματικό τομέα.

3) Χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να πάρουν μια απόφαση.

Δεδομένης της τάσης τους να εμβαθύνουν και να μην παραμένουν στην επιφάνεια κάθε κατάστασης, τείνουν να αναβάλλουν τη λήψη αποφάσεων. Κι αυτό, γιατί εξετάζουν λεπτομερώς κάθε πιθανό αποτέλεσμα, καθυστερώντας, όμως, αρκετά.

4) Οι λανθασμένες αποφάσεις τούς επηρεάζουν πολύ.

Όταν, τελικά, καταλήξουν σε μια απόφαση που στη συνέχεια, δεν αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχημένη, το παίρνουν πολύ … βαριά σε σύγκριση με τους υπόλοιπους. Και αυτό μπορεί να δημιουργήσει έναν φαύλο κύκλο, που καθυστερεί τη διαδικασία λήψης κάθε απόφασης, εφόσον πλέον ο φόβος της λανθασμένης επιλογής τούς φρενάρει από την αρχή.

Χάος: Ερευνητές καταγράφουν την εμφάνιση χάους σε ένα παγωμένο νέφος ατόμων

Μια πεταλούδα κτυπά τα φτερά της σε ένα μέρος και προκαλείται τυφώνας σε ένα άλλο μέρος. Αυτός είναι ένας κοινός, απλοϊκός, τρόπος εξήγησης της χαοτικής συμπεριφοράς, που παρατηρήθηκε σε πληθώρα κλασικών δυναμικών συστημάτων, αλλά σε λίγα μόνο κβαντικά συστήματα και σε ακόμη λιγότερα κβαντικά συστήματα που συγκροτούνται από πολλά σωματίδια. Ο Markus Oberthaler, από το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης στη Γερμανία και οι συνάδελφοί του σχεδίασαν πρόσφατα, με εξαιρετική λεπτομέρεια, την εμφάνιση χάους σε ένα κβαντικό σύστημα πολλών σωματιδίων που οδηγούνται με περιοδική διαταραχή. Η σχεδιαστική τους προσέγγιση θα μπορούσε να βοηθήσει τους ερευνητές να κατανοήσουν το πώς το χάος αναδύεται και επηρεάζει τα πολλών σωματιδίων κβαντικά συστήματα.

Ο Oberthaler και οι συνεργάτες του ξεκίνησαν τη μελέτη τους παρασκευάζοντας ένα συμπύκνωμα Bose-Einstein ψυχρών ατόμων, που είχε δυο συστατικά με διαφορετικά εσωτερικά σπιν και μετά συζευγνύοντας τα συστατικά με ένα μικροκυματικό παλμό. Η σύζευξη ήταν τέτοια ώστε το συμπύκνωμα διαμόρφωσε το πολλών-σωματιδίων κβαντικό ισοδύναμο του αναρμονικού ταλαντωτή, ενός κλασικού ταλαντωτή που μπορεί να εμφανίσει χαοτική συμπεριφορά, όταν οδηγείται από μια περιοδική διαταραχή συγκεκριμένης συχνότητας και φάσης.