Ρούφος και Ρουφιάνοι

Κατά την εποχή τού σπουδαίου Ρωμαίου αυτοκράτορος της δυναστείας τών Αντωνίνων, Τραϊανού, στα 98-117 μ.Χ., ζούσε στην ελληνική πόλη Έφεσο της Μικράς Ασίας ένας γιατρός πού είχε το όνομα Ρούφος. Ήταν πράγματι ένας εξαίρετος γιατρός, ο οποίος έγραψε πολλά ιατρικά συγγράμματα και διεκρίθη στην ειδικότητα του.

Τόσο διάσημος μάλιστα υπήρξε ο γιατρός αυτός, πού οι μαθητές του δεν ονομάζονταν γιατροί, όπως οι άλλοι συνάδελφοί τους, αλλά η ειδικότης τού επαγγέλματός τους πήρε το όνομά της από τον σπουδαίο δάσκαλό τους. Έτσι αυτοί απεκαλούντο «Ρουφιανοί γιατροί» ή απλώς «Ρουφιανοί». Διακρίθηκαν κι εκείνοι, όπως και ο δάσκαλός τους ο Ρούφος στο ιατρικό τους λειτούργημα! Εξ άλλου «μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις»!

Ωρισμένοι από αυτούς, όμως, παρασυρμένοι από την ανθρώπινη φύση τους, πρόδιδαν το λειτούργημά τους, διότι, λόγω της φύσεως αυτού, ήσαν σε θέση να μαθαίνουν πολλά μυστικά τών γυναικών, τις οποίες είχαν πελάτισσές τους. Έτσι μερικοί ασυνείδητοι απ’ αυτούς κάποιες φορές τις εξεβίαζαν και, ξεχνώντας την επιστημονική απο­στολή, την ιατρική δεοντολογία και τον όρκο τους, ανακατεύονταν σε υποθέσεις πού δεν είχαν καμμία σχέση με την επιστήμη τους. Έτσι, ή λέξη «Ρουφιανός», κατά την συνήθη τακτική τής ελληνικής γλώσσης, με ένα ανέβασμα του τόνου στην παραλήγουσα, πήρε την κακή – αρνητική σημασία με την οποία την χρησιμοποιούμε σήμερα, δηλαδή «ρουφιάνος».

Η αναβίβαση τού τόνου, όμως, δεν δίνει μόνο την θετική ή αρνητική έννοια, την καλή ή την κακή σημασία αλλά διαφοροποιεί και την τελειότητα από κάτι το κοινό! Ας παρατηρήσουμε, για παράδειγμα, λίγο την λέξη «Λυκούργος», η οποία προέρχεται με την σειρά της από τις λέξεις λύκη (=φως) + έργον. Η λέξη αυτή τονίζεται στην παραλήγουσα. Από την «λύκη» μάλιστα, προέρχεται και η λέξη «λυκόφως», όπως και η λέξη «αμφιλύκη». [Λύκη το φως. Αμφιλύκη, η μήποτε πεφωτισμένη νυξ, ο βαθύς όρθρος. (Ετυμολογικό Γουδιανό Λεξικό)].Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο Λυκούργος είχε όνομα αρνητικό. Απλώς, ο τρόπος αυτός τού τονισμού, συνεχίσθηκε και σε έναν άλλο τομέα. Όχι μόνο σε αυτόν της αλλαγής μιας θετικής εννοίας σε αρνητική αλλά και σ’ αυτόν της διαφοροποίησης, μιας ιδιαίτερης λέξης, που απεδίδετο σε κάποιον από μία άλλη που διεχώριζε τους υπολοίπους.

Παρατηρούμε, ακόμη, ότι η λέξη «Λυκούργος», που σημαίνει «τον πράττοντα το έργο του φωτός» τονίζεται στην παραλήγουσα, διότι  θεωρητικά το αληθινό έργο τού φωτός, εφ’ όσον ο ίδιος ο Θεός είναι Φώς,  μόνον η Θεία Δύναμις θα μπορούσε να το πράξει, δηλαδή μόνον η Θεία Δύναμις, ο Θεός, θα μπορούσε να είναι Λυκουργός. Ο άνθρωπος, επομένως, επειδή δεν είναι θεός, θα φέρει αναγκαστικά  το όνομα «Λυκούργος», για να μη ταυτισθεί με το «θείο» και να διαχωρίζεται απ’ αυτό.

Αντώνης Αντωνάκος

mythagogia

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ