Ἡ στάση ὅτι οἱ ἄνθρωποι μᾶς ἀνήκουν εἶναι τόσο ἀχόρταγη, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιζήσῃ ἀκόμη καὶ μετὰ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἔρωτα κι αὐτὸ ὄχι ἐπειδὴ κάποιος ἀγαπάει τὸν ἄλλον, ἀλλὰ ἐπειδὴ φοβάται ὅτι ὁ ἄλλος μπορεῖ νὰ ξανὰ – ἀγαπήσῃ.
Κάποτε ἄκουσα κάποιον νὰ λέῃ στὴν πρῴην του: Αὐτὸ ποὺ μὲ πληγώνει δὲν εἶναι ποὺ δὲν εὐτυχήσαμε, αὐτὸ ποὺ μὲ πληγώνει εἶναι ποὺ εἶσαι εὐτυχισμένη μὲ κάποιον ἄλλον.
Καὶ ἔχω δεῖ πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι νὰ εὔχονται τὰ χειρότερα γιὰ ἐκείνους ποὺ κάποτε ἀγάπησαν …
Δὲν νομίζω ὅτι ὑπάρχει μεγαλύτερη ἐξέγερση ἀπὸ τὸ νὰ ἀγαπᾷς χωρὶς νὰ ἔχῃς τὴν ἀνάγκη νὰ κατέχῃς…
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.