Μοντέρνες σχέσεις: πού πήγε το σεξ, ορέ νεράιδες και παλικάρια;

“Γιατί το άτομο παραπονιέται πως δεν έχει ούτε τη σεξουαλική ζωή, που υποτίθεται θα ‘πρεπε να είχε μέσα από την τόση ευκολία γνωριμιών;..” – από τη Μαρία Λυδία Κυριακίδου

Να ‘μαστε και πάλι μαζί να συζητάμε για τις μοντέρνες σχέσεις. Με τον χαρακτηρισμό αυτό, ας μας επιτραπεί να εννοούμε το είδος και την ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων, όπως αυτές εκτυλίσσονται τις τελευταίες δεκαετίες.

Οι παράγοντες, οι οποίοι συμβάλλουν στον μετασχηματισμό ή τη μετάλλαξη των διαπροσωπικών μας σχέσεων είναι πολλοί και πολυποίκιλτοι.

Εφαλτήριο τους είναι η μορφή που τείνει να λαμβάνει η ίδια η κοινωνία, στην οποία ταυτόχρονα ανήκει το άτομο διαμορφώνοντας την και η οποία με τη σειρά της τροποποιείται σύμφωνα με τις παγκόσμιες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, τις οποίες, θέλοντας και μη, δε μπορούμε να αγνοούμε ,καθώς μελετάμε το φαινόμενο των σχέσεων στην εποχή μας – αλλά και σε κάθε εποχή.

Επί της ουσίας, είναι ο άνθρωπος που αλλάζει , γιατί οι απαιτήσεις στο σύστημα που εντάσσεται για να επιβιώσει, τον αλλάζουν. Είναι ο βιορυθμός του, που δέχεται τα απανωτά χτυπήματα και αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα πολλαπλά ζητήματα διαπροσωπικής επικοινωνίας, διαχείρισης συναισθημάτων ή προσωπικών απόψεων, στόχων ή ακόμη και απλών “θέλω”.

Όλα τα παραπάνω, δυσχεραίνουν έντονα τη δυναμική του να μπορεί πρακτικά να αντιμετωπίζει καθημερινά όλους και όλα και πέραν του πώς δύναται κανείς να αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως οντότητα,πέραν του είδους και της ποιότητας της εκπαίδευσης, που έχει λάβει, ή του βαθμού ποιότητας ζωής που διάγει, η κατάσταση είναι ζόρικη αρκετά -και αυτό αφορά όλους.

Η κοινωνία μας, σημαδεύεται από το εξής οξύμωρο σχήμα: “αυτό του να μην υπάρχουν τα οικονομικά μέσα, που να μπορούν να ικανοποιήσουν ένα υπερκαταναλωτικό κοινωνικό μόρφωμα (που για τον καθένα εφαρμόζει σε άλλο μέγεθος φυσικά), αλλά που όμως την ίδια στιγμή, βομβαρδίζεται, όπως ποτέ άλλοτε, από μια τρομακτική επέλαση επίπλαστων ή και νοσηρών ακόμη, καταναλωτικών αναγκών.”

Επιπροσθέτως, εξαιτίας της οικονομικής δυσπλασίας της εποχής μας, ο ελεύθερος ζωτικός χρόνος και χώρος του μέσου ανθρώπου περιορίζεται δραματικά. Είτε είναι εργένης, είτε γονιός, είτε έφηβος, μαθητής, φοιτητής, άνεργος ή εργαζόμενος, δε του υπολείπεται ελεύθερος ζωτικός χώρος. 

Έτσι,συναντάμε τα φαινόμενα στο επίπεδο των “μοντέρνων σχέσεων”, να αφορούν αυτό που έλεγε ο Νίτσε το κάτι σαν ” τις όμορφες επιφάνειες, με τα τρομακτικά βάθη”. Μόνο που τείνει να εκλίπει η δυνατότητα ή η επιθυμία κατάδυσης από το ένα άτομο, προκειμένου να ανακαλυφθούν, να εξερευνηθούν αυτά τα “τρομακτικά” βάθη του έτερου ατόμου, ώστε να πάψουν κάποια στιγμή να μοιάζουν τόσο τρομακτικά. Καταρχήν, το άτομο δε διανοείται να καταδύσει στα δικά του βάθη, πώς λοιπόν να διανοηθεί πως μπορεί να καταδυθεί στα βάθη ενός άλλου;Δεν έχει χρόνο, δεν έχει τρόπο, δεν έχει κουράγιο.

Η κατάσταση αυτή επηρεάζει όλα τα ηλικιακά στρώματα, όμως ιδιαίτερα διαφθείρει εκείνα της εφηβικής και νεανικής ηλικίας.
Παιδιά, που τώρα σχηματίζουν προσωπικότητα, αναγκάζονται να πιέζουν τους εαυτούς τους σε φόρμες ζωής με την υπογραφή της συντομογραφίας. Σχέσεις ακρωνύμια, παιδιά ντυμένα με ρούχα από πετρέλαιο και πλαστικό περίβλημα συναισθηματικής νοημοσύνης. Παιδιά και έφηβοι, νέοι και νέες που δυσκολεύονται να πιάσουν λιμάνι, ή και ακόμη να πειραματιστούν με κάποια αυτοσχέδια βάρκα, με τρόπο που να μπορεί να διδάξει κάτι για το παρακάτω ταξίδι τους.

Το είδος των σχέσεων, που είναι υποτίθεται σε υψηλή ζήτηση, είναι αυτό του  εύκολου σεξ, χωρίς υποχρεώσεις, δεσμεύσεις, κρατούμενα και δανεικά. Το είδος “φαστ φουντ” μάλιστα και μέσω τύπου e food , πλέον: “Ας παραγγείλω μια πίτσα και, μαζί με αυτό, να δω ποιον άλλον μπορώ να ψωνίσω με δυο τρία κλικ.”
Άλλωστε, τα κοινωνικά δίκτυα με τις τεράστιες παρελάσεις νυφοπάζαρων και ευρηματικών εφαρμογών, μας φωνάζουν δυνατά, πως δε χρειάζεται να προβληματιζόμαστε , μιας που πάντα “υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που βγάζουν πορτοκάλια“.  Πάντα υπάρχουν κλικ που γεννάνε άλλα κλικ. Φτάνει ένα κλικ στο κινητό μας, στον ηλεκτρονικό υπολογιστή μας, μια λέξη κλειδί στη μπάρα αναζήτησης και το αίτημα μας ικανοποιείται.

Μυρίζει ελευθερία, ίσως πείτε ορισμένοι. Ίσως κι η κοινωνική νόρμα των προηγούμενων ετών δεν ήταν κι ακριβώς επιτυχημένη, μιας που η ερωτική απιστία ή οι δυστυχισμένοι γάμοι δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν μια ισχυρή κοινωνική στατιστική. Οι σχέσεις πάντα υποφέρουν από πυρ, ανέμους και ρίχτερ. Και κυρίως από πλήξη. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, δυστυχισμένοι υπήρχαν πάντα και σε κάθε εποχή. Όπως και μοναχικοί υπήρξαν πάντα.

Πλέον όμως, με την ευλογία των σόσιαλ μίντια, ένα delete & block μπορούμε να “καθαρίσουμε” με τον οποιοδήποτε , γρήγορα, εύκολα, χωρίς φασαρίες εξηγήσεων, επαφής, αγγίγματος, μυρωδιάς,βλέμματος και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες.|

Δε μας “κάνει”; Πολύ ωραία. Προχωράμε στον επόμενο.

Μα, αφού είναι όλα τόσο βολικά και ελεύθερα, γιατί ο κόσμος όσο πάει και παρανοεί; Γιατί όσο κι αν ντυθεί, στολιστεί, γνωριστεί μέσω διαδικτύου,επιστρέφει όλο και περισσότερο “άδειος”, καθώς κοιτά προς “τα μέσα”; Γιατί νιώθει ανασφαλής, αφού στο επόμενο κλικ της οθόνης του το εγώ του πιθανόν να τραφεί ξανά και μάλιστα εύκολα και γρήγορα; Γιατί , τελικά,το άτομο παραπονιέται πως δεν έχει ούτε τη σεξουαλική ζωή, που υποτίθεται θα ‘πρεπε να είχε μέσα από την τόση ευκολία γνωριμιών;

Μήπως γιατί η ζωή, ξέρετε, αυτή η πραγματική, η μακριά από τα πληκτρολόγια και τις οθόνες, είναι κάτι περισσότερο από μια οθόνη κι ένα, δυο ή τρία κλικ; Μήπως γιατί ακόμη δε φτάσαμε στο επίπεδο ενός ανδροειδούς τύπου ανθρώπου,  ανθρώπου-ρομπότ, που να μπορεί να ανοιγοκλείνει τους διακόπτες των συναισθημάτων, να απεγκαθιστεί τα συναισθήματα που δε του “κάνουν” ή να κάνει εσωτερική αναβάθμιση σε ψυχρότερο περιβάλλον,με ένα απλό διαδικτυακό update;  Μήπως γιατί οο καταιγισμός πληροφοριών, διαθέσιμων συντρόφων αποπροσανατολίζει σε πείνα χειρότερη αντί να θρέφει στ’ αλήθεια; Μήπως γιατί το delete&block, γυρνά τελικά μπούμερανγκ προς τα πίσω, μιας που δεν επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να τους συγυρίσουμε υπεύθυνα και χωρίς ναρκισσιστικά πέπλα, ως απλά ανθρώπινα όντα που είμαστε;
Μήπως γιατί, πέρα από το σεξ, πάνω από όλα ζούμε αληθινά μόνο εξαιτίας της αγάπης, την  κατάκτηση της οποίας περιφρονούμε και απαξιώνουμε, πλέον, από φόβο, δηλαδή από αδυναμία;

Μήπως οι μοντέρνες σχέσεις δεν μυρίζουν τελικά ελευθερία και απελευθέρωση; Μήπως τίποτε από όλα αυτά δε μυρίζει ελευθερία, γιατί είναι η  απόλυτη ανελευθερία, που κουμαντάρει  δεσποτικά στην πραγματικότητα- ίσως μάλιστα και περισσότερο από κάθε άλλη εποχή της σύγχρονης ιστορίας του ανθρώπου, μιας που απαλλάσσει εντελώς το άτομο από την ηθική ευθύνη της συνέπειας απέναντι στο άλλο άτομο, αφού προηγουμένως παρέκαμψε την ευθύνη απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό ;

Την ευθύνη του να τον αγαπήσει όπως του αξίζει πραγματικά;

apodyoptes

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ