Απαγορεύεται = μορφή αναξιότητας.

Αυτή η λέξη απαγορεύεται είναι δεμένη με την αναξιότητα. Όταν απαγορεύω κάτι σε κάποιον άλλον ή όταν απαγορεύω κάτι στον εαυτό μου, αυτό που λέω πραγματικά είναι, «δεν σε εμπιστεύομαι και σε θεωρώ ανάξιο».

Γιατί και με ποιο τρόπο βιώνουμε την απαγόρευση?

Η λέξη- κατάσταση αυτή έρχεται να μας συναντήσει στη ζωή μας πολλές φορές και σε πολλούς τομείς.

Όταν απαγορεύω, φοβάμαι, νιώθω ανάξιος, δεν έχω εσωτερική εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, αλλά και στην ζωή. Και πιστεύω ότι όταν θα απαγορέψω στον εαυτό μου διάφορα, τον προστατεύω για να μην πάθει κάτι στο μέλλον. Κι όμως κάθε μορφή απαγόρευσης, είναι σαν να πιστοποιώ στον εαυτό μου ότι δεν του έχω και μεγάλη εκτίμηση. Και τότε το μέσα μου συρρικνώνεται, μαζεύεται, ντρέπεται και αντιδρά και αντιστέκεται και τότε ξεσπά. Αν αυτό όλο το δούμε ως παράδειγμα με την τροφή, να αρνχίζουμε δηλαδή να απαγορεύουμε στους εαυτούς μας τροφές, αυτόματα το μέσα μας αρχίζει την μάχη. Και η μάχη αυτή θα εγκλωβιστεί μέσα στο σώμα μας, με έναν θυμό από μας για μας, επειδή δεν νιώσαμε εμπιστοσύνη σε μας. Και το σώμα μας θα δημιουργήσει τα ξεσπάσματά του. Στον καθένα μας με διαφορετικό τρόπο.

Το απαγορεύω με ενώνει με τον φόβο και με οδηγεί σε εμμονές. Οι εμμονές μπλοκάρουν όλο το ορμονικό και νευρικό μου σύστημα. Και τότε ζω χωρίς την απόλυτη ελευθερία της ανάσας μου, αλλά με μία δύσπνοια η οποία ενεργεί εσωτερικά για να με φέρει αντιμέτωπο με δυσκολίες εσωτερικά και εξωτερικά.

Όταν το ίδιο μας το σώμα μας οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση σημαίνει πως εμείς περπατήσαμε την ζωή μας με το δεν με εμπιστεύομαι και με το ότι μας θεωρούσαμε ανάξιους. Δεν επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να περπατήσουν το μονοπάτι της ηρεμίας και της εμπιστοσύνης μας στην εσωτερική μας φωνή.

Κάθε φορά που οδηγώ τον εαυτό μου σε δρόμο απαγόρευσης καλό είναι πριν από αυτό να βρω με μένα μία χρυσή τομή, που λέγεται σεβασμός και ελευθερία. Να επιτρέψω στον εαυτό μου να κάνει αυτό που λέει το μέσα του, με οδηγό τον συνολικό σεβασμό. Δηλαδή σεβασμό στον εαυτό μου, αλλά και στο σύνολο των ανθρώπων γύρω μου. Όταν μάθω να περπατάω με τον σεβασμό και την ελευθερία, τότε το απαγορεύεται δεν υπάρχει πια. Καθώς το απαγορεύεται είναι ένα κλουβί που μέσα σε αυτό η καρδιά μου τραγουδάει μεν αλλά όχι ελεύθερη. Καθώς μέσα από αυτό το κλουβί, δεν έχει πολλές δυνατότητες να κινηθεί. Μέσα από τον εγκλωβισμό θα έρθει και η ακαμψία. Η υγεία στο σώμα, στον νου και στην καρδιά δεν έρχεται μέσα από το απαγορεύω, αλλά μέσα από το εμπιστεύομαι τον εαυτό μου με οδηγό τον σεβασμό.

Δωροθέα  

zefira21

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ