Ίσως ο πιο απροσδιόριστος χώρος για να εισέλθουν τα ανθρώπινα όντα είναι το χάσμα ανάμεσα στις σκέψεις μας. Συνήθως μένουμε σε μια σκέψη, μέχρι να πάρει την θέση της μια άλλη, αφήνοντας πολύ λίγο χώρο αχρησιμοποίητο. Τα διαστήματα μεταξύ των σκέψεων μας είναι σύντομα, και σπάνια αναρωτιέται κανείς πώς θα ήταν αν είχε λιγότερες σκέψεις, ή τι θα βρίσκαμε στο κενό μεταξύ τους. Αλλά το παράδοξο είναι προφανές. Να σκεφτόμαστε πώς θα ήταν να είμαστε στο κενό ανάμεσα στις σκέψεις μας ... είναι ακριβώς μια άλλη σκέψη. Αντί να επεκτείνουμε αυτό το διάστημα μεταξύ, προχωράμε σε άλλες σκέψεις. Έτσι, γιατί θα πρέπει να ασχοληθούμε με την είσοδο στο άπιαστο κενό; Επειδή τα πάντα αναδύονται από το κενό.
Παίρνουμε μια ιδέα του γιατί το χάσμα ανάμεσα στις σκέψεις μας είναι μια τέτοιας ζωτικής σημασίας ιδέα να κατανοήσουμε, και ναι, να μπαίνουμε σε τακτική βάση, όταν λάβουμε υπόψη τα εξής: Η θέση του «κανένα πράγμα» είναι το μέρος από όπου όλα όσα είναι «κάποιο πράγμα» προέρχονται. Χρειαζόμαστε το κενό του τίποτα, προκειμένου να δημιουργηθεί κάτι. Ως παράδειγμα, εξετάστε κάθε ήχο που μπορεί να κάνετε. Από πού προέρχεται; Το κενό, τη σιωπή, την κενότητα. Χωρίς κενό, θα υπάρχει θόρυβος όλη την ώρα.
«Είναι η σιωπή ανάμεσα στις νότες που κάνει τη μουσική» είναι μια αρχαία Zen παρατήρηση, η οποία αποσαφηνίζει την ιδέα αυτή. Φανταστείτε, αν μπορείτε, μουσική χωρίς παύσεις ή σιωπηλά διαστήματα. Χωρίς τις παύσεις για τη σιωπή, η μουσική θα ήταν μια απείρως μεγάλη νότα θορύβου. Αυτό που ονομάζουμε μουσική θα ήταν αδύνατο. Αυτό ισχύει για όλη τη δημιουργία, συμπεριλαμβανομένου του κόσμου που θέλετε να δημιουργήσετε για τον εαυτό σας. Η ίδια η δημιουργικότητα είναι μια λειτουργία του χάσματος. Η απόδειξη γι' αυτό είναι ακριβώς μπροστά σας.
