Θυμάμαι πάντα μια πολιτική εκπομπή που είχα δει στις ΗΠΑ όταν σπούδαζα. Το θέμα συζήτησης ήταν οι σχέσεις ΗΠΑ-Κούβας μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου. Ο κλασικός συντηρητικός πολεμοχαρής ρεπουμπλικάνος επέμενε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να ασκήσουν σκληρή πολιτική απέναντι στην Κούβα με τα γνωστά ψυχροπολεμικά επιχειρήματα. Απέναντί του ήταν ένας φιλελεύθερος δημοσιογράφος που προσπαθούσε να εξηγήσει ότι αυτή ακριβώς η πολιτική «στήριζε» τόσα χρόνια και θα συνέχιζε να στηρίζει το ολοκληρωτικό καθεστώς της χώρας: «Αν θέλετε να πέσει αυτό το αυταρχικό καθεστώς θα πρέπει να ανοίξουμε τα σύνορα. Θα πρέπει να μπουν μέσα Αμερικανοί τουρίστες. Θα πρέπει να επιτρέψουμε το εμπόριο. Όταν θα μπει μέσα το δολάριο, το κομμουνιστικό καθεστώς θα καταρρεύσει σαν τραπουλόχαρτο».
Από τότε πέρασαν πάνω από 20 χρόνια. Οι Αμερικανοί συνέχισαν να κάνουν συστηματικά το ίδιο λάθος. Ως αποτέλεσμα η δυναστεία Κάστρο έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ χρονικής διάρκειας δικτατορίας στον κόσμο. Αν και είναι ένα από τα πιο αυταρχικά καθεστώτα στον πλανήτη, με εκτελέσεις, φυλακίσεις, εξορίες, βασανισμούς, που καταγγέλλουν συστηματικά όλες οι οργανώσεις προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και έχει καταντήσει πλέον παρωδία κομμουνιστικής δικτατορίας με κληρονομική διαδοχή (γιατί το αυθεντικό και ποιοτικά γνήσιο είναι βέβαια η Βόρεια Κορέα), παραμένει όρθιο. Τρικλίζοντας βέβαια και «νεοφιλελευθερίζοντας», αλλά όρθιο.
Οι ΗΠΑ πήραν όμως επιτέλους το μάθημά τους από το παράδειγμα του Βιετνάμ.