Κρύο vs ζεστό νερό: Ποιο κάνει περισσότερο καλό στην υγεία

Η δίψα είναι ένα «καμπανάκι» που χτυπά ο οργανισμός μας για να μας προστατέψει από μία πολύ επικίνδυνη κατάσταση που δεν είναι άλλη από την αφυδάτωση.

Έτσι για να σβήσει κάποιος τη δίψα του πίνει είτε ζεστό είτε κρύο νερό. Ποιο όμως είναι καλύτερο για τον οργανισμό μας;

Ζεστό νερό

Ένα από τα μεγαλύτερο πλεονεκτήματά του είναι ότι ανακουφίζει το στομάχι. Σύμφωνα με την αρχαία ινδική επιστήμη, Αγιουρβέδα όταν πίνουμε ένα ποτήρι ζεστό νερό νωρίς το πρωί τότε ενεργοποιείται το πεπτικό μας σύστημα, το οποίο βοηθά στην αποφυγή της δυσπεψίας.

Αποτοξινώνει

Το ζεστό νερό βοηθά στην αποτοξίνωση του οργανισμού ενώ βάση μελετών, εμποδίζει την εκδήλωση δερματικών προβλημάτων όπως είναι αυτό της ακμής.

Αναπνεύστε ελεύθερα

Το ζεστό νερό  βοηθάει σημαντικά τους ανθρώπους που πάσχουν από ρινική συμφόρηση και προβλήματα στο λαιμό. Και αυτό γιατί ένα ποτήρι ζεστό νερό μπορεί να λειτουργήσει ως ένα φυσικό αποχρεμπτικό.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ

Γιορτή της Γυναίκας σήμερα. Ντροπή. Ε, όχι, ρε, κι αυτό. Να γιορτάζουν την Γυναίκα. Μιλάμε, και το εννοώ, πέρα για πέρα, για το απόλυτο κατάντημα. Να βάλουν στο ημερολόγιο, ειδική ημέρα, αφιερωμένη στην Γυναίκα.

Υπάρχει, ρε, ζωή στον πλανήτη χωρίς την γυναίκα; Αν ο αρχιμαλάκας ο άνθρωπος, ο πολιτισμένος άνθρωπος, έφτιαξε ιδεολογίες και φιλοσοφίες, θρησκείες και πολιτεύματα, για να μου πει ότι έχει αξία η ζωή, τότε θα πρέπει να στήσει σε επίπεδο θεότητος την Γυναίκα. Κι όχι να την αντιμετωπίζει σαν... όλα τα άλλα που... τιμάει και θυμάται μία ημέρα το χρόνο.

Αυτοί που τα κρατάνε όλα μέσα τους για να μην πληγώσουν κανέναν

Δεν τους αναγνωρίζεις εύκολα. Σχεδόν σε ξεγελάνε. Σε ξεγελάει το εκρηκτικό του χαρακτήρα τους, το κέφι που μονίμως τους συνοδεύει και το βροντερό τους γέλιο που κάνει τα κεφάλια να γυρνάνε προς τη μεριά τους, σ' όποιο μέρος κι αν βρίσκονται.

Είναι αυτοί που για τους εαυτούς τους είναι απαισιόδοξοι, αλλά κοινωνικοί κι εξωστρεφείς για όλους τους άλλους. Τη χαρά τους θα σ' αφήσουν να τη δεις, τη λύπη τους ποτέ. Δεν περιμένουν γενέθλια, Χριστούγεννα και καρναβάλια για να γιορτάσουν, ούτε να συμβεί κάτι συνταρακτικά όμορφο στη ζωή τους για να χαρούν.

Γιορτάζουν χωρίς λόγο κι αφορμή κάθε μέρα κι αισθάνονται τυχεροί κι ευγνώμονες, μέσα στην κάθε ατυχία τους, γιατί αναγνωρίζουν ότι οι στιγμές που βρίσκονται με τους φίλους τους και τους δικούς τους ανθρώπους είναι σύντομες και περνάνε. Προσπαθούν λοιπόν να φτιάχνουν οι ίδιοι τις καλές στιγμές και να μην αφήνουν τις συννεφιασμένες μέρες να τις επισκιάζουν.

Δε θα τους δεις ποτέ να μιζεριάζουν και να 'ναι κακόκεφοι κι αμίλητοι στην παρέα. Τις δύσκολες ώρες προτιμούν να τις περνάνε μόνοι τους. Νιώθουν ότι δε χρωστάνε οι άλλοι σε τίποτα ν' ανέχονται τη μαυρίλα και την αδιαθεσία τους, ούτε και θέλουν να γίνονται φορτικοί με τ' άλυτα, ενίοτε, θέματά τους.

Γυναίκα

γράφει ο Legion

 Πλάσμα Ιερό και τόσο αδικημένο. Πλάσμα νοσηρό και τόσο οργισμένο.

Ημέρα της γυναίκας σήμερα. Ημέρα της μάνας, του ωραιοτέρου των πλασμάτων. Ημέρα της συζύγου, του φωτός κάθε ανδρός. Ημέρα της κόρης, της χαράς κάθε πατέρα. Ημέρα της εργαζόμενης, της συζύγου, της ερωμένης, της νοικοκυράς, της πιστής και της άπιστης.

Γυναίκα προσφέρει ζωή, γυναίκα μπορεί και να την αφαιρέσει. Γυναίκα προσφέρει ηδονή, γυναίκα προσφέρει και την πίκρα. Γυναίκα είναι η ζωή, μα και γυναίκα η αμαρτία.

Γυναίκα παράλλογη, γυναίκα μανιασμένη, γυναίκα η αγκαλιά σου αιώνια γαλήνη προσφέρει.

Γυναίκα , διαμάντι υπέρλαμπρο, αν η αγάπη φωλιάζει στην καρδιά σου. Γυναίκα, καταστροφέα κάθε τι Ιερού, αν το μίσος φωλιάσει στην ψυχή σου.

Αθώος

Αθώος ο Χριστοφοράκος. (και αναρωτιέσαι γιατί σε ερωτεύτηκε όψιμα η Μέρκελ και τάζει βοήθειες;) Ετσι λέει κάποιος καραγκιοζάκος με ζαρτιέρες εισαγγελέας. 

Δεν θυμάμai το όνομά του. Kωσταρέλος νομίζω. 

«Δεν είναι δωροδοκία,αλλά δωρεά τα διψήφια νούμερα (σε εκατομμύρια ευρώ) που ελάμβανε το ΠΑΣΟΚ από τον εν λόγω «ευεργέτη».

Το αίνιγμα…των πολεμιστών!

.

«Για να επαινέσεις έναν άνδρα αρκεί να του πεις πως είναι άνδρας»

Ο νους μας πηγαίνει αυθόρμητα στον αιώνιο άντρα,

χωρίς να δώσουμε και μεγάλη προσοχή στα λόγια του Ρουσσώ;

Το αρσενικό είναι αρσενικό μόνο σε ορισμένες στιγμές της ζωή του,

το θηλυκό είναι πάντα θηλυκό, ή τουλάχιστον σ’όλο το διάστημα της νιότης του.

Όντας ελάχιστα διατεθειμένοι να αμφισβητήσουμε

μια ασταθή πραγματικότητα, θέλουμε να πιστεύομε

στην παγκόσμια αρχή του αντρισμού.

Το ΧΥ είναι ο χρωμοσωμικός τύπος του άντρα.

Αν όλα εξελιχθούν ομαλά και δεν υπάρξει ατύχημα στην διαδρομή

αυτά τα δύο χρωμοσώματα θέτουν σε κίνηση τον μηχανισμό της διαφοροποίησης των γεννητικών οργάνων, έτσι ώστε ένας άντρας να μην είναι γυναίκα.

Τα φυλετικά χρωμοσώματα που είναι οριστικά αναγνωρίσιμα από το 1956,

καθορίζουν το γενετικό φύλο του αρσενικού

και συμβολίζουν την καταγωγή της αντρικής ιστορίας.

Υπάρχουν άτομα τα οποία ενώ έχουν τα στοιχεία ΧΥ

και εντελώς φυσιολογική δομή, παραβλέπουν την αντρική τους ταυτότητα

και άλλα που αποκτούν αυτή την ταυτότητα παρά τις γενετικές ανωμαλίες.

Τίποτα Δεν Είναι Δεδομένο

Πριν χρόνια (πάνω από 10), διάβασα για πρώτη φορά το βιβλίο του Og Mandino, "Ο Μεγαλύτερος Πωλητής στον Κόσμο". Εξαιρετικό βιβλίο. Έχω μάθει τόσα πολλά και το έχω διαβάσει αρκετές δεκάδες φορές από τότε.

Ένα από τα πολλά που έμαθα από το βιβλίο είναι να μην θεωρώ τίποτα στη ζωή μου δεδομένο· είτε καλό είναι αυτό είτε κακό. Επίσης, έμαθα να εκτιμώ αυτά που έχω στη ζωή μου και να νιώθω ευγνώμων αλλά και να τα διαφυλάττω σαν κόρη οφθαλμού.

Θα ήθελα να παραθέσω μερικά αποσπάσματα από τα "χειρόγραφα" του βιβλίου, τα οποία παρέχουν δεκάδες ιδέες ικανές να μεταμορφώσουν τη ζωή σου!

"Θα ζήσω τη σημερινή μέρα σαν να είναι η τελευταία μου.
Θα αποφύγω όσους "χαραμίζουν" το χρόνο τους. Θα αποφύγω την αναβολή και το χασομέρι με τη δράση, θα θάψω την αμφιβολία κάτω από την πίστη, θα κομματιάσω το φόβο με την αυτοπεποίθηση. Όπου υπάρχουν αργόσχολα στόματα δεν θα σταματώ ν'ακούσω, όπου υπάρχουν αργόσχολα χέρια δε θα κοντοστέκομαι. Όπου υπάρχουν αργόσχολα κορμιά δεν θα πηγαίνω. Από δω κι εμπρός ξέρω ότι "είμαι αργόσχολος" σημαίνει κλέβω φαγητό, ρούχα και ζεστασιά απ' εκείνους που αγαπώ. Δεν είμαι κλέφτης. Είμαι άνθρωπος με αγάπη και σήμερα είναι η τελευταία μου ευκαιρία να αποδείξω την αγάπη και την καλοσύνη μου.

Απελευθερωθείτε από τις Ενοχές (4 Βήματα)

Από το "Η Ψυχολογία της Επίτευξης" του Brian Tracy

Αν μας έχουν μεγαλώσει, κάνοντάς μας να νιώθουμε ενοχές, αν μας έχουν μεγαλώσει με αυτό το καταστροφικό συναίσθημα της ενοχής, υπάρχουν αρκετά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να παραμερίσουμε την αρνητική συνήθεια των ενοχών και να εξαλείψουμε τις ενοχές από τη ζωή μας.

Το Πρώτο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξαλείψουμε την καταστροφική αυτοκριτική. Ποτέ μην επικρίνετε τον εαυτό σας για οτιδήποτε και ποτέ μην επιτρέπετε οποιονδήποτε άλλο να πει οτιδήποτε αποδομητικό ή αρνητικό για εσάς. Μην επιτρέπετε οτιδήποτε αρνητικό για εσάς.

Ο βασικός κανόνας είναι ο εξής: Ποτέ μην πείτε κάτι για τον εαυτό σας που δεν επιθυμείτε πραγματικά να συμβεί στην προσωπικότητά σας ή στη ζωή σας.

Το Δεύτερο βήμα για να ξεφορτωθούμε τα συναισθήματα των ενοχών, τα οποία έχουν τις ρίζες στους στην πρώιμη παιδική μας ηλικία, είναι να μην επιτρέπουμε την ενοχή να μας χειρίζεται.

Την επόμενη φορά που κάποιος θα προσπαθήσει να σας κάνει να κάνετε κάτι, χρησιμοποιώντας πάνω σας την ενοχή, αυτό που κάνετε είναι απλά το εξής: Χαμογελάτε και με μία πολύ ήρεμη, ευχάριστη, μη απειλητική φωνή λέτε "Συγνώμη, δεν προσπαθείς να με κάνεις να νιώσω ενοχές, έτσι δεν είναι;"

Ο Αβράμ Λίνκολν δεν τα παράτησε. Εσείς;

Το μεγαλύτερο παράδειγμα της επιμονής είναι πιθανότατα ο Αβραάμ Λίνκολν. Αν θέλεις να μάθεις για κάποιον που δεν τα παράτησε ποτέ, μην ψάχνεις αλλού. Γεννημένος στη φτώχεια, ο Λίνκολν είχε μια ζωή γεμάτη αποτυχίες. Έχασε οκτώ εκλογές, δύο φορές απέτυχε επιχειρηματικά και υπέφερε από ένα νευρικό κλονισμό. Θα μπορούσε αρκετές φορές να είχε παραιτηθεί, αλλά δεν το έκανε και έγινε ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες της Αμερικής. Ο Λίνκολν ήταν ένας μαχητής που δεν τα παράτησε ποτέ.

Αυτό ήταν το δρομολόγιό του για τον Λευκό Οίκο:

1816: Τους έκαναν έξωση από το σπίτι τους και έπρεπε να δουλέψει για να βοηθήσει την οικογένειά του.

1818: Πέθανε η μητέρα του σε νεαρή ηλικία.

1831: Απέτυχε ως επιχειρηματίας.

1832: Έβαλε υποψηφιότητα για βουλευτής και απέτυχε.

1832: Απολύθηκε από τη δουλειά του. Ήθελε να μπει στη Νομική αλλά απέτυχε στις εξετάσεις.

1833: Δανείστηκε χρήματα από ένα φίλο του για να ανοίξει μια επιχείρηση αλλά στο τέλος του χρόνου είχε ήδη χρεοκοπήσει. Χρειάστηκαν 17 ολόκληρα χρόνια για να εξοφλήσει το χρέος του.

1834: Έβαλε ξανά υποψηφιότητα για βουλευτής και τελικά εξελέγη.

1834: Παραμονές του γάμου του, η αγαπημένη του πέθανε κι εκείνος έπαθε κατάθλιψη.

1836: Έπαθε γενικό νευρικό κλονισμό και έμεινε στο κρεβάτι για έξι μήνες.

1838: Προσπάθησε να γίνει εισηγητής του Νομοθετικού Σώματος και απέτυχε.

1840: Προσπάθησε να γίνει εκλέκτορας του κόμματός του και απέτυχε.

Είμαι ο εαυτός μου….κερδίζω χρόνο απ’ τη ζωή!!!

" Η έγνοια της μετριότητας είναι πως θα σκοτώσει τον χρόνο. Ο σοφός προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κάθε δευτερόλεπτο.
                                                                         Άρθουρ Σοπενχάουερ
                                                                1778-1860, Γερμανός φιλόσοφος 

Έχετε προσέξει  ότι πολλοί από εμάς, έχουμε μάθει στη ζωή μας, τους ανθρώπους που συναντούμε, πριν ακόμη καλά-καλά τους μιλήσουμε, να τους εντάσσουμε σε διάφορα πλαίσια, που είναι κατασκευασμένα όμως με καθαρά υποκειμενικά κριτήρια και έχουν σχέση με το πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς τον εαυτό μας σε σχέση με τους άλλους; (Εδώ αναφερόμαστε στην έννοια, αυτοεικόνα, δηλ. το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας σε σχέση με τους άλλους).

Για να μην παρεξηγηθώ όμως, η πρόθεσή μου δεν είναι να  το γενικεύσω, αλλά θα αναφερθώ σε γνωσίες,πεποιθήσεις αλλά και στάσεις κάποιων  ανθρώπων  που μπορεί ο καθένας μας, ίσως να βρει, κάποια κοινά σημεία. Παρ’ όλα αυτά για λόγους  ροής του κειμένου, θα αναφέρομαι σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο.

Η πρώτη μας σκέψη, σχεδόν αυτοματοποιημένα, που περνάει απ’ το μυαλό μας, πριν καν έρθουμε σε επαφή με έναν άλλο άνθρωπο,  είναι ν’ απαντήσουμε σε ερωτήματα, που έχουν σχέση με το επάγγελμα του,  τη θέση που κατέχει στον εργασιακό του χώρο, τους τίτλους σπουδών και άλλες πολλές κατηγοριοποιήσεις, που (αν τον τοποθετήσαμε ψηλά σε κοινωνικό ή πνευματικό επίπεδο), όχι μόνο δεν μας διευκολύνει για μια ειλικρινή επικοινωνία και κτίσιμο μιας ισότιμης και αυθεντικής  σχέσης μαζί του, αλλά μας θέτει  εμπόδια, μας  εγκλωβίζει σε στερεότυπα και προκαταλήψεις,  μας παρασύρει  να μεταμορφωθούμε σε κάτι διαφορετικό απ’ ότι πραγματικά είμαστε και εμφανιζόμαστε με άλλο πρόσωπο, ελαφρώς ή κατά πολύ, παραποιημένο.  

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΗΣ;

Η λέξη «παγανιστής» αντιπροσωπεύει κατ’ ουσίαν δύο αρχαίες λέξεις: την ελληνικήΈλλην και τη λατινική paganus. Η λέξη «Έλλην» – με την περιστασιακή διευκρίνιση: «ως προς την πίστη» – χρησιμοποιείται τόσο από τους «θιασώτες της αρχαίας θρησκείας» όταν θέλουν να αυτοπροσδιοριστούν, όσο και από τους αντιπάλους τους. Στο στόμα των Χριστιανών ο όρος αυτός είναι παραπλανητικός, αφού φαίνεται να συνδέει υποτιμητικά τον παγανισμό με τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, ενώ, πολύ πριν τον 5^ο αιώνα, οι δύο παρατάξεις θαύμαζαν και μελετούσαν τους ίδιους κλασικούς. Ο όρος «Έλλην» είχε στην πραγματικότητα αρνητικές κυρίως προεκτάσεις. Από το 212 μ.Χ., σύμφωνα με μια απόφαση του Καρακάλλα όλοι οι ελεύθεροι κάτοικοι της Αυτοκρατορίας θεωρούνται «Ρωμαίοι πολίτες»...

Τον 4^ο αιώνα, ο χαρακτηρισμός κάποιων από αυτούς ως Έλληνες σήμαινε τη διαφοροποίηση τους από το σύνολο· οι παγανιστές δεν ήταν πια «Ρωμαίοι», δεν ήταν νόμιμοι κληρονόμοι της Αυτοκρατορίας. Οι Βυζαντινοί αυτό – χαρακτηρίζονται πάντα «Ρωμαίοι» και η Ανατολία για τους Άραβες και τους Τούρκους ήταν η «Ρωμανία» (απ’ όπου και το όνομα μιας πόλης των ανατολικών της ορίων, του Ερζουρούμ·) μέχρι σήμερα, ο «ελληνισμός» στη νέα ελληνική ονομάζεται ρωμιοσύνη.

Όσο για τη σημασία paganus, απ’ όπου προέρχονται οι γαλλικές λέξεις “paien”(παγανιστής) “paysan”(χωρικός), είναι σταθερά μειωτική και δημιουργεί ένα παράξενο σημασιολογικό πρόβλημα. Η καλύτερα τεκμηριωμένη έννοια της λέξης φαίνεται ότι είναι αυτή του «χωρικού». Επομένως, οι Έλληνες αστοί της Ανατολής θα πρέπει να είχαν χωρικούς ως ομοϊδεάτες στη Δύση, κάτι που θα σήμαινε ότι υπήρξαν δύο διαφορετικές πορείες εξέλιξης.

ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΙΑ

Στις «Βάκχες» οι Μαινάδες στορίζονται ν’ αρπάζουν παιδιά από τα χωριά και η πράξη παρασταίνεται και σ’ αγγειογραφίες. Ποιητική εικόνα ή υπαινιγμός σε ιερουργία; Τύπος της ανθρωποφαγικής θιασικής μετάληψης είναι και η βρεφοφαγία. Ένα χωρίο της «Σοφίας Σολομώντος» (12,3 κ.ε.) φαίνεται να τη μαρτυρά ανάμεσα στους Χαναναίους. Πιο κοντινό παράδειγμα μας παραδίνεται από την Ελλάδα. Ακόμη και στον 4^ο προχριστιανικόν αιώνα, πάνου στο βουνό της Αρκαδίας Λύκαιον κρατούσε τελετουργική ανθρωποφαγία. Στη πανήγυρη του Λυκαίου Διός θυσιαζόνταν ένα παιδί· το κρέας ή τα σπλάχνα του ψήνουνταν μ’ άλλα κρέατα μαζί (γνώριμος μετριασμός της ιερουργικής ανθρωποφαγίας) και τα τρώγαν. Όποιος τύχαινε να φάει από το κρέας του παιδιού, «μεταμορφωνόντανε» σε λύκο και έφευγε στην ερημιά, για να ξαναγίνει άνθρωπος αν μέσα στα εννιά χρόνια που ακολουθούσε δε δοκίμαζε σα λύκος ανθρώπινο κρέας...

Οι ιερουργοί και τα θύματα είναι από ορισμένο γένος, του Λυκάονα, που το όνομά του σχετίζεται με το Λύκαιον και τους λύκους. Εδώ εικάζεται η μυητική τελετή ενός γένους ή θιάσου «Λύκων» ή «Λυκανθρώπων» (το τοτεμικό γένος μετασχηματίζεται σε θίασο όταν επιζεί), με βρεφοφαγική μετάληψη και με «Αναχώρηση» (αποτράβηγμα στην ερημιά) των μυούμενων «Λύκων». Η ιερουργία καθρεφτίζεται στο μύθο του γενάρχη Λυκάονα που θυσίασε βρέφος στο βωμό του Λυκαίου Διός και μεταμορφώθηκε από τον Δία σε λύκο. Η βρεφοφαγία τρέχει και στο βάθος λογής μαιναδικών μύθων.

Ο μύθος για την απαρχή των Αγριωνίων του βοιωτικού Ορχομενού ιστορεί πως οι τρεις θυγατέρες του Μινύα, μη θέλοντας να πάρουν μέρος στα διονυσιακά όργια των άλλων γυναικών, κρουστήκαν από το θεό με τη μανία του, λαχταρίσανε κρέας ανθρώπινο, σπάραξαν το βρέφος της μιας τους, τον Ίππασο, και το φάγαν. Στο μύθο των ομόλογων Αγρανίων του Άργους οι γυναίκες της χώρας κρουστήκαν και αυτές από το θεό, που, του αρνιόνταν τη λατρεία τους, και, παίρνοντας τα βουνά, σπάραζαν τα βρέφη τους και τα τρώγαν. (Σημαντικοί, για την επιμονή της παράδοσης, είναι έτσι και οι κοντινοί στον Νόννο μύθοι της Αύρας, αγαπημένης του Διονύσου, που σκοτώνει το παιδί της και το τρώει, και των θυγατέρων του ποταμού Λάμου που, αναθρέφοντας τον Διόνυσο, παραλίγο να κομματιάσουν το θείο βρέφος.)

ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΤΑ ΣΑΡΚΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΤΩΝ ΑΝΤΡΩΝ

Πάντα αναρωτιόταν κοιτάζοντας τους άντρες της ηλικίας του – το καταλαβαίνει μόνο τώρα –, με ποια να κάνουν έρωτα; Θα έπρεπε να έχουν έναν αρκετά μεγάλον αριθμό εξαιρετικών ευκαιριών, αν πίστευε τουλάχιστο τα μισόλογα, την αυτοπεποίθησή τους, την έμμεση περιφρόνηση για τα εύκολα κορίτσια. Του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το ότι η πλειοψηφία αυτών των αντρών, αμέσως μετά την ερωτική πράξη με μια ποθητή γυναίκα, τη θεωρούν σαν λάφυρό τους, κι όχι σαν μια ύπαρξη όμοια με αυτούς, με έναν κόσμο ενδιαφερόντων, επιθυμιών, προβληματισμών, ίδιο με το δικό τους, αλλά τη βλέπουν μονάχα σαν ένα κορμί που θα τους ικανοποιεί και πιστεύουν ότι είναι σχεδόν υποχρέωσή της να αποδέχεται αυτή την κατάσταση και εκπλήσσονται σαν να βρίσκονται μπροστά σ’ ένα παράλογο καπρίτσιο όταν εκείνη τους εναντιώνεται...

Αυτή ακριβώς η πεποίθηση τούς έδινε μια τεράστια δύναμη που τους βοηθούσε να τα καταφέρνουν με μια εντυπωσιακή άνεση. Και τον εντυπωσίαζε ίσως ακόμα περισσότερο, αυτόν που σε όλη του τη ζωή είχε πάντα συναντήσει την αδιαφορία ενώ τις λίγες φορές που είχε βρει το θάρρος είχε χτυπήσει πάνω σ’ έναν τοίχο υπεροψίας, τον εντυπωσίαζε λοιπόν, ότι οι ίδιες οι γυναίκες, με τους άλλους άντρες, αποδέχονταν αυτού του είδους τη φυλετική κατωτερότητα, να αντιμετωπίζονται δηλαδή απλά σαν σαρκικά αντικείμενα και να αφήνονται για μια δυο ώρες στην ηδονή σαν να ήταν ευχαριστημένες και περήφανες που κάποιος τις φλερτάριζε παρ’ ότι ήξεραν καλά ότι ο σκοπός του άντρα ήταν ένας και μοναδικός, κι όταν τον πετύχαινε θα τις πέταγε στην άκρη σαν κουρέλια, παρ’ ότι ήξεραν πολύ καλά ότι ο άντρας, με μια σκληρή αυθαιρεσία υποδαυλισμένη από μια πανάρχαιη παράδοση, όταν θα χόρταινε τις ορέξεις του θα τις περιφρονούσε και θα τις ονόμαζεπουτάνες.

Η μοναρχία

Κιμ Μονζό, Η Μοναρχία

Όλα συνέβησαν χάρη σ’ εκείνο το γοβάκι που έχασε όταν έπρεπε να φύγει άρον άρον από το χορό επειδή στις δώδεκα λύνονταν τα μάγια, το φόρεμα γινόταν πάλι κουρέλια, η άμαξα έπαυε να είναι άμαξα και γινόταν πάλι κολοκύθα, τα άλογα ποντίκια, και ούτω καθεξής. Πάντα της προκαλούσε έκπληξη το γεγονός ότι μόνο σ’ εκείνη ταίριαζε τέλεια το γοβάκι, επειδή το πόδι της (νούμερο 36) δεν είναι σε καμία περίπτωση ασυνήθιστο, και άλλες κοπέλες στην πόλη πρέπει να φορούσαν το ίδιο νούμερο. Ακόμα θυμάται την έκπληξη στο πρόσωπο των δύο ετεροθαλών αδελφών της όταν είδαν ότι εκείνη ήταν που παντρευόταν τον πρίγκιπα και (μερικά χρόνια αργότερα, όταν πέθαναν οι βασιλείς) γινόταν η νέα βασίλισσα.

          Ο βασιλιάς υπήρξε ένας περιποιητικός και φλογερός σύζυγος. Η ζωή τους ήταν ονειρεμένη μέχρι την ημέρα που ανακάλυψε, στο βασιλικό πουκάμισο, ένα λεκέ από κραγιόν. Το έδαφος υποχώρησε κάτω από τα πόδια της. Πόσο ταράχτηκε! Πώς έπρεπε να αντιδράσει εκείνη, που πάντα συμπεριφερόταν με ειλικρίνεια και δίχως κακεντρέχεια, που ήταν η αρετή προσωποποιημένη;

          Ότι ο βασιλιάς έχει ερωμένη είναι βέβαιο. Ένας λεκές από κραγιόν στο πουκάμισο υπήρξε πάντοτε σαφής απόδειξη μοιχείας. Ποια να είναι η ερωμένη του συζύγου της; Πρέπει να του πει ότι το ανακάλυψε ή να προσποιηθεί, όπως ξέρει ότι προστάζει η παράδοση για τις βασίλισσες σε τέτοιες περιπτώσεις, για να μη θέσει σε κίνδυνο το θεσμό της μοναρχίας; Και γιατί έψαξε να βρει ερωμένη ο βασιλιάς; Μήπως εκείνη δεν τον ικανοποιεί αρκετά; Μήπως επειδή αρνείται πρακτικές που τις θεωρεί διεστραμμένες (σοδομισμό και χρυσή βροχή, κατά βάση), ο σύζυγός της τις αναζητεί εκτός παλατιού;

          Αποφασίζει να μη μιλήσει. Δεν μιλάει ούτε την ημέρα που ο βασιλιάς επιστρέφει στη βασιλική κάμαρα στις οκτώ το πρωί, με τεράστιους μαύρους κύκλους και άρωμα γυναίκας. (Πού βλέπονται; Σε κάποιο ξενοδοχείο, στο σπίτι εκείνης, στο ίδιο το παλάτι; Υπάρχουν τόσα δωμάτια σ’ αυτό το παλάτι, που άνετα θα μπορούσε να έχει την ερωμένη του σε οποιονδήποτε από τους βοηθητικούς χώρους που εκείνη αγνοεί). Ούτε λέει κουβέντα όταν οι σαρκικές επαφές που άλλοτε διατηρούσαν με κανονικότητα μετρονόμου (μια νύχτα ναι, μια νύχτα όχι) αρχίζουν να αραιώνουν, μέχρι που μια μέρα αντιλαμβάνεται ότι έχουν περάσει πάνω από δύο μήνες από την τελευταία φορά.

Η μοναξιά

Η μοναξιά βρίσκεται σε όλα για σένα, και όλα για σένα βρίσκονται στη μοναξιά. Νησί της Ευτυχίας όπου τόσες φορές κατέφυγες, συμφιλιωμένος μάλλον με τη ζωή και τις προθέσεις της, κουβαλώντας εκεί, όπως εκείνος που κουβαλά από την αγορά κάποια λουλούδια που τα πέταλά τους θα ανοίξουν κατόπιν με φρόνιμη πληρότητα, την αναταραχή που σιγά σιγά θα κάνει να κατακάτσουν οι εικόνες, οι ιδέες.

Υπάρχουν εκείνοι που όντας μέσα στη ζωή την αντιλαμβάνονται βιαστικά και είναι οι αυτοσχεδιαστές αλλά υπάρχουν επίσης κι εκείνοι που χρειάζονται να αποστασιοποιηθούν από εκείνη για να τη δουν περισσότερο και καλύτερα και είναι οι παρατηρητές. Το παρόν είναι υπερβολικά τραχύ, όχι σπάνια γεμάτο ειρωνικό σολοικισμό, και πρέπει να αποστασιοποιηθεί κανείς απ’ αυτό για να καταλάβει την έκπληξη και την επανάληψή του.

Η ''θλίψη'' της Ποίησης

Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε τις κουρτίνες γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τί κάναμε στη ζωή μας; Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ; Καιρό τώρα δε χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα ένα χτες ή ένα αύριο όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’αφήσουν διεύθυνση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’αγαπήσουν.

Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr

Μικρά  Έψιλον - Οδυσσέας Ελύτης
«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά...»

Γ-Σεφέρης(απόσπασμα-Μυθιστόρημα)
Και τώρα; Ποιὸς θὰ σηκώσει τὴ θλίψη τούτη ἀπ᾿ τὴν καρδιά μας;

Τάσος   Λειβαδίτης -Αποσπάσματα 

Ω θλίψη, σε μάθαμε από παιδιά, σχεδόν πριν γνωρίσουμε τον κόσμο.

  
Τότε χτύπησαν την πόρτα.
Εγώ,αφελής όπως πάντα, πήγα κι άνοιξα.
Κι έτσι μια καινούρια θλίψη μπήκε στον κόσμο.

Το υποσυνείδητο κάτι θέλει να σου πει

  Το σώμα μας είναι άρρηκτα δεμένο με το μυαλό μας, με τον εγκέφαλό μας, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την αποστολή των μηνυμάτων, όλων αυτών που κάνουμε, που σκεπτόμαστε, που νιώθουμε. Μόνο όταν ψυχή και σώμα δουλεύουν αρμονικά βρισκόμαστε σε ισορροπία και λειτουργούμε αρμονικά.

  Το υποσυνείδητο είναι μία λειτουργία του εγκεφάλου, για την οποία ενώ δεν έχουμε πρόσβαση, είμαστε υπεύθυνοι για ότι περιέχει, εμείς επιλέγουμε τι θα στείλουμε σε αυτήν τη μεγάλη αποθήκη, η αποθήκη όμως, επιλέγει πότε θα μας στείλει πίσω τις αποθηκευμένες της πληροφορίες, δηλαδή τις μνήμες μας.

  Όταν στον οργανισμό μας συμβαίνει κάτι, συνήθως το πρώτο ξυπνητήρι είναι το σώμα μας, πόνοι στο στομάχι, ξηροστομία, ζαλάδες, ναυτίες είναι μερικά από τα συμπτώματα, που εάν δεν υπάρχει κάποια παθολογία, σε ενημερώνουν, ότι κάτι σου συμβαίνει και οφείλεις να το διερευνήσεις.

  Οι αιτίες των συμπτωμάτων είναι το άγχος, το στρες, η κόπωση, υπερβολική ενασχόληση με κάτι, ψυχολογική κούραση, και άλλοι στρεσογόνοι παράγοντες, οι οποίοι είναι ικανοί να επηρεάσουν την ψυχική μας ισορροπία.

  Συχνά, δεν το καταλαβαίνουμε, πως όλα τα παραπάνω συμβαίνουν, γιατί έχουμε πιεστεί, ή γιατί βρισκόμαστε σε μία έκρυθμη κατάσταση κι ως ότου να το αντιληφθούμε τα συμπτώματα έχουν περάσει σε ένα δεύτερο επίπεδο.

Ουπς κάτι ξέχασα…

  Ένα συνηθισμένο φαινόμενο, το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν καθημερινά, είναι να ξεχάσουν τις υποχρεώσεις τους ή να κάνουν πράγματα κατά λάθος, χωρίς συχνά, να αναγνωρίζουν, ότι το μερίδιο ευθύνης είναι αποκλειστικά του μυαλού τους.

  Εξαιρώντας τους ανθρώπους, που πάσχουν από παθήσεις, οι οποίες σχετίζονται με τη μνήμη, μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων συμπεριφέρονται με τον παραπάνω τρόπο και δυσκολεύονται να καταλάβουν, γιατί τους συμβαίνει αυτό.

  Οι λεγόμενες παραπραξίες και παραδρομές είναι όροι, οι οποίοι εξηγούν εν μέρει αυτά τα φαινόμενα. Ενώ το άτομο έχει προγραμματίσει να διεκπεραιώσει κάποιες υποχρεώσεις, τις οποίες όμως, δε θέλει πραγματικά να φέρει εις πέρας, το σύμπαν κατά τη γνώμη του συνωμοτεί εναντίον του και όλα του πάνε στραβά, χωρίς να καταφέρνει να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

  Οι παραδρομές ή αλλιώς απροσεξίες είναι αντίστοιχα, οι πράξεις που κάνουμε τυχαία, χωρίς να έχουμε επίγνωση, ότι κατά βάθος θέλαμε να πράξουμε ακριβώς αυτό. Αναφέρονται και ως φροϋδικό ολίσθημα, καθώς ο Freud μελέτησε εκτενώς το φαινόμενο.

2. Οι μηχανισμοί της επιθυμίας

                                   

1.Το εγώ ως επιθυμία για απόλαυση

ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΚΗΣ ΔΙΑΘΕΣΗΣ: 

Αν νοιώθαμε ελεύθεροι, ευτυχισμένοι και πλήρεις δεν θα είχαμε κανένα λόγο να θέλουμε κάτι ή να έχουμε επιθυμίες για απόκτηση αντικειμένων και ακόμη περισσότερο καμία επιθυμία για οποιαδήποτε αισθησιακή απόλαυση, οι οποίες έτσι και αλλιώς είναι αιτία δυστυχίας. 

Εγείρονται οι επιθυμίες μέσα μας επειδή νοιώθουμε άδειοι, ανικανοποίητοι, βαριεστημένοι, αποκομμένοι από το όλον, δηλ. τη ζωή και το θεϊκό πνεύμα. Όταν δεν είμαστε συνειδητοί της εσωτερικής μας Αλήθειας (Συνειδητότητα, Θεός), δεν μπορούμε να βιώσουμε ευτυχία, πληρότητα, ελευθερία, ειρήνη. Ο λόγος που δεν μπορούμε να είμαστε συνειδητοί της Αλήθειας είναι η ανάπτυξη του εγώ και της επιθυμίας στον ψυχισμό μας . 

Νοιώθουμε άδειοι, βαριεστημένοι, ανικανοποίητοι κ.λπ. εξ αιτίας του εγώ και της επιθυμίας. Η επιθυμία και το  εγώ δημιουργούν μέσα μας αυτές τις καταστάσεις για να μας οδηγήσουν ξανά στην αναζήτηση της απόλαυσης. Είναι φυσικό όταν δεν νοιώθουμε καλά να αναζητήσουμε κάτι που θα μας κάνει να νοιώσουμε καλύτερα. Για το εγώ το καλύτερα είναι κάποιου είδους απόλαυση, με βασικές εδώ και αιώνες το φαγητό, το σέξ και το ποτό. Σήμερα όμως έχουμε εφεύρει πάρα πολλούς νέους τρόπους απόλαυσης και αποχαύνωσης γενικότερα. Έτσι για να βγούμε από την κατάσταση αυτή αναζητούμε κάτι που θα μας δώσει κάποια απόλαυση.

Αυτός είναι και ο πρώτος μηχανισμός της επιθυμίας. Μας προκαλεί αρχικά μια δυσάρεστη ψυχική διάθεση και στην συνέχεια μας οδηγεί στο να βρούμε κάποια απόλαυση για να βγούμε από αυτή την δυσάρεστη κατάσταση.

Επίσης όταν βρισκόμαστε και σε άλλες δυσάρεστες ψυχολογκές καταστάσεις εκτός από τις παραπάνω προσπαθούμε και πάλι με παρόμοιο τρόπο να βγούμε από αυτές και να ξεσκάσουμε όπως το λέμε. Συμβαίνει και πάλι δηλαδή να κάνουμε κάτι ευχάριστο και απολαυστικό για να ξεχάσουμε την δυσάρεστη κατάσταση. Αυτό όμως δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στην συσώρευση ψυχολογικών προβλημάτων στο υποσυνείδητο που σταδιακά αυξάνουν την δυστυχία μας.

Η εκπλήρωση κάποιας επιθυμίας για απόλαυση, στη συνέχεια ο πόνος, η κενότητα, η βαρεμάρα κ.λπ. και τανάπαλιν είναι ένας φαύλος κύκλος ο οποίος δημιουργήθηκε από τον καιρό που άνθρωπος έχασε την πρωταρχική κατάσταση ενότητας με το παγκόσμιο πνεύμα της ζωής (Συνειδητότητα, Θεός). Αυτό που στη θρησκεία αναφέρεται συμβολικά ως η πτώση των πρωτοπλάστων. 

Θα έλεγα πως δεν έχει και τόση σημασία η ιστορία του πράγματος. Αυτό που επείγει είναι να συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά συμβαίνει εδώ και τώρα στον ψυχισμό μας και μέσα από συστηματική άσκηση να ελευθερωθούμε από όλα αυτά που μας κρατάνε φυλακισμένους στις αισθήσεις και τις μορφές και μας προκαλούν πόνο και δυστυχία. 

1.Το εγώ ως επιθυμία για απόλαυση

ΤΟ ΕΓΩ ΩΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΓΙΑ ΑΠΟΛΑΥΣΗ
O μηχανισμός της επιθυμίας και της απόλαυσης

Θα ήθελα να ξεχωρίσω τις επιθυμίες σε δύο βασικές κατηγορίες. Αυτές που σχετίζονται άμεσα με τις απολαύσεις μέσω των αισθήσεων και των λειτουργιών του σώματος και αυτές που σχετίζονται με αποκτήματα, επιτεύξεις, φήμη, δόξα, κ.λπ.

Εδώ θα ασχοληθούμε με τις επιθυμίες για απολαύσεις όπως λαιμαργία, λαγνεία, ποτό, τσιγάρο, καφές, θεάματα κ.λπ. Θα δούμε πως λειτουργεί ο νους, το εγώ, η παρόρμηση της επιθυμίας και όλος ο μηχανισμός που μας οδηγεί ψυχαναγκαστικά στην εκτέλεση της επιθυμίας. Ο μηχανισμός είναι παρόμοιος και στις επιθυμίες για πλούτο, δόξα, φήμη κ.λπ. διότι πηγάζει από το μηχανισμό της απόλαυσης.

Η απόλαυση με πρώτη την σεξουαλική είναι η αιτία της δημιουργίας του εγώ και της επιθυμίας. Όλες οι άλλες απολαύσεις και επιθυμίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά τροποποιήσεις και παράγωγα της επιθυμίας για σεξουαλική απόλαυση.

Ας δούμε πως αναπτύσεται το εγώ. Η σεξουαλική απόλαυση μετρέπεται σε πόθο να ξαναβιώσουμε την ίδια απόλαυση. Αυτός ο πόθος γίνεται παρόρμηση να κινηθούμε και να βρούμε το αντικείμενο που ποθούμε δηλαδή γίνεται επιθυμία. Ταυτόχρονα με την επιθυμία δημιουργείται και η ψευδαίσθηση του εγώ, δηλαδή η αίσθηση ότι είμαι το σώμα. Έτσι δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι εγώ το σώμα-νους που με ονομάσαν για παράδειγμα γιάννη επιθυμώ την τάδε ή κάποια άλλη απόλαυση, ενώ στην πραγματικότητα η επιθυμία έχει πάρει την μορφή του εγώ και εκδηλώνεται μέσα στον ψυχισμό μας ασυνείδητα και παρορμητικά.

Το επιθυμείν που συμβαίνει μηχανικά και ασυνείδητα γίνεται εγώ επιθυμώ. Ενώ στην πραγματικότητα η αίσθηση εγώ και η επιθυμία δεν είναι δύο διαφορετικά πράγματα φαίνεται σαν να είναι. Η ίδια η επιθυμία δημιουργεί την αίσθηση του εγώ και έτσι μέσα από αυτή την ψευδαίσθηση μπορεί ανενόχλητα να εκπληρώνεται και να εκφράζεται. Γινόμαστε με αυτόν τον τρόπο δέσμιοι της παρόρμησης της επιθυμίας για απόλαυση, θεωρώντας λανθασμένα ότι εμείς συνειδητά επιλέγουμε τα αντικείμενα της επιθυμίας.

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΝΙΚΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ

Σε μια μακρινή εποχή δεν είχε εκδηλωθεί ακόμα η εικόνα του ανθρώπου, η πραγματική του ανθρώπινη φύση. Ο άνθρωπος βρισκόταν σε μια μέση κατάσταση. Αυτό συνέβαινε στο παρελθόν. Σήμερα όμως αντιμετωπίζουμε κάτι ολότελα διαφορετικό. Κλονίζεται η εικόνα του ανθρώπου, γιατί μετά τη φανέρωσή της χτυπήθηκε από τη φθορά. Το φαινόμενο αυτό είναι δυνατό να διαπιστωθεί σ’ όλες τις σφαίρες. Ο απανθρωπισμός πέρασε σε κάθε περιοχή της ανθρώπινης δημιουργίας. Είναι φανερό ότι ο ίδιος ο άνθρωπος οδηγεί τον πολιτισμό σ’ αυτή την κατάσταση. Αυτή είναι βέβαια η αποτυχία της ανθρωπιστικής προόδου. Το πεπρωμένο του ανθρώπου είναι πολύ περίπλοκο απ’ όσο πίστευαν τον δέκατο ένατο αιώνα...

Ο νέος κόσμος, που σχηματοποιείται, κατευθύνεται από άλλες αξίες κι όχι από αυτές που εκπροσωπούν τον άνθρωπο, το πρόσωπο, την αλήθεια. Κατευθύνεται από τη δύναμη της τεχνικής, της φυλής, της εθνικότητας, του κράτους, της τάξεως και της συλλογικότητας. Η επιθυμία του για αλήθεια νικήθηκε από την επιθυμία για απόκτηση δυνάμεως. Η διαλεκτική αυτή της πορείας είναι αρκετά περίπλοκη. Ο άνθρωπος επιθυμεί τη δύναμη, τη δύναμη του, αλλά παρασύρεται και τοποθετεί τη δύναμη αυτή πάνω από τον εαυτό του˙ και στο όνομα αυτής ακριβώς της δυνάμεως είναι έτοιμος να θυσιάσει την ανθρωπινότητά του.

Η δύναμη αντικειμενοποιείται και απομακρύνεται από την ανθρώπινη ύπαρξη. Η αξία της τεχνικής, της φυλής ή της τάξεως αποκτηνώνει τον άνθρωπο. Στο όνομα αυτών των νέων δυνάμεων επιτρέπεται οποιαδήποτε μεταχείριση του ανθρώπου. Θα ήταν σφάλμα να πιστέψουμε πως η στάση αυτή απορρέει από το θρίαμβο των ενστίκτων, τις πρωτόγονες επιθυμίες και την άρνηση κάθε αξίας. Η αποκτήνωση κι ο σύγχρονος απανθρωπισμός οικοδομούνται πάνω στην ειδωλολατρία, πάνω στη λατρεία της τεχνικής, της βιομηχανικής παραγωγής κ.λ.π., πάνω στη μεταμόρφωση των κληρονομικών ενστίκτων σε όργανα αυτών των τελευταίων.

Ο σύγχρονος βαρβαρισμός είναι ένας πολιτισμένος βαρβαρισμός. Ο πόλεμος αφύπνισε τα παλιά ένστικτα – ένστικτα της φυλής, της κυριαρχίας και της βίας, ένστικτα εκδικήσεως – που εκφράζονται σήμερα με τη μορφή του τεχνικού πολιτισμού. Παρατηρείται στις μέρες μας μια επιστροφή των μαζών στην αρχαία συλλογικότητα, με την οποία άρχισε η ιστορία, δηλαδή σε μια κατάσταση που προηγήθηκε από τη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Η αρχαία όμως αυτή συλλογικότητα αποκαλύπτει μια όψη του πολιτισμού και χρησιμοποιεί τα μέσα της τεχνικής.

ο τρόμος της μειονικής μεταβολής και η λατρεία της αμεταβλησίας

φίλες και φίλοι

ΤΟ κεντρικό ζήτημα της ιωνικής (προσωκρατικής) φιλοσοφίας ήταν η αντίθεση μεταβολής και αμεταβλησίας. Υπέρμαχος της μεταβολής ήταν ο Ηράκλειτος, της αμεταβλησίας ο Παρμενίδης. Την αντίθεση αυτή επεχείρησαν να αμβλύνουν οι μεταγενέστεροι Εμπεδοκλής, Αναξαγόρας και οι ατομικοί φιλόσοφοι Λεύκιππος και Δημόκριτος. Και η μεταβολή και η αμεταβλησία έχουν ένα μειονέκτημα. Εάν υπάρχει μεταβολή, διαρκής και αέναη, η ισχύς και η Κυριαρχία δεν θα είναι ποτέ αμετάβλητες, θα υπόκεινται άλλοτε σε μείωση, σε φθορά (μειονική μεταβολή) κι άλλοτε σε αύξηση (πλεονική μεταβολή). Κατά συνέπεια, μια αμετάβλητη Κυριαρχία επί της Φύσης και επί του Ανθρώπου είναι αδιανόητη. Εάν υπάρχει αμεταβλησία, τότε αυτή θα είναι αμεταβλησία της δεδομένης ισχύος, της παρούσας Κυριαρχίας κι επειδή αυτή δεν είναι απόλυτη, τότε δεν μπορεί παρά να έχουμε αμεταβλησία μιας περιορισμένης ισχύος και αδύναμης Κυριαρχίας.

Η αμεταβλησία όμως νοείται ως επιθυμία αμεταβλησίας μιας απεριόριστης ισχύος και Κυριαρχίας. Η επιθυμία αυτή, όπως κάθε άλλη επιθυμία, είναι αντιστάθμισμα αδυναμίας και φόβου και τρόμου, είναι αντιστάθμισμα της μειονικής μεταβολής. Για να κατανοήσουμε το κομβικό ζήτημα της ιωνικής φιλοσοφίας, τη μεταβολή και την αμεταβλησία, θα πρέπει να εξετάσουμε πως αυτές οι δύο καταστάσεις αντιμετωπίζονταν στην ηρωική και λυρική ποίηση. Σήμερα, θα εξετάσουμε αφενός τον τρόμο της μεταβολήςστην ποίηση ενός έξοχου ποιητή, του Σιμωνίδη από την Κέα, και τη λατρεία της αμεταβλησίας στην Ιλιάδα. 

Ο Σιμωνίδης γεννήθηκε το 556 π. Χ. στην Κέα, περιφερόταν από το ένα αρχοντικό σπίτι στο άλλο, και έγραψε έξοχους θρήνους για τον θάνατο και τη συμφορά, την απώλεια των πλούσιων, ισχυρών και διάσημων αριστοκρατών της εποχής του . Θα μελετήσουμε σήμερα δύο πολύ σύντομα αποσπάσματα θρήνων· πριν όμως διαβάστε πως μια νύχτα γλύτωσε από του Χάρου τα δόντια.

Μάγισσα είσαι;

—της Χριστίνας Παπαβασιλείου—

Άντρες και γυναίκες εξασκούσαν την μαύρη μαγεία ανά τους αιώνες, αλλά η μαγγανεία (κλάδος της μαύρης μαγείας που σκοπό είχε την προσέλκυση κατώτερων όντων του αόρατου κόσμου) ήταν αποκλειστικά γένους θηλυκού.

Δικό μας κορίτσι στις πρώτες αναφορές, η Κίρκη, γνωστή από την Οδύσσεια όπου μεταμόρφωσε τους συντρόφους του Οδυσσέα σε γουρούνια (όινκ όινκ) — που σιγά δηλαδή, δεν πάθανε και τίποτα, όλη μέρα φαΐ και spa στις λάσπες, άλλοι πληρώνουν αδρά στην εποχή μας για τις ίδιες απολαύσεις.

Ανιψιά της και πολύ καλή μαθήτρια, όπως απεδείχθη, αν και πιο σκοτεινή, η Μήδεια, η οποία μπορεί κατά βάθος να ήταν καλό κορίτσι, αλλά οι καταστάσεις κι ο έρωτας την απομούρλαναν και την οδήγησαν σε πράξεις μιαρές. Αν ο Ιάσων δεν ήταν μπερμπάντης, μπορεί τίποτα να μην είχε συμβεί και τα παιδάκια να έμεναν αρτιμελή και, όπως έλεγε κι η Ίλια στο «Ποτέ την Κυριακή», όλοι μαζί έπειτα να πήγαιναν στην ακρογιαλιά.

Υπήρξαν και άλλες λιγότερο γνωστές: η Σιμάιθα, η Περιμήδη, η Αγαμήδη, η Παμφίλη, η Εριχθώ, η Κανιδία, η Διοτίμα, η Οινοθέα, αλλά οι πιο φημισμένες ήταν οι Θεσσαλές, οι οποίες πίστευαν ότι μπορούσαν να κατεβάζουν την Σελήνη από τον ουρανό ή να προκαλούν έκλειψη Ηλίου. Χαρακτηριστικό πάντως είναι ότι οι δικές μας εδώ η ντόπιας σοδειάς ήταν κυρίως ερωτοχτυπημένες νέες και γι αυτές η άσκηση της μαγγανείας ήταν το μέσον για την κατάκτηση του αντικείμενου του πόθου τους.

Κατά τον Εμμανουήλ Ροΐδη, οι Μάγισσες δεν ήταν άσχημες, γριές και κακές και προφανώς δεν είχαν κι εκείνη την τεράστια ελιά στο πηγούνι, αλλά ήταν καλές νέες και όμορφες γυναίκες που, χρησιμοποιώντας γνώσεις από την αρχαία σοφία, αντιμετώπιζαν προβλήματα υγείας. Ότι έπρεπε δηλαδή για να προκαλέσουν την οργή του παπαδαριού, που τις κυνήγησε ανελέητα βασανίζοντάς τες και εκτελώντας τες με τους πιο φρικτούς τρόπους. Τους έπαιρναν βλέπεις το ψωμί, όταν αυτές οι γυναίκες θεράπευαν χρησιμοποιώντας πρώιμες ιατρικές και φαρμακευτικές μεθόδους και οι ασθενείς δεν απευθύνονταν σε αυτούς για ευχέλαια, αγιασμούς, τάματα.