Είμαι ο εαυτός μου….κερδίζω χρόνο απ’ τη ζωή!!!

" Η έγνοια της μετριότητας είναι πως θα σκοτώσει τον χρόνο. Ο σοφός προσπαθεί να εκμεταλλευτεί κάθε δευτερόλεπτο.
                                                                         Άρθουρ Σοπενχάουερ
                                                                1778-1860, Γερμανός φιλόσοφος 

Έχετε προσέξει  ότι πολλοί από εμάς, έχουμε μάθει στη ζωή μας, τους ανθρώπους που συναντούμε, πριν ακόμη καλά-καλά τους μιλήσουμε, να τους εντάσσουμε σε διάφορα πλαίσια, που είναι κατασκευασμένα όμως με καθαρά υποκειμενικά κριτήρια και έχουν σχέση με το πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς τον εαυτό μας σε σχέση με τους άλλους; (Εδώ αναφερόμαστε στην έννοια, αυτοεικόνα, δηλ. το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας σε σχέση με τους άλλους).

Για να μην παρεξηγηθώ όμως, η πρόθεσή μου δεν είναι να  το γενικεύσω, αλλά θα αναφερθώ σε γνωσίες,πεποιθήσεις αλλά και στάσεις κάποιων  ανθρώπων  που μπορεί ο καθένας μας, ίσως να βρει, κάποια κοινά σημεία. Παρ’ όλα αυτά για λόγους  ροής του κειμένου, θα αναφέρομαι σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο.

Η πρώτη μας σκέψη, σχεδόν αυτοματοποιημένα, που περνάει απ’ το μυαλό μας, πριν καν έρθουμε σε επαφή με έναν άλλο άνθρωπο,  είναι ν’ απαντήσουμε σε ερωτήματα, που έχουν σχέση με το επάγγελμα του,  τη θέση που κατέχει στον εργασιακό του χώρο, τους τίτλους σπουδών και άλλες πολλές κατηγοριοποιήσεις, που (αν τον τοποθετήσαμε ψηλά σε κοινωνικό ή πνευματικό επίπεδο), όχι μόνο δεν μας διευκολύνει για μια ειλικρινή επικοινωνία και κτίσιμο μιας ισότιμης και αυθεντικής  σχέσης μαζί του, αλλά μας θέτει  εμπόδια, μας  εγκλωβίζει σε στερεότυπα και προκαταλήψεις,  μας παρασύρει  να μεταμορφωθούμε σε κάτι διαφορετικό απ’ ότι πραγματικά είμαστε και εμφανιζόμαστε με άλλο πρόσωπο, ελαφρώς ή κατά πολύ, παραποιημένο.  

Φοβόμαστε να δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό,(έχουμε την αίσθηση ότι υστερούμε έναντι των άλλων) και η μόνη μας έγνοια είναι  να  κρύψουμε το «εγώ» μας και να εμφανίσουμε, κάποιον «άλλον», καλλίτερο από εμάς, που δεν έχει σχέση όμως με την πραγματικότητά μας. Κι εκεί αρχίζει το προσωπικό μας δράμα.

Η προσπάθειά μας είναι να γίνουμε αρεστοί, ελκυστικοί και ενδιαφέροντες  σε όλους τους ανθρώπους και πιο ειδικά σε αυτούς που έχουμε τοποθετήσει σε ανώτερη κλίμακα από εμάς. 

Δεν είμαστε ο εαυτός μας.  Τρέμουμε στη σκέψη  της αυτοαποκάλυψης - κάποιων αδυναμιών-, σύμφωνα με την αντίληψή μας.

Βιώνουμε άγχος, ανασφάλεια και σε κάποιες περιπτώσεις, κρίσεις πανικού (συμπτώματα του stress),για το πώς θα μας αξιολογήσουν οι άλλοι, για το αν θα μας συμπαθήσουν και μας αποδεχτούν. Ζητάμε απεγνωσμένα την θετική τους αναγνώριση, με οποιοδήποτε τίμημα, αρκεί να νοιώσουμε ότι μας αγαπούν, ότι  είμαστε σημαντικοί από εκείνους, προκειμένου να ενισχυθεί η αυτοεκτίμηση- αυτοαξία μας .

Η ανάγκη μας για αποδοχή είναι τόσο μεγάλη, που δεν διστάζουμε ακόμη και να υποχωρήσουμε στα δικαιώματά μας,  να καταπατήσουμε την ελευθερία μας, σιωπώντας και μη εκφράζοντας, αυτό που πραγματικά πρεσβεύουμε ή επιθυμούμε.

Μας ξεφεύγει μια σημαντική αλήθεια. Ο καθένας  μας είναι μοναδικός  και ανεπανάληπτος.  Έχουμε μέσα μας τόσο δυναμικό, που πραγματικά δεν μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε, με μια πρώτη εκτίμηση.

Φέρετε στο μυαλό σας, ένα δικό σας βίωμα, ένα γεγονός που κατά πάσα πιθανότητα, σε όλους μας έχει συμβεί.  Έχετε επιλέξει να προσπαθήσετε, για να πετύχετε ένα στόχο (μια γνωριμία, συμμετοχή σε εξετάσεις, κ.λ.π), που σας φαίνεται όμως, πάρα πολύ δύσκολος έως ακατόρθωτος, αλλά εσείς, εμμένετε  στην  απόφασή σας και συνεχίζετε. 

Προσπαθείτε, αγωνιάτε, θυμώνετε, απογοητεύεστε, πέφτετε, δαγκώνετε τα χείλη σας με πείσμα, ξανασηκώνεστε  και δεν τα παρατάτε. Συνεχίζετε με επιμονή και πάθος να το φέρετε εις πέρας. Και ως εκ θαύματος, όχι μόνο το καταφέρνετε αλλά είναι και εντυπωσιακά τα αποτελέσματα. Καλλίτερα απ’ ότι περιμένατε. 

Απορία μέσα μας και ένα μεγάλο ερώτημα: « Μα αλήθεια, μπόρεσα και το κατάφερα εγώ;». Τι έγινε; Από πού και πως, προέκυψαν όλες αυτές οι δυνατότητες; Πολύ απλά. Απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό, με την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Με την πίστη ότι μπορούμε να φτάσουμε εκεί που δεν έχουμε φανταστεί, δηλ. στο αδιανόητο.

Ο αληθινός μας εαυτός είναι πολύ καλλίτερος και δυνατότερος, απ’ ότι τον έχουμε αξιολογήσει.  Πιστέψτε το και δεν θα σας απογοητεύσει ποτέ. Κι αν κάποιες προσπάθειες που κάνουμε δεν έχουν άμεσα το επιθυμητό αποτέλεσμα, δεν είναι ότι δεν είμαστε ικανοί και άξιοι. Είναι γιατί δεν έχουμε βρει ακόμη, το σωστό μονοπάτι (τρόπο) που θα μας οδηγήσει στον προορισμό μας. 

Με την υπομονή, την επιμονή και την καθαρή σκέψη, πάντα βρίσκουμε την καλλίτερη για μας λύση. Απλά θέλει χρόνο. Και το χρόνο που σπαταλάμε (χάνουμε;;) για να φτάσουμε στη λύση ενός προβλήματος, είναι τελικά ο χρόνος που κερδίζουμε.

Με την νοημοσύνη και την καρδιά μας, μαθαίνουμε να μαθαίνουμε,  εξασκούμαστε στον απλό τρόπο σκέψης, (όχι περίπλοκο ούτε απλοϊκό),   αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις της ζωής με την ηρεμία και την ψυχραιμία, που απαιτεί κάθε επίλυση προβλήματος και βιώνουμε τη ζωή, όχι σαν μια αβάσταχτη πραγματικότητα αλλά σαν μια διαδικασία εξέλιξης, αισιοδοξίας και ομορφιάς.

Νοιώθω την ανάγκη να σας εξομολογηθώ, μια προσωπική μου εμπειρία, που για μένα αποτέλεσε και ένα σπουδαίο μάθημα ζωής. 

Πριν  αυτοαποκαλυφθώ, θα ήθελα να πω, ότι πιστεύω  μόνο σε δάσκαλους και μαθητές. Αναρωτηθείτε ποιος ήταν δάσκαλος του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Μ. Αλεξάνδρου. Σ’ αυτό το πλαίσιο αναφέρομαι.

Ο πρώτος μου δάσκαλος στο σχολείο- που τυχαίνει να είναι και ο βιολογικός μου πατέρας- μ' έβαζε να λύνω ασκήσεις στα Μαθηματικά. Όσες έλυνα σχετικά γρήγορα, μου έλεγε: « Δεν κέρδισες πολύ χρόνο»- εγώ δεν ρωτούσα, απλώς σκεφτόμουν μη μου βάλει δυσκολότερες. Βεβαίως δεν  άκουγε τη σκέψη μου και μου έδινε πιο σύνθετες ασκήσεις.

Έχανα πολύ χρόνο να τις λύσω, κάποιες μάλιστα δεν τα κατάφερνα μες την ημέρα. Όταν με ρωτούσε τι έγινε με τις ασκήσεις, απαντούσα μουδιασμένα: «Δεν τα κατάφερα με όλες, μου απέμειναν κάποιες άλυτες, αν και προσπάθησα». Θυμάμαι το χαμόγελό του και τη στερεότυπη απάντησή του: « Ωραία κερδίζεις χρόνο. Κι αύριο ημέρα είναι!!». 

Με θύμωνε αυτή η απάθεια σε συνδυασμό  με την καλή του διάθεση- σε αντίθεση με τη δική μου- που για μένα ήταν μαρτύριο. Έβριζα από μέσα μου, απογοητευόμουν κάποιες φορές αλλά δεν τα παρατούσα.

Πράγματι, την άλλη ημέρα, όλα τα δυσάρεστα συναισθήματα είχαν φύγει και πήγαινα χαρούμενος να τις ελέγξει, και πάνω στο γραπτό έγραφε με κόκκινα γράμματα: «Υπέροχο. Μπράβο. Κέρδισες πολύ χρόνο!!».  Κάποια στιγμή τον ρώτησα: -« Βρε μπαμπά, τι χρόνο κερδίζω, αφού χάνω τόσες ώρες, να τις λύσω;» Και η απάντησή του: -« Ο χαμένος χρόνος μας για κάτι που μας κάνει να σκεφτόμαστε και να βρίσκουμε λύσεις, είναι ο κερδισμένος χρόνος μας. Μην το ξεχάσεις ποτέ».

Και πράγματι έτσι είναι. Πάντα θυμάμαι τα λόγια του – όταν έχω να λύσω, όχι μαθηματικά προβλήματα αλλά αυτά της ζωής- κι αισθάνομαι όμορφα όταν ‘’χάνω’’ χρόνο για κάτι σπουδαίο και σημαντικό για μένα. 

Να είστε όλοι καλά και να κερδίζετε χρόνο απ’ την ζωή σας. 

Υ.Γ. Το άρθρο αυτό το αφιερώνω με όλη μου την αγάπη, στον πατέρα μου-πηγή έμπνευσης για μένα!!

Πηγή:www.google/ Δάσκαλοι και μαθητές

anthrwposkaipsuxologia

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ