Ὑ­πὸ ἀμ­φι­σβή­τη­ση

Ντίνο Μπουτζάτι (Dino Buzzati)

Ὑ­πὸ ἀμ­φι­σβή­τη­ση

(Contestato)

ΚΟΜΗ ΚΙ ΕΓΩ εἶ­μαι ὑ­πό­λο­γος. Στὸ σπί­τι μου πού, ὡς συ­νή­θως, εἶ­ναι ἀ­νοι­χτὸ σὲ ὅ­λους, ἔρ­χον­ται τὰ παι­διά μου. Μὲ τὸ ποὺ μπαί­νουν μὲ βλέ­πουν ἀ­μέ­σως.Τὶς πε­ρισ­σό­τε­ρες φο­ρὲς εἶ­μαι ἀ­κί­νη­τος καὶ σι­ω­πη­λός, ἀ­πὸ τὴ μιὰ γιὰ νὰ μὴν τοὺς τρο­μά­ξω κι ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη γιὰ νὰ μὴν τοὺς βα­ρύ­νω μὲ τὸ πι­θα­νὸ κύ­ρος τῆς πα­τρι­κῆς μου ἐ­ξου­σί­ας – τό­σο ἀμ­φι­σβη­τού­με­νη στὶς μέ­ρες μας. Καὶ δὲν κά­θο­μαι σὲ κα­μιὰ ἐ­πι­βλη­τι­κὴ πο­λυ­θρό­να, οὔ­τε τοὺς κοι­τῶ μὲ σο­βα­ρὰ κι αἰ­νιγ­μα­τι­κὰ μά­τια, ὅ­πως ται­ριά­ζει σὲ ἕ­ναν ἀ­νώ­τε­ρό τους. Ἀν­τί­θε­τα τοὺς κοι­τῶ τα­πει­νὰ κι ἐγ­κάρ­δια, ἐλ­πί­ζον­τας ἡ πα­ρου­σί­α μου νὰ τοὺς δώ­σει κου­ρά­γιο, νὰ τοὺς γα­λη­νέ­ψει, νὰ τοὺς κά­νει νὰ νι­ώ­σουν ἄ­νε­τα, νὰ τοὺς πα­ρη­γο­ρή­σει.

       Παρ΄ὅ­λα αὐ­τά, τὰ παι­διά μου… τί­πο­τα. Τρι­γυ­ρί­ζουν ἐ­δῶ κι ἐ­κεῖ, κοι­τά­ζουν ὁ­λό­γυ­ρα, ἐ­κτι­μοῦν τὶς ὡ­ραι­ό­τη­τες τῆς ἀρ­χι­τε­κτο­νι­κῆς, κον­το­στέ­κον­ται γιὰ νὰ ἐ­ξε­τά­σουν τὰ ἔρ­γα τέ­χνης ποὺ κο­σμοῦν τὸ σπί­τι, συμ­βου­λεύ­ον­ται ἐ­πε­ξη­γη­τι­κὰ φυλ­λά­δια, ἀν­ταλ­λάσ­σουν σχό­λια πε­ρὶ αἰ­σθη­τι­κῆς. Ἐ­μέ­να, οὔ­τε πού μου δί­νουν ση­μα­σί­α, οὔ­τε ἕ­νας χαι­ρε­τι­σμός, ἕ­να χα­μό­γε­λο, μιὰ χει­ρα­ψί­α. Καὶ ὑ­πο­τί­θε­ται ὅ­τι εἶ­ναι παι­διά μου…

       Ἀ­κό­μα χει­ρό­τε­ρα, ἀ­φοῦ εἶ­μαι ἱ­κα­νὸς νὰ ἀ­κού­ω κα­θα­ρὰ τὶς κου­βέν­τες τους, ἀ­κού­ω νὰ μὲ κα­κο­λο­γοῦν, νὰ μὲ κο­ρο­ϊ­δεύ­ουν, ἀ­κό­μα καὶ νὰ μὲ χλευά­ζουν· ἐ­μέ­να, τὸν πα­τέ­ρα τους; Γε­λοῦν μὲ τὴν καρ­διά τους. Μὲ σαρ­κά­ζουν. Λὲς καὶ δὲν εἶ­μαι ἐ­κεῖ γιὰ νὰ τοὺς ἀ­κού­ω. Γιὰ αὐ­τοὺς εἶ­μαι ἕ­νας γε­λοῖ­ος κι ἀ­νί­κα­νος μα­θου­σά­λας, ὑ­πο­χεί­ριος —πῶς τοὺς ἀ­ρέ­σει αὐ­τὴ ἡ λέ­ξη!— στοὺς ἰ­σχυ­ροὺς καὶ τοὺς δυ­νά­στες.

       Δὲν μὲ χαι­ρε­τοῦν, δὲν μὲ κοι­τοῦν, ἀ­κό­μη κι ἂν βγά­λουν τὸ κα­πέ­λο οὔ­τε νὰ τὸ φαν­τα­στεῖς πὼς σκέ­πτον­ται νὰ μοῦ ἀ­πευ­θύ­νουν μιὰ προ­σευ­χή. Ἀ­φοῦ δὲν ὑ­πάρ­χω, δὲν μὲ λο­γα­ριά­ζουν κα­θό­λου.

       Τὸ ὡ­ραῖ­ο εἶ­ναι ὅ­τι καὶ μέ­σα μου κά­τι ἔ­χει ἀλ­λά­ξει. Κά­θε ἰ­δέ­α γιὰ ἐκ­δί­κη­ση, γιὰ τι­μω­ρί­α, γιὰ ἀν­τα­πό­δο­ση ἐ­νάν­τια σὲ αὐ­τοὺς τοὺς δυ­στυ­χι­σμέ­νους νε­α­ρούς, με­τα­τρέ­πε­ται ἐν τῇ γε­νέ­σει της σὲ δυ­σά­ρε­στη καρ­τε­ρί­α. Εἶ­ναι παι­διά μου, δὲν εἶ­ναι; Μέ­σα τους, ἂς τὸ ἀρ­νοῦν­ται μὲ θυ­μό, κι ἂς μὴν ἔ­χουν γιὰ αὐ­τὸ τὴν πα­ρα­μι­κρὴ ὑ­πο­ψί­α, συ­νε­χί­ζω νὰ ὑ­πάρ­χω ἐ­γώ. Πῶς νὰ τοὺς τι­μω­ρή­σεις; Πῶς νὰ τοὺς ἀ­πο­πά­ρεις; Ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη πά­λι, μπο­ροῦν τὰ πράγ­μα­τα νὰ συ­νε­χι­στοῦν ἔ­τσι; Σχε­δόν, δὲν ἀ­να­γνω­ρί­ζω πιὰ τὸν ἑ­αυ­τό μου. Χά­νε­ται ἡ γῆ κά­τω ἀπ΄ τὰ πό­δια μου. Βο­η­θῆ­στε με φί­λοι μου. Στὸ κά­τω-κά­τω εἶ­μαι ὁ ΘΕΟΣ.

Πηγή: Ἀπὸ τὴν συλλογὴ διηγημάτων Le not­ti dif­fi­ci­li (Οἱ δύσκολες νύχτες), Mon­da­do­ri, Mi­la­no 1971.

Ντί­νο Μπουτ­ζά­τι (Dino Buzzati) (S­an P­e­l­­l­e­­g­r­i­­no di Bel­lu­no, 1906 – Mi­la­no, 1972). Ἰτα­λὸς συγ­γρα­φέ­ας καὶ δη­μο­σι­ο­γρά­φος. Ἔγρα­ψε θε­α­τρικὰ ἔρ­γα, μυ­θι­στο­ρη­μά­τα καὶ δι­η­γή­μα­τα. Γνω­στό­τε­ρο ἔρ­γο του: Il d­e­s­e­r­to d­ei t­a­r­t­a­ri (Ἡ ἔρη­μος τῶν Ταρ­τά­ρων). Τὸ 1942 δη­μο­σι­εύ­ει τὴ συλ­λογὴ δι­η­γη­μά­των I s­e­t­te m­e­s­s­a­g­g­e­ri (Οἱ ἑπτὰ ἀγγε­λι­ο­φό­ροι) καὶ τὸ 1958 κερ­δί­ζει τὸ βρα­βεῖο Στρέγ­κα μὲ τὸ βι­βλί­ο S­e­s­s­a­n­ta r­a­c­c­o­n­ti (Ἑξήν­τα δι­η­γή­μα­τα). Ἔχει πα­ραλ­λη­λι­στεῖ μὲ τὸν Κάφ­κα λό­γῳ τῆς ἐφια­λτικῆς ἀτμό­σφαι­ρας πολ­λῶν ἔρ­γων του, τὰ ὁποῖ­α συν­δυά­ζουν τὴν κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα μὲ πα­ρά­δο­ξες κα­τα­στά­σεις ποὺ πα­ρει­σφρέ­ουν στὴν κα­νο­νι­κό­τη­τα τῆς ζωῆς καὶ τὴν ἀνα­τρέ­πουν. (Γιὰ περισσότερα βλ. ἐδῶ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ μεταφραστῆ.) Στὸ ἱ­στο­­λό­γιό μας ἔ­χουν ἤδη παρου­σι­α­στεῖ τὰ δι­η­γή­μα­τά του «Δή­λω­ση εἰ­σο­δή­μα­τος», «Ὁ­μα­δι­κὴ φω­το­γρα­φία» καὶ «Ἡ μα­θή­τρια».

bonsaistoriesflashfiction

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ