Ο Πλούτων αρπάζει την Περσεφόνη

Η αρπαγή της Περσεφόνης από τον Άδη.
Τοιχογραφία από τον κιβωτιόσχημο βασιλικό τάφο στη Βεργίνα, 366 π.Χ. Πίσω από το άρμα απεικονίζεται η Κυάνη πεσμένη στα γόνατα, έντρομη. Αιγές, Πολυκεντρικό Μουσείο Αιγών 

Και ένας από τους πρώτους στην ιεραρχία του Ολύμπου θεός, ο Πλούτωνας, φίλες και φίλοι μου, ο άρχοντας του Κάτω Κόσμου, εκδηλώνει ερωτική βία.
Ορέγεται και κλέβει την αθώα κόρη της θεάς Δήμητρας, την Περσεφόνη, με τη συναίνεση του αδελφού του Δία, όπως αφηγείται ο θαυμάσιος ομηρικός ύμνος προς τη Δήμητρα:

«Τη Δήμητρα την καλλίκομη, τη σεβαστή θεά, να τραγουδώ αρχινάω
κείνην μα και την κόρη της με τους λεπτούς αστραγάλους
που ο Αϊδωνεύς την άρπαξε και του την έκαμε δώρο ο Δίας
που βροντοχτυπά κι όλα τα βλέπει γύρωI
με του Ωκεανού σαν έπαιζε τις βαθύκολπες θυγατέρες
μακριά απ ‘ τη λαμπρόκαρπη Δήμητρα .....

...με την ανάλαφρη περπατησιά, την ώρα που έπαιζε
με τις πλουσιόστηθες κόρες του Ωκεανού,
μαζεύοντας λουλούδια σ’ ένα απαλό λιβάδι
τριαντάφυλλα, κρόκους, ωραίους μενεξέδες,
γλαδιόλες, υάκινθους κι ένα νάρκισσο,
που η Γη, για να πλανέψει τη ροδόχρωμη παρθένα
και θέλοντας να ευχαριστήσει τον αχόρταγο Άδη,
τον δημιούργησε, με τη θέληση του Δία ,
τόσο εξαίσιο, που βλέποντάς τον θα τον θαύμαζαν
όλοι οι αθάνατοι θεοί και οι θνητοί άνθρωποι

από τη ρίζα του ξεφύτρωσαν εκατό λουλούδια,
κι από τη γλυκιά ευωδιά του ολόκληρος ο πλατύς ουρανός
που μας σκεπάζει κι η γη αναγαλλιάσαν,
όπως κι η αλμυρή άβυσσο της θάλασσας.

Απαγωγή της Περσεφόνης του Peter Paul Rubens
Διακρίνονται οι θεοί Αθηνά και Άρης, που προσπαθούν να σταματήσουν τον Πλούτωνα.

Η κόρη, έπληκτη, άπλωσε και τα δυο της χέρια, 

για να πιάσει το υπέροχο λουλούδι
μα ξαφνικά άλλαξε η πλατιά γη στο Νύσιο πεδίο,
κι ο αχόρταγος βασιλιάς, ο γιος του Κρόνου,
ξεπετάχτηκε από μέσα μαζί με τα αθάνατα άλογά του.

Την πήγε σηκωτή, παρόλη την αντίστασή της,
στο χρυσό άρμα του και την πήρε μαζί του.
Εκείνη βόγγαγε κι ύστερα έμπηξε διαπεραστικές κραυγές
ζητώντας βοήθεια απ’ τον υπέρτατο κυρίαρχο,
τον παντοδύναμο γιο του Κρόνου.

Αλλά κανένας από τους θεούς, κανένας από τους θνητούς
δεν άκουσε την κραυγή της, ούτε τις κραυγές
που έμπηξαν οι συντρόφισσές της, φορτωμένες αγκαλιές λουλούδια....».

Στο μύθο η απαγωγή αυτή τελειώνει μ’ ένα συμβιβασμό, με βούληση και πάλι του Δία, με μεσολαβητή τον πανούργο κι ευρηματικό Ερμή, το γιο του:

Η Περσεφόνη για ένα διάστημα, το ένα τρίτο του χρόνου, κατ’ αλλους το μισό χρόνο, θα ανεβαίνει στη Γη και θα ζει με τη μητέρα της και τους θεούς του Ολύμπου.
Φρόντιζε ωστόσο ο Πλούτωνας να της δίνει κρυφά στην αμβροσία μέσα και λίγο ρόδι, ώστε να μην κοπεί ο δεσμός μαζί του και η κόρη διαλέξει να ζει για πάντα δίπλα στη σεβαστή της μάνα.

Η επιστροφή της Περσεφόνης του Frederic Leighton

Στην κοινωνία των θεών, Μυθολόγοι μου, «ούτε γάτα, ούτε ζημιά», όλα διευθετούνται κι οι απαγωγές κι οι πονηριές κι η βία , καθώς οι θεοί πολύ δύσκολα τιμωρούνται, όταν μάλιστα βρίσκονται ψηλά στη σκάλα της ιεραρχίας ...
Όταν όμως ο θεός όχι μόνο επικροτεί τη βία, αλλά και την ασκεί ακόμα, ο άνθρωπος τι μάθημα θα πάρει, για να μην περιπέσει κι αυτός σε βία κι αδικία;
Υπάρχουν φυσικά κι άλλες ιστορίες άσκησης ερωτικής βίας, το τίτλο δε του κατά συρροή παρενοχλούντος τον κερδίζει ο τραγοπόδαρος θεός του δάσους, ο Παν, που παρενοχλούσε και δεν άφηνε σε ησυχία τις Δρυάδες, Αμαδρυάδες, τις Ναϊάδες, τα ξωτικά του δάσους.
Αυτή η παραβατική ζωηρότητα του Πανός στην ουσία συμβόλιζε τη γονιμοποιό δράση στη φύση.

The Mythologists

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ