ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ

1. Η Γνώση του εαυτού μας

Προ πάντων, αγαπητοί αδερφοί μου είναι αναγκαίο το ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ. Αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να κατα­λάβουμε. Όταν συζητάμε με κάποιον, αυτός μας διηγείται τα διά­φορα περιστατικά της ζωής του. Μας μιλά, θα λέγαμε, για γεγονότα, για κάθε τι, που του συνέβη σε καθορισμένες χρονικές περιόδους της ιστορίας του, σαν να ήταν η ζωή του μια αλυσίδα από συμβά­ντα. Ο κόσμος δεν προσέχει ότι εκτός από τις υπαρξιακές περιστά­σεις, υπάρχουν επίσης και οι ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. Η ικα­νότητα του να ζει κανείς βασίζεται, ακριβώς, στον τρόπο με τον οποίο αυτός πετυχαίνει να συνδυάζει τις καταστάσεις της συνει­δή­σεως με τις υπαρξιακές περιστάσεις.

Μπορεί να συμβεί μια περίσταση, που ενώ θα μπορούσε να είναι ευχάριστη, τελικά να μην είναι ακριβώς επειδή δεν ξέρουμε να συνδυάζουμε την συνειδησιακή μας κατάσταση με το ίδιο το γεγο­νός. Όταν εξετάζουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε, μπορούμε να εξακρι­βώσουμε το πειστικό γεγονός, σαφές και οριστικό, ότι υπάρ­χουν πρόσωπα που θα ήθελαν να είναι ευτυχισμένα και τα οποία τε­λικά δεν είναι.

Γνωρίσαμε πολλές συγκεκριμένες περιπτώσεις ατόμων που έχουν ένα καλό σπιτικό, ένα ωραίο αυτοκίνητο, μια θαυμάσια σύ­ζυγο, αξιόλογα παιδιά και αρκετό χρήμα εν τούτοις, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΈΝΑ. Αντίθετα μπορέσαμε να δούμε την περίπτωση φτωχών ανθρώπων, ενδεών, πιθανόν ανθρώπων μεροκαματιάρηδων και εργατών. Ενώ αυτοί ούτε προσωρινή διαμονή δεν έχουν, ούτε χρήματα περισσότερα από όσα χρειάζονται για την συντήρηση τους σε μια ημέρα, ούτε χρησιμοποιούν τα τελευταία ακριβά μοντέλα αυ­τοκι­νήτων, είναι ευτυχισμένοι στα σπιτικά τους, με τα φτωχά αλλά κα­θαρά παιδιά τους, και τις γυναίκες τους φιλόπονες και ειλικρινείς. Έτσι λοιπόν, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ. ‘Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας μας ξέρει να συνδυάζει τις συνει­δησιακές του καταστάσεις με τα συμβάντα, τις περιστάσεις της πρα­κτικής ζωής.

Αν κάποιος, με θαυμάσιες προϋποθέσεις, δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων, δεν ξέρει να συνδυάζει έξυπνα τις συνειδησιακές καταστάσεις με το περιβάλλον όπου κινείται και ζει, αναμφισβήτητα θα είναι δυστυχής. Αντίθετα αυτός που αν και βρίσκεται σε δύσκο­λες περιστάσεις, ξέρει να συνδυάζει τα γεγονότα της πρακτικής του ζωής με τις συνειδησιακές του καταστάσεις, θα πετύχει την ανά­παυση, την ευημερία, την ευτυχία κλπ. 

Έτσι λοιπόν, επείγει να κα­ταλάβουμε την ανάγκη του να μάθουμε ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΣΟΦΑ. Αν θέλουμε μια ορι­στική αλλαγή των περιστάσεων της ζωής είναι απα­ραίτητο να γίνει η αλλαγή αυτή πρώτα μέσα σε μας τους ίδιους. Αν εσωτερικά δεν αλ­λάξουμε τίποτα, εξωτερικά η ζωή θα συνεχιστεί με τις ίδιες δυσκο­λίες. Προ πάντων πρέπει να γίνουμε κύριοι του εαυ­τού μας. Όταν ένας δεν ξέρει να κυβερνά τον εαυτό του, ούτε και τις δύσκολες πε­ριστάσεις της ύπαρξης δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει. Όταν παρα­τηρούμε τα διάφορα συμβάντα της ζωής, όταν βλέπουμε αυτήν την τάξη των πραγμάτων, μπορούμε να δούμε ότι οι άνθρωποι είναι αλη­θινές ΜΗΧΑΝΕΣ, που δεν ξέρουν να ζουν.

 

Αν κάποιος τους προ­σβάλλει αντιδρούν με θυμό, αν κάποιος τους χαιρετίσει χα­μογελούν ευτυχισμένοι. Καταλήγει πολύ εύκολο για τον οποιονδή­ποτε διε­στραμμένο να παίζει με τις ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ. Μπορεί να τις κάνει να περνούν από την λύπη στην χαρά και τανάπα­λιν, μόνο λέ­γοντας τους μερικά λόγια. Πόσο εύκολο τους είναι!!! Έτσι δεν είναι; ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΒΑΛΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙ­ΔΡΑΜΕ. ΦΤΑΝΕΙ ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΩΜΌ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ. Δεν ξέ­ρουμε να κυριαρχήσουμε τον εαυτό μας, άλλοι μας κυβερνάνε, και αυτό από μόνο του είναι ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ.

Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε, τι είναι ο νους και τι το συ­ναίσθημα και ο συναισθηματισμός. Αν φρόνιμα μελετούσαμε το Εί­ναι, θα βλέπαμε ότι ο νους δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. στην θεοσοφία αναφέ­ρεται πολύ το Νοητικό Σώμα. Οι διάφορες φιλοσοφικές σχο­λές θί­γουν το θέμα αυτό. Με αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι όλα τα ανθρω­ποειδή κατέχουν ήδη το νοητικό όχημα. θα υπάρξουν ΜΑ­ΝΑΣ, όπως λέγεται στα Σανσκριτικά, δηλαδή, νοητική Ουσία μέσα σε καθένα από εμάς. Αυτό όμως δεν σημαίνει πραγματική κατοχή του νοητικού οχήματος. Εν πάση περιπτώσει, ο νους, είτε τον κατέχει ήδη το αν­θρώπινο ον, είτε αρχίζει να τον δημιουργεί, είτε ακόμη δεν τον έχει, δεν είναι παρά ένα όργανο εκδηλώσεως, όμως δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. Ούτε το συναίσθημα είναι το ΕΙΝΑΙ. 

Στο παρελθόν έκλινα στην πί­στη πως το συναίσθημα το ίδιο αντιστοιχούσε, πραγματικά, στο ΕΙ­ΝΑΙ. Όμως αργότερα, μετά από ΑΥΣΤΗΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ, αναγκά­στηκα να αναθεωρήσω αυτήν την αντίληψη. Προφανώς το συναί­σθημα έρχεται από το Αστρικό Σώμα στα ανθρώπινα όντα. Θα μπο­ρούσαν να μου αντικρούσουν ότι δεν κατέχουν όλοι το πολύτιμο όχημα, QUΕΤΖJΑΝΟ, και σε αυτό συμφωνούμε. Όμως, υπάρχει η συγκίνηση, η αντίστοιχη Ουσία σε καθένα μας. Πράγματι, είτε έχουμε το αστρικό όχημα είτε όχι, εκδηλώνεται, ξεκάθαρα, αυτό που λέγεται συναίσθημα. από την αρνητική του σκοπιά. 

Ο ΣΥΝΑΙ­ΣΘΗΜΑΤΙ­ΣΜΟΣ μας μετατρέπει σε όντα υπερβολικά αρνητικά. Όμως, από μόνο του, το συναίσθημα δεν είναι επίσης το ΕΙΝΑΙ. Μπορεί να ανή­κει στο ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΌ ΚΕΝΤΡΟ, αλλά δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. Ο νους έχει το κέντρο του, το ΝΟΗΤΙΚΌ ΚΕΝΤΡΟ, όμως δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. Το κέντρο του νου, το Νοητικό, είναι στον εγκέφαλο, αυτό είναι φανερό, αλλά δεν είναι το ΕΙΝΑΙ. Το συναί­σθημα που αντι­στοιχεί στο ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ή στο ΣΥ­ΓΚΙΝΗΣΙΑΚΟ ΕΓΚΕΦΑΛΟ, βρίσκεται στην περιοχή του Ηλιακού Πλέγματος και αγκαλιάζει τα συμπαθητικά κέντρα και την Καρδιά, όμως δεν είναι το ΕΙΝΑΙ.

ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΕΙΝΑΙ.

Γιατί πρέπει να αφεθούμε να φερόμαστε από τα κέντρα της Μηχανής; Γιατί επιτρέπουμε να μας ελέγχουν το Νοητικό ή το Συ­γκινησιακό κέντρο; Γιατί πρέπει να γίνουμε σκλάβοι αυτού του μη­χανοστασίου; Οφείλουμε να μάθουμε να ελέγχουμε όλα τα κέντρα της μηχανής, οφείλουμε να μετατραπούμε σε αφέντες, σε κύριους. Πέντε κέντρα υπάρχουν στην ανθρώπινη μηχανή. Αυτά είναι το ΝΟΗΤΙΚΟ (πρώτο), το ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΟ (δεύτερο),το ΚΙΝΗΤΙΚΟ (τρίτο), το ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΕΣ (τέταρτο) και το ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ (πέ­μπτο). Όμως όλα τα κέντρα της μηχανής δεν αποτελούν το ΕΙΝΑΙ. Έτσι λοιπόν, ούτε ο νους, ούτε το συναίσθημα είναι το ΕΙΝΑΙ.

ΓΙΑΤΙ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΝΤΑ; Διότι επι­τρέπουν στην σκέψη και στο συναίσθημα να επεμβαίνουν στις διάφο­ρες περιστάσεις της ζωής. Αν μας βρίσουν, αντιδράμε αμέσως βρίζο­ντας. Αν μας πληγώσουν την αυτοαγάπη υποφέρουμε και θυ­μώ­νουμε. Όταν ατενίσουμε το πανόραμα της ζωής, μπορούμε να δούμε καθαρά ότι υπήρξαμε, ας πούμε, ΣΑΝΙΔΕΣ ΣΤΟΝ ΩΚΕ­ΑΝΌ, ακρι­βώς επειδή επιτρέψαμε πάντα στις διάφορες περιστάσεις της υπάρ­ξεως μας την επέμβαση του ΝΟΥ και του ΣΥΝΑΙΣΘΗ­ΜΑΤΌΣ, Δεν δώσαμε την ευκαιρία στην Ουσία, στο ΕΙΝΑΙ να εκ­φραστεί μέσα από εμάς. Πάντα θέλαμε να λύσουμε τα πράγματα για λογαριασμό μας. Αντιδρούμε σε κάθε σκληρή λέξη, σε κάθε πρό­βλημα, σε οποιαδή­ποτε δυσκολία. Αισθανόμαστε πληγωμένοι όταν κάποιος μας προ­σβάλλει ή ευτυχισμένοι όταν οιοσδήποτε μας επαι­νεί. ΕΙΜΑΣΤΕ ΘΥΜΑΤΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Όλος ο κόσμος έχει παίξει μαζί μας. ΥΠΗΡΞΑΜΕ, θα λέγαμε, ΣΑΝΙΔΕΣ ΑΝΑ­ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΟΡΓΙ­ΣΜΕΝΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΩΚΕΑ­ΝΟΥ. Δεν υπήρξαμε ποτέ κύριοι του εαυτού μας.

ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ; αναρωτιέμαι και σας ρωτώ. «Για ένα πρόβλημα» θα μου πείτε. Ο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ, ΔΕΝ ΧΡΗΣΙ­ΜΕΥΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΛΥΝΕΙ. Πρέπει να μάθει κα­νείς να ζει από ΣΤΙΓΜΗ σε ΣΤΙΓΜΗ, από ΛΕΠΤΟ σε ΛΕΠΤΟ. Γιατί να προβληματίζεται κανείς; Προ πάντων, λοιπόν, ας μην επι­τρέψουμε στον νου και στα συναισθήματα να μπουν στις διάφορες περιστάσεις της ζωής. Η ανθρώπινη προσωπικότητα οφείλει να γίνει ήρεμη, ΠΑ­ΘΗΤΙΚΗ. Αυτό περιλαμβάνει, από μόνο του, μια τρο­μερή ΕΝΕΡ­ΓΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Αυτό σημαίνει να μάθεις να ζεις συνειδητά. Αυτό σημαίνει να βάλεις τις βάσεις της ΑΦΥΠΝΙ­ΣΗΣ. Όλοι θα ήθελαν να δουν, να ακούσουν, να αγγίξουν ή να ψηλα­φίσουν τις μεγάλες πραγματικότητες των ΑΝΩΤΑΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ. Φυσικά, πώς θα μπορούσαν οι κοιμισμένοι να γίνουν πειραματιστές των μεγάλων αληθειών; Πώς θα μπορούσαν όσοι έχουν κοιμισμένη συνείδηση να γίνουν ερευνητές της ζωής στις υπερευαίσθητες περιο­χές της φύσεως και του ΚΟΣΜΟΥ; Αν αφυ­πνίσουμε την συνείδηση, θα μπορέσουμε να δούμε ότι ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως τον βλέ­πουμε. Είπα πολλές φορές και το ξαναλέω, ότι όλα εκείνα τα θαυμα­στά του βιβλίου «Χίλιες και μία νύχτες», όλα εκείνα τα μεγάλα φαι­νόμενα της αρχαίας ΑΡΚΑΔΙΑΣ, όλα τα θαύματα της αρχέγονης γης, των ποταμών των καθάριων νερών της ζωής που έρεαν γάλα και μέλι, δεν έχουν τελειώσει. Συνεχίζουν να συμβαίνουν, από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ.

Θα μπορούσατε να μου πείτε ότι αν είναι έτσι γιατί δεν τα βλέπουμε; Γιατί δεν μαρτυρούμε το ασυνήθιστο; Γιατί δεν μας δίνεται η δυνατότητα να πειραματιστούμε αυτά τα θαύματα; Η απάντηση είναι η εξής: Κανείς δεν μας εμποδίζει να Δούμε και να Ακούσουμε ό,τι γίνεται γύρω μας. Το ότι τέτοια φαινόμενα δεν μπορούμε να τα συλλάβουμε αυτήν την στιγμή με τις εξωτερικές μας αισθήσεις, οφείλε­ται στο μοναδικό σοβαρό γεγονός ότι: ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΚΑΤΑ­ΣΤΑΣΗ ΥΠΝΩΣΕΩΣ… ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟΙ. Το άτομο σε κα­τάσταση ύπνωσης γίνεται ανίκανο να συλλάβει τέτοιου είδους φαι­νόμενα.

Πολλά έχουν λεχθεί για το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουα­δόρ, όργανο μοιραίο που κατείχε η ανθρωπότητα των αρχαίων χρό­νων. Δεν έχει καθόλου χαθεί. Ξέρουμε πολύ καλά πως υπάρχει ακόμη ένα υπόλοιπο οστού στο κατώτατο μέρος της σπονδυλικής στήλης. Κανένας δεν το αγνοεί. Το απαίσιο υπόλοιπο αυτού του ορ­γάνου κα­τέχει, μεταξύ άλλων, μια εξαιρετική υπνωτική δύναμη. Αυτό το υπνωτικό γενικό ρεύμα, συλλογικό, είναι γοητευτικό. Αν, για παρά­δειγμα, δούμε κάποιον ντυμένο πολύ εκκεντρικά στον δρόμο, δεν ξαφνιαζόμαστε. Λέμε απλά: τι εκκεντρικός άνθρωπος!. Ένας άλλος που θα πήγαινε μαζί μας θα μπορούσε να πει: Αυτή εί­ναι φέτος η μόδα. Και κάποιος άλλος να δηλώσει: αυτός είναι χίπη. Και ένας γέ­ρος που περνά απέναντι θα περιοριστεί στην σκέψη: πώς είναι οι άν­θρωποι του νέου κύματος. Όμως όλοι βρίσκονται σε κα­τάσταση υπνώσεως και αυτό είναι όλο. 

Υποβάλλετε οποιοδήποτε άτομο σε βαθιά υπνωτική κατάσταση, πείτε του μετά ότι βρίσκεται στον ανοι­χτό ωκεανό και ότι πρέπει να γδυθεί αν δεν θέλει να πνιγεί και θα το δείτε να γδύνεται. Πείτε του ότι είναι ένας μεγάλος τρα­γουδιστής και θα το δείτε να τραγουδά, αν και στην πραγματικότητα μόνο με κραυ­γές. Πείτε του να ξαπλώσει στο έδαφος και θα ξαπλώ­σει, ότι στηρίζε­ται με το κεφάλι στο πάτωμα και θα το κάνει γιατί βρίσκεται σε κα­τάσταση ΥΠΝΩΣΕΩΣ. 

Έκανα, πριν λίγο καιρό, ένα ταξίδι μέχρι το λιμάνι της Μπαγιάρτας (Μεξικό). Εκεί υπάρχει, όπως στο Ακα­πούλκο, ένα πλοίο για επισκέπτες. Αγόρασα το εισι­τήριο για να ταξι­δέψω προς μια γειτονική παραλία. Η πορεία υπήρξε γοητευτική, εξαίσια. Το να πλέει κανείς στον Ειρηνικό Ωκε­ανό, είναι μια ευχάρι­στη εμπειρία. Υπήρξε εκεί κάποιος καλλιτέ­χνης. Όταν ηχούσαν τα όργανα της μουσικής έλεγε στον κόσμο να χορέψει και χόρευε, να κρατιέται από τα χέρια και όλοι κρατιόντου­σαν από τα χέρια, στους αρραβωνιασμένους να φιλιούνται και φι­λιόντουσαν το μόνο που έλειψε σε αυτόν τον άνθρωπο, σε αυτόν τον αυτοσχέδιο υπνωτιστή, ήταν να τους πει να σταθούν με το κεφάλι στο πάτωμα. Όλα αυτά που παρήγγειλε γίνονταν. ήταν να γελά κα­νείς και να θαυμάζει συγ­χρόνως τα θαύματα που έκανε ο υπνωτι­στής. Πώς έπαιζε με τους επι­βάτες, πώς τους έκανε να πηδούν, να γελούν, να κάνουν στροφές κλπ. 

Σαφώς, ΕΓΩ ένα άτομο που συνη­θίζω να είμαι πάντα σε κατάσταση επάγρυπνης αντίληψης περιορι­ζόμουν να τους βλέπω να είναι σε κα­τάσταση Ύπνωσης. Παρατη­ρείστε την διαφήμιση. «ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΤΑΔΕ ΦΑΡΜΑΚΟ ΑΠΟ­ΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΒΗΧΑ». Κάθε αγγελία προστάζει τον υπνωτισμένο λαό να πάει στο άλφα ή βήτα μέρος, να αγοράσει το α ή β σαπούνι, εκείνο ή το άλλο φάρμακο, εκείνο ή το άλλο άρωμα, να επισκεφθεί το τάδε ή το δείνα ιατρείο κλπ. Και ο κόσμος κινείται κάτω από τις διαταγές των υπνωτιστών, οι οποίοι, με την σειρά τους, είναι υπνωτισμένοι από άλλους ανθρώ­πους και άλλα πλήθη. Όπως τα ίδια τα πλήθη, ΟΛΟΙ ζουν ΣΕ ΚΑ­ΤΑΣΤΑΣΗ ΥΠΝΩΣΕΩΣ.

Βέβαια είναι λυπηρό, όμως κοστίζει δουλειά το να ξέρει κα­νείς ποιος βρίσκεται σε κατάσταση υπνώσεως. Αν οι άνθρωποι το σκόπευαν θα μπορούσαν να ξυπνήσουν από αυτήν την τόσο λυπηρή κατάσταση, όμως δυστυχώς κανείς δεν το σκοπεύει. Κοστίζει λοι­πόν, επαναλαμβάνω, πολύ να ανακαλύψει κανείς τον βαθμό υπνώ­σεως στον οποίο βρίσκεται. Παίρνει είδηση κανείς ότι ο υπνωτισμός κυ­κλοφορεί, όταν η υπνωτική δύναμη ρέει πιο γρήγορα, όταν συγκε­ντρώνεται σε κάποιον καθορισμένον τόπο, όταν γίνεται μια συ­νάντηση υπνωτισμού. Έξω από τέτοιες στιγμές δεν μπορεί κανείς να προσέξει ότι βρίσκεται σε κατάσταση υπνώσεως. 

Αν ένας μπορούσε να ξυπνή­σει από αυτόν τον ύπνο που βρίσκεται, θα έβλεπε τα θαυ­μαστά φαι­νόμενα που από αρχής του κόσμου συμβαίνουν γύρω του. Γνωρίζω φαινόμενα τόσο απλά, που οιοσδήποτε θα μπορούσε να δει, είναι Φυσικά, υλικά, βρίσκονται μπροστά σε όλο τον κόσμο και όμως οι άνθρωποι, αντικρίζοντάς τα, δεν τα βλέπουν. Θα μπορού­σατε να μου πείτε εσείς και πολύ δίκαια, ή θα μπορούσατε να μου απαιτήσετε, για να μιλάμε πιο καθαρά, «Αν αυτό είναι έτσι, γιατί δεν μας αναφέρεις έστω και ένα μόνο;» Οι λόγοι μου: Αν σας ανά­φερα οιοδήποτε από τα φαινόμενα αυτά, θα το βλέπατε αμέσως. Εί­ναι αντιληπτά στην απλή όραση. Όμως θα πεθαίνατε γιατί συμβαίνει όλα αυτά τα φαινό­μενα, να αντιστοιχούν σήμερα σε δυνάμεις και θαύματα και φυλάσσο­νται από ορισμένα πολύ ισχυρά στοιχειώδη, τα οποία αν καταλάβαι­ναν μιαν αποκάλυψη, θα προκαλούσαν το θάνατο των περιέργων. Και όπως δεν έχω όρεξη να δημιουργηθεί ένα νεκροταφείο εξ αιτίας μου, βρίσκομαι στην ανάγκη να σωπάσω. Έτσι, αδέρφια, είναι ανάγκη να ξυπνήσετε, αν θέλετε να αντιλη­φθείτε τις μεγάλες πραγματικότητες της ζωής. Όμως, η αφύπνιση εί­ναι δυνατή μόνο όταν ξέρουμε να ζούμε. ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙ­ΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ;

Αν σας πρόσβαλλα αυτήν την στιγμή, είμαι βέβαιος πως δεν θα με συγχωρούσατε. Θα διαμαρτυρόσασταν βίαια και οι καλλίτεροι από σας θα αποχωρούσαν αμέσως. Κοιτάξτε πόσο εύκολο είναι να σας κάνει κανείς να αλλάξετε. Αρκεί μια σκληρή λεξούλα και γίνε­στε βίαιοι και κατακόκκινοι. Τώρα, αν θέλω να σας γαληνέψω, αρ­κεί να σας πω γλυκές λέξεις και θα είσθε ευχαριστημένοι, δηλαδή, είστε θύ­ματα των περιστάσεων. Δεν κυριαρχείτε τον εαυτό σας και αυτό είναι πραγματικά λυπηρό….Για να αρχίσει κανείς να κυριαρχεί τον εαυτό του, πρέπει να μην επιτρέπει στον νου και στα Συναισθή­ματα να επεμβαίνουν στα ζητήματα της πρακτικής ζωής. 

Αυτό απαιτεί, επα­ναλαμβάνω, μια ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ­ΤΗΤΑΣ και μια φοβερή ενεργητικότητα της ΣΥΝΕΙ­ΔΗΣΗΣ. Είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε: ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΌ­ΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΥ­ΝΕΙΔΗΣΗΣ. 

Όταν η συνείδηση γίνεται ενεργητική βγαίνει από το λήθαργό της και τότε είναι φανερό ότι αρχίζει να ξυ­πνά. Προ πάντων πρέπει να αρχίσουμε από το να ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ αυτό που κάνουν οι άλλοι. Όταν πηγαίνω στα εστιατόρια με τους δικούς μου, βλέπω ότι όλοι περνούν από το λουτρό για να πλύνουν τα χέρια τους. θα εί­μαι αρκετά βρώμικος και λερωμένος, όμως ΕΓΩ δεν θα περάσω να πλύνω τα χέρια μου. Όταν με ρωτούν το λόγο για τον οποίο κάνω αυτό, απαντώ: «Απλά γιατί δεν με αρέσει να κάνω αυτό που κάνουν οι υπόλοιποι, δηλαδή, δεν με αρέσει να είμαι ΜΗ­ΧΑΝΗ». Αν οι άλλοι στέκονται με το κεφάλι προς τα κάτω πρέπει και ΕΓΩ να κάνω το ίδιο; Αν οι άλλοι περπατάνε με τα τέσσερα, πρέπει και ΕΓΩ να μπουσουλήσω; Γιατί; Χρειάζεται να μετατρα­πούμε σε ΑΤΟΜΑ. Και αυτό εί­ναι δυνατόν μόνον αν αποεγωποιη­θούμε και δεν επιτρέπουμε στον νου και στα συναισθήματα να πα­ρεμβαίνουν στις διάφορες περιστάσεις της υπάρξεως. Όταν αρχί­σουμε με αυτήν την δουλειά, όταν μάθουμε να γινόμαστε απέραντα παθητικοί, για να δώσουμε ευκαιρία ενεργοποί­ησης της συνείδησης, βλέπουμε ότι όλα αλλάζουν.

Θέλω να αναφερθώ σε μια συγκεκριμένη περί­πτωση: Βρισκόμουν σε ένα σπίτι. Ένα από τα «καλά παιδιά» εκείνου του σπιτιού, τριγυρνούσε κάπου εκεί και μετατρεμμένος σε Δον Ζουάν έκανε τα δικά του με μια μικρούλα. Τελικά, επεμβαίνουν οι συγγενείς της κοπέλας. Ασφαλώς παρουσιάζονται οι ίδιοι στο σπίτι. Ψάχνουν το «παιδί της μαμάς» το «καλό παιδί». Τον επινοητικό και ερωτευμένο. Γλεντζέ και παίχτη; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι μιλάμε για ένα πραγματικό Δον Ζουάν. 

Ο πατέρας της κοπέλας έρχε­ται με σκοπό να σκοτώσει το νέο. Κανείς δεν τολμά να παρου­σιαστεί, μόνο ΕΓΩ που είμαι εκεί. Παρουσιάζομαι και όπως μου έδωσαν την ευκαιρία να μεσολαβήσω, την εκμεταλλεύομαι. Ο θυ­μωμένος αφέ­ντης της οικογένειας καλεί το νεαρούλη εκείνο να βγει στον δρόμο. Σταματώ το νεαρούλη και καταφέρνω να μπει ο προ­σβεβλημένος αφέντης της οικογένειας. Με πολλή γλυκύτητα και αγάπη απευθύνο­μαι στον προσβεβλημένο και το Δον Ζουάν, τους παρακινώ να καθί­σουν μια στιγμή, και έτσι κάνουν. Μαζί με τον αφέντη έρχεται μια κυρία, καταλαβαίνω ότι πρόκειται για την μητέρα της κοπέλας. Λέγο­νται λόγια φοβερά. δεν μένει παρά να βγει το πι­στόλι και να εκπυρσο­κροτήσει. 

Χωρίς αναβολή λέω ευγενικά στον κύριο: «Μπορούμε να τα κανονίσουμε όλα. Με την ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ όλα μπορούν να λυ­θούν. Με τα φονικά δεν λύνεται κανένα πρό­βλημα». Ο άνθρωπος αι­σθάνθηκε έκπληκτος. δεν φανταζόταν ότι σε εκείνο το σπίτι θα υπήρχε κάποιος τόσο ήσυχος και τόσο ήρεμος. Γίνονται συνομιλίες, φιλική ανταλλαγή απόψεων μεταξύ του αφέντη και του Δον Ζουάν. Όλα τα­κτοποιούνται και ο προσβεβλημένος φεύγει με το πιστόλι του χωρίς να τραβήξει μια πιστολιά. Όλα κα­νονίστηκαν. 

Γιατί; Γιατί ΕΓΩ έφτιαξα μια κατάσταση ανώτερης συ­νείδησης σε εκείνο το γεγονός. Όμως, αν ΕΓΩ είχα συμβουλεύσει εκείνα τα πρόσωπα να προχωρή­σουν στην βία, αν ΕΓΩ ο ίδιος, φερό­μενος σαν καλός φίλος, θα είχα απαντήσει με σκληρά λόγια, οι πε­ριστάσεις θα ήταν διαφορετικές. Ο Δον Ζουάν θα είχε καταλήξει στο νεκροταφείο και οι δύο οικογένειες θα βυθίζονταν στο πένθος και τον πόνο. Άρα οι περιστάσεις της ζωής εξαρτώνται από την συ­νειδησιακή μας κατάσταση. 

ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ την ΣΥΝΕΙΔΗ­ΣΙΑΚΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΠΕΡΙ­ΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, αυτό είναι όλο. 

Δεν θα μπορούσαν να αλλά­ξουν οι πε­ριστάσεις της ζωής αν δεν αλλάξουμε προηγουμένως τις συνειδη­σιακές μας καταστάσεις. Σας καλώ λοιπόν για ένα πιο βαθύ συλλο­γισμό. Καθώς προχωράμε, αν επιτρέπουμε στην συνείδηση να εκδη­λωθεί, καθώς προχωράμε, αν ελέγχουμε το νου και το συναίσθημα για να μη χώ­νουν την μύτη τους όπου δεν πρέπει, το αποτέλεσμα θα είναι θαυμα­στό γιατί, κατά το μέτρο που η συνείδηση ενεργοποιείται, εντείνεται και η διαδικασία της αφύπνισης. Όχι μόνο αλλάζουν όλες οι περιστά­σεις που μας τριγυρίζουν, αλλά επιπλέον αρχίζουμε να βλέ­πουμε ότι τις ώρες που το φυσικό μας σώμα κοιμάται, δουλεύουμε και ζούμε, θα λέγαμε, έξω από το φυσικό σώμα περισσότερο συνει­δητά. και έτσι, στο μέτρο που η προσωπικότητα γίνεται σιγά σιγά και πιο παθητική, στο μέτρο που ο νους και το συναίσθημα ελέγχονται όλο και περισ­σότερο ώστε να μην υπεισέρχονται όπου δεν πρέπει, η αφύπνιση θα είναι κάθε φορά μεγαλύτερη και έτσι θα καταλήξουμε να γίνουμε με­γάλοι ερευνητές της ζωής στους ανώτερους κόσμους. ΟΠΟΙΟΣ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΞΥ­ΠΝΗΣΕΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ - Σαμαέλ Αούν Βεόρ

aatosmihalis

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ