Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ

1. Η Γνώση του εαυτού μας

2. ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ

3. Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΕΓΩ

4. Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ

Το να καταλάβουμε την σημασία του να ξέρουμε να ζούμε εί­ναι κάτι απαραίτητο. Οι εμπειρίες της καθημερινής ζωής είναι πολύ χρήσιμες, δυστυχώς όμως ο κόσμος τις αποκηρύσσει, τις καταγγέλ­λει, τις περιφρονεί. Πολλοί παραπονούνται για τον εαυτό τους και για τους άλλους. Είναι να απορεί κανείς βλέποντας πως οι άνθρωποι υπο­τιμούν τις εμπειρίες. Εμείς πρέπει να ενεργήσουμε αντίστροφα, να χρησιμοποιήσουμε τις εμπειρίες για την προσωπική μας αυτο­πραγμά­τωση. Οι ίδιες οι εμπειρίες μπορούν να μας δώσουν αρκετό διδακτικό υλικό για την εξέλιξη της Ουσίας, με άλλα λόγια, για την ψυχική μας ανάπτυξη. Έτσι λοιπόν οι εμπειρίες είναι θαυμάσιες με όλη την σημα­σία της λέξεως. Δεν είναι δυνατόν να βγει διδακτικό υλικό για την ανάπτυξη της συνειδήσεως από οπουδήποτε αλλού εκτός από τις εμπειρίες. για αυτό εκείνοι που τις αποκηρύσσουν, που διαμαρτύρο­νται για τις επίπονες εμπειρίες της ζωής, σαφώς στερού­νται το καλλί­τερο, στερούνται την ζωντανή πηγή που μπορεί να μας οδηγήσει στην ενίσχυση της ψυχικής ζωής. 

Όταν ένας πάρει σαν δι­δακτικό υλικό τις εμπειρίες για να προχωρήσει στην αυτοπραγμά­τωση, μπορεί να ανα­καλύψει τα ψυχικά του ελαττώματα. Γιατί είναι σε σχέση με την αν­θρωπότητα, σε σχέση με τους συγγενείς μας, σε σχέση με τους συ­νεργάτες μας στο εργοστάσιο, στον αγρό κλπ. που μέσω των εμπει­ριών μας πετυχαίνουμε την αυτοανακάλυψή μας. Οι εμπειρίες είναι καλές διότι προκαλούν τα λάθη μας. Μπροστά στους υβριστές μας, λόγου χάριν, αναβιώνει το ΕΓΩ του θυμού, μπροστά σε άτομα άλλου φύλου (αν δεν βρισκόμαστε σε επιφυλακή σαν σε καιρό πολέμου) τότε αναβιώνει το ΕΓΩ της ασέλγειας. Έτσι λοιπόν, η εμπειρία είναι αυτή που μας χρησιμεύει στην αυτογνωριμία μας. Σαφώς το κυριότερο εί­ναι να μην ταυτιστούμε με κανενός είδους συμβάν, με κανένα γεγο­νός ή κατάσταση. Χρειάζεται να επωφελού­μαστε από κάθε εμπειρία όσο τρομερή και αν είναι. Όταν αυτοπαρα­τηρείται κανείς βλέπει πόσο είναι χρήσιμες οι εμπειρίες. Αν απο­τραβηχτούμε σε μια μοναχική σπηλιά χωρίς να έχουμε ανακαλύψει τον εαυτό μας, χωρίς να τον έχουμε γνωρίσει, χωρίς να διαλύσουμε το ΕΓΩ, το αποτέλεσμα θα ήταν απόλυτη αποτυχία.

Στα Ιμαλάια πολλοί ερημίτες έζησαν σε σπηλιές και έφτασαν στο σημείο να αναπτύξουν ορισμένες δυνάμεις, Στηριζόμενοι σε μια αυστηρή εσωτερική πειθαρχία, πέτυχαν το Σαμαντί και γεύτηκαν τότε από αυτό, διεισδύοντας στο Πραλάγια του Σύμπαντος μέχρι να χαθούν για καιρό στο ανώτατο Πάρα Μπραάμα. Συνέβη εκείνο που πραγματικά ήταν, γονιμοποιημένοι στις πιο διαφορετικές επιστήμες του νου κατόρθωσαν να ξεχωρίσουν την Ουσία, την Συνείδηση και αυτή χωρίς το ΕΓΩ μπόρεσε να δοκιμάσει ό,τι δεν ανήκει στον χρόνο, ό,τι βρίσκεται πιο πέρα από το σώμα των συναισθημάτων και του νου. Μεθώντας λοιπόν με το Σαμαντί, νόμισαν ότι έγιναν Μαχά­τμας, ουδέποτε εργάστηκαν πάνω στο ΕΓΩ, ποτέ δεν απασχολήθη­καν με την διάλυση των διάφορων ψυχικών φορτίων παρά μόνο ειδι­κεύτηκαν στην Γιόγκα του διαλογισμού. Επειδή αναπόφευκτα έγιναν αθλητές της επιστήμης του διαλογισμού, η Ουσία στην στιγμή μπο­ρούσε να φτάσει μέχρι τους πλανήτες του Χριστού, να πλεύσει στο περιβάλλον των πλανητών που από την φύση τους είναι πνευματικοί. Δυστυχώς όμως το έκαναν χωρίς ισχύ για να ενσωματωθούν με τέ­τοιου είδους πλανήτες. Αφού πέρασε δεν η έκσταση, η Ουσία, γύρισε πάλι στο ΕΓΩ, σε αυτούς τους ίδιους. Αργότερα επέστρεψαν. Ενσω­ματώθηκαν και τώρα βρίσκονται στον Δυτικό κόσμο σαν άνθρωποι χυδαίοι με τον εγωκεντρισμό τους και τόσο στην Ανατολή όσο και στο Θιβέτ, τους ακολουθούν λατρεύοντας τους σαν Αγίους.

Είναι απαραίτητο να καταλάβουμε την ανάγκη της διάλυσης του ΕΓΩ. Και αυτό δεν θα ήταν δυνατό αν δεν επωφελούμαστε από τις σκληρές εμπειρίες της ζωής. Υπάρχουν επίσης άτομα, που μετά από κάποια σειρά σταθερών παρατηρήσεων πάνω στα διάφορα συμβά­ντα της ζωής, ξεχνούν την δουλειά τους οπότε οι εμπειρίες αντιμετω­πίζο­νται σαν και πρώτα. Όταν κάποιος αντιμετωπίζει τις εμπειρίες της ζωής σαν ένα μέσον για να φτάσει σε ένα σκοπό, σαν μέσο αυ­τοανα­καλύψεως και αυτοπαρατηρήσεως, τότε μόνο μπορεί να τις γευτεί. Η γεύση αυτή της δουλειάς είναι κάτι το θαυμαστό, προσφέ­ρει μια λε­πτότητα άφατη.

Όταν κανείς ανακαλύψει ότι έχει το τάδε ή δείνα ψυχολογικό ελάττωμα και το περιορίζει τότε γεύεται στην δουλειά μια καθαρή γεύση. Όταν όμως μετά την δουλειά (με τον εαυτό του) την εγκατα­λείψει και αντιμετωπίσει τις εμπειρίες της ζωής σαν και πρώτα, δη­λαδή, ξανααντιστρέφει το νόημα των εμπειριών, τότε αναμφισβή­τητα θα ξαναγευτεί την καθημερινή ρουτίνα, την ίδια για πάντα ζωή.

Πρέπει λοιπόν να διακρίνουμε ξεκάθαρα την γεύση της δου­λειάς από εκείνη της καθημερινής ζωής. Έτσι λοιπόν, ακριβοί αδερ­φοί μου, μην αποφεύγετε τις εμπειρίες της ζωής. Ας επωφεληθείτε από την πιο απλή εμπειρία, για την αυτοανακάλυψή σας. Οποιοδή­ποτε γεγονός όσο ασήμαντο και νάναι επιτρέπει να προχωρήσουμε στην αυτογνωσία. Ιδιαίτερα στην σχέση του με τα διάφορα άτομα μπορεί κανείς να ανακαλύψει τον εαυτό του, τα ιδιαίτερα λάθη του, που τόσο αυθόρμητα εκδηλώνονται και που μπορεί να τα δει αν βρί­σκεται σε κατάσταση αφύπνισης. Ελάττωμα που ανακαλύπτεται πρέ­πει να δουλευτεί, να κριθεί, να αναλυθεί σωστά, πρέπει να γίνει κατα­νοητό με την μέθοδο του διαλογισμού. Μετά έρχεται η εκτέλεση και η διάλυση του. Οιοδήποτε ψυχικό επιπρόσθετο μπορεί να δια­λυθεί με την βοήθεια της Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι, της θεϊκής μας μητέρας. Αν εμείς, την παρακαλέσουμε να περιορίσει μέσα μας αυτό το ψυχικό επιπρόσθετο στοιχείο που εμείς αντιληφθήκαμε, εκείνη θα το κάνει, θα το καταστρέψει και θα μείνουμε ελεύθεροι από αυτό το ελάττωμα.

Πόσο ανακουφισμένος αισθάνεται κανείς όταν περιορίσει μέσα του ένα ελάττωμα, σαν να του αφαιρέσανε ένα βάρος από πάνω του. και όσο τα διάφορα ψυχικά επιπρόσθετα καταστρέφονται, η Ου­σία, το Μπουδάτα ελευθερώνεται. Και όταν όλα τα βάρη γίνουν κο­σμική σκόνη, εξαφανίζεται η εγωική συνείδηση και μένει μόνο η κα­θαρή συνείδηση του ΕΙΝΑΙ, η χρηστή αρχέγονη συνείδηση. Αξί­ζει λοιπόν τον κόπο να εκμεταλλευτούμε τις πρακτικές εμπειρίες της ζωής για την ανακάλυψη του εαυτού μας. Χωρίς αυτές δεν θα ήταν δυνατή η αυτογνωσία.

Αυτοί οι ερημίτες που κλείνονται στα σπήλαια για να διαλο­γιστούν, τρεφόμενοι με χόρτα και ρίζες του δάσους, πέτυχαν το Σα­μαντί, μερικοί από αυτούς το Σατόρι, φωτίστηκε ο νους τους, όμως ποτέ δεν μπόρεσαν να φωτιστούν μέσα τους. Ένα πράγμα είναι να δο­κιμάσεις το Φως και άλλο να το δημιουργείς. Υπήρξαν μυστικι­στές άγιοι, ερημίτες στην Ανατολή που ήρθαν σε επαφή με το φως. Επειδή όμως δεν δούλεψαν πάνω στους εαυτούς τους, επειδή δεν πε­ριόρισαν τα ψυχικά τους επιπρόσθετα στοιχεία δεν μπόρεσαν να πραγματώσουν μέσα τους αυτόν το φωτισμό. Ο πειραματισμός στο φως είναι χρήσι­μος, πολύ χρήσιμος, όμως αν δεν αυτοπραγματω­θούμε εσωτερικά, χάνουμε άδικα τον καιρό μας. Δεν θα μπορού­σαμε λοιπόν να πραγ­ματώσουμε μέσα μας το Φως αν δεν δουλέ­ψουμε πρώτα καταστρέφο­ντας το ΕΓΩ μας το ίδιο. Έτσι αξίζει να αναλογιστούμε βαθιά σε όλα αυτά.

Όσο εμείς προχωράμε καταστρέφοντας τον κακό εαυτό μας, η Συνείδηση ελευθερώνεται. Όταν φτάσουμε οριστικά στο σημείο της απόλυτης καταστροφής του ΕΓΩ η Συνείδηση θα μείνει ολοκλη­ρω­τικά ελεύθερη. Τότε ο φωτισμός θα πραγματοποιηθεί μέσα στον κα­θένα μας. Μόνο εκείνοι που θα πραγματοποιήσουν μέσα τους την φώ­τιση θα μπορέσουν να ζήσουν στους πλανήτες του Χριστού.

Ας γνωρίσετε ότι γύρω από κάθε ήλιο που φωτίζει, περιστρέ­φονται οι πλανήτες του Χριστού. Αυτοί από την φύση τους είναι πνευματικοί, όχι υλικοί. Υπάρχουν δύο φύσεις, η μια περαστική, εφήμερη, του φυσικού κόσμου· η άλλη, η φύση των πλανητών του Χριστού, η αθάνατη, η αναλλοίωτη, η παντοτινή, η φοβερά θεϊκή. Στους πλανήτες αυτούς ζουν θείες ανθρωπότητες. Μέσα σε κάθε πλάσμα από αυτές διαμένει ο Χριστός. Ο Χριστός λάμπει σε κάθε πλάσμα. Όμως είναι παράλογο να προσπαθήσει κανείς να γίνει κά­τοικος των πλανητών του Κυρίου, χωρίς να έχει περιορίσει τα ΕΓΩ του. Είναι ανόητο να θέλουμε να περιορίσουμε τα ΕΓΩ απαρνούμε­νοι τις εμπειρίες της ζωής ή διαμαρτυρόμενοι για αυτές, ή απελπιζό­μενοι ή ταυτιζόμενοι με κάθε συμβάν. Το διδακτικό υλικό, για την αυτοπραγμάτωση, δεν βγαίνει από πουθενά αλλού εκτός από τις εμπειρίες της ζωής. Ας δεχτούμε λοιπόν κάθε εμπειρία, πικρή ή χα­ρούμενη, με την σκέψη ότι μας προσφέρει αρκετό διδακτικό υλικό για την αυτοπραγμάτωση. Ας μην πέσουμε στο λάθος να ταυτι­στούμε με κάποιο συμβάν ή να απορρίψουμε κάποιο άλλο. Κάθε εμπειρία της ζωής είναι χρήσιμη. Όταν θα έχουμε διαλύσει το σύ­νολο των ΕΓΩ ο εσωτερικός μας νους θα ανοιχθεί.

Ήδη σας είπα, ότι έχουμε τρεις νόες, τον πρώτο τον ονομά­ζουμε «αισθησιακό νου», στον οποίο βρίσκουμε το προζύμι των Σαδδουκαίων. Ο δεύτερος είναι ο «ενδιάμεσος νους» και ο τρίτος είναι ο «εσωτερικός νους». Στον ενδιάμεσο νου βρίσκονται οι διά­φορες θρησκείες, είναι το προζύμι των Φαρισαίων. Ο Ιησούς Χρι­στός λέει: «Φυλαχτείτε από το προζύμι των Φαρισαίων» δηλαδή, φυλαχτείτε από τις διδασκαλίες των υλιστών και των υποκριτών (Φαρισαίων). Αυτές είναι οι λέξεις του Ευαγγελίου του Κυρίου. Τι μπορεί να ξέρει ο νους για την αλήθεια, για το πραγματικό; Τίποτα γιατί εργάζεται τις ιδέες των περιεχομένων του αποκλειστικά με τα δεδομένα των πέντε αισθήσεων. Ο διάμεσος νους δεν ξέρει επίσης τίποτα γύρω από το Πραγματικό, εκεί είναι οι επιστήμες των Φαρι­σαίων. Ξέρουμε καλά ότι αυτοί παρευρίσκονται στις εκκλησίες τους για να τους βλέπουν οι άλλοι στα Ιερά Καθήκοντα τους. Στις Τελε­τουργίες για να πουν οι άλλοι τα καλλίτερα λόγια. Όμως δεν δουλεύ­ουν ποτέ με τον εαυτό τους. Βασίζουν δεν την θρησκεία τους απο­κλειστικά στις δοξασίες (στην πίστη) και αυτό είναι παράλογο.

Με το θάνατο του ΕΓΩ ανοίγει ο εσωτερικός νους (ο τόσο διαφορετικός) που λειτουργεί με τα δεδομένα της Συνειδήσεως (με την οποία οργανώνει τις ιδέες των περιεχομένων του) που με την σειρά της δέχεται τα δεδομένα της Υπέρτατης Συνειδήσεως του Όντος. Επειδή η Υπέρτατη Συνείδηση η προερχόμενη από την Ύπαρξη έχει δύναμη να πειραματιστεί το Πραγματικό και την Αλή­θεια, σαφώς ο εσωτερικός νους έχει καλά δεδομένα για να εργαστεί τις ιδέες των περιεχομένων του. για αυτόν τον λόγο τον εσωτερικό νου τον ονομάζουμε «Αντικειμενικό Λόγο» και τον αισθησιακό «Υποκειμενικό Λόγο». Όποιος έχει ανεπτυγμένο τον εσωτερικό νου γνωρίζει το Πραγματικό, την Αλήθεια, αυτό που είναι πέρα από το σώμα των αισθήσεων και του νου. Γνωρίζει τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου όχι γιατί του τα είπαν άλλοι αλλά από μυστική, άμεση εμπειρία. Όποιος έχει ανεπτυγμένο τον αντικειμενικό νου εί­ναι φωτισμένος.

Υπάρχουν 6 βαθμοί αναπτύξεως του αντικειμενικού λόγου. Αυτοί οι 6 βαθμοί γίνονται γνωστοί από τις τρίαινες, πάνω στα αση­μένια κέρατα των Ιεροφαντών, στα κέρατα του Λούσιφερ. Αυτός δεν είναι τίποτε άλλο από την σκέψη του Λόγου σε μας, την σκιά του Κυρίου που βρίσκεται (για το καλό μας) μέσα μας, μέσα στο δικό μας εσωτερικό Σύμπαν. 

Θα μπορούσαμε άραγε να προχωρήσουμε μέχρι τον Πατέρα από άλλο δρόμο, που δεν θα ήταν το σώμα του Λούσιφερ, οι πλάτες του Λούσιφερ; Αδύνατο! Θα μπορούσε κανείς να δουλέψει στο Εργαστήριο των Κυκλώπων χωρίς την ώθηση από τον Λούσιφερ; Αδύνατο! 

Ο Λούσιφερ δίνει την ώθηση και αν εμείς ξέρουμε να καρφώσουμε την λόγχη στην πλευρά του, τον νικάμε. Αφού λυγίσουμε το δράκο ανεβαίνουμε χρησιμοποιώντας για σκάλα την πλάτη του. Ο πειρασμός είναι φωτιά και ο θρίαμβος πάνω στον πειρασμό φως. Αν καταφέρουμε να νικήσουμε τον Λούσιφερ ανεβαί­νουμε από την πλάτη του σκαλοπάτι σκαλοπάτι. Κάθε θρίαμβος πάνω στον Λούσιφερ βάζει εκ των πραγμάτων ένα ακόμη σκαλοπάτι στην άνοδο. 

Έτσι από σκαλί σε σκαλί, φτάνουμε μέχρι την κορυφή του ΕΙΝΑΙ, ανεβαίνοντας στο Βουνό. Οι 6 βαθμοί της εξελίξεως του αντικειμενικού λόγου βρίσκονται στα κέρατα του Λούσιφερ. Εκεί είναι η βάση. Όταν έχει κάποιος μια τρίαινα σε αυτά τα κέρατα δεν έχει ανέβει παρά ένα σκαλί. Όποιος έχει δύο τρίαινες φτάνει στον δεύτερο βαθμό αναπτύξεως του αντικειμενικού λόγου. Όποιος έχει τρεις έχει τελειοποιήσει το νου του μέχρι τον τρίτο βαθμό της αντι­κειμενικής τελειότητας Αυτός που έχει τους 6 βαθμούς των 6 τριαι­νών στα κέρατά του θα έχει πετύχει την απόλυτη τελειότητα. Τότε ο αντικειμενικός λόγος του ΕΙΝΑΙ θα έχει φτάσει στην Ιερή Άγκυρα και θα μπορέσει να παραμείνει σε Αυτήν. Θα γίνει τέλειος και όλοι οι Κώνοι αυτού του Σύμπαντος, οι 4 μεγάλοι Κώνοι ή Ομάδες θα υπακούουν σε αυτόν και θα τον λατρέψουν.

Με τους 6 βαθμούς του Αντικειμενικού Λόγου, φτάνουμε πια στην απόλυτη φώτιση, στην απόλυτα αντικειμενική γνώση, χω­ρίς ελλείψεις, των μυστηρίων της ζωής και του θανάτου, των μυ­στηρίων του Λόγου, των μυστηρίων της αβύσσου και του ουρανού, έχοντας πλέον το νου τελείως ανοιχτό προς την πραγματικότητα. για αυτό όποιος φτάσει στον έκτο βαθμό βρίσκεται στο σημείο που απέχει μόνο τρεις βαθμούς από την απειρότητα που όλα τα στηρίζει. Αυτό πρέπει να ξέρουμε να το καταλάβουμε, θέλω λοιπόν να συλ­λογιστούν οι αδελφοί μου βαθιά πάνω σε αυτό το θέμα.

Έχουν λεχθεί πολλά για τα μαγνητικά τσάκρας, δίσκους ή τροχούς του Αστρικού σώματος. Είναι χρήσιμα; Βέβαια είναι. Όμως όλοι αυτοί οι μαγνητικοί δίσκοι, τα τσάκρα, οι τροχοί κλπ. αν και είναι τόσο θαυμαστοί, μιας και μας επιτρέπουν τις υπεραντιλήψεις, καταλήγουν πραγματικά σαν άθλια κεριά από λίπος μπρος στον Αντικειμενικό Λόγο του ΕΙΝΑΙ. Μπορεί η πνευματική διαύγεια λό­γου χάριν, να είναι πολύ ωραία, ποιος θ’ αρνιόταν τις εσωτερικές δυνάμεις των τσάκρας; Όμως αυτές καθ’ εαυτές είναι σαν την σκόνη ενός σπίρτου μπροστά στο φως του ήλιου. Έτσι είναι αν τις συγκρί­νουμε με το φωτισμό που προσφέρει ο Αντικειμενικός Λόγος του ΕΙΝΑΙ. Ώστε λοιπόν ποια είναι η μεγαλύτερη ή οι μεγαλύτερες δυ­νάμεις που ο ερημίτης γνωστικός μπορεί να κατορθώσει; Βρίσκο­νται στα τσάκρα; Πού υπάρχουν αυτές οι εσωτερικές δυνάμεις; Αλήθεια σας λέω: δεν βρίσκονται στα τσάκρας. Τότε πού; Αληθινά υπάρχουν στον Αντικειμενικό Λόγο του ΕΙΝΑΙ. Όμως για να τε­λειοποιηθεί ο Αντικειμενικός Λόγος του ΕΙΝΑΙ είναι αναγκαίος ο περιορισμός των διαφόρων «ΕΓΩ». Αν προχωρήσουμε έτσι, αποφα­σίζουμε να περάσουμε από την εκμηδένιση που τόσο φοβούνται οι κύριοι του ΕΓΩ.

Υπάρχουν δύο ψυχισμοί: ο κατώτερος, ο σχετικός με τα τσάκρας και ο ανώτερος, ο ανήκων στην Υπερθετική Μεταβατική Συνείδηση του ΕΙΝΑΙ και στις θεϊκές, μεταβατικές, παγκόσμιες, πνευματικές αξίες. Ο κατώτερος ψυχισμός πληροί κάποιους σκο­πούς, θα ήταν παράλογο να το αρνηθούμε. Η εξέλιξη των τσάκρας εί­ναι μέχρις ενός ορισμένου σημείου χρήσιμη, δεν είναι όμως το παν. Όταν κανείς αφυπνίσει την Συνείδηση του και ανοίξει πραγματικά τον Αντικειμενικό Λόγο ή τον εσωτερικό Νου, που αποτελεί όργανο της Συνειδήσεως, τότε η διαφώτιση του Είναι είναι απόλυτη και υπερέχει όλων των τσάκρας. Περνά πέρα από τα τσάκρας μπαίνει στο πεδίο του Υπεράνθρωπου, του Βούδα, του φωτισμένου Βούδα. 

Θέλω να καταλάβουν οι αδερφοί μου αυτό το σημαντικότατο ση­μείο το τόσο βαθύ, θέλω να καταλάβουν επίσης για το λόγο αυτό, την ανάγκη να περάσουν από την Βουδιστική εκμηδένιση. Αν το κά­νουν έτσι δεν θα βραδύνουν, θ’ ανοίξουν τον Εσωτερικό τους Νου και θα φτάσουν στην φώτιση. δεν θέλω να πω ότι πρώτα δεν ήταν δυ­νατή μια εμπειρία φωτίσεως. Είναι δυνατή, όπως ήδη σας είπα. Ένας γνωρίζει την εμπειρία του φωτισμού, άλλο πράγμα όμως είναι η εσωτερική πραγμάτωση του φωτισμού. Ο ερημίτης μπορεί να πει­ραματιστεί (δοκιμάσει) την φώτιση όμως αυτό δεν φέρνει αναγκα­στικά την αυτοπραγμάτωση της φωτίσεως. Κανείς στην πραγματι­κότητα δεν θα μπορούσε να αυτοπραγματωθεί στην φώτισή του, αν δεν περιόριζε πρώτα ή δεν κατέστρεφε όλα εκείνα τα ψυχικά επι­πρόσθετα στοιχεία, τα μη ανθρώπινα που φέρνουμε μέσα μας.

Τότε αξίζει τον κόπο να τα καταλάβουμε όλα αυτά και να διαλογιστούμε βαθιά. Η δουλειά πάνω στην διάλυση του ΕΓΩ πρέπει να είναι βαθιά και είναι ανάγκη να βρέξουμε τα ίδια μας τα πόδια με το αίμα της καρδιάς αν θέλουμε να μείνουμε απόλυτα αγνοί. Η εσωτερική αυτοπραγμάτωση του ΕΙΝΑΙ, είναι κάτι πάρα πολύ σο­βαρό και προϋποθέτει δοκιμασία σε φοβερά μαρτύρια, άρνηση με­ρικές φορές των όσων αγαπάμε περισσότερο και διάθεση για την απάρνηση των πιο αγαπημένων πραγμάτων. Ξαναλέω πως πρέπει να βρέξουμε τα πόδια στο αίμα της καρδιάς. Πρέπει κανείς να γίνει κάτι διαφορετικό, κάτι αλλιώτικο, να χάσει ακόμα μέχρι και την προσωπική του ταυτότητα. Μια μέρα δηλαδή, θα πρέπει να ψάξουμε την ίδια μας την τωρινή ταυτότητα και δεν θα την βρούμε, θάχει χαθεί για μας γιατί εμείς θάχουμε γίνει κάτι διαφορετικό. Πρέπει να γί­νουμε αλλιώτικοι, το κάτι άλλο. να αλλάξουμε. Πώς θα μπορού­σαμε να αλλάξουμε ολοκληρωτικά αν διατηρήσουμε την τωρινή μας ταυτότητα; στον δρόμο αυτόν υπάρχουν λυπηρές διαδικασίες, πολύ λυπηρές. Αυτός που θέλει να αρχίσει με επιτυχίες, οφείλει να αρχίσει με ορισμένες φυσικές θυσίες, πειθαρχημένες. ΕΓΩ στην τωρινή μου ύπαρξη άρχισα περπατώντας με τα πόδια ολόκληρες χώρες δίχως πέντε δεκάρες στην τσέπη. Κοιμόμουνα στα βουνά, τυλιγμένος στα δικά μου κουρέλια για να αψηφήσω την ενόχληση μου. Τα άπλωνα κάτω από τις στοές των σπιτιών, χωρίς να έχω λεφτά, αν βέβαια εί­χαν τέτοιες στοές, γιατί σήμερα οι φυσικές κατασκευές έγιναν τόσο σκληρές που αν σε πιάσει βροχή δεν έχεις παρά να την υποστείς, αυτή είναι η σκληρότητα αυτών των καιρών. Δεν με βάρυνε το γε­γονός ότι ταξίδεψα χωρίς λεφτά, σε όλες τις χώρες, ότι υπέφερα από τις θύελλες και τις καταιγίδες, δεν με ενόχλησε να φτάσω σε χωριό όπου κανείς δεν με γνώριζε και χωρίς δεκάρα στην τσέπη. Έτσι άρ­χισα και μου χρησίμευσε πολύ. Άρχισα με αυτόν τον πολύ φυσικό τρόπο, ο κρυφός μου πατέρας θέλησε να αρχίσω έτσι. Ενθάρρυνα όλους να αρχίσουν έτσι, γιατί ο Γκουρού τους έτσι το όρισε για το καλό τους.

Γνωρίζω την περίπτωση ενός Γκουρού με μάτια μαύρα, δια­περαστικά και με μαύρο μουστάκι που οργάνωσε ταξίδι για ένα καραβάνι. Διέτρεξε ολόκληρες χώρες για να φτάσει στην Ελλάδα, το ίδιο για να πάει στην Περσία, να περπατήσει μέσα στην ομίχλη από την Ρωσία μέχρι εδώ. Άνδρες και γυναίκες, μερικοί με τα πόδια χωρίς κάλτσες, ματωμένα, να κοιμούνται στα βουνά εκτεθειμένοι στους λύκους, σταθεροί στην πειθαρχία απλώς για να βρουν ένα ελεύθερο σπίτι για να ζήσουν. Σαχλαμάρες, θάλεγε οποιοσδήποτε, όμως είναι δυνατό ένα ταξίδι, με μια ομάδα ανθρώπων που υποφέ­ρουν ανάμεσα στα βουνά και στους πάγους, που κοιμούνται την νύ­χτα στην ζούγκλα, εκτεθειμένοι στους λύκους το χειμώνα; Με τι σκοπό; θα έμοιαζε άτοπο να έφταναν σε ένα σπίτι ήδη νοικιασμένο, αλλά δεν χρειαζόταν όλο αυτό, μιας και θα μπορούσαν να έχουν κά­νει το ταξίδι με ένα αυτοκίνητο ή με αεροπλάνο. Κανείς δεν ήξερε τι έκανε. Ο μαθητής έσερνε στα αριστερά τον Γκουρού του, στα δεξιά δεν ο Γκουρού το μαθητή του, σαν το άλογο που του τραβάνε τα γκέμια για να κοιτάξει στα δεξιά, υποφέροντας λίγο. Οι μαθητές του συνήθισαν σε μια σκληρή πειθαρχία και έγιναν εξαιρετικοί. και ΕΓΩ θέλησα να σφυρηλατηθώ σε αυτήν την σκληρή πειθαρχία από την αρχή. Ο κρυφός μου πατέρας έτσι το θέλησε. Τότε δεν το είχα κα­ταλάβει. Το κατάλαβα πολύ αργότερα τον καιρό που Αυτός είχε ακολουθήσει μαζί μου την ίδια διαδικασία που ακολούθησαν όλοι οι Γκουρού των περασμένων εποχών, βάζοντας τους σπουδαστές σε αυτές τις σκληρές δοκιμασίες Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έγιναν εξαιρετικοί όσοι από τους σπουδαστές τις πέρασαν.

Έτσι αγαπητοί αδερφοί μου, πρέπει να προχωρήσουμε πε­ριορίζοντας μέσα σε μας τους ίδιους πολλές βαριές συνήθειες, ήθη αποκτημένα που αγνοεί κανείς ότι τα κατέχει, μηχανικές κινήσεις χωρίς νόημα κλπ. Πρέπει κανείς να συνειδητοποιήσει τις κινήσεις του, την στάση του, να περιορίσει ό,τι δεν του χρησιμεύει. Όλα αυτά προϋποθέτουν κάποια πολύ αυστηρή «παρατήρηση» του εαυτού μας, Πρώτα συμφέρει η σκληρή πειθαρχία επίπονων και σκληρών ταξιδιών, των μαρτυρίων του δρόμου. Πρέπει να σφυρηλατηθεί κα­νείς από την αρχή, όπως σε έναν αγώνα, χωρίς λιποψυχίες αφού όσον αφορά την ψυχολογική αυτοπαρατήρηση, όσο κανείς προχωρά αυ­τοπαρατηρούμενος, ανακαλύπτει πόσα πολλά «ΕΓΩ» έχει, «ΕΓΩ» που τα αγνοούσε.

Ο ίδιος μένει έκπληκτος όταν αυτοανακαλύπτεται. Τι θα λέ­γαμε για κάποιον τίμιο, ειλικρινή, εργατικό, θαυμάσιο πολίτη, άτε­γκτο, ανίκανο για την παραμικρή κλοπή, που ξαφνικά ανακαλύπτει ότι στα βάθη του εαυτού του κατέχει σωρό από κλέφτες «ΕΓΩ»; Αδύνατο θα λέγαμε, δεν είναι δυνατό. Σε αυτό όμως δεν υπάρχει τί­ποτα αδύνατο.

Τι θα λέγαμε για μια τίμια γυναίκα, εξαιρετική σύζυγο, ενά­ρετη, αφιερωμένη στο σπίτι, που ξαφνικά αυτοανακαλύπτεται κατά βάθος με μια σειρά από «ΕΓΩ» πορνείας; Άτοπο! θα έλεγαν πολλοί ακούγοντας αυτήν την εξήγηση, τι παραλογισμός! τι παραδοξολογία! Όμως στον χώρο της βαθιάς ψυχολογίας όλα αυτά είναι δυνατά. Στο βάθος καθενός μας υπάρχει μια λανθασμένη δημιουργία, ΕΓΩ πα­λαιών εποχών, ΕΓΩ που προσωποποιούν φοβερά λάθη. Και το πιο σοβαρό είναι το ότι μέσα τους βρίσκεται αποκλεισμένη η συνεί­δηση, πάντα μπλεγμένη, πάντα μηχανοποιημένη από τον ίδιο της τον αποκλεισμό.

Ποιο είναι το χειρότερο εμπόδιο που υπάρχει στην διάλυση του ΕΓΩ; Ποιο θα είναι το χειρότερο συμβάν; Λαγνεία, ναι, όμως εί­ναι μια φοβερή λέξη. Ποιος δεν την έχει; Ποιος από τους εδώ παρό­ντες θα μπορούσε να πει ότι δεν την είχε ποτέ; Πόσο δύσκολο είναι να ξεριζωθεί από μέσα μας! Όταν την αναλύσουμε από οποιαδήποτε άποψη, θα δούμε ότι δρα σε κάθε ένα από τους τρεις εγκεφάλους, σε διαφορετική μορφή. Στον καθαρά συγκινησιακό εγκέφαλο θα εκ­φραζόταν σαν αγάπη. Στον καθαρά κινητικοενστικτοσεξουαλικό σαν ερωτισμός. Στον διανοητικό εγκέφαλο σαν σχέδια, προγράμ­ματα συσχετισμένα με την αγάπη ή το πρόσωπο που την εμπνέει ή νομίζει ότι την εμπνέει. Χωρίς άλλο όλα αυτά δεν είναι παρά εκ­φράσεις του ίδιου ΕΓΩ που καλείται λαγνεία. Όμως βλέπετε πόσο διαφορετικά εκδηλώνεται στον διανοητικό εγκέφαλο, πόσο στην καρδιά και τέλος πόσο στον κινητικοενστικτοσεξουαλικό εγκέφαλο. Επαναλαμβάνω ότι σαν ζωικό πάθος ή λαγνεία στην καρδιά παίρνει άλλη μορφή, θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε αγάπη. στην δια­νόηση παίρνει την μορφή σχεδίων ή αναμνήσεων που αναφέρονται σ αυτήν την αγάπη.

Κάθε ΕΓΩ έχει τους τρεις εγκέφαλους του: τον διανοητικό, τον συγκινησιακό και τον κινητικο-ενστικτο-σεξουαλικό. Κάθε ΕΓΩ είναι ένα πρόσωπο με τους τρεις του εγκεφάλους. Αυτό είναι ξεκά­θαρο. Έτσι μέσα μας υπάρχουν χιλιάδες πρόσωπα και το κάθε ένα από αυτά είναι οργανωμένο με τους τρεις εγκεφάλους του. Η προ­σωπικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μαριονέτα που κινείται με αόρατα σχοινιά.

Υπάρχουν «ΕΓΩ» πολύ δύσκολα να ξεριζωθούν από μέσα μας, να καταστραφούν, «ΕΓΩ» που μπερδεύονται με την πνευματι­κότητα και την αγάπη. Χρειάζεται θα έλεγα χημικό μάτι για να δούμε έτσι τον εαυτό μας, να χρησιμοποιήσουμε το λεπτό νυστέρι της αυτοκριτικής για να ανοίξουμε ό,τι υπάρχει μέσα μας και να το αξιολογήσουμε. Μόνο έτσι μπορεί κανείς να ξέρει πραγματικά τι έχει μέσα του. Χρειάζεται πολλή παρατήρηση. Είμαστε φοβερά αδύνατοι και όσοι νομίζουμε τους εαυτούς μας πολύ δυνατούς, υπερβολικά δυνατούς, τίποτα δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε. Σα­φώς υπολογίζουμε στην δύναμη του Ιερού Φιδιού, της θεϊκής Μητέ­ρας Κουνταλίνη. Μόνο αυτή στ’ αλήθεια μπορεί να μας παρασταθεί στην διάλυση των «ΕΓΩ». Μόνο αυτή με την φλόγα της μπορεί να κα­ταστρέψει το ΕΓΩ κάνοντας το κοσμική σκόνη. Έτσι το να προσπα­θήσει κανείς να διαλύσει τα ΕΓΩ δίχως να υπολογίσει την βοήθεια της Ντέβη Κουνταλίνη Σάκτι είναι σαν να καταδικάζει τον εαυτό του σε αποτυχία και αυτό είναι αναμφισβήτητο. Κάποιος, του οποίου το όνομα δεν αναφέρω, έπεσε στο σφάλμα να αποδώσει στο ανοδικό φίδι όλα τα αριστερά και απαίσια χαρακτηριστικά του καθοδικού φιδιού.

Υπάρχουν δύο φίδια. Αυτό που ανεβαίνει και εκείνο που κα­τεβαίνει. Το ανοδικό είναι η Κουνταλίνη. Ανοίγει το πέρασμα για το νωτιαίο μυελό, φτάνει μέχρι τον εγκέφαλο και έπειτα μέχρι την καρδιά. Το άλλο, το καθοδικό, προχωρά από τον κόκκυγα μέχρι την ατομική κόλαση και είναι το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ, που σέρνεται στην λάσπη της γης. Έχει τόση δύναμη που μπορεί πραγματικά να μας κάνει να πέσουμε στο κακό. Το άλλο φίδι, το ανοδικό, είναι διαφορετικό, έχει δύναμη που μπορεί να μας λυτρώ­σει από τα σφάλματα. Στο παρελθόν είναι φανερό ότι ορισμένα άγια άτομα έσφαλαν και φύτεψαν στην ανθρώπινη φύση το απαίσιο όρ­γανο Κουνταρτιγουαδόρ.

Τι να κάνουμε για να μπορέσουμε να είμαστε σώοι; Θα πρέ­πει να φυτέψουμε στον ανθρώπινο οργανισμό άλλο όργανο αλλά να είναι θετικό, φωτεινό, αρχιτεκτονικό, αντίθετο του Κουνταρτιγουα­δόρ, σαν την Κουνταλίνη. Η ίδια η λέξη το λέει: Κουνταλίνη. «Κού­ντα» σημαίνει την ανάμνηση του απαίσιου οργάνου Κουνταρτιγου­αδόρ και «Λίνι» σημαίνει τέλος του απαίσιου οργάνου Κουνταρτι­γουαδόρ.

Αυτό είναι: όσο ανεβαίνει το φίδι Κουνταλίνη, το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ διαλύεται σε κοσμική σκόνη. Στην Γένεση εμφανίζεται το φίδι του Πειρασμού της Εδέμ με επτά κεφάλια που σέρνονται στην λάσπη της γης. Αυτό είναι το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ. Ακόμα και τώρα, εμφανίζεται στην αρχαία σο­φία του Μωυσή, το μπρούτζινο φίδι που τυλίγεται γύρω από το Τάο ή το Λίνγκαμ-ζωτική δύναμη, αυτή είναι η Κουνταλίνη.

Έγινε το λάθος να μπερδέψουν την Κουνταλίνη με το Κου­νταρτιγουαδόρ, το ανοδικό με το καθοδικό φίδι. Μπέρδεψαν στο ανοδικό όλες τις απαίσιες φοβερές δυνάμεις του καθοδικού φιδιού. Αυτή ήταν η αιτία που πολλοί δεν μπόρεσαν να διαλύσουν το ΕΓΩ, αυτό ήταν το μεγάλο σφάλμα.

Δεν αρνούμαι ότι με το μαχαίρι της συνειδήσεως, καταλα­βαίνοντας ζωντανά οποιοδήποτε ΕΓΩ, μπορούμε να χωριστούμε από αυτό, να το διαχωρίσουμε από τον ψυχισμό μας. Αλλά το χωρισμένο από τον ψυχισμό ΕΓΩ θα συνεχίσει να ζει, δεν θα παραιτηθεί, θα προ­σπαθήσει και πολλές φορές να ανακαταλάβει την θέση του, θα γίνει ένα δαιμόνιο πειρασμού. Πρέπει να διαλύσουμε το ΕΓΩ που με το μαχαίρι της συνείδησης έχουμε διώξει από μέσα μας. Κανείς δεν μπορεί να το διαλύσει με άλλες δυνάμεις εκτός αυτών της θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνης. Αυτή μόνο μπορεί να το κονιορτοποιήσει, να το κάνει κοσμική σκόνη.

Έτσι λοιπόν, το βασικότερο είναι να πεθάνει ο εαυτός μας, οριστικά, για να ανοίξει ο εσωτερικός νους και να απολαύσουμε τον αντικειμενικό Λόγο που έχει αντικειμενική θεώρηση της πραγματικότητας, ιδιαίτερη εμπειρία του ΕΙΝΑΙ συ­νειδητό και υπέροχο, θεϊκό θέαμα. Μόλις το χωνέψετε αυτό, θα κα­ταλάβετε επίσης την αναγκαιότητα του να ζείτε σε επιφυλακή, ξά­γρυπνοι σαν σε καιρό πολέμου, δουλεύοντας πάντοτε σε σταθερή γραμμή. Γιατί έτσι όπως είσαστε τώρα, έτσι όπως βρίσκεστε στις συγκεκριμένες αυτές στιγμές, δεν χρησιμεύετε σε τίποτα, είσαστε ένα δημιούργημα γελασμένο που εκδηλώνεται μέσα από μια πλαστή προσωπικότητα. Πνευματικά είσαστε νεκροί, δεν έχετε πραγματικό­τητα. Έτσι όπως είσαστε όλοι εσείς, πρέπει να πάψετε να υπάρχετε. Γιατί αν συνεχίσετε έτσι όπως είσαστε, θα πρέπει να γυρίσετε στην ανέλιξη των μετάλλων στα σπλάχνα της γης. Έτσι όπως είσαστε, πνευματικά νεκροί, δεν κατέχετε τον Αντικειμενικό Λόγο του ΕΙ­ΝΑΙ, δεν μπορείτε να πετύχετε την φώτιση, περιπλανιέστε σαν σκιές μέσα στα βαθιά σκοτάδια. Ποια είναι η πραγματικότητα σας; Σκιές και τίποτα περισσότερο.

Πρέπει να ανοίξετε τον εσωτερικό νου και για αυτό πρέπει να σταματήσετε να ζείτε σαν άθλιες σκιές, να ξανασεβαστείτε τους εαυτούς σας, γιατί τώρα αγαπάτε πολύ τους εαυτούς σας, αυτοθεω­ρείστε αρκετά. Όμως τι είναι αυτό που θέλετε; Βέβαια αγαπάτε το ΕΓΩ, την γυμνότητά σας, την εσωτερική σας αθλιότητα, τα σκοτάδια όπου βρίσκεστε, αυτά είναι που αγαπάτε τόσο. Έτσι δεν είναι;

Σκέψη! βαθιά σκέψη! Πρέπει να αφοσιωθείτε σε εντατική εργασία πάνω σε εσάς τους ίδιους, πρέπει να καταλάβετε την διαδι­κασία της λαγνείας, είναι ο χειρότερος εχθρός του περιορισμού του ΕΓΩ. Ποιος δεν την έχει; Ποιος δεν την δοκίμασε; και όμως πρέπει να την κάνετε σκόνη. Έχει κανείς αδερφοί να ρωτήσει τίποτα;

ΕΡ: Δάσκαλε, κάποιος μαθητής σου δούλεψε στην Ένατη Σφαίρα και ξέχασε την θεϊκή Μητέρα;

ΑΠ: Βέβαια, δούλεψε στην Ένατη Σφαίρα, έφτιαξε τα Ανώ­τατα Υπαρξιακά σώματα του ΕΙΝΑΙ, όμως δεν κατόρθωσε την απόλυτη καταστροφή του ΕΓΩ γιατί αρνήθηκε την θεϊκή του Μητέρα. Πώς μπορεί να διαλύσει το ΕΓΩ ο αχάριστος γιος; Ο αχάριστος γιος δεν προοδεύει σε αυτές τις σπουδές. Προ πάντων, προτού φτά­σουμε στον Πατέρα, πρέπει να φτάσουμε στην Μητέρα. Αυτό είναι σαφές.

ΕΡ: Γιατί όντας μαθητής σας, δεν γνώριζε το μοναδικό δρόμο τον οποίο μας διδάσκετε, που για την διάλυση του ΕΓΩ είναι με την θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη;

ΑΠ: Σε παλαιότερες ζωές υπήρξε μαθητής μου, όχι όμως στην τελευταία του. Όπως απομακρύνθηκε από μένα ξέχασε επίσης την θεϊκή του Μητέρα, αυτό ήταν το λάθος του. Χωρίς αυτήν την φλο­γερή δύναμη κανείς δεν μπορεί να καταστρέψει τα ψυχικά του επι­πρόσθετα στοιχεία, από μόνος του δεν πετυχαίνει τίποτα. Το μαχαίρι της συνειδήσεως του επιτρέπει να διαχωριστεί από το ΕΓΩ που έχει επισημάνει, χωρίζοντας το από τον ψυχισμό του, αλλά αυτό δεν ση­μαίνει διάλυση, επαναλαμβάνω. Τέτοια ΕΓΩ θα αγωνιστούν ακού­ραστα για να ξαναγυρίσουν και να ενσωματωθούν στην οργανική μηχανή.

Συνεχίστε να ρωτάτε, αν δεν ρωτά κανείς δεν καταλαβαίνει. Ο Πάρσιφαλ με την πρώτη του άφιξη στο κάστρο των Μονσαλβάτ δεν έφτασε να γίνει βασιλιάς του κάστρου γιατί δεν ρώτησε την αιτία των πόνων του Ανφόρτα. Πάντα πρέπει να ρωτά κανείς.

ΕΡ: Τι διαδικασία απαιτείται για να φτάσει κανείς στην κα­τοχή του Αντικειμενικού Λόγου του ΕΙΝΑΙ;

ΑΠ: Για να φτάσουμε στον Αντικειμενικό Λόγο υπάρχουν 6 βαθμοί, ο πιο ψηλός από αυτούς ανήκει στην Ιερή Άγκυρα και βρί­σκεται τρία βήματα από το άπειρο που διατρέφει τα πάντα.

ΕΡ: Πόσες διαδικασίες περιλαμβάνει;

ΑΠ: Πρέπει να πεθάνει απόλυτα ο εαυτός μας. Αν δεν κα­ταστρέψουμε το ΕΓΩ δεν μπορούμε να αναπτύξουμε τον
Αντικειμενικό Λόγο. Όμως ενώ προχωράμε βαθιά στην καταστροφή του εαυτού μας, ο Αντικειμενικός Λόγος του ΕΙΝΑΙ ανοίγεται. Όταν πετύχουμε 100% την διάλυση του ΕΓΩ, ο Αντικειμενικός Λόγος του ΕΙΝΑΙ μέσα μας φτάνει στην πηγή της τελειότητας. Τότε φωτι­ζόμαστε απόλυτα και γνωρίζουμε από άμεση ζωντανή εμπειρία, όλα τα μυστήρια του Σύμπαντος και έχουμε όλες τις δυνάμεις του Κό­σμου. Αυτός βρίσκεται πέρα από τα τσάκρας. Τα τσάκρας, επανα­λαμβάνω, δεν είναι παρά χλωμά φώτα μπρος στο ηλιακό φως, είναι χρήσιμα όχι όμως πολύ χρήσιμα όπως είπαμε.

ΕΡ: Δάσκαλε, αυτές οι τρίαινες για τις οποίες μιλάτε έχουν σχέση με τους Εντρόπιτες;

ΑΠ: Αυτό είναι κάτι άλλο. Ας μη μπερδεύουμε τις διάφορες επιστήμες, θα γινόμαστε Ενικορνοπλάστες. Τι είναι ένας Ενικορνο­πλάστης; Ένας άνθρωπος που κάνει ανάλυση σε όλα και που λύνει τα πάντα χωρίς να θέλει τίποτα. Εμείς δεν είμαστε, αφήνουμε κάθε ύλη μελέτης στην θέση της. Αναρίθμητες είναι οι διάφορες σχολές. Παντού αφθονούν σχολές συγγραφέων που αλληλομάχονται. στην Μητρόπολη Νοστράδαμους του Παρισιού, στο δάπεδο είναι ζωγρα­φισμένος ένας λαβύρινθος. Ας θυμηθούμε το λαβύρινθο στο νησί της Κρήτης στο κέντρο του οποίου βρισκόταν ο Κρητικός Μινώ­ταυρος. Αυτός που μπήκε, λένε ότι κατόρθωσε να προσανατολιστεί μέσα στους δαιδάλους μέχρι που έφτασε μπροστά στον ίδιο το Μι­νώταυρο και αντιμετωπίζοντας τον, σώμα με σώμα, τον νίκησε. Η έξοδος του από αυτόν το Λαβύρινθο έγινε με την βοήθεια του μίτου της Αριάδνης, που μπόρεσε να τον οδηγήσει στηντελική λύτρωση. Είναι ενδιαφέρον που ακριβώς στο δάπεδο της Μητρόπολης Νο­στράδαμους υπάρχει ζωγραφισμένος αυτός ο θαυμαστός λαβύριν­θος. Αναμφίβολα αυτό είναι κάτι που μας καλεί να σκεφτούμε. Το να προσανατολιστεί κανείς δεν είναι εύκολο πράγμα. Ο λαβύρινθος των θεωριών είναι πιο πικρός από το θάνατο. Ενώ μερικοί συγγρα­φείς μας λένε ότι οι αναπνευστικές ασκήσεις είναι εξαιρετικές, άλ­λοι λένε ότι είναι βλαβερές. Ενώ οι μεν βεβαιώνουν ένα πράγμα οι δεν βεβαιώνουν άλλο. Κάθε σχολή καταλήγει ότι είναι η Αλήθεια και έτσι ο λαβύρινθος είναι πολύ δύσκολος. Αν κανείς κατορθώσει να φτάσει στον λαβύρινθο είναι αναγκασμένος να έρθει σώμα με σώμα με το Μινώταυρο, δηλαδή με το ίδιο του το ΕΓΩ, με τον ίδιο του τον εαυτό. Μπορεί κανείς να βγει από το κέντρο του λαβύρινθου με την βοήθεια του μίτου της Αριάδνης που θα τον οδηγήσει στο φως.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ένα τέτοιο λαβύρινθο των τόσων θεωριών, των τόσων σχολών, των τόσων συγχύσεων. Τι να κάνει κανείς για να προσανατολιστούν; Με ποιο τρόπο; Σαφώς πρέ­πει να ενδιαφερθούμε για την αφύπνιση της συνειδήσεως. Μόνο με αυτήν μπορούμε να βαδίσουμε πραγματικά μέσα στον μυστηριώδη λαβύρινθο. Αλλά αν δεν έχουμε κατορθώσει να την ξυπνήσουμε, θα μείνουμε μπερδεμένοι, μερικοί προς στιγμήν θα ενθουσιαστούν από αυτές τις μελέτες, όμως σύντομα θα τις εγκαταλείψουν. Υπάρχουν μερικοί με το κεφάλι γεμάτο από θεωρίες, που νομίζουν ότι έχουν πια ανακαλύψει το μυστικό δρόμο, αν και προχωρούν βαθιά κοιμι­σμένοι. Φαίνεται απίστευτο, υπάρχουν όμως Δάσκαλοι της Μεγάλης Λευκής Αδελφότητας, πραγματικοί Δάσκαλοι, με την πραγματική έννοια της λέξεως, ξύπνιοι ριζικά, αυτοπραγματωμένοι απόλυτα, θα λέγαμε στην γλώσσα της αλχημείας, άτομα που ήδη έχουν στην δύ­ναμη τους την πολύτιμη Πέτρα, και όμως δεν ξέρουν να διαβάσουν, ούτε να γράψουν, τελείως αναλφάβητοι, και όμως ξύπνιοι και αυτο­πραγματωμένοι.

Αντίθετα, βλέπουμε στον δρόμο της ζωής, μέσα σε διάφορες σχολές ονομασίες, σχίσματα, τάξεις, ανθρώπους με το κεφάλι γε­μάτο, παραγεμισμένο με θεωρίες, άτομα με πλούσια μάθηση, όμως με την συνείδηση κοιμισμένη, αγνοούντες μορφωμένοι, που όχι μόνο δεν ξέρουν, αλλά το χειρότερο, ούτε που γνωρίζουν ότι δεν ξέρουν. Αυτοί χάνονται με την συμπλήρωση των 108 υπάρξεων και γυρίζουν στην καθοδική ανέλιξη των κατώτερων κόσμων. Όμως αυτοί νομί­ζουν ότι πηγαίνουν πολύ καλά, αυτό ναι. Και όταν ρωτούνται δεί­χνουν μια μόρφωση εκπληκτική, μυαλά φωτεινά με λαμπρές ιδέες, με ρήσεις σπινθηροβόλες, δυνατές και οριστικές. Όμως προς τι όλα αυτά;

Πρώτα χρειάζεται να ξυπνήσουμε, για να ξέρουμε πώς να προσανατολιστούμε και δεν θα μας χρησίμευε σε τίποτα να έχουμε ένα κεφάλι γεμάτο γράμματα, αν συνεχίζουμε με την συνείδησή μας κοιμισμένη. Πιο πολύ θ’ άξιζε να είμαστε αναλφάβητοι, αλλά ξυ­πνητοί. Ασυζητητί αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ξέρουμε ότι εί­μαστε κοιμισμένοι. Δυστυχώς αν και το βεβαιώνετε, αν και σεις δέ­χεστε ότι κοιμόσαστε, όμως δεν έχετε συνείδηση ότι βρίσκεστε σε κατάσταση ύπνου και αυτό είναι το σοβαρό. Οποιοσδήποτε μπορεί να ξέρει ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα, όμως άλλο πράγμα είναι να έχει κανείς συνείδηση ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα. Σε οποιονδήποτε διανοούμενο υπάρχει ένα απλό άθροισμα, το επανα­λαμβάνει και νομίζει ότι το ξέρει, όμως δεν είναι έτσι, ούτε και είναι πραγματικά ξυπνητός. Πρέπει να αρχίσουμε με το να αναγνωρίζουμε την κατάσταση της υπνώσεώς μας. Όταν ένας αναγνωρίσει ότι κοι­μάται, είναι αναμφισβήτητο στοιχείο ότι άρχισε να ξυπνάει όμως δεν πρόκειται για διανοητική αναγνώριση, όχι. Οποιοσδήποτε μπορεί να πει αυτόματα: «ναι, είμαι κοιμισμένος». Άλλο πράγμα είναι να έχεις συνείδηση ότι κοιμάσαι και αυτό είναι διαφορετικό γιατί υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην διανόηση και την συνείδηση.

Στην πρακτική ζωή πρέπει να μάθουμε να καθορίζουμε λε­πτομερείς, έξυπνες διασυνδέσεις για την ζωή. Στους ανώτερους Κό­σμους, όσο διαρκεί η κατάσταση αγρύπνιας, σχετιζόμαστε με όλα τα ανθρώπινα όντα, είτε μέσω της δουλειάς ή του σπιτιού ή του δρόμου κλπ. Τις ώρες του ύπνου επίσης υπάρχουν διασυνδέσεις, που απο­τελούν το φυσικό επακόλουθο εκείνων των ίδιων που έχουμε στον φυσικό κόσμο. Για παράδειγμα, αν ένα άτομο ζει σε καντίνες, σα­φώς οι διασυνδέσεις του θα είναι τέτοιες. Στους Εσωτερικούς Κό­σμους, τις ώρες του ύπνου και μετά το θάνατο, η ζωή του θα συνε­χιστεί σε καντίνα, θα σχετίζεται με ανθρώπους της καντίνας και με αλήτες κάθε είδους. Αν κάποιος σχετισθεί με ληστές και κλέφτες, στους εσωτερικούς κόσμους, τις ώρες του ύπνου θα ζήσει ανάμεσα σε κλέφτες και ληστές. Έτσι εμείς πρέπει να καθορίσουμε εδώ και τώρα, στον φυσικό κόσμο το είδος των σχέσεων που θέλουμε στα όνειρα μας και μετά τον θάνατο. Είναι πολύ ωραία να σχετιζόμαστε τις ώρες του ύπνου στον Ναό, μελετώντας τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Είναι πολύ ωραίο να εμπιστευθούμε τους εαυτούς μας στο χάος για να μελετήσουμε μετά το θάνατο, όμως αυτό είναι δυ­νατόν μόνον αν συγκεντρωνόμαστε συχνά.

Έτσι λοιπόν, εμείς οι ίδιοι πρέπει να προκαλέσουμε το είδος των σχέσεων που επιθυμούμε και που θέλουμε να έχουμε στα όνειρα μας και μετά το θάνατο. Αν καταλάβουμε αυτό, θα βάλουμε βάσεις πολύ δυνατές για την αφύπνιση της συνειδήσεως. Χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε γιατί συμβαίνει τα ανθρώπινα όντα να μην ξέ­ρουν να ζουν, αυτό είναι αλήθεια. Νομίζουν ότι αυτό το φυσικό όχημα (σώμα) θα διαρκέσει μιαν αιωνιότητα, όταν στην πραγματι­κότητα δεν διαρκεί σχεδόν καθόλου, γίνεται σκόνη.

Το θέατρο, ο κινηματογράφος, είναι κάτι που προκαλεί βλάβη στην ανθρώπινη ύπαρξη. Άλλες εποχές, για παράδειγμα, στην Βαβυλωνία, το θέατρο ήταν απόλυτα αντικειμενικό, είχε σαν μονα­δικό του αντικείμενο την μελέτη του Κάρμα και την εξήγηση που ήθελε να δώσει στους θεατές. Οι ηθοποιοί δεν μάθαιναν από έξω κα­νένα ρόλο, στην σκηνή εμφανιζόταν κάποιος χωρίς να έχει μελετήσει κανένα ρόλο απλούστατα ερευνούσε τον εαυτό του μόνος του με σκοπό να μάθει. ήταν αυτό που επιθυμούσε περισσότερο, αλλά αυτό που περισσότερο ήθελε ήταν να παίξει. Ας υποθέσουμε ότι ήθελε να πιει, τότε απλώς δήλωνε: «θέλω να πιω», άλλος παρευρι­σκόμενος που εμφανιζόταν εκεί, άκουγε τα λόγια αυτά, ερευνούσε τον εαυτό του να δει τι αισθανόταν μέσα του, αυτό που αισθανόταν απαντούσε: «ΕΓΩ δεν θέλω να πιω, το οινόπνευμα με οδήγησε στην φυλακή, το οινόπνευμα με έριξε στην μιζέρια». Αν εσείς ξέρατε αυτό που πραγματικά του είχε συμβεί, τότε κανείς δεν θα βεβαίωνε κάτι εσφαλμένο, γιατί μέσα του είχε μια ομάδα ηθοποιών, ακόμη δεν θα έλεγε τίποτα περισσότερο από αυτό που αισθανόταν στα βάθη της συνειδήσεως του, κάτι που αυτός θα είχε ζήσει, σχετικό πάντα με τις διάφορες συνειδησιακές του καταστάσεις. «ΕΓΩ, υποτίθεται, είχα πολλά λεφτά, άνετο σπίτι, γυναίκα και παιδιά, όμως με το να πίνω κρασί, κοιτάξτε που κατάντησα κύριοι». Πιο κει εμφανιζόταν μια φτωχογυναίκα, άλλη ηθοποιός που επίσης έλεγε: «Όταν έπινα έχασα το παιδί μου από το καταραμένο το λικέρ». Έτσι λοιπόν χρησιμο­ποιούσαν την εξέλιξη ενός δράματος με σκηνές απρόβλεπτες. Πολ­λές φορές το δράμα αυτό μπορούσε να τελειώσει με την πιο δραμα­τική μορφή. Οι γραμματείς έγραφαν αναλυτικά όχι μόνο την εκδί­πλωση του δράματος, αλλά μέχρι και τα τελικά αποτελέσματα. Μετά διάλεγαν από την κάθε παράσταση το καλλίτερο και έτσι γνωστοποιούνταν τα αποτελέσματα της άλφα ή βήτα σκηνής. Υπήρ­χαν πολλές ερωτικές σκηνές, σκηνές πολέμου, αλλά όλες έβγαιναν πάντα αυθόρμητα, φυσικές, κάτι που επιδέξια ανακάλυπταν, κάτι που καθένας από τους ηθοποιούς είχε ζήσει, αυτή ήταν η αντικειμε­νική τέχνη της Βαβυλώνας.

Πραγματικά οι παράγοντες ήταν πολύ διαφορετικοί. Η μου­σική που χρησιμοποιούσαν εκπαίδευε δεόντως το συγκινησιακό κέ­ντρο. Μια μουσική ειδική. Εκείνοι ήξεραν πολύ καλά ότι στον αν­θρώπινο οργανισμό υπάρχουν ορισμένα γάγγλια που έχουν σχημα­τισθεί από τους ήχους του Σύμπαντος. ήξεραν να χειριστούν όλα αυτά τα γάγγλια, όλα αυτά τα μέρη της Υπάρξεως με τους διάφο­ρους μουσικούς συνδυασμούς. Έτσι μόρφωναν με την μουσική το συγκινησιακό εγκέφαλο. Ξέρετε ότι ένας περίπατος ανοίγει την όρεξη για πεζοπορία, μια επικήδεια μελωδία προκαλεί σε διαλογι­σμό, μια ρομαντική μουσική μας φέρνει αναμνήσεις ευτυχισμένων καιρών κλπ, νύχτες αγάπης. Αυτοί έκαναν έξυπνους συνδυασμούς των ήχων για να μορφώσουν σοφά το συγκινησιακό εγκέφαλο. Δείτε επίσης το ενδιαφέρον του κινητικού κέντρου. Το δίδασκαν και αυτό με ιερούς χορούς. Οι χοροί αυτοί ήταν πάρα πολύ σημαντικοί στην Βαβυλωνία, κάθε κίνηση αντιστοιχούσε σε ένα γράμμα. Όλα τα γράμματα μαζί περιείχαν καθορισμένες δημηγορίες, καθορισμένες τεχνικές, διαφωτίσεις έτσι, όλο το ακροατήριο δεχόταν μια πλουσιό­τατη εκπαίδευση. Όμως γι αυτόν το θεατρικό τύπο, οι ηθοποιοί δεν ονομάζονταν ηθοποιοί, αλλά ορχηστές, που σημαίνει: «άτομα που αισθάνονται με απόλυτη ακρίβεια τις δραστηριότητες της Ουσίας, της Συνειδήσεως», αλλά μετά την ελληνική και ρωμαϊκή κουλτούρα το θέατρο εκφυλίστηκε, οι ηθοποιοί, οι ορχηστές εξαφανίστηκαν, δημιουργήθηκαν δεν οι καλλιτέχνες που σήμερα καλούνται «ηθο­ποιοί». Θυμάμαι πολύ καλά, πάνε περίπου σαράντα χρόνια που τους ηθοποιούς τους ονόμαζαν κωμωδούς (υποκριτές) με περιφρόνηση. Το Μεσαίωνα υπήρχε ένας δημόσιος νόμος που ανάγκαζε τους ηθο­ποιούς να ξυρίζονται, να εξαφανίζουν κάθε δείγμα αρρενωπότητας. Για ποιο σκοπό; Κατά πρώτον, έπρεπε αυτοί να βρουν το μακιγιάζ το ανάλογο με το δράμα που επρόκειτο να παίξουν. Κατά δεύτερον, ήθελαν να τους διαφοροποιήσουν από τα υπόλοιπα πρόσωπα. ήξε­ραν ότι αυτοί οι σύγχρονοι ηθοποιοί ακολουθούν μια επικίνδυνη ακτινοβολία, μολυσματική, πάρα πολύ Χανασμουσιάνα και φυ­σικά εξαφάνιζαν τα δείγματα αρρενωπότητας. Αν παρατηρήσετε με προσοχή την ζωή των ονομαζόμενων καλλιτεχνών, στα θέατρα, θα αισθανθείτε (αν διαθέτετε κάποια ευαισθησία) την μορφή των Χανα­σμουσιάνα ακτινοβολιών που αυτοί εκπέμπουν. Τώρα έχει πια πε­ράσει αυτό το έθιμο, τώρα δεν υπάρχει με αυτήν την έννοια εναντίον τους τέτοιος δημόσιος νόμος, τώρα τους βοηθούν, τους συμπεριφέ­ρονται σαν ίσος προς ίσο, μέχρι και τους μιμούνται. Υπάρχουν πολ­λοί που ζουν από το δράμα της σκηνής, που είναι ηθοποιοί, όμως εμείς πρέπει να πάρουμε θέση μέσα στον χώρο της απόλυτης πραγ­ματικότητας. Όσοι έχουν περάσει τα πενήντα, θα θυμούνται, πάει μισός αιώνας, ακόμη τους φέρονταν σα σε απλούς κωμικούς ή κω­μωδούς κλπ. Βέβαια αυτοί προχώρησαν και τώρα θεωρούνται ίσοι προς ίσους, όμως δεν παύουν να εκπέμπουν τις φοβερά επικίνδυνες ακτινοβολίες τους. Ξέρουν τους ρόλους τους από έξω, απόλυτα υπο­κειμενικοί.

Όταν κανείς ξυπνάει καταλαβαίνει τι είναι, ανακαλύπτει κάτι από αυτό που έχει, από αυτό που τον σκιάζει ή που του λείπει. Είναι πολλοί αυτοί που κατέχουν ικανότητες και πολλοί αυτοί που δεν τις έχουν όμως καθένας μπορεί να το ανακαλύπτει μόνο όταν ξυπνήσει, γιατί ένας κοιμισμένος πως μπορεί να ανακαλύπτει πράγματα; Τι ξέρει από τον εαυτό του ο κοιμισμένος; Έτσι λοιπόν είναι βασικό το ξύπνημα, που για να πραγματοποιηθεί πρέπει κανείς να ξέρει να ζει. Είναι γραφτό ότι όποιος συνοδεύει λύκους, μαθαίνει να ουρλιάζει. Πρέπει να μάθουμε με ποιους προχωράμε, τι είδους διασυνδέσεις να δημιουργήσουμε στην πρακτική μας ζωή. Πρέπει να μάθουμε να διαλέγουμε τις φιλίες μας, αυτό είναι κάτι οριστικό. Όταν προσέ­χουμε να ζούμε σοφά, η Συνείδηση θα ξυπνάει όλο και περισσό­τερο, μέχρι που να κατορθώσει κάποια μέρα να ξυπνήσει απόλυτα. Ξυπνώντας θα μπορέσουμε να καταλάβουμε την θλιβερή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, γιατί η ανθρώπινη ύπαρξη, φυσιολογικά, έχει το πλανητικό της σώμα τόσο μοναχικό. Ποιο είναι το πλανητικό σώμα; Είναι το φυσικό σώμα με την ζωική του έδρα. Είναι φανερό, στα αλήθεια το μόνο που υπάρχει στο φυσικό σώμα είναι ένας σωρός από ψυχικά επιπρόσθετα στοιχεία, τα ψυχικά ελαττώματα υπό αλ­ληγορικές μορφές: θυμός, απληστία, λαιμαργία, τεμπελιά, λαγνεία, φθόνος, περηφάνια κλπ.

Τι είναι αυτό που συνεχίζει μετά το θάνατο; Ένας σωρός από ψυχικά επιπρόσθετα στοιχεία, από δαίμονες. Δεν υπερβάλλουμε, εί­ναι αλήθεια: η οργή, η απληστία, ο φθόνος κλπ. είναι που συνεχί­ζουν. Δεν κατέχουμε ένα συνειδησιακό κέντρο διαρκείας, όχι. Δυ­στυχώς η Ουσία βρίσκεται αποκλεισμένη μέσα σε όλα αυτά τα μη ανθρώπινα στοιχεία, οπότε δεν υπάρχει μια συνεχόμενη ατομικό­τητα στο νοητικό ζώο που εσφαλμένα καλείται άνθρωπος. Η ατομι­κότητα είναι κάτι που πρέπει να πετύχουμε. Αν θέλουμε να εξατομικευτούμε, πρέπει να πολεμήσουμε τα ΕΓΩ μας. Μόνο με την κα­ταπολέμηση τους μπορούμε να φτάσουμε στην εξατομίκευση μας. Πώς θα μπορούσαμε να περιορίσουμε τα ΕΓΩ; Περιορίζοντας τα μη ανθρώπινα στοιχεία που φέρουμε μέσα μας. Πώς όμως; Μόνο αφού τα καταλάβουμε. Εμείς για παράδειγμα, μπορεί να ξέρουμε ότι έχουμε οργή μέσα μας, όμως δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Αυτό είναι διαφορετικό. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την διαδικασία της διαλύσεως του ΕΓΩ. Υπάρχει η οργή της γλώσσας, του νου, διά­φορες μορφές θυμού. Υπάρχουν μορφές θυμού που οφείλονται στην αγάπη του εαυτού μας, όταν κανείς μας πληγώσει τον εγωισμό μας, αισθανόμαστε οργή. Υπάρχει ο θυμός που προκαλεί η ζήλια, εκρή­ξεις θυμού από λύσσα, κλπ. Πρέπει να ερευνήσουμε όλες τις όψεις του θυμού, όχι από διανοητική άποψη, όχι αντιμετωπίζοντας την οργή υπό αφηρημένη μορφή, αλλά την ιδιαίτερη μας οργή που είναι κάτι το διαφορετικό.

Αν περπατώντας στον δρόμο ξαφνικά κάποιος μας βρίσει χω­ρίς λόγο, αντιδρούμε βίαια και, γυρνώντας στο σπίτι, αναλογιζόμαστε γιατί μας φέρθηκαν έτσι, ποια υπήρξε η πραγματική αιτία μιας τέ­τοιας αντιδράσεως. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε αυτήν την όψη της ζωής.

Άλλη μέρα, οποιαδήποτε, αισθανόμαστε οργή λόγω ζή­λιας. Πρέπει να σκεφτούμε πάνω στην ζήλια αυτή, γιατί προκλήθηκε, και έτσι να γνωρίσουμε κάθε πλευρά του θυμού μας. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε με όλα τα άλλα ελαττώματα που φέρνουμε μέσα μας, Ο περιορισμός τους είναι μόνο δυνατός με την βοήθεια της θεϊκής Μη­τέρας Κουνταλίνη. Μπορεί κανείς να καταλάβει ότι έχει κάποιο λά­θος, κάποιο ψυχολογικό ελάττωμα, και όμως να συνεχίζει με αυτό. Ο περιορισμός του είναι δυνατός μόνο με την βοήθεια της Ντέβι Κουνταλίνη. Σε μεγάλο βαθμό δυνάμεως η Κουνταλίνη βρίσκεται στο σεξ. Αυτό δεν σημαίνει ότι για το λόγο του ότι δεν έχει κάποιος γυναίκα, ή είναι γυναίκα χωρίς άντρα δεν θα περιορίσουν τα λάθη τους. Σαφώς πάντα θα υπολογίζουν στην βοήθεια της μητέρας Κου­νταλίνη. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η βασική δύναμη της Ντέβι Κουνταλίνη είναι στο σεξουαλικό και ότι αν κάποιος έχει την τύχη να έχει μια σύζυγο ή μια γυναίκα να έχει άντρα, μπορεί να δουλέψει στο Εργαστήριο των Κυκλώπων και να ζητήσει από την Ντέβι Κου­νταλίνη να περιορίσει αυτό ή εκείνο το ψυχολογικό ελάττωμα που έχει κατάλληλα γίνει κατανοητό. Έτσι είναι το πώς βαδίζουμε προς το θάνατο από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό. Προπάντων είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει ο θάνατος του ΕΓΩ.

Η βάση, το θεμέλιο κάθε προόδου είναι ο θάνατος, γιατί μόνο με το θάνατο έρχεται το καινούργιο. Αν ο σπόρος δεν πεθάνει, φυτό δεν γεννιέται. Συμβαίνει το μεγαλύτερο μέρος των εσωτεριστών σπουδαστών να ξεχνούν το θάνατο, σκέφτονται μόνο την τελειοποί­ηση, πώς να αποκτήσουν εξουσίες και οτιδήποτε άλλο. Γιατί όταν κανείς θέλει να πεθάνει μέσα του δεν πηγαίνει στο σινεμά, δεν τον ενδιαφέρει γιατί έχουμε δει ότι ένα νεκρό, ένα πτώμα μέσα στο φέ­ρετρο δεν το ενδιαφέρει το σινεμά. Όταν λοιπόν κανείς πάει να δια­σκεδάσει φαίνεται να φτάνει μέχρι το χορτασμό στο να ξεχνά το θά­νατο, γιατί κανένα πτώμα δεν θα καθίσει να δει τηλεόραση. Αυτή η υπόθεση της πραγματώσεως είναι κάτι πολύ σοβαρό, δεν μπορούμε να το πάρουμε ελαφρά. Αν θέλουμε την αυτοπραγμάτωση, η βάση είναι ο θάνατος.

Στη Γνωστική Εκκλησία, δεν λείπει πάντα ένα μεγάλο φέρε­τρο. Ειδικότερα ένα από τα δωμάτια της Εκκλησίας είναι νεκρικό όπου μπορεί κανείς να δει ένα ωραιότατο φέρετρο. Είναι λυπηρό που δεν έχουμε εδώ ένα φέρετρο, όταν έπρεπε να υπάρχει. Εν πάση περιπτώσει, το φέρετρο είναι ένα ζωντανό σύμβολο του ότι είμαστε διατεθειμένοι να πεθάνουμε, ότι είναι απαραίτητο να πεθάνουμε για να δημιουργήσουμε. Δεν μας ενδιαφέρει ο θάνατος του φυσικού σώματος, γιατί μπορούμε να το χάσουμε βγαίνοντας από το σπίτι, σε οποιαδήποτε στιγμή, στο ίδιο μας το σπίτι μπορεί να πέσουμε από το κρεβάτι στο έδαφος κλπ. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ο θάνατος του ΕΓΩ, αυτού του ΕΓΩ που έχουμε μέσα μας και που μας κάνει φοβερούς. Αν εσείς ήσασταν ξυπνητοί θα μπορούσατε να διακρίνετε αυτό που σας λέω. Οι ακτινοβολίες που φέρνει κάθε άτομο που έχει ΕΓΩ είναι παρόμοιες κατά πολύ με εκείνες του κόμη Δράκουλα, άσχημες. Όταν βρίσκομαι σε διαλογισμό, για παρά­δειγμα, και κάποιος που έχει ΕΓΩ έρχεται προς τα εκεί, από μακριά αισθάνομαι τις δονήσεις του που είναι άσχημες, ίδιες με του Δρά­κουλα, είναι δυσάρεστες, άσχημες. Το ΕΓΩ μας κάνει πραγματικά σκουπίδια, με την απόλυτη σημασία της λέξεως. Όταν πια κατορ­θώσει κανείς να περιορίσει το ΕΓΩ, να διαλύσει όλα τα μη ανθρώ­πινα στοιχεία που φέρουμε μέσα μας, μένει τότε η εκατό τα εκατό ριζικά αφυπνισμένη συνείδηση, αυτό είναι φανερό.

Ακόμα είναι απαραίτητο να ντυθούμε με τα Ανώτατα Υπαρ­ξιακά Σώματα του ΕΙΝΑΙ. Τις στιγμές αυτές θυμάμαι την εκπαί­δευση που πήρα. Στον αστρικό κόσμο έζησα μια πολύ ενδιαφέ­ρουσα σκηνή. Ξαφνικά, κλεισμένος σε κάποιο σπίτι, δέχτηκα την επίσκεψη των Σεβαστών και της Μυστικής Αδελφότητας, που μου δίδαξαν τραγουδώντας γλυκά. Μου είπαν ότι η δίωξη του Νόμου (δεν αναφέρομαι στους γήινους αυτούς νόμους, αλλά σε εκείνους του Κάρμα) εφαρμόζεται μόνο όταν κανείς δεν προχωρά καλά ντυμένος, πάνω σε ακριβό αμάξι. Για αυτό λοιπόν προχωράτε καλά ντυμένοι με αρκετό χρήμα μέσα στην τσέπη σας και θα σταματήσει η καταδί­ωξη. Μιλάω σε μια διάλεκτο που πρέπει να ξέρετε να καταλαβαί­νετε. Σε τι είδους αμάξι αναφέρονταν οι Σεβαστοί; Στο όχημα που αποτελείται από τα τέσσερα σώματα: φυσικό, αστρικό, νοητικό και αιτιατό, αυτό είναι το όχημα. Τι εννοούσαν σαν άνθρωπο καλά ντυ­μένο με ακριβό αμάξι; Αυτόν που έφτιαξε τα Αιτιατά Υπαρξιακά Σώματα του ΕΙΝΑΙ και ακόμη τα έχει Χριστικοποιήσει. Δηλαδή, ο καλοντυμένος άνθρωπος αν έχει λεφτά στην τσέπη του είναι βέβαιο ότι έχει κοσμικό κεφάλαιο. Το κεφάλαιο αυτό φτιάχνεται κάνοντας καλά έργα, δουλεύοντας για την ανθρωπότητα αυτό είναι σαφές. Ένα Δάσκαλο σαν τον Κόντε Σέν Ζερμέν κανείς δεν πρόκειται να τον διώξει. Τον Ιησού της Ναζαρέτ πώς να τον καταδιώξουν οι κύ­ριοι του Κάρμα; Καταδιώκουν αυτόν που είναι κακοντυμένος, που πηγαίνει με τα πόδια, χωρίς λεφτά. Τι σημαίνει κακοντυμένος σαν επαίτης, τι είναι; Αυτός που δεν έχει φτιάξει τα Ανώτατα Υπαρξιακά Σώματα του ΕΙΝΑΙ.

«Όπου πάει ο Βιλέγας και όποιος τον φτάνει», «όπου πάει ο Βισέντε και όλοι οι άνθρωποι», «όπου πάει ο Ραϊμούνδο και όλος ο κόσμος» αυτοί είναι τα θύματα του Νόμου. Τώρα το βλέπετε εσείς, πηγαίνουν από δω και από κει. Γεννιούνται χωρίς να ξέρουν, με έναν επίδεσμο πάντα στια μάτια, από την κούνια μέχρι τον τάφο, παντρεύονται, γεμίζουν παιδιά, ζουν μέσα στην πιο δυσάρεστη φτώ­χεια, πάντοτε δυστυχείς, πάντοτε κατατρεγμένοι. Όταν ένας αλλά­ζει, έχει ένα ωραίο αμάξι και πολλά λεφτά στην τσέπη του τότε σταματά η καταδίωξη. Πώς να καταδιώξουν τον Κοντέ Καλλιόστρο; Ούτε που θα μπορούσαν να στραφούν εναντίον του. Τον «έθαψαν» στην Βαστίλη, όμως σεις πιστεύετε ότι ο εν λόγω Κόντες έμεινε εκεί μέσα κλεισμένος; Ένας άνθρωπος που χειριζόταν τις καταστάσεις JINAS, μέσα σε στιγμές θα ήταν στην Ρώμη, στο Παρίσι, στο Λον­δίνο, σε όλα τα μέρη και λιγότερο στην Βαστίλη. Όταν βγήκε από την Βαστίλη, δυο μήνες αργότερα, βγήκε λαμπρά, βασιλικά.

ΕΡ: Με τι στοιχεία διαμορφώνονται τα Ανώτατα Υπαρξιακά Σώματα του ΕΙΝΑΙ;

ΑΠ: Με τον Ερμή. Για το σχηματισμό των Ανώτατων Υπαρ­ξιακών Σωμάτων του ΕΙΝΑΙ, μόνο η γονιμοποίηση του Ερμή από το θειάφι χρησιμεύει. Πρέπει ο Ερμής να γονιμοποιηθεί από το θειάφι, αυτό είναι όλο.

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ - Σαμαέλ Αούν Βεόρ

aatosmihalis

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ