8. Ανάμεσα στο Χριστό και την Ιστάρ - ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

1. Θλίψη Σιωπηλή - ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

2. Το Χέρι της Μοίρας - ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

3. Η Είσοδος στο Ιερό - ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

4. Ο Λευκός Πυρσός - ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

5. Η Καταιγίδα - ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

6. Η Λίμνη της Φωτιάς - ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

7. Μπροστά στο Θρόνο του Θανάτου - ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

Ανάμεσα στα περιβόλια και τους λόφους που συνδέουν την πόλη της Βηρυτού με το Λίβανο, υπάρχει ενας μικρός ναός, πολύ αρχαίος, σκαμμένος μέσα στον άσπρο βράχο και περιτριγυρισμένος απο ελιές, αμυγδαλιές, και ιτιές. 

Παρόλο που ο ναός αυτός βρίσκεται μόνο μισό χιλιόμετρο έξω απο το μεγάλο δρόμο, τον καιρό της ιστορίας μου αυτής, πολλοί λίγοι άνθρωποι ενδιαφέρονταν για μνημεία αρχαίων καιρών και μόνο αυτοι τον έπισκέφτονταν. 

Ήταν ενα απο τα πολλά ξεχασμένα και κρυφά όμορφα μέρη του Λιβάνου. Εξαιτίας της μόνωσης του ήταν ενα μικρό λιμάνι για τους λάτρεις κι ενας βωμός για τους μοναχικούς εραστές. 

Καθώς μπαίνει κανένας στο ναο αυτό βλέπει στον τοίχο, στην ανατολική πλευρά, μια παλιά Φοινικική εικόνα, σκαλισμένη στο βράχο, που παρουσιάζει την Ιστάρ, τη θεά της αγάπης και της ομορφιάς, καθισμένη στο θρόνο της, τριγυρισμένη απο εφτά παρθένες που στέκονται σε διαφορετικές στάσεις. 

Η πρώτη κρατεί εναν πυρσό. η δεύτερη μια κιθάρα. η τρίτη ενα θυμιατήρι. η τέταρτη μια κανάτα κρασί. η πέμπτη ενα κλαδί με ρόδα. η έκτη ενα στεφάνι δάφνης. η Έβδομη ενα τόξο με βέλος. και ολες μαζί κοιτάζουν την Ίστάρ. Στο δεύτερο τοίχο, υπάρχει μια άλλη εικόνα, πιο νεα απο την πρώτη, που συμβολίζει το Χριστό καρφωμένο πάνω στο Σταυρό, και δίπλα του στέκεται η θλιμμένη μητέρα του, η Μαρία η Μαγδαληνή και δυο άλλες γυναίκες που κλαίνε. 

Αυτή η βυζαντινή εικόνα δείχνει οτι ειχε σκαλιστεί το δέκατο πέμπτο η δέκατο έκτο αιώνα. Οι μελετητές των μνημείων της αρχαιότητας γνωρίζουν καλά οτι οι πιο πολλές απο τις χριστιανικές εκκλησίες της Ανατολής ηταν πρώτα ναοι των αρχαίων Φοινικικών και Ελληνικών θεών. 

Στη Δαμασκό, στην Αντιόχεια και στην Κωνσταντινούπολη, υπήρχαν πολλά χτίσματα που οι τοίχοι τους αντηχούσαν είδωλολατρικούς ύμνους. τα χτίσματα αυτά μετατράπηκαν σ' εκκλησίες κι αργότερα σε τζαμιά. 

Στη δυτική πλευρά υπάρχουν δυο στρογγυλοί φεγγίτες στον τοίχο, απ' οπου περνούν οι ακτίνες του ήλιου και φωτίζουν τις εικόνες και τις κάνουν να φαίνονται σα ζωγραφισμένες με χρυσή νερομπογιά. 

Στη μέση του ναού υπάρχει ενα τετράγωνο μάρμαρο με παλιές ζωγραφιές στις πλευρές του, που δε φαίνονται όμως καλά κάτω απο τις παγωμένες σταγόνες αίματος που δείχνει οτι οι αρχαίοι λαοί πρόσφεραν θυσίες πάνω σ' αυτή την πέτρα κι έριχναν εκεί πάνω άρωμα, κρασί, και λάδι. Σ' αυτό το μικρό ναό δεν υπάρχει τίποτα άλλο απο τη βαθιά σιωπή, που αποκαλύπτει στους ζωντανούς τα μυστήρια της θεάς και μιλά χωρίς λέξεις για τις περασμένες γενιές και για την εξέλιξη των θρησκειών. 

Ένα τέτοιο θέαμα μεταφέρει τον ποιητή σ' έναν κόσμο πολύ μακρινό απο αυτόν που ζει και βεβαιώνει το φιλόσοφο οτι οι άνθρωποι γεννήθηκαν θρήσκοι. ένιωθαν μια ανάγκη γι' αυτό που δεν μπορούσαν να δουν και ζωγράφιζαν σύμβολα, που το νόημά τους φανέρωνε τα κρυμμένα μυστικά τους και τις σκέψεις τους για τη ζωή και το θάνατο. 


Σ' αυτό τον άγνωστο ναό συναντούσα τη Σέλμα μια φορά κάθε μήνα και περνούσα πολλές ώρες μαζί της, κοιτάζοντας αυτές τις παράξενες εικόνες, κι αφήνοντας τους συλλογισμούς μας να πηγαίνουν στο σταυρωμένο Χριστό και στους νέους Φοίνικες, άντρες και γυναίκες που ζούσαν, αγαπούσαν και λάτρευαν την ομορφιά στο πρόσωπό της Ιστάρ καίγοντας θυμίαμα μπροστά στο άγαλμα της και χύνοντας άρωμα πάνω στο βωμό της. 

Για όλους εκείνους τους ανθρώπους δεν ειχε μείνει τίποτα άλλο που να μιλάει γι' αυτούς εκτος απο το όνομά τους, που το επαναλάμβανε στην πορεία του ο χρόνος μπροστά στην οψη της αιωνιότητας. Είναι δύσκολο να αποδώσω με λόγια τις αναμνήσεις αυτών των ωρών που περνούσα με τη Σέλμα - αυτών των ουράνιων ωρών που ήταν γεμάτες πόνο, ευτυχία, θλίψη, ελπίδα και δυστυχία. 

Συναντιόμασταν κρυφά στον αρχαίο ναό, αναθυμόμαστε τις παλιές μέρες, κουβεντιάζαμε για το παρόν, φοβόμαστε για το μέλλον και φέρναμε σιγά σιγά στο φως τα μυστικά μας τα θαμμένα στα βάθη της καρδιάς μας και ξομολογιόμασταν ο ένας στον άλλο τη δυστυχία και τον πόνο μας και προσπαθούσαμε να παρηγορηθούμε με φανταστικές ελπίδες και θλιμμένα όνειρα. 

Κάθε τόσο ξαναβρίσκαμε την ηρεμία μας, σκουπίζαμε τα δάκρυά μας κι αρχίζαμε να χαμογελούμε, ξεχνώντας τα πάντα εκτος απο την αγάπη. αγκαλιαζόμασταν ώρα πολλή, ώσπου οι καρδιές μας έλιωναν. Τότε η Σέλμα ακουμπούσε ενα αγνό φιλί πάνω στο μέτωπό μου και γέμιζε την καρδιά μου μ' έκσταση. εγω της ξανάδινα το φιλί, καθώς εκείνη έσκυβε το φιλντισένιο λαιμό της, ενω τα μάγουλά της έπαιρναν ενα απαλό κόκκινο χρώμα σαν την πρώτη ακτίνα της αυγής πάνω στο μέτωπο των λόφων. 

Σιωπηλοί ατενίζαμε το μακρινό ορίζοντα όπου τα σύννεφα βάφονταν με τις πορτοκαλιές ακτίνες του ηλιοβασιλέματος. Η κουβέντα μας δεν περιοριζόταν μονάχα στην αγάπη μας. Κάθε τόσο γυρίζαμε την κουβέντα μας σ' αλλα ζητήματα και ανταλλασσαμε τις ιδέες μας. Στις συνομιλίες μας η Σέλμα μιλούσε συχνά για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, για το αποτύπωμα που οι προηγούμενες γενιές ειίαν αφήσει πάνω στο χαρακτήρα της, για τη σχέση ανάμεσα στη σύζυγο και στο σύζυγο, και την πνευματική αρρώστια και τη διαφθορά που απειλούσε την έγγαμη ζωή. 

Και θυμάμαι που έλεγε: «Οι ποιητές και οι συγγραφείς προσπαθούν να κατανοήσουν την πραγματικότητα της γυναίκας αλλα μέχρι σήμερα δεν έχουν καταλάβει τα κρυφά μυστικά της καρδιάς της, γιατί αντικρύζουν τη γυναίκα πίσω απο το πέπλο του σεξουαλισμού και δε βλέπουν τίποτ' άλλο απο εξωτερικά πράγματα. Κοιτάζουν τη γυναίκα μέσα απο ενα μεγεθυντικό γυαλί και δε βρίσκουν παρά μόνο αδυναμία και υποταγή.» 

Κάποια άλλη φορά ειπε, δείχνοντας τις σκαλισμένες εικόνες στον τοίχο του ναού, «Στην καρδιά αυτού του βράχου υπάρχουν δυο σύμβολα που φανερώνουν την ουσία των πόθων της γυναίκας και αποκαλύπτουν τα κρυμμένα μυστικά της ψυχής της που ταξιδεύουν ανάμεσα στην αγάπη και τον πόνο - ανάμεσα στη στοργή και τη θυσία, ανάμεσα στην Ιστάρ που κάθεται στο θρόνο και στη Μαρία που στέκεται δίπλα στο Σταυρό. Ο άντρας αποκτά δόξα και φήμη, αλλα η γυναίκα πληρώνει την τιμή.» 

Κανείς δεν ήξερε τις μυστικές μας συναντήσεις εκτος απο το Θεό κι απο το κοπάδι των πουλιών που πετούσε πάνω απο το ναό. Η Σέλμα ερχόταν με το αμάξι της μέχρι τη θέση εκείνη που ονομαζόταν πάρκο του Πασά, και απο εκει περπατούσε μόνη μέχρι το ναό όπου με 'βρισκε να την περιμένω με αγωνία. 

Δε φοβόμασταν τα μάτια των παρατηρητών, ούτε είχαμε καμιά τύψη στη συνείδησή μας. το πνεύμα που εχει καθαριστεί απο τη φωτιά κι εχει ξεπλυθεί απο τα δάκρυα είναι ανώτερο απο αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν ντροπή και ατίμωση. Είναι ελεύθερο απο τους νόμους της σκλαβιάς και των παλιών εθίμων που δένουν τα αισθήματα της ανθρώπινης καρδιάς. Το πνεύμα αυτό μπορεί περήφανα να σταθεί χωρίς ντροπή μπροστά στο θρόνο του Θεού. 

Η κοινωνία των ανθρώπων υποχωρεί εβδομήντα αιώνες τώρα στους διεφθαρμένους νόμους και δεν μπορεί να νιώσει το νόημα των ανώτερων και αιώνιων νόμων! Τα μάτια των ανθρώπων εχουν συνηθίσει στο μισοσκόταδο των κεριών και δεν μπορούν να δουν το ηλιόφως. 

Η πνευματική αρρώστια κληρονομιέται απο τη μια γενιά στην άλλη, ώσπου κατάντησε κομμάτι των ανθρώπων, και τη βλέπουν, οχι σαν ασθένεια, αλλα σα θεϊκό δώρο που χάρισε ο Θεός στον Αδάμ. Αν οι άνθρωποι αυτοι βρίσκουν κάποιον που είναι ελεύθερος απο τα μικρόβια της ασθένειας αυτής, τον βλέπουν με ντροπή και απέχθεια. 

Όσοι σκεφτούν άσχημα για τη Σέλμα Καράμη, επειδή έφευγε απο το σπίτι του άντρα της και με συναντούσε στο ναο, θα είναι κείνοι οι άρρωστοι και αδύνατοι στο νου άνθρωποι που βλέπουν τους υγιείς και θαρραλέους ανθρώπους σαν επαναστάτες. Αυτοί είναι σαν τα έντομα που σέρνονται μέσα στο σκοτάδι απο το φόβο μήπως τους πατήσουν οι περαστικοί. 

Ο καταπιεσμένος αιχμάλωτος, που μπορεί να δραπετεύσει απο τα δεσμά της φυλακής του και δεν το κάνει, είναι δειλός. Η Σέλμα, μια αθώα και καταπιεσμένη ψυχή, ήταν ανίκανη να ελευθερωθεί απο τη σκλαβιά. 

Πρέπει να την κατηγορήσουμε επειδή κοίταζε μέσα απο το παράθυρο της φυλακής της τα πράσινα λιβάδια και το γαλανό ουρανό; Να της καταλογίσουν οτι ήταν άπιστη στον άντρα της επειδή έβγαινε απο το σπίτι του για να ερθει και να καθίσει δίπλα μου ανάμεσα στο Χριστό και στην Ιστάρ; 

Αφήστε τους να πουν ο,τι τους αρέσει. η Σέλμα ειχε περάσει τους βάλτους οπου βουλιάζουν άλλες ψυχές κι ειχε φτάσει σ' έναν κόσμο που δεν μπορούσαν να τον φτάσουν τα ουρλιαχτά των λύκων και το σούρσιμο των ερπετών. Οι άνθρωποι μπορούν να πουν ο,τι θέλουν για μένα, γιατί το πνεύμα που εχει δει το φάσμα του θανάτου δεν μπορεί να τρομάξει απο τα πρόσωπα των κλεφτών. ο στρατιώτης που ειδε τα σπαθιά να λαμποκοπούν πάνω απο το κεφάλι του και ρυάκια απο αίμα να τρέχουν κάτω απο τα πόδια του, δε δίνει σημασία στις πέτρες που του πετούν τα παιδιά του δρόμου. 

ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΦΤΕΡΑ - ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ