Κάμπιες - Πεταλούδες και... Σ(τ)ΟΛΕΣ στο βηματισμό των Ράιχ (5)

Η μεταμόρφωση και η μετουσίωση ποτέ δεν ήταν "οικειοθελής" τελικά...

ούτε σε ατομικό, μα ούτε και σε κοσμικό επίπεδο. Καμιά κάμπια δε ρωτήθηκε, αλλά ούτε και χρειάστηκε να δώσει την έγκριση της... πριν διαλυθεί πλήρως, για να γίνει πεταλούδα... 

Το όραμα της Ζωής, κρυμμένο σε ένα άγραφο σπειροειδή κώδικα μορφογένεσης, θα συνεχίσει να γεννάει... και δε θα σταματήσει επειδή μερικές κάμπιες έλιωσαν κάτω από τη σόλα κάποιου απρόσεκτου...
 το μόνο πρόβλημα είναι... ότι δεν ξέρουμε ακόμη... ποιος είναι η σόλα... και ποιος η κάμπια. 

Ας μην ξεχνάμε πως η μόδα μιας εποχής κρύβει μακροχρόνια την πληγή μιας επόμενης γενιάς. Όπως και η πληγή μιας προηγούμενης γενιάς, που κληρονομήθηκε, μαζί με τη σκυτάλη της ζωής, μπορεί από φαρμάκι,  να εξελιχθεί σε φάρμακο και ίαμα για την επόμενη. Μπορεί το σύνηθες να είναι να της επιτρέπουμε να κακοφορμίζει, λόγω άγνοιας, συμβιβασμού ή συγκαταβατικότητας ως προς τη διάθεση αποδοχής της διατήρησης συστημάτων και κοινωνικών προτύπων, εντός των οποίων γεννιόμαστε. 

Μια συνηθισμένη διάθεση ουδέτερης επιφανειακά αποδοχής, ως προς τη διατήρηση μιας "πατροπαράδοτης" παράδοσης, τόσο θετικών όσο και αρνητικών συστατικών, που ωστόσο σε βάθος χρόνου φανερώνεται σαν πρόκληση στην ατομική, αλλά και τη συλλογική ζωή. Πρόκληση, της οποίας το αποτέλεσμα μόνο διορατικοί άνθρωποι μπορούν να δουν... και να ειδοποιήσουν έγκαιρα, τόσο για την αποφυγή του χειρότερου μελλοντικού "σεναρίου", όσο και για να δείξουν τον καταλληλότερο δρόμο που οδηγεί σε μια ευνοϊκή κατάληξη. 

Υπ΄αυτή την έννοια...

ίσως να ήταν καλά... 

• να ξεκινήσουμε ξανά με τα βασικά και πολύ απλά... 
• να αναλογιστούμε τα άξια διατήρησης που φέρουμε εντός αλλά και γύρω μας... 
• να κοιτάξουμε καλά την κληρονομιά μας...
• να δούμε τις ευχές μας για το μέλλον της κάθε δημιουργίας μας

ώστε, ακόμη και εν μέσω ταραχών και τρικυμιών που μας δοκιμάζουν λεπτό το λεπτό πλέον

• με σοφία και απλότητα να επαναπροσδιορίζουμε κάθε νέο βήμα που καλούμαστε να κάνουμε καθημερινά... 
• με περίσκεψη, και πανέτοιμοι για όλες τις πιθανές μεταβλητές... 
• να αποδεχτούμε εντέλει όλη τη διαδικασία μεταμόρφωσης που ούτως ή άλλως δεν είναι μόνο στο χέρι μας...  
• έχοντας σταθερά στα μάτια μας στο στόχο, που...  αν είχαμε προνοήσει, ταυτίζεται με το όραμα εκείνο που αποτελούσε ανέκαθεν την πρώτη ύλη για τα "φτερά" μας... και η τελευταία σταγόνα για την πλήρη ίαση μας... ατομικά & συλλογικά.
• αποφεύγοντας, όσο είναι εφικτό, να πάρουμε παγωμένες και μόνιμες θέσεις, στις καθημερινές μάχες που εμφανίζονται μπροστά μας και που τούτη την περίοδο τείνουν να μετατρέπονται πολύ εύκολα σε μάχες που θυμίζουν αγώνες αναμέτρησης και επικράτησης μεταξύ των δύο φύλων... (ανάμεσα στο συναίσθημα και το μυαλό, ανάμεσα στις αισθήσεις και τη σωματική δύναμη... ), διότι η ίδια η "πατέντα της ζωής", γνωρίζει πως κανένα εκ των δύο δεν μπορεί να επιβιώσει αρμονικά δίχως το άλλο... σε έναν κόσμο που θέλουμε να λέγεται "ανθρώπινος" και όχι ρομποτικός/μηχανικός.

Και στο μεταξύ ας επιτρέπουμε, όσο πιο γενναιόδωρα γίνεται, σε κάθε άλλο οικείο μας πρόσωπο, να επιλέγει ελεύθερα το πως θα πετύχει την πραγματοποίηση του οράματος του, ειδικά αν δεν είναι εκείνο... ο οδοστρωτήρας μιας μαζικής εξαφάνισης ...

• Δίνοντας του χώρο και χρόνο να μας φανερωθεί, ώστε να το εννοήσουμε και να δούμε το δώρο που ίσως φέρνει για τη δική μας μεταμόρφωση
• με μια διάθεση σύνΘεσης και όχι απώΘησης. 
• ΣυνΔεσης και όχι Διάλυσης... 
• Διεύρυνσης και όχι Στενέματος των αποδεκτών όρων συμβίωσης μεταξύ μας
• συμμαχίας και σύμπλευσης και όχι αντιπαλότητας και κενής διαφωνίας για τη διαφωνία...

Εντέλει, ίσως είναι πολύ πιο χρήσιμο να μείνουμε σιωπηλοί παρατηρητές -ακόμη και των παιδιών μας-, των νεότερων γενεών, παρά να επιμένουμε πως "εμείς" κατέχουμε τη "μαγική λύση", τη "μυστική γνώση" ή τον "μοναδικό και σπάνιο χάρτη" που οδηγεί στο ποθούμενο... -όσο "επιστημονικός" και "ψαγμένος" ή "φωτισμένος" κι αν παρουσιάζεται στην ατομική μας ψευδαίσθηση-, διότι εντός τους φέρουν ακόμη πολύ πιο αγνό κι αμόλυντο το πνεύμα της ζωής και τα φυσικά αντανακλαστικά και ένστικτα που από αυτή απορρέουν... ειδικά εάν φροντίσαμε να μην κλαδέψαμε και τούτη ακόμη τη φυσικότητα των βρεφών και των παιδιών μας, από "αγάπη" ή "ανάγκη"... , διότι απέχουμε αρκετά από της εποχές που το γήρας συμβάδιζε με τη σοφία... και η φιλοσοφία ήταν το αγαθότερο παράγωγο, αλλά και η προϋπόθεση, της ανθρώπινης ζωής, που να συμβαδίζει με την ίδια τη φύση και το σύμπαν και να γεννά επιστήμες που να την υποστηρίζουν και να την προστατεύουν σε όλα τα επίπεδα.

Mολονότι το άρθρο, ούτε και μετά από τόσες συνέχειες δεν είναι πλήρες...

(και πως να χωρέσουν άλλωστε τόσες όψεις και οπτικές γύρω από το ίδιο ένα νόμισμα που κουβαλάμε όλοι πάνω μας από τις απαρχές της εμφάνισης του είδους μας στη Γη και που στη μια του όψη γράφει: Ζωή και στην άλληΘάνατος... 

...μέσα στον περιορισμένο Χώρο και το Χρόνο ενός περαστικού... 

ενώ αναρίθμητες γενιές περαστικών πέρασαν και θα περνούν από τον τόπο τούτο... 

και άφησαν και θα συνεχίσουν να αφήνουν τα χνάρια των έργων τους, κάθε που παραδίδουν τη σκυτάλη και το νόμισμα... )

ελπίζω να συνδράμει στο να μαλακώσουμε λίγο τον εγωκεντρισμό που μας διέπει όλους, άλλον πολύ κι άλλον λιγότερο, σεβόμενοι το γεγονός πως σε τούτη τη διάσταση της ύλης, σαν άνθρωπος, ποτέ δεν ξέρεις τι είναι απόλυτα κακό ή απόλυτα καλό... καθώς το ένα συμπληρώνει και κουβαλά εντός του το σπόρο του αντιθέτου... 

Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο... είναι απλά καλός παραμυθάς, έμπορος, χειραγωγός συνειδήσεων ή λαοπλάνος, που χρησιμοποιώντας τη σύγχρονη τάση επιλογής του εύκολου δρόμου και των ανέσεων, μας παρασύρει σε ένα πολύ ωραίο και ολοκαίνουργιο κλουβί...

κι αυτό... τη στιγμή που σαν σύνολο....

• ίσα που θεωρήσαμε πως κάτι αρχίσαμε να κατανοούμε... 
• ίσα που αρχίσαμε να βλέπουμε την έξοδο από αυτό. 

Ότι και να σας λένε, η σκληρή αλήθεια είναι πως καμία μεταμόρφωση δεν είναι εύκολη και τίποτε δε χαρίζεται σε τούτο τον κόσμο. Με τον άλφα ή βήτα τρόπο, αργά ή γρήγορα καλούμαστε να πληρώσουμε το λογαριασμό -είτε συμμετείχαμε συνειδητά, είτε περιμέναμε και υπομέναμε παθητικά...

Τουλάχιστον, στον εντελώς δικό μας κόσμο, την ώρα, που κάνουμε απολογισμό με τον ΕΑΥΤΟ μας, την ώρα που κρίνουμε οι ίδιοι τα έργα και τις δημιουργίες μας, να μπορούμε να πούμε πως άξιζε, για εμάς τους ίδιους, το ταξίδι και το πέρασμα μας από εδώ.

Διότι εντέλει... για τα ανθρώπινα μέσα και σταθμά... όλα μα όλα υπόκεινται σε υποκειμενικά κριτήρια... και το αν θα παραμείνεις κάμπια, αν θα σε πατήσει κάποια "σόλα" ή θα καταφέρεις να πετάξεις μεταμορφωμένος σε πεταλούδα... εξαρτάται από τη δική σου οπτική των πραγμάτων, αλλά και από τα χέρια που σε φροντίζουν...

με την ελπίδα πως συνΕΝνοούμαστε
πως καταΛαβαινόμαστε Τώρα..

καλή μας συνέχεια
με όποιο τρόπο κι αν επιλέγουμε να συνδημιουργούμε

καλή αντάμωση

Β.Χ. 

vickytoxotis

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ