Κάμπιες - Πεταλούδες και... Σ(τ)ΟΛΕΣ στο βηματισμό των Ράιχ (4)

Η διαχρονική διαδικασία μεταμόρφωσης ατόμου και κοινωνίας ° σήμερα °

της Βίκυς Χρυσού

συνέχεια 4η 

Με όση καλή διάθεση κι  αν προσεγγίζει κανείς τις ανάγκες ενός άλλου ανθρώπου, δεν μπορεί  να προβλεφτεί σε πια ανύποπτη στιγμή θα του ανταποδοθεί η φυσική ανθρώπινη έγνοια από το "κτήνος" που πολιτισμένα έκρυβε επί μακρόν και περίμενε να χιμήξει ενάντια στον ευεργετούντα... 

Δεν έμεινε τυχαία η φράση ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος...

(...) Ο αχάριστος όχι μόνο δε νοεί να ανταποδώσει το καλό αλλά με πλήρη αλήθεια ούτε καν το αναγνωρίζει. Αυτός είναι ο ορισμός της αχαριστίας στην απλή του έκφραση. Η αλαζονεία και η υπεροψία κυβερνούν τη σκέψη και το λόγο του. Χίλια καλά να κάνεις, λέει ο λαός, ένα να μην κάνεις είναι σαν να μην έκανες κανένα.

Ο τύπος του αχάριστου όχι μόνο δεν αναγνωρίζει τις ευεργεσίες που έχει καρπωθεί, αλλά και όταν βρεθεί σε πλεονεκτική θέση με ευκολία και χαιρέκακη διάθεση πρόθυμα στρέφεται εναντίον του ευεργέτη του. Πρόκειται προφανώς για μια ενδόμυχη ζήλια, ένα καλοκρυμμένο συναίσθημα φθόνου που κατακάθεται στην ψυχή του και πηγάζει από το γεγονός της συναίσθησης ότι ο ευεργέτης του διαθέτει ηθικό μεγαλείο (αλλιώς δεν θα ήταν ευεργέτης) το οποίο ο ίδιος δεν διαθέτει.

Και ο φθόνος είναι από τα κατώτερα ανθρώπινα συναισθήματα και πρωταρχική αιτία διάσπασης και διάλυσης των κοινωνικών ομάδων. Οικογένειες, φιλίες, όμιλοι, εταιρικοί σχηματισμοί, κοινωνικά μορφώματα κάθε λογής έχουν πέσει «θύματα» φθονερών και ζηλότυπων ανθρώπων. (...) (Αναστασία Καμπούρη-Μασαούτη- Πηγή)

 

Δεν είναι η έλλειψη ανθρώπων που να απλώνουν το χέρι για συνεργασία, συνδημιουργία ή αλληλοβοήθεια... είναι η έλλειψη σεβασμού του "απέναντι μας" που επίσης απλώνει το χέρι για να περπατήσει παρέα μας στη ζωή... σαν σύντροφος, σαν φίλος, σαν αδελφός,σαν συνεργάτης...

Είναι η έλλειψη διάρκειας που αφιερώνεται στην κοινής πορεία...

Είναι η απουσία αντοχής και ενέργειας που να αφιερώνεται από κοινού προς την συμμετοχική  δημιουργία...

Είναι εκείνο το μικρό μοχθηρό "εγώ" που τόσο καλά κρύβεται (ειδικά στους πνευματικούς ανθρώπους) που θέλει να ξεχωρίζει και να είναι "λίγο παραπάνω", έστω και ελαφρά "πιο ψηλά" από το άλλο "εγώ" δίπλα μας...

Η γενιά μας γέννησε άπειρους "προέδρους" και "διευθυντές" που σαν μάγοι βρέθηκαν να είναι ικανοί για θύματα, ανάμεσα σε αδαείς και ευκολόπιστους... ή σε πρόθυμους ακόλουθους επίδοξων "αυτοκρατόρων"... 

Και να ήταν ικανοί να κινηθούν ευέλικτα για να προστατέψουν το βασίλειο και τους υπηκόους τους από τον πρόωρο θάνατο οποιουδήποτε τύπου... θα λέγαμε πως ίσως είναι δείγμα επιστροφής σε παλαιότερα πρότυπα που γνώρισε η ανθρωπότητα. Όχι, ίσα ίσα, που τους ίδιους τους υπηκόους τους σκοτώνουν πρώτους αν δε συμφωνούν με τις "επιθυμίες" τους... πότε νοερά και πότε με αληθινά όπλα... 

Φτάσαμε σε ένα σημείο ωστόσο που η ανθρωπότητα τα έχει δει κυριολεκτικά "όλα"... 

Ζούμε την απουσία σεβασμού των επιτευγμάτων των ανθρώπινων πολιτισμών μεταξύ τους με τον πιο ωμό και βίαιο τρόπο...

Βιώνουμε στο πετσί μας τη μάχη επικράτησης του ενός "-ισμού" επί του άλλου...

που προκειμένου να επιβιώσει λεηλατεί, βιάζει, σκοτώνει, απαιτεί... να κατασπαράξει και να φάει αυτό που δεν ήταν ήδη δικό του...

Όχι απλά δεν πέτυχε η "σούπα" της πολυπολιτισμικής κουλτούρας, αλλά έγινε και όργανο νέας λεηλασίας και αναβίωσης παλιών και νέων "-ισμών", επειδή ακριβώς ποτέ δεν υποστηρίχθηκε η αληθινή φιλία μεταξύ των λαών με διάθεση να μοιραστούν και να κερδίσουν και οι δύο... αλλά οι ηγεσίες καπέλωναν τις τάσεις των πολλών στο να κλέβουν ή να οικειοποιούνται... προκειμένου να επικρατήσουν και όχι να συνδημιουργήσουν...

Κανέναν δεν εκπλήσσουν πια τα κάθε είδους φαινόμενα bulling ... αφού αυτά κρυφά ή φανερά "εκτρέφαμε" σαν σύνολο. 

Η έκπληξη θα είναι να πετύχουμε σαν ανθρώπινη ομάδα-μονάδα, έστω και την τελευταία στιγμή επαναφορά στην κοίτη και το ρυθμό της ζωής... που είτε με είτε χωρίς εμάς θα πάρει το δικό της δρόμο... 

Μέχρι να φτάσουμε όμως εκεί, μιας και αργήσαμε ήδη αρκετά, οι εκρήξεις εντός και μεταξύ ατόμων ή κρατών, αλλά και μεταξύ φυσικών δυνάμεων, θα γεμίζουν το δρόμο μας με σημάδια... μήπως και ελιχθούμε κατάλληλα, ώστε να επιβιώσουμε όλοι, αλλά και να επιτρέψουμε σε μια νέα μορφή αντίληψης να γεννήσει νέα παραδείγματα ζωής, ικανά να συνθέτουν τα ανθρώπινα έργα με τα φυσικά και τα μεταφυσικά και όχι να καταστρέφουν κι αυτά που ήδη πετύχαμε...

Β.Χ. 

vickytoxotis

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ