ΤΑ ΠΡΩΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΑ (Μέρος Β)

Εκτός από αυτές τις φανερές πηγές πόνου, ίσως υπάρχει ακόμα μία η οποία είναι λιγότερο φανερή, και παρόλα αυτά τόσο μεγάλη και παγκόσμια κοινή που μας είναι δύσκολο ακόμα και να την σκεφτούμε. Σε πολιτισμούς και κοινωνίες, ιστορίες που αφορούν την δημιουργία αναφέρουν ότι για να γίνουμε ολοκληρωμένα άτομα σε αυτόν τον κόσμο, πρέπει να «αποχωριστούμε» από την ευρύτερη συλλογική οικογένεια της ψυχής. Συγχρόνως, ένας από τους βαθύτερους παγκόσμιους φόβους είναι ακριβώς αυτός: να είμαστε αποκομμένοι και μόνοι.

Ίσως ο μεγάλος πόνος κάτω από όλους τους άλλους είναι ο πόνος του αποχωρισμού από μια μεγαλύτερη ύπαρξη. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε ίσως η ευρύτερη οικογένεια της ψυχής μας μας λείπει τόσο πολύ, ώστε προσπαθούμε να γεμίσουμε το κενό δημιουργώντας ξανά μια αίσθηση ενότητας μέσω μικρότερων οικογενειών εδώ στην Γη. Δεν είναι παράξενο, επομένως, που η απώλεια τους μπορεί να είναι τόσο καταστροφική για μας. Μας πετάει πίσω στον πόνο της αρχικής πληγής.

Για πολλούς, ο μεγάλος τους πόθος είναι να «πιαστούν» από την οικογένειας τους, τις σχέσεις, και τις αναμνήσεις των εμπειριών του παρελθόντος που δημιουργεί τις συνθήκες που οδηγούν στην μεγαλύτερη οδύνη. Λαχταρούν τα κατοικίδια που δεν μπορούν να έχουν ποτέ ξανά και τους ανθρώπους που τους λείπουν, και το αλκοόλ και τα ναρκωτικά πολύ συχνά γίνονται το κοινωνικά αποδεκτό αναισθητικό που χρησιμοποιούν για να νεκρώσουν τον τόσο αυτό βαθύ πόνο της ψυχής.

Αν μπορέσουμε να βρούμε έναν τρόπο να εκτιμήσουμε τις στιγμές που μοιραζόμαστε με εκείνους που αγαπάμε, καθώς και να νιώσουμε ωραία για τον χρόνο που περάσαμε μαζί όταν αυτός τελειώσει, τότε θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την πιο μεγάλη μας γιατρειά. Από αυτήν την οπτική γωνία, οι ίδιες αρχές που μας επιτρέπουν να πληγώνουμε τους εαυτούς μας μέχρι θανάτου μπορούν να λειτουργήσουν αντίστροφα – δηλαδή, να μας προσφέρουν την θεραπευτική δύναμη της ζωής. Αυτό το κλειδί φαίνεται να σχετίζεται με τον τρόπου που νιώθουμε για αυτά που μας φέρνει η ζωή.

Ενώ όλα αυτά μπορεί να είναι δυνατότητες για να αναλογιστούμε, αυτό που γνωρίζουμε στα σίγουρα είναι το εξής: Υπάρχει μια βιολογική δυνατότητα για το σώμα μας να κρατήσει πολύ περισσότερο από όσο κρατάει και για εμάς να ζήσουμε πιο υγιή και πιο πλούσια ζωή από αυτή που πολλοί από εμάς φαίνεται να ζούμε προς το παρόν. Εκτός από τα σωματικά στοιχεία, υπάρχει κάτι που φαίνεται να λείπει από την σύγχρονη εξίσωση της μακροζωϊας. Άσχετα από το πώς επιλέγουμε να το ονομάσουμε, αυτό το «κάτι» είναι μια πνευματική δύναμη που μας τροφοδοτεί.

Στην γλώσσα μιας άλλης εποχής, οι αρχαίοι μας άφησαν οδηγίες να αφήσουμε χώρο για αυτήν την ζωτική δύναμη από την οποία εξαρτάται όλη η ζωή. Για να ζήσουμε μια μακρά, υγιή, και πλήρη ζωή, πρέπει να γιατρέψουμε τις περιοριστικές πεποιθήσεις που βρίσκονται στο επίκεντρο των πιο βαθιών πληγών μας.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Gregg Braden, “The Spontaneous Healing of Belief: Shattering the paradigm of false limits”)

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ