ΤΑ ΠΡΩΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΑ (Μέρος Α)

Γιατί, λοιπόν, το αναμενόμενο όριο της ανθρώπινης ζωής φαίνεται να κυμαίνεται το πολύ γύρω στα 100 χρόνια; Γιατί όχι 200 χρόνια, 500, ή ακόμη και περισσότερο; Αν πρέπει να πιστέψουμε αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη (ή στην Τορά στην Εβραϊκή παράδοση), πολλοί αρχαίοι λαοί μετρούσαν την ζωή τους με αιώνες αντί με δεκαετίες που χρησιμοποιούμε σήμερα. Το βιβλίο της Γένεσης, για παράδειγμα, αναφέρει ότι ο Νώε έζησε 350 χρόνια μετά την Μεγάλη Πλημμύρα. Αν ήταν 950 χρονών όταν πέθανε, όπως επίσης αναφέρει το κείμενο, αυτό σημαίνει ότι ήταν σε αρκετά καλή κατάσταση ώστε να κτίση την κιβωτό που θα του εξασφάλιζε την επιβίωση ολόκληρου του ανθρώπινου γένους όταν ήταν 600 χρονών!!

Σύμφωνα με τις Γραφές, εκείνοι που ζούσαν σε προχωρημένη ηλικία, δεν ήταν απλά συρρικνωμένοι σκελετοί του προηγούμενου εαυτού τους, που κρέμονταν από το εύθραυστο νήμα της ζωής. Ήταν ενεργοί και είχαν ζωντάνια, ενώ απολάμβαναν τις οικογένειες τους, δημιουργώντας ακόμα και καινούργιες. Και γιατί να μην ήταν; Είναι ξεκάθαρο ότι ζούμε σε σώματα που είναι φτιαγμένα να αντέχουν για πολύ χρόνο. Και προφανώς το έχουν κάνει στο παρελθόν. Επομένως, γιατί όχι τώρα; Τι έχει αλλάξει;

Αυτό είναι ένα από εκείνα τα σημεία που πρέπει να περάσουμε τα παραδοσιακά όρια μεταξύ της επιστήμης και της πνευματικότητας για να έχουμε απαντήσεις. Είναι φανερό ότι είμαστε πολύ περισσότερο από τα στοιχεία από τα οποία είναι φτιαγμένο το DNA του σώματος μας. Παρ’ όλο που η επιστήμη δεν έχει ακόμη συλλάβει ή ψηφιακά αποδείξει την ύπαρξη της ψυχής, γνωρίζουμε ότι είναι η μυστηριώδης δύναμη που δίνει ζωή στα στοιχεία του σωματικού μας εαυτού. Είναι αυτό που ζωντανεύει το σώμα. Και εδώ βρίσκεται η καρδιά της απάντησης μας. Όταν η ψυχή μας πονάει, ο πόνος μας μεταφέρεται μέσα στο σώμα ως την πνευματική ποιότητα της δύναμης της ζωής με την οποία τροφοδοτούμε κάθε ένα από τα κύτταρα μας.

Τα εκατό χρόνια, πάνω-κάτω, που βλέπουμε να είναι η διάρκεια της ανθρώπινης ζωής φαίνεται να είναι το όριο του χρόνου που μπορούμε να αντέξουμε τον αγιάτρευτο πόνο στην ψυχή. Με άλλα λόγια, το χρονικό όριο του αιώνα μπορεί να μας λέει για πόσο χρόνο μπορούμε να αντέξουμε την λύπη και τις απογοητεύσεις της ζωής πριν αυτές μας καταβάλουν. Όλοι γνωρίζουμε τον πόνο που βιώνουμε όταν βλέπουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε, τα κατοικίδια που λατρεύουμε, και τις εμπειρίες με τις οποίες έχουμε συνδεθεί να χάνονται από την ζωή μας. Θα μπορούσε μια ολόκληρη ζωή απώλειας, απογοήτευσης, και προδοσίας να έχει την δύναμη να απενεργοποιήσει ακόμα και το πιο δυνατό και ανθεκτικό όργανο μας – την καρδιά;

Χωρίς αμφιβολία! Και μπορεί να υπάρχει και ακόμη κάτι περισσότερο: Ο πόνος που μας σκοτώνει θα μπορούσε να είναι πολύ πιο παλαιός και να πηγαίνει ακόμη πιο βαθιά από ότι μπορούμε να φανταστούμε.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Gregg Braden, (“The Spontaneous Healing of Belief: Shattering the paradigm of false limits”)

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ