Η ζωή μας καθορίζεται από τις αόρατες σκέψεις, όχι από τα ορατά αντικείμενα

Όπως μαθαίνουμε να αλληλεπιδρούμε με τα ορατά αντικείμενα, τα σχήματα, τα χρώματα και τις δομές, πρέπει να μαθαίνουμε να αλληλεπιδρούμε και με τα αόρατα και άμορφα αντικείμενα, τις σκέψεις.

Σε όλη μας τη ζωή μαθαίνουμε πως το κέντρο ελέγχου τού συστήματός μας είναι οι λειτουργίες του σώματος και οι αισθήσεις της αντίληψης. Αυτή η εντύπωση όμως μας εμποδίζει να δούμε ότι πίσω από αυτές τις λειτουργίες υπάρχει ένα άλλο κέντρο, οι λειτουργίες του οποίου είναι πιο καθοριστικές. Αυτό το κέντρο είναι ο νους και οι σκέψεις. Και πίσω από τις σκέψεις υπάρχει η επίγνωση, που έχει τη δύναμη να κάνει τις σκέψεις πραγματικές ή όχι, ανάλογα με το αν ταυτίζεται μαζί τους ή αν τις παρατηρεί. Η παρατήρηση των σκέψεων αφαιρεί από τις σκέψεις τον αληθοφανή χαρακτήρα τους και τις αναγνωρίζει ως αυτό που είναι: ουδέτερα και απρόσωπα προϊόντα της λειτουργίας του νευρικού συστήματος.

Το να μάθουμε να αλληλεπιδρούμε με τις αόρατες σκέψεις, είναι εξίσου σημαντικό με την εκπαίδευση που λαμβάνουμε και αφορά τα αντικείμενα που βλέπουμε ή που αγγίζουμε. Ίσως είναι και σημαντικότερο, αν λάβουμε υπόψη μας ότι οι σκέψεις είναι αυτές που διαμορφώνουν τις συμπεριφορές, τις επιλογές, τις σχέσεις μας με τους άλλους, ακόμα και την υγεία του σώματός μας.

Ένας είναι κυρίως ο τρόπος για να μάθουμε να αλληλεπιδρούμε με τις σκέψεις: να τις παρατηρούμε και να τις αναγνωρίζουμε. Όσο κάποιος δεν αναγνωρίζει τι συμβαίνει μέσα του σε επίπεδο σκέψεων, δεν μπορεί να αλλάξει τις συμπεριφορές, τις επιλογές, τις σχέσεις του με τους άλλους ή και την υγεία του σώματός του.

Βέβαια, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παραδεχτούμε (επιτέλους) ότι κάθε φορά που λέμε "εγώ", "εσύ", "ο άλλος", "το άτομο", "κάποιος", κ.ο.κ, ουσιαστικά αναφερόμαστε στην ιδιότητα της παρατήρησης των λειτουργιών του σώματος. Όταν λέμε ότι "κάποιος πρέπει να μάθει να παρατηρεί τις σκέψεις του", το "κάποιος" αναφέρεται στην ιδιότητα της παρατήρησης (την επίγνωση) και το "σκέψεις του" αναφέρεται στη λειτουργία του νευρικού συστήματος που σχετίζεται με τη δημιουργία των σκέψεων. Αυτός που παρατηρεί δεν είναι το σώμα, ούτε οι αισθήσεις, ούτε οι σκέψεις. Ο παρατηρητής είναι η ιδιότητα της γνώσης της ύπαρξης (η επίγνωση) και οι σκέψεις είναι τα παρατηρούμενα αντικείμενα, τα οποία αναγνωρίζονται από την επίγνωση με τον ίδιο τρόπο που αναγνωρίζονται τα αντικείμενα της όρασης, της ακοής και της αφής.

Για να ζούμε όσο μπορούμε πιο ισορροπημένα πρέπει να κατανοήσουμε ότι υπάρχουν βαθύτερα και αόρατα επίπεδα λειτουργιών που είναι πιο καθοριστικά από τα ορατά. Το κέντρο ελέγχου πρέπει πρώτα να μετατεθεί από το σώμα στις σκέψεις και στη συνέχεια σ' αυτό που αναγνωρίζει τις σκέψεις και τις αισθήσεις του σώματος, δηλαδή στην επίγνωση. Όσο συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η αλληλεπίδρασή μας με τον κόσμο γίνεται με το σώμα και τις πέντε αισθήσεις, τόσο δεν θα "βλέπουμε" με τα μάτια της επίγνωσης και τόσο θα διαφεύγουν της προσοχής μας οι πιο καθοριστικοί παράγοντες που διαμορφώνουν θεμελιωδώς τη ζωή μας.

Νίκος Μπάτρας

aytepignosi

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

Measure