Σύγχρονοι φυλακισμένοι σε μοντέρνες φυλακές

Η συγκέντρωση πολλών ανθρώπων σε μεγαλουπόλεις έχει επιφέρει τεράστιες αλλαγές στον τρόπο ζωής τους σε σχέση με το μακρινό παρελθόν, που οι πόλεις ήταν αραιοκατοικημένες και τα χωριά έσφυζαν από ζωή και κόσμο. Από ένα σημείο και μετά η πόλη έγινε το όνειρο όσων επιθυμούσαν να ανθίσουν οικονομικά αλλά και να τα έχουν όλα μέσα στα πόδια τους. Σούπερ μάρκετ, φαρμακεία, αρτοποιεία, βενζινάδικα, εστιατόρια, καφετέριες, σχολεία, φροντιστήρια και δημόσιες υπηρεσίες είναι επαρκείς λόγοι για να αφήσει κάποιος το χωριό και να μετακινηθεί σε μία μεγαλούπολη;

Προσωπικά ψηφίζω όχι και πιστεύω πως πολλοί πιστεύουν μέσα τους πως έχω δίκιο. Μέσα σε μία μεγαλούπολη ο άνθρωπος χάνεται και συγχίζεται. Βλέπει τριγύρω του πρόσωπα που δεν τα γνωρίζει, είναι γεμάτος καχυποψία και αποφεύγει να εμπλακεί σε συζητήσεις. Αποξενώνεται και αποστασιοποιείται από την κοινωνία, προσπαθώντας να βρει διεξόδους που θα τον κάνουν να χαλαρώσει. Ένα ατελείωτο μαρτύριο μέσα στις όμορφα εσωτερικά διακοσμημένες τσιμεντένιες φυλακές. Πολυώροφα γκρίζα κτήρια με μικρά μπαλκόνια που χωρίζονται από άσφαλτο και πίσσα. Σύγχρονοι φυλακισμένοι σε μοντέρνες φυλακές. Άνθρωποι ανέκφραστοι και πολλές φορές απρόσωποι, ζωσμένοι με άγχος και υπερένταση που πασχίζουν με κάθε δυνατό τρόπο να ανταπεξέλθουν στην καθημερινότητα. Γρήγορη ζωή, τρέχουν οι μέρες και κορμιά που εξαντλούνται.

Αν κάτσει κάποιος να συγκρίνει μία μεγαλούπολη με ένα χωριό κοντά σε αυτή, θα συνειδητοποιήσει πως το δεύτερο αξίζει πιο πολύ ως προς τον τρόπο και την ποιότητα ζωής. Δεν είναι λίγο να έχεις τη μπαλκονάρα σου στη μονοκατοικία σου, το γρασίδι σου, τα φυτά σου και γενικά την άπλα σου. Να γνωρίζεις τους γείτονες, τους συγχωριανούς σου, να μιλάς μαζί τους και να περνάς ευχάριστα με μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Ναι, οκ, το κουτσομπολιό δίνει και παίρνει σε ένα χωριό, αλλά ακόμα και αυτό έχει αποδειχθεί από επιστήμονες ότι λειτουργεί αγχολυτικά. Δε συγκρίνονται το πράσινο και ο καθαρός αέρας της εξοχής με αυτά των μεγαλουπόλεων.


Θα έπρεπε να αποφεύγουμε τις πόλεις και αναζητάμε την ύπαιθρο. Όλος αυτός ο μολυσμένος αέρας από τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα εργοστάσια και τις καμινάδες μόνο κακό μπορούν να προκαλέσουν στην υγεία. Η έλλειψη άσκησης και η καθιστική ζωή απειλούν το σώμα, μα η έλλειψη επικοινωνίας και η συνεχώς αυξανόμενη αδιαφορία για τη δημιουργία σχέσεων σε όλα τα επίπεδα απειλούν την ψυχή. Οπότε οι άνθρωποι δέχονται επίθεση από παντού, νιώθοντας τεράστια ανασφάλεια και αβεβαιότητα. Οι νέες γενιές, εγκλωβισμένες σε αυτόν τον τσιμεντένιο κόσμο βρίσκουν διέξοδο στα ηλεκτρονικά και το ίντερνετ, καθώς και σε ανούσια ξεσπάσματα βίας και αυτοκαταστροφής.

Η συνεχώς κλιμακούμενη οικονομική κρίση που περνά ο κόσμος μας είναι ο λόγος που πολλές μεγαλουπόλεις κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Κάτι που σημαίνει πως μεγάλος αριθμός ανθρώπων προσπαθεί να επιβιώσει στον περιορισμένο χώρο αυτών των πόλεων. Πολλοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν πως ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι για πολλά μεγάλα αστικά κέντρα και λίγες ακόμη σταγόνες θα ξεχειλίσουν το ποτήρι, αν δεν υπάρξει αποκέντρωση. Ναι είναι τεράστια απόφαση να αφήσει κάποιος πίσω του τον αστικό τρόπο ζωής και να γυρίσει στην εξοχή μα εκεί μπορεί να χτίσει κάποιου είδους αυτάρκεια. Είναι σίγουρο πως στις τσιμεντένιες αυλές δεν μπορεί να καλλιεργήσει όλα αυτά που μπορεί να έχει στους αγρούς των χωριών. Είναι η μόνη λύση για την ανακούφιση και των ασφυκτικά γεμάτων πόλεων αλλά και της οικονομίας. Η λογική λέει πως ο άνθρωπος μπορεί να προσαρμοστεί σε οποιοδήποτε περιβάλλον κάτω από οποιεσδήποτε καταστάσεις, αρκεί να το θέλει. Τρόποι υπάρχουν, θέληση όμως;

Για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει όλοι να ξανασκεφτούν τη ζωή τους στην πόλη. Μήπως τα πράγματα για αυτούς θα ήταν καλύτερα στην εξοχή; Μήπως η ζωή τους είχε πάρει άλλη πορεία, όντας απελευθερωμένοι από το άγχος και την ηχορύπανση; Όλοι αυτοί οι χιλιάδες καθημερινοί ήχοι που βουίζουν στα αυτιά των πολιτών, συγχύζοντάς τους ακόμη περισσότερο, δημιουργώντας τους επιπρόσθετο άγχος. Σα να μη φτάνανε όλες οι σκασίλες και τα προβλήματα που έχουν αποκομίσει από τη ρουτίνα τους. Δεν είναι καθόλου ασήμαντο το να μπορεί κάποιος να κοιμηθεί με ησυχία και ηρεμία. Να κλείνει τα μάτια του και να μπορεί να ονειρευτεί ευχάριστα τη ζωή, μέσα στη γαλήνη των άστρων της εξοχής, μακριά από τα φανταχτερά φώτα των πόλεων και τα κορναρίσματα ή τα σπιναρίσματα των οχημάτων δίπλα από τα παραθύρια τους.

Αν με ρωτούσε, λοιπόν, κάποιος πού θα προτιμούσα να ζω, χωριό ή πόλη, θα απαντούσα φυσικά το πρώτο χωρίς πολλή πολλή σκέψη. Πολλοί δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους στην εξοχή αλλά τους προκαλώ όλους να τη δοκιμάσουν για κάποιο χρονικό διάστημα και τότε θα καταλάβουν τι έχαναν τόσα χρόνια.       

mindthetrap

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ