Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: ΓΚΙΤΑ 9...ΘΑ ΦΟΒΗΘΕΙΤΕ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΤΑ ΒΑΖΕΤΕ ΟΤΑΝ ΔΙΑΛΟΓΙΖΕΣΤΕ - ΜΑΘΕΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΕΓΩ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΕ!!!

ΓΚΙΤΑ 9

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι (Η αποκάρδιωση του Αρτζούνα)

Στίχοι 7,8

Στους στίχους γίνεται απαρίθμηση των ονομάτων των στρατιωτών του εγώ. Παραλείπονται οι στίχοι καθώς αναφέρουν ονόματα που δεν χρειάζονται εδώ.

Ο Βασιλιάς Ντουργιοντάνα-Υλική Επιθυμία, έχοντας επιθεωρήσει με φόβο την τρομερή ισχύ των αντίπαλων δυνάμεων της διάκρισης, προσπαθεί τώρα να παρηγορήσει τον πανικόβλητο νου του και τον νου του δασκάλου του Ντρόνα-Συνήθειας περιγράφοντας την ισχύ του δικού του στρατού – των στρατιωτών και των στρατηγών των αισθήσεων, που είναι παρατεταγμένοι σε μάχη για να τον υπερασπιστούν.

Η ροπή του ανθρώπου προς την υλική επιθυμία, όταν αντιμετωπίζει την αντίσταση της διακριτικής λογικής η οποία έχει αφυπνιστεί πρόσφατα για να διεκδικήσει το χαμένο της δικαίωμα, γίνεται εσωτερικά νευρική, έχοντας επίγνωση της αδυναμίας της και της επικείμενης ήττας της. Οι ευπάθειες και οι αδυναμίες που έχουν γίνει δεύτερη φύση στον άνθρωπο, μια βολική δεύτερη φύση, πάντα προβληματίζονται από την αφύπνιση της κοιμισμένης συνείδησης και της έμφυτης διάκρισης. Η επιθυμία γενικά έχει μια αδιαμφισβήτητη κυριαρχία πάνω στο σωματικό βασίλειο του νου που ρέπει προς τις αισθήσεις. Όσο η επιθυμία ευχαριστεί ικανοποιητικά και αδιάκοπα όλες τις τάσεις της και εκπληρώνει τους σκοπούς της, δεν ενοχλεί κανέναν. Η επιθυμία όμως πανικοβάλλεται μόλις ο ταυτισμένος με τις αισθήσεις ζωώδης άνθρωπος αφυπνίσει μέσω ενδοσκόπησης τις ανώτερες διακριτικές του ικανότητες με την καθαρότερη συνειδητότητά του του καθήκοντος και της ορθής δράσης. Τότε η επιθυμία δεν έχει πια την ελεύθερη κυριαρχία της, γιατί αυτοί οι νέοι διακριτικοί πολεμιστές αρχίζουν να διακόπτουν τις άστατες, αθεόφοβες δραστηριότητές της.

Η Βασίλισσα Υλική Επιθυμία επιθυμεί η Παλιά Ροπή της Συνήθειας, η οποία έχει συμμαχήσει με τις κυρίαρχες φαύλες τάσεις των αισθήσεων, να ξέρει όλα τα δεδομένα σχετικά με τη δύναμη του αντιτιθέμενου μεταφυσικού στρατού, ώστε να μηχανευτεί τα αναγκαία μέσα για να τις καταστείλει.

ΕΚΤΕΝΗΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ: ΟΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

ΠΟΥ ΑΝΤΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Όπως οι Πάνταβα (οι καλοί στρατιώτες της ψυχής) που απαριθμήθηκαν στους στίχους 4–6 αντιπροσωπεύουν τις αρχές που είναι απαραίτητες για να επιτύχει ο γιόγκι συνειδητοποίηση ή ενότητα με τον Θεό, οι Καουράβα (οι κακοί στρατιώτες του εγώ) που αναφέρονται στον στίχο 8 αντιπροσωπεύουν μεταφορικά συγκεκριμένες αρχές που εναντιώνονται στην πνευματική πρόοδο.

Ο γιόγκι που επιδιώκει ένωση με τον Θεό πρέπει πρώτα να απαλλάξει τη συνειδητότητά του απ’ αυτά τα εμπόδια για να πετύχει πνευματικά. Που είναι τα εξής:

1) Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ (ΑΒΙΝΤΙΑ)

Η αβίντια είναι η ΑΤΟΜΙΚΗ αυταπάτη, η άγνοια του ανθρώπου που θολώνει την αντίληψή του και του δίνει μια ψευδή αντίληψη πραγματικότητας.
Η μάγια, η ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ αυταπάτη, είναι η οικουμενική ύπαρξη μορφών στο Άπειρο Άμορφο. Η αβίντια είναι η ατομική συμπαντική ύπνωση ή ψευδαίσθηση που επιβάλλεται στις μορφές και τις κάνει να εκφράζονται, να αντιλαμβάνονται και να αλληλεπιδρούν η μία με την άλλη σαν να είχε η κάθε μία τη δική της ξεχωριστή πραγματικότητα.

Η μία συνειδητότητα της ψυχής του ανθρώπου διαφοροποιείται. Με την απατηλή φαντασία, τη δύναμη του οραματισμού ή της φαντασιώσεως των συλλήψεων του εγώ, ο άνθρωπος δημιουργεί τις δικές του ψευδαισθήσεις πραγματικότητας και τις «υλοποιεί» ή τις κάνει να αποκτούν υπόσταση ή έκφραση, μέσω των οργάνων της διαφοροποιημένης συνειδητότητάς του (του νου, της νοημοσύνης, του συναισθήματος και των αισθητήριων οργάνων της αντίληψης και της δράσης). Αυτή η δημιουργική δύναμη, που είναι έμφυτη στις σκέψεις του ανθρώπου, είναι που τον κάνει τόσο θαυμαστό. Η αλήθεια στο ρητό «οι σκέψεις είναι πράγματα» πρέπει να γίνει δεόντως σεβαστή!

Η επιρροή της δύναμης της αβίντια είναι τέτοια που, άσχετα με το πόσο ενοχλητική είναι η ψευδαίσθηση, ο απατώμενος άνθρωπος είναι απρόθυμος να την αποχωριστεί.

Οποιοσδήποτε προσπάθησε να αλλάξει την άποψη ενός ισχυρογνώμονα –ή ακόμα και τη δική του ισχυρή πεποίθηση για το ίδιο θέμα– γνωρίζει πόσο ακαταμάχητη είναι η «πραγματικότητα» των σχηματισμένων από την αβίντια συλλήψεων γι’ αυτόν που είναι προσκολλημένος σ’ αυτές. Και εκεί έγκειται η άγνοια. Ο δηλωμένος υλιστής, αιχμάλωτος μέσα στο δικό του βασίλειο «πραγματικότητας», αγνοεί την απατημένη του κατάσταση και επομένως δεν έχει καμία επιθυμία να την ανταλλάξει με τη Μοναδική Πραγματικότητα, το Πνεύμα. Αντιλαμβάνεται τον εφήμερο κόσμο σαν πραγματικότητα, αιώνια ουσία – κατά το μέτρο που μπορεί να συλλάβει το νόημα της αιωνιότητας. Φαντάζεται ότι η χονδροειδής υπόσταση των αισθητήριων εμπειριών είναι η αγνή ουσία του συναισθήματος και της αντίληψης. Κατασκευάζει τα δικά του πρότυπα ηθικής και συμπεριφοράς και τα αποκαλεί καλά, άσχετα με τη δυσαρμονία τους με τον αιώνιο Θεϊκό Νόμο. Και σκέφτεται ότι το εγώ του, η θνητή του αίσθηση ύπαρξης –με την επαρμένη αυτο-σπουδαιότητά του ως ο πανίσχυρος πράττων– είναι η εικόνα της ψυχής του, όπως αυτή δημιουργήθηκε από τον Θεό.

Η αβίντια είναι ο ισχυρός κυριότερος εχθρός της θεϊκής συνειδητοποίησης όταν βρίσκεται υπό την αρνητική επιρροή των εγκόσμιων ροπών των αισθήσεων. Ο συνηθισμένος άνθρωπος αποχαυνώνεται από τις δελεαστικές υποδείξεις των απατηλών εμπειριών των αισθήσεων και γαντζώνεται σφιχτά από τις απατηλές υλικές μορφές, σαν να ήταν αυτές η πραγματικότητα και η αιτία και η ασφάλεια της ύπαρξής του. Ο γιόγκι από την άλλη μεριά έχει πάντα επίγνωση, εσωτερικά, της μοναδικής Πραγματικότητας, του Πνεύματος, και βλέπει τη μάγια και την αβίντια –την οικουμενική και την ατομική αυταπάτη– ως απλά έναν λεπτό ιστό που συνδέει τις ατομικές, μαγνητικές και πνευματικές δυνάμεις, οι οποίες του δίνουν ένα σώμα και έναν νου, με τα οποία πρέπει να παίξει έναν ρόλο μέσα στο συμπαντικό θεατρικό έργο της δημιουργίας του Κυρίου.

Αποτέλεσμα εικόνας για ΤΟ ΕΓΩ

2) ΤΟ ΕΓΩ

Με την ισχύ αυτής της δύναμης που εμπνέει δέος –η οποία είναι αντανακλώμενο Πνεύμα, της οποίας η ατομικότητα ταυτίζεται, όχι με το Πνεύμα, αλλά με τον φαινομενικό κόσμο– οι δυνάμεις της φύσης εγείρονται και δίνουν ζωή σ’ ένα σωματικό όργανο ώστε αυτό να εκφραστεί. Στην ψυχολογική-μεταφυσική μάχη που περιγράφεται, το Εγώ είναι ο πιο ισχυρός αντίπαλος της ψυχής, προκαλώντας έτσι τον μεγαλύτερο φόβο στην καρδιά των πνευματικών δυνάμεων στα εγκεφαλονωτιαία κέντρα, οι οποίες πασχίζουν να στραφούν προς το Πνεύμα και να εγκαθιδρύσουν και πάλι το βασίλειο της θεϊκής συνειδητότητας της ψυχής.

Η συνειδητότητα ενός ανθρώπου, όταν αυτός βλέπει όνειρα στον ύπνο του, γίνεται πολλές εικόνες – όντα, πλάσματα, αντικείμενα. Στο όνειρό του δίνει τη δική του ύπαρξη σε όλες τις μορφές και τα αισθητήρια αντικείμενα. Σε κάθε ανθρώπινο χαρακτήρα δανείζει τη δική του συνειδητότητα του εγώ, ώστε όλοι αυτοί να συμπεριφέρονται, να σκέφτονται, να περπατούν, να μιλούν σ’ αυτόν που ονειρεύεται ως εξατομικευμένα όντα, με ξεχωριστές «ψυχικές» ταυτότητες, αν και όλοι έχουν δημιουργηθεί από το ένα πνεύμα και τον ένα νου αυτού που ονειρεύεται. Παρόμοια, ο Θεός, στο συμπαντικό Του όνειρο, γίνεται γη, αστέρια, ορυκτά, δέντρα, ζώα και πολύπλευρες ανθρώπινες ψυχές. Ο Θεός δανείζει τη δική Του συνειδητότητα ύπαρξης σε όλα τα πράγματα μέσα στο συμπαντικό Του όνειρο και τα αισθαντικά πλάσματα τη νιώθουν σαν να ήταν η δική τους, ξεχωριστή ταυτότητα.

Το Εγώ υπάρχει όταν η ψυχή, ή αυτός που βλέπει, η εικόνα του Θεού μέσα στον άνθρωπο, ξεχνά τον αληθινό θεϊκό της Εαυτό και ταυτίζεται με τις δυνάμεις της αντίληψης και της δράσης στα όργανα του σώματος και του νου. Ο βαθμός της άγνοιας ή της φώτισης που είναι εγγενής σ’ αυτήν την ταύτιση εξαρτάται από τη φύση των σχετικών οργάνων μέσω των οποίων εκδηλώνεται το «εγώ είμαι» ή η εξατομίκευση. Όταν ταυτίζεται με τις χονδροειδείς αισθήσεις και τα αντικείμενά τους (το υλικό σώμα και τον υλικό κόσμο), το «εγώ είμαι» γίνεται το σωματικό εγώ που καταστρέφει τη σοφία.

Όταν ταυτίζεται με τα λεπτοφυή όργανα αντίληψης και γνώσης στο αστρικό σώμα, το «εγώ είμαι» γίνεται μια καθαρότερη αίσθηση ύπαρξης, το αστρικό εγώ, του οποίου η αληθινή φύση μπορεί να επηρεαστεί επιζήμια από την απατηλή επιρροή της σωματικής φύσης. Ή, αντιστρόφως, να είναι συντονισμένη με τη συνειδητότητα της σοφίας του αιτιατού σώματος και έτσι να γίνει το διακριτικό εγώ.

Όταν το «εγώ είμαι» εκφράζεται μόνο μέσω της αγνής διαισθητικής σοφίας, του οργάνου του αιτιατού σώματος, γίνεται το αγνό διακριτικό εγώ (το θεϊκό εγώ), ή η ανώτατη έκφρασή του, η ψυχή, η εξατομικευμένη αντανάκλαση του Πνεύματος. Η ψυχή, η αγνότερη εξατομικευμένη αίσθηση ύπαρξης, γνωρίζει την ταύτισή της με την παντογνωσία και την πανταχού παρουσία του Πνεύματος και απλά χρησιμοποιεί τα όργανα του σώματος και του νου ως μέσα επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης με την αντικειμενική δημιουργία. Έτσι, οι ινδουιστικές Γραφές λένε: «Όταν αυτό το “εγώ είμαι” πεθάνει, τότε θα ξέρω ποιος είμαι».

3) Η ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ

Είναι η τάση για επιδίωξη υλικής δράσης, προς την οποία υπάρχει μια φυσική προσκόλληση, λόγω της ευχαρίστησης ή απόλαυσης που προέρχεται απ’ αυτήν.

Αυτός ο στρατιώτης, η προσκόλληση, συμμάχησε με το εγώ στη μάχη του Κουρουκσέτρα. Η προσκόλληση στην απόλαυση δέχεται την επιρροή των υλικών ροπών των αισθήσεων κι έτσι συμμαχεί μαζί τους, σε αντιπαράθεση με τις ενάρετες ιδιότητες των Πάνταβα (της ψυχής). Η προσκόλληση λοιπόν είναι η θεμελιώδης αρχή μέσα στον απατώμενο άνθρωπο η οποία τον κάνει να αναζητά τη συγκεκριμένη εργασία ή δράση στην οποία είναι προσκολλημένος λόγω της απόλαυσης που του δίνει. Και δικαιολογεί αυτή τη δράση, λέγοντας ότι είναι καθήκον του. Έτσι, ό,τι κι αν θέλει να κάνει, εξαιτίας της προσκόλλησής του σ’ αυτό, το εκλογικεύει ως αναγκαίο και σωστό.

4) Η ΑΠΩΘΗΣΗ

Συμβολίζει αυτό που είναι δυσάρεστο. Η άγνοια του ανθρώπου (η αβίντια) διαστρεβλώνει την αίσθησή του του σωστού και του λάθους, του καλού και του φαύλου, και δημιουργεί μέσα του τα δυαδικά αντίθετα των πραγμάτων που του αρέσουν και των πραγμάτων που δεν του αρέσουν. Είναι προσκολλημένος σ’ αυτό που του αρέσει και αποφεύγει αυτό που δεν του αρέσει, αντί να ασκεί τη διακριτική ελεύθερη επιλογή και να ακολουθεί αυτό που πραγματικά είναι σωστό και καλό γι’ αυτόν.

5) Η ΡΟΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΩΜΑ

Αντιπροσωπεύει μια έμφυτη επιμονή της σωματικής προσκόλλησης που προσπαθεί να κατανικήσει την προσδοκία του πιστού για συνειδητοποίηση του Εαυτού, κάνοντάς τον να γαντζώνεται σφιχτά από τη θνητή συνειδητότητα. Αυτή η επιμονή είναι μια πιο λεπτή ή πιο λεπτοφυής βαθμίδα προσκόλλησης απ’ ό,τι η κτητικότητα που νιώθει ο άνθρωπος για αντικείμενα ή πρόσωπα. Ακόμα κι όταν αυτή η κτητικότητα καίγεται στη φωτιά της σοφίας, η ισχυρή προσκόλληση στο σώμα επιμένει να υπάρχει, όπως τα τελευταία εναπομείναντα αποκαΐδια που σβήνουν. Διάφοροι ψυχολόγοι της Δύσης έχουν ονομάσει αυτήν την έμφυτη, εξαναγκαστική δύναμη ως «ένστικτο της αυτοσυντήρησης» και σημείωσαν ότι είναι η ισχυρότερη φυσική παρόρμηση μέσα στον άνθρωπο. Δεν εκφράζεται μόνον ως φόβος για τον θάνατο, αλλά επίσης εγείρει μέσα στον άνθρωπο ένα πλήθος θνητών χαρακτηριστικών και πράξεων που είναι αντίθετα με την αθάνατη φύση του αληθινού Εαυτού, της ψυχής – την ιδιοτέλεια, την απληστία, την κτητικότητα, τη συσσώρευση θησαυρών στη γη, σαν να ήταν αυτό το μόνιμο σπίτι του. Η ροπή προς το σώμα λοιπόν αντιπροσωπεύει αυτή τη λεπτοφυή επιμονή στην προσκόλληση στο σώμα.

6) Η ΥΛΙΚΗ ΠΡΑΞΗ (ΚΑΡΜΑ)

Εδώ το κάρμα σημαίνει υλική πράξη, αυτό που υποκινείται από εγωιστική επιθυμία. Ενεργοποιεί τον νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος. Η πράξη παράγει ένα αποτέλεσμα που δένεται με αυτόν που πράττει, μέχρι η αιτία να αντισταθμιστεί από το κατάλληλο αποτέλεσμα, είτε αυτό έρχεται αμέσως είτε μεταφέρεται από ζωή σε ζωή. Αν και δεν είναι πάντα τόσο κυριολεκτικός, επιβάλλεται όπως ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης «οφθαλμός αντί οφθαλμού». Η τωρινή κατάσταση και οι περιστάσεις κάποιου είναι μια σύνθεση των τρεχουσών πράξεων ελεύθερης επιλογής και των δεσμών των συσσωρευμένων αποτελεσμάτων παλιών πράξεων, οι αιτίες των οποίων πολλές φορές είναι ξεχασμένες από παλιά ή έχουν αποσυνδεθεί στον νου κάποιου από τα αποτελέσματα. Έτσι ο άνθρωπος θρηνεί για τις τωρινές συμφορές του και τις ονομάζει ατυχία, μοίρα, αδικία. Το παλιό κάρμα καταστρέφεται με το να το υπομένει κάποιος, με το να μαθαίνει απ’ αυτό και με το να εργάζεται πνευματικά για να βγει από την επιρροή αυτών των αποτελεσμάτων. Αν όμως οι τωρινές πράξεις δεν καθοδηγούνται από τη σοφία ώστε να μην δημιουργούν δεσμευτικές εντυπώσεις, τότε νέα καρμικά αποτελέσματα θα αντικαταστήσουν αυτά που ήδη αντισταθμίστηκαν δίκαια. Αν τα καρμικά αποτελέσματα των παλιών και των τωρινών πράξεων δεν εξαλειφθούν με το να εξοφληθούν ή να διαλυθούν με τη σοφία, είναι αδύνατο να επιτύχει κάποιος την τελική απελευθέρωση.

Οι πράξεις ενός φαύλου ανθρώπου είναι σκοτεινές και τον δένουν με καταστροφικά αποτελέσματα. Τα έργα του συνηθισμένου εγκόσμιου ανθρώπου είναι ένα μείγμα καλού και φαύλου και τον δένουν με τα αντίστοιχα αποτελέσματά τους. Οι πράξεις ενός πνευματικού ανθρώπου είναι αγνές. Παράγουν καλά αποτελέσματα που οδηγούν στην ελευθερία, αλλά ακόμα και τα καλά καρμικά αποτελέσματα δεσμεύουν. Τα έργα ενός γιόγκι που είναι εδραιωμένος στη συνειδητοποίηση του Εαυτού του, στην έσχατη σοφία, δεν αφήνουν εντυπώσεις, ούτε καλές ούτε κακές, που να τον δεσμεύουν. Η υλική πράξη που παράγει δεσμευτικά αποτελέσματα γιατί υποκινείται από εγωιστική επιθυμία πρέπει λοιπόν να κατανικηθεί από τον γιόγκι.

7) Ο ΝΤΡΟΝΑ – Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ Ή ΣΑΜΣΚΑΡΑ,

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΡΟΠΗ

Η αλληγορική σημασία του Ντρόνα εξηγήθηκε στον δεύτερο στίχο. Αντιπροσωπεύει τη συνήθεια, ή, με περισσότερη ακρίβεια, τα σαμσκάρα, τις εντυπώσεις που άφησαν στη συνειδητότητα οι παλιές σκέψεις και πράξεις οι οποίες δημιουργούν ισχυρή τάση να επαναληφθούν. Αναφέρθηκε ότι το όνομα Ντρόνα υπονοεί αυτό που παραμένει σε λιωμένη κατάσταση. Δηλαδή οι παλιές πράξεις παραμένουν σε μια λεπτοφυή ή «λιωμένη» μορφή ως εντυπώσεις ή σαμσκάρα. Τα σαμσκάρα ή εντυπώσεις παλιών πράξεων, στη λεπτοφυή ή «λιωμένη» κατάστασή τους τελικά, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, θα καρποφορήσουν ως οι συνέπειες αυτών των πράξεων. Οι εντυπώσεις της πράξης έχουν τη ρίζα τους (την αιτία τους) στα πέντε εμπόδια που μόλις περιγράφτηκαν και εκδηλώνονται στην τωρινή ζωή ή αυτά που μένουν μερικώς κοιμισμένα, περιμένοντας τις κατάλληλες συνθήκες. Συχνά μεταφέρονται στην επόμενη ή σε μια μελλοντική ζωή. Απ’ αυτές τις ρίζες καθορίζονται οι ενσαρκώσεις κάποιου – τι τύπος ανθρώπου θα είναι, η υγεία του και η ζωτικότητά του, οι χαρές και οι λύπες του.

8) Η ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΑ ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Αυτό που συσσωρεύεται και παραμένει αναλλοίωτο και δεν χάνεται με τον θάνατο είναι η επιθυμία. Πιο συγκεκριμένα, είναι λανθάνουσα επιθυμία ή σπόρος επιθυμίας ή οι εντυπώσεις της επιθυμίας πάνω στη συνειδητότητα. Είναι η οικουμενική αιτία όλων όσων υπάρχουν από την αρχή του χρόνου.

Αυτή η εντύπωση της επιθυμίας να υπάρχει κάποιος και να απολαμβάνει την εμπειρία της ύπαρξης είναι μέρος του πυρήνα της ατομικότητας σ’ αυτές τις πολλαπλές μορφές του Πνεύματος. Η επιθυμία είναι επομένως ένας θεμελιώδης νόμος που διασφαλίζει τη συνέχιση της δημιουργίας. Η αβίντια, η άγνοια, παράγει τον εγωισμό. Από το εγώ εγείρεται το συναίσθημα ή η επιθυμία και η συνακόλουθη ταύτιση με τις αισθήσεις και τα αντικείμενα των αισθήσεων ως μέσα απόλαυσης. Αυτό οδηγεί σε υποκινούμενες από την επιθυμία καλές και κακές πράξεις και στα αποτελέσματά τους ή εντυπώσεις, που με τη σειρά τους παράγουν νέες αιτίες και νέα αποτελέσματα από τη μια ζωή στην άλλη σ’ ένα κύκλο που αυτο-διαιωνίζεται. Όσο δεν υπάρχει τέλος στην επιθυμία, δεν υπάρχει τέλος και στην επαναγέννηση.

Στον άνθρωπο αυτός ο σπόρος επιθυμίας ή λανθάνουσα επιθυμία πρέπει να διακρίνεται από την ενεργή επιθυμία (τον Ντουργιοντάνα). Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στις δύο. Η ενεργή επιθυμία είναι μια παρόρμηση του νου που παράγει μια ανεξάρτητη προαίρεση. Αυτή η πράξη του νου δεν έχει ρίζες στο υποσυνείδητο. Όταν αυτή η παρόρμηση εγείρεται εκ νέου στον νου του υποκειμένου, δεν είναι αρκετά δυνατή ώστε να μην ελεγχθεί και καταπνιγεί με μια γρήγορη πράξη της θέλησης. Κάθε επιθυμία ωστόσο, είτε εκπληρωθεί είτε όχι, σύντομα ακολουθείται από μια άλλη. Τέτοιες επιθυμίες για την ικανοποίηση του εγώ δεν σταματούν, ακόμα κι αν υποθετικά εκπληρωθούν. Σε κάθε εγκόσμιο επίτευγμα ή σε κάθε απόκτηση ενός υλικού αποκτήματος πάντα κάτι παραμένει ανεκπλήρωτο. Οι σπόροι των επιθυμιών γεννιούνται απ’ αυτές τις υποκινούμενες από το εγώ ενεργές επιθυμίες. Κάθε ανεκπλήρωτη ενεργή επιθυμία, αν δεν καεί από τη σοφία, φυτεύει έναν νέο σπόρο επιθυμίας στον νου.

Αυτοί οι σπόροι επιθυμιών είναι πιο εξαναγκαστικοί απ’ ό,τι οι παρορμητικές νέες επιθυμίες, γιατί έχουν τη ρίζα τους στο υποσυνείδητο και είναι έτοιμοι να εμφανιστούν ξαφνικά με απαιτήσεις που είναι τις περισσότερες φορές παράλογες και προκαλούν απογοήτευση και θλίψη. Καθώς η επιθυμία γεννά επιθυμίες, ο μόνος τρόπος να τελειώσει ο κύκλος είναι να καταστραφούν οι αιτίες.

Η καταστροφή των αιτίων των δεσμών –της υλικής επιθυμίας, του εγώ, της συνήθειας, της προσκόλλησης κ.ο.κ.– είναι λοιπόν ο στόχος του γιόγκι-πιστού καθώς πολεμά τις φαύλες δυνάμεις των Κούρου με τον θεϊκό στρατό της διάκρισης και της δύναμης της ψυχής.

ΣΤΙΧΟΣ 9

Και πολλοί άλλοι πολεμιστές, καλά εκπαιδευμένοι για μάχη και οπλισμένοι με διάφορα όπλα, είναι εδώ παρόντες, έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους για χάρη μου.

«Διάφοροι στρατιώτες του πειρασμού, ανδρείοι, καλά εκπαιδευμένοι στον ψυχολογικό και πνευματικό πόλεμο κατά του καλού και οπλισμένοι με διάφορα θέλγητρα των αισθήσεων, κατοικούν στο βασίλειο του σώματος, όλοι προετοιμασμένοι να πεθάνουν για χάρη μου (για τη Βασίλισσα Υλική Επιθυμία)».

ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΩ

ΟΙ ΕΞΙ ΑΤΕΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΥΛΙΚΑ ΤΑΥΤΙΣΜΕΝΟΥ ΕΓΩ

Όταν η συνειδητότητα του εγώ ή του «εγώ είμαι» έχει συμμαχήσει με τις υλιστικές δυνάμεις της δημιουργίας, λέγεται ότι έχει έξι ατέλειες: 1) πόθο, 2) θυμό, 3) απληστία, 4) αυταπάτη, 5) υπερηφάνεια, και 6) ζήλεια. Μόνον όταν ο άνθρωπος τα έχει κατακτήσει αυτά αποκτά γνώση της αληθινής φύσης της ψυχής του.

Αυτοί οι εχθροί μάς κάνουν να βλέπουμε με μεγαλύτερη διορατικότητα τη φύση μερικών από τους Κούρου που αναφέρθηκαν ήδη και επίσης εισάγουν και άλλους πολεμιστές που παίζουν σημαντικό ρόλο στη μάχη του Κουρουκσέτρα, πολεμιστές που δεν αναφέρονται ειδικά στην Γκίτα αλλά αναφέρονται ακροθιγώς.

Μέσα στην αδυναμία του ανθρώπου, επομένως, κρύβεται η σφραγίδα του εγώ. Αφού στο εγώ αρέσει η ύλη και η στενή μορφή, όλες οι διαφορετικές φάσεις συνειδητότητας που εκπαιδεύονται απ’ αυτό λαμβάνουν τη στενή του τυπική ιδιοτελή ιδιότητα. Σαν αποτέλεσμα, τα ακόλουθα προβλήματα επισκέπτονται τον ανθρώπινο νου:

1) Ο ΠΟΘΟΣ

Στο όνομα της εκπλήρωσης των αναγκών κάποιου, και με το πρόσχημα αυτό, το εγώ δελεάζει τον άνθρωπο και τον κάνει να αναζητά διαρκώς ικανοποίηση, που καταλήγει στο να υποφέρει και να στεναχωριέται. Αυτό που θα μπορούσε να ικανοποιήσει την ψυχή ξεχνιέται και το εγώ συνεχίζει να προσπαθεί ατέρμονα να ικανοποιήσει τις ακόρεστες επιθυμίες του. Ο πόθος είναι επομένως η εξαναγκαστική επιθυμία να ενδώσει κάποιος σε αισθητήριους πειρασμούς. Η εξαναγκαστική υλιστική επιθυμία είναι ο υποκινητής των λανθασμένων σκέψεων και πράξεων του ανθρώπου. Αλληλεπιδρώντας με τις άλλες δυνάμεις που φράσσουν τη θεϊκή φύση του ανθρώπου, η γεμάτη πόθο επιθυμία είναι ο υπέρτατος εχθρός. Το τέλειο παράδειγμα είναι ο Ντουργιοντάνα, του οποίου η απροθυμία να αποχωριστεί έστω και μια σπιθαμή του αισθητήριου εδάφους του ή της απόλαυσής του ήταν η αιτία του πολέμου του Κουρουκσέτρα. Μόνο λίγο λίγο, με λυσσαλέα αποφασιστικότητα στη μάχη, μπόρεσαν οι Πάνταβα να ανακτήσουν το βασίλειό τους.

Η γεμάτη πόθο επιθυμία, υποστηριζόμενη από τις άλλες δυνάμεις των στρατιωτών του εγώ, μπορεί να διαφθείρει τα αισθητήρια όργανα του ανθρώπου και να τα κάνει να εκφράσουν τα ποταπά τους ένστικτα.

Ο πόθος αναφέρεται στην κατάχρηση οποιασδήποτε αίσθησης, ή όλων των αισθήσεων, κατά την επιδίωξη της απόλαυσης ή ικανοποίησης. Μέσω της αίσθησης της όρασης, ο άνθρωπος μπορεί να ποθεί υλικά αντικείμενα. Μέσω της αίσθησης της ακοής, λαχταρά το γλυκό, αργό δηλητήριο της κολακείας, καθώς και δονητικούς ήχους όπως η φωνή και η μουσική που διεγείρουν την υλική του φύση. Μέσω της γεμάτης πόθο απόλαυσης της όσφρησης, παρασύρεται προς λανθασμένο περιβάλλον και πράξεις. Ο πόθος για φαγητό και ποτό τον κάνει να ικανοποιεί τη γεύση του εις βάρος της υγείας του. Μέσω της αίσθησης της αφής ποθεί υπερβολική υλική άνεση και κάνει κατάχρηση του δημιουργικού σεξουαλικού ορμέμφυτου. Ο πόθος επίσης αναζητά την ευχαρίστηση μέσω πλούτου, κοινωνικής θέσης, δύναμης, κυριαρχίας – όλων όσων ικανοποιούν το «εγώ, εμένα, το δικό μου» μέσα στον εγωιστικό άνθρωπο. Η γεμάτη πόθο επιθυμία είναι εγωισμός, η κατώτερη βαθμίδα της σκάλας της εξέλιξης του ανθρώπινου χαρακτήρα. Με τη δύναμη του ακόρεστου πάθους του, ο πόθος αρέσκεται να καταστρέφει την ευτυχία κάποιου, την υγεία του, τη δύναμη του εγκεφάλου του, την καθαρότητα της σκέψης του, τη μνήμη του και τη διακριτική του κρίση.

2) Ο ΘΥΜΟΣ

Η επιθυμία που δεν εκπληρώνεται καταλήγει στον θυμό. Στο δεύτερο κεφάλαιο της Γκίτα ο Κρίσνα εξηγεί στον Αρτζούνα ότι ο θυμός κάνει τον άνθρωπο να τυλίγεται στην αυταπάτη, η οποία τότε συσκοτίζει τη μνήμη της σωστής συμπεριφοράς του Εαυτού προκαλώντας κατάπτωση της διακριτικής ικανότητας. Απ’ αυτή τη σύγχυση της νοημοσύνης έπεται ο αφανισμός της σωστής συμπεριφοράς.

Ο θυμός δείχνει τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα της καταστροφής της γαλήνης, της τύφλωσης της λογικής, της εξασθένισης της υγείας, με πολλές μορφές: με την ανυπομονησία, τη βία, τον εκνευρισμό, τον εσωτερικό αναβρασμό, τη ζήλεια, τη δυσαρέσκεια, τον κακεντρεχή θυμό, τον παράφορο θυμό, τον παιδαριώδη και επιπόλαιο θυμό, τον θυμό του Διαβόλου, σατανικό σε βία και κακία, τους παροξυσμούς του θυμού, που εγείρονται από λίγα ή καθόλου εξωτερικά ερεθίσματα, που έχουν την αιτία τους σε μια χρόνια συνήθεια θυμού, και τον βαθιά ριζωμένο θυμό από το κάρμα παλιότερων ζωών. Ακόμα κι αν ο θυμός υποθετικά είναι δικαιολογημένος, ονομαζόμενος «δίκαιος θυμός», ποτέ δεν πρέπει να παίρνει τη θέση της ήρεμης, διακριτικής κρίσης και πράξης.

3) Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ

Το εγώ υποδουλώνει τον άνθρωπο στις ιδιοτροπίες του και έτσι αυτός δεν μπορεί να εξετάσει προσεκτικά και να κρίνει τα σφάλματα που μπορεί να είναι βαθιά ριζωμένα στις αντιλήψεις του και τις ιδέες σχετικά με τα πράγματα. Κάτω απ’ αυτήν την επιρροή, δεν πράττει στο όνομα του καθήκοντος ή της δικαιοσύνης, αλλά για να εκπληρώσει απειθάρχητες ιδιοτροπίες. Από την παιδική ηλικία, οι περισσότεροι άνθρωποι εθίζονται στο να κυβερνώνται από το εγώ, κι έτσι καθοδηγούνται από τα συναισθήματά τους και από προδιαγεγραμμένες καταστάσεις που τους αρέσουν ή δεν τους αρέσουν. Αυτή η υποδούλωση στην ιδιοτροπία, σε αυτά που αρέσουν και αυτά που δεν αρέσουν, είναι η απληστία. Είναι ζηλοφθονία, πλεονεξία, μια σύγχυση του νου ανάμεσα στις αναγκαίες ανάγκες και τις περιττές «ανάγκες».

Η πιο συνηθισμένη μορφή απληστίας είναι η λαιμαργία. Αλλά οι ακόλουθες αρχές τυγχάνουν εφαρμογής σε κάθε έκφραση αδηφαγίας του εγώ. Ανάλογα με τη δύναμη της επιρροής της, η απληστία μπορεί να είναι ακόρεστη λαιμαργία, νοητική προσκόλληση στη σκέψη και την επιθυμία για φαγητό, ακόμα κι όταν το σώμα είναι καλά ταϊσμένο, ισχυρή, άσβεστη λαιμαργία, μέχρι να καταστραφεί η υγεία (όπως όταν κάποιος τρώει υπερβολικά ή λανθασμένα, γνωρίζοντας πλήρως τις συνέπειες της πράξης αυτής), μέτρια λαιμαργία, που μπορεί να ελεγχθεί πολύ σύντομα, συνήθως όταν έχει προκαλέσει βάσανα, ήπια λαιμαργία, που συχνά ονομάζεται «αθώα απόλαυση», αλλά δεν είναι ποτέ τέτοια.

Στην πιο ζηλόφθονη και αχόρταγη εκδήλωσή της, η απληστία οδηγεί στην κλοπή, στην ανεντιμότητα, στην απάτη, τον κορεσμό, εις βάρος της ευημερίας των άλλων. Αν ο άνθρωπος επιτρέψει στον εαυτό του να κυριαρχηθεί από απληστία, η ζωή του και το πνεύμα του θα καταστραφούν και θα κατακερματιστούν, με συνέπεια να υποφέρει.
Ο Κρίσνα προειδοποιεί τον πιστό Αρτζούνα ότι η τρίπτυχη πύλη για την κόλαση είναι ο πόθος, ο θυμός και η απληστία. Επομένως, αυτά πρέπει να τα εγκαταλείψει.

4. Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ

Αυτή η ατέλεια του εγώ καταπνίγει την εξέλιξη και την εκδήλωση της ψυχής. Το εγώ είναι η ψευδο-ψυχή, ή η συνειδητότητα κάτω από την επιρροή της αυταπάτης. Η ψυχή και το εγώ είναι σαν το φως και το σκοτάδι, αντίστοιχα, που δεν μπορούν να ζήσουν μαζί. Αλλά το εγώ είναι γεννημένο και υπάρχει υπό όρους. Η ψυχή είναι αθάνατη και άνευ όρων. Το εγώ περιορίζεται από την ηλικία, την εθνικότητα, αυτά που του αρέσουν και αυτά που δεν του αρέσουν, από τη μορφή, τα αποκτήματα, την επιθυμία για φήμη, την προσωπικότητα, την υπερηφάνεια, την προσκόλληση – όλα όσα περιορίζουν και θέτουν όρια. Είναι η συνειδητότητα μέσα στον άνθρωπο που τον συνδέει με το σώμα του και το περιβάλλον του μέσω του συναισθήματος, της θέλησης και της γνώσης. Όπως είναι αλήθεια ότι ο υλικός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει συνείδηση του εαυτού του αν του αφαιρεθεί το εγώ, έτσι είναι αλήθεια και το ότι το εγώ δεν μπορεί να μείνει για πολύ αποσυνδεδεμένο από το περιοριστικό του εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον. Αν δεν υπάρχει προσκόλληση, χάνει τον εαυτό του.

Μέσω αυτής της προσκόλλησης στην αυταπάτη οι απαγορεύσεις των ανθρώπινων περιορισμών εδραιώνονται. Το εγώ όχι μόνο δίνει στα ανθρώπινα όντα τη συνειδητότητα ορισμένων θετικών πραγμάτων που μπορούν να κάνουν, αλλά και επηρεάζει αρνητικά, με τη συνειδητότητα των περιορισμών, των πραγμάτων που οι θνητοί νομίζουν ότι δεν μπορούν να κάνουν. Αυτή είναι η πιο επικίνδυνη πλευρά του να βρίσκεται κάποιος υπό το καθεστώς του εγώ, γιατί εμποδίζει τη δυνητικά πάνσοφη και πανίσχυρη δύναμη του αληθινού Εαυτού, της ψυχής.

5) Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Αυτή η ατέλεια του εγώ κάνει τον νου στενό και περιορισμένο. Η υπερηφάνεια πνίγει και καταστέλλει τις απεριόριστες ιδιότητες της ψυχής με την περιορισμένη της συνειδητότητα. Υπερηφάνεια εδώ σημαίνει αγάπη για τον εαυτό-εγώ που βρίσκεται διαρκώς σε άμυνα (ή σε επίθεση) για να υποστηρίξει και να προωθήσει τα ενδιαφέροντά του. Εξαιτίας της υπερηφάνειας, μέσα στο εγώ εγείρεται η αλαζονεία, η έπαρση, η υπεροψία, η απρεπής συμπεριφορά και ο παθιασμένος ή ακόλαστος πόθος για τις επιθυμίες, τα ενδιαφέροντα, ή τις απαιτήσεις του «εγώ, εμένα και δικό μου». «Το καλό μου όνομα, τα δικαιώματά μου, η κοινωνική μου θέση, η φυλή μου, η θρησκεία μου, τα συναισθήματά μου. Είμαι δικαιολογημένος, είμαι το ίδιο καλός με κάθε άλλον, ή και καλύτερος, θέλω, έχω, είμαι». Ανάμεσα στα νοήματα που περικλείει η λέξη υπερηφάνεια, είναι και «μέθη, τρέλα». Θα μπορούσε σωστά να ειπωθεί ότι η υπερηφάνεια είναι τέτοια μέθη με τη συνειδητότητα του εγώ «εγώ, εγώ είμαι», που ο άνθρωπος εγκαταλείπει τον λογικό ή αληθινό Εαυτό του, την ψυχή.

Επίσης σημαίνει «κατάχρηση, συκοφαντία». Δημιουργεί μέσα στον εγωιστικό άνθρωπο μια εχθρική δύναμη που εκφράζει την εγωκεντρική υπεροψία της προς τους άλλους ως αδιαλλαξία, προκατάληψη, μισαλλοδοξία, νοοτροπία της μη συγχώρεσης και την προκατειλημμένη ή φοβισμένη εχθρότητα του μίσους. Η υπερηφάνεια κάνει τον εγωιστικό άνθρωπο, συνειδητά ή ασυνείδητα, να προσπαθεί να κόψει τα κεφάλια των άλλων για να φαίνεται πιο ψηλός. Της αρέσει να ταπεινώνει ή να εξευτελίζει τους άλλους, να είναι χαιρέκακη με τα λάθη τους και την αμηχανία τους και να κουτσομπολεύει και να κριτικάρει. Αλλά αλίμονο στον οποιονδήποτε άνθρωπο, ακόμα και καλοπροαίρετο, που εισβάλλει απρόσκλητος στα άδυτα των αδύτων της υπερηφάνειας του εγώ. Συναντά άμεση οργή, εκδικητικότητα, ή, στην καλύτερη περίπτωση, τη φράση «πρέπει να ντρέπεσαι που με πληγώνεις».

Η υπερηφάνεια του εγώ στον άνθρωπο απωθεί τους άλλους, προκαλώντας τους εκνευρισμό και αποστροφή γι’ αυτόν. Από την άλλη μεριά, οι καλές ιδιότητες της ταπεινότητας, της ηρεμίας, της φροντίδας, του χαρούμενου ειλικρινούς χαμόγελου, της υπομονετικής κατανόησης, πάντα γεννούν στους άλλους χαρά και γαλήνη και παρηγοριά. Έτσι, ο άνθρωπος με διακριτικές ιδιότητες έχει μια ελκυστική προσωπικότητα. Με τη συμπόνια πραγματικά κυβερνά τις καρδιές των άλλων. Οι υπερήφανοι απλώς αυταπατώνται ότι η αυταρχική νοοτροπία τους τους κάνει ηγέτες ανάμεσα στους ανθρώπους.

Ακόμα κι ένας πολύ πνευματικός άνθρωπος μπορεί να πέσει από μεγάλο ύψος εξαιτίας της υπερηφάνειάς του για τα κατορθώματά του. Η φύση της είναι τέτοια που το εγώ όχι μόνο εκτιμά τον εαυτό του για τα καλά που έχει επιτύχει στην πραγματικότητα, αλλά και για ιδιότητες που ψευδώς φαντάζεται ότι διαθέτει. Όσο πιο πολύ είναι το καλό μέσα στον άνθρωπο, τόσο πιο πολύς λόγος υπάρχει για να υπερηφανεύεται, αυξάνοντας την πιθανότητα να υποκύψει στην εγωιστική υπερηφάνεια. Πράγματι, οι παγίδες της αυταπάτης είναι γεμάτες πανουργία!

6. Η ΖΗΛΕΙΑ, Η ΥΛΙΚΗ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ

Η «ζήλεια», στην ευρύτερη έννοιά της σημαίνει υλική προσκόλληση. Το νόημά της λοιπόν είναι ότι ο πλούτος των πιθανών αποκτημάτων και επιτευγμάτων στον κόσμο της ύλης δημιουργεί στο εγώ μια δυσαρέσκεια και ένα πάθος (ζήλεια) να αποκτήσει αυτές τις υλικές απολαύσεις. Αυτό προκαλεί μια ευχαρίστηση, μια δύναμη, που είναι στραμμένη προς την εκπλήρωση αυτών και που καταλήγει στη μέθη με τα αντικείμενα που κερδήθηκαν και στον εθισμό απ’ αυτά, δηλαδή στην υλική προσκόλληση. Μερικές φορές εχθρική στη φύση της, αυτή η υλική προσκόλληση μπορεί να είναι ζηλόφθονη, κακεντρεχής και ιδιοτελής.

Η ζήλεια του εγώ, στο πλήρες νόημά της, υποκινεί τον πόθο της επιθυμίας και καθιστά πρακτικά ανέφικτο να φτάσει κάποιος άμεσα στο στόχο του ή το ιδεώδες της ζωής του. Η ζήλεια ονειρεύεται. Κάνει τον άνθρωπο να ονειρεύεται έναν κόσμο γεμάτο από εκπληρωμένες επιθυμίες και τον κάνει να τρέχει πίσω απ’ αυτές μέσα από ατελείωτους διαδρόμους γεννήσεων και επαναγεννήσεων. Κάνει κάποιον να ξεχνά το αληθινό του καθήκον, τις πράξεις που είναι σωστές για την εξέλιξη της ψυχής του, και δημιουργεί μέσα του τον πόθο να μιμηθεί τη θέση των άλλων – ώστε να γίνει ή να αποκτήσει αυτό που του διέγειρε τη ζήλεια. Για να καταστρέψει αυτή τη συνειδητότητα, πρέπει κάποιος να αποσυνδεθεί από τη δική του προσωπικότητα και στη φαντασία του να ταυτιστεί με τους άλλους. Θα ανακαλύψει ότι η επακόλουθη κατάσταση του νου είναι η ίδια σε όλους – στιγμιαία απόλαυση που ακολουθείται από δυσαρέσκεια και περισσότερες επιθυμίες.

Η ψυχή, καθώς είναι απεριόριστη, δεν επιτρέπει στον εαυτό της να περιορίζεται από το στενό φάσμα του εγώ. Η καταστροφή της συνειδητότητας του εγώ δεν σημαίνει ότι πρέπει να ζούμε μια ζωή χωρίς σκοπό, αλλά ότι δεν πρέπει να περιορίζουμε τον εαυτό μας ταυτιζόμενοι με τις προσκολλήσεις του εγώ. Δεν χρειάζεται να πετάξουμε όλα τα αποκτήματά μας, ή να μην προσέχουμε τα πράγματα που έχουμε, ή να σταματήσουμε να προσπαθούμε να αποκτήσουμε αυτά που πραγματικά χρειαζόμαστε, αλλά, κατά τη διάρκεια κατά την οποία εκτελούμε τα καθήκοντά μας, πρέπει να εξαλείψουμε τα δεσμά της προσκόλλησης. Αυτοί που ελευθερώνονται από το στενό φάσμα του εγώ και από τη συνειδητότητα των αποκτημάτων του εγώ, έχουν κυριαρχία πάνω στη γη και τον ουρανό.

Με λίγα λόγια, το πρωταρχικό πρακτικό δεινό που συνοδεύει τη συνειδητότητα του εγώ και τις έξι ατέλειές της είναι ο αυξανόμενος εξαναγκασμός να ξεχνά κάποιος τον Εαυτό του –την ψυχή– και την έκφρασή του, την εκδήλωσή του και τις ανάγκες του και να έχει την επίμονη τάση να ασχολείται με την επιδίωξη των ακόρεστων «αναγκών» του εγώ.

Ψυχολογικά, η συνειδητότητα του εγώ είναι μια μεταβίβαση και ένα μόσχευμα μιας πλαστής προσωπικότητας. Είναι αναγκαίο να καταλάβει κάποιος και να ξεριζώσει τους πασσάλους της συνειδητότητας του εγώ και των διάφορων ροπών της που αποκλείουν την οικειότητα με τον αληθινό Εαυτό. Ο γιόγκι που ζητά την απελευθέρωση θα πρέπει πάντα να έχει στον νου του όποτε νιώθει θυμό: «Δεν είμαι εγώ αυτός!». Όταν η αυτοκυριαρχία του κατανικάται από τον πόθο ή την απληστία, θα πρέπει να λέει στον εαυτό του: «Δεν είμαι εγώ αυτός!». Όταν το μίσος προσπαθεί να συσκοτίσει την πραγματική του φύση με τη μάσκα του άσχημου συναισθήματος, θα πρέπει με δύναμη να αποσυνδέεται απ’ αυτό: «Δεν είμαι εγώ αυτός!». Μαθαίνει να κλείνει τις πόρτες της συνειδητότητάς του και να αφήνει έξω απ’ αυτές όλους τους ανεπιθύμητους επισκέπτες που θέλουν να στεγαστούν εκεί. Και όποτε αυτός ο πιστός χρησιμοποιείται ή κακοποιείται από τους άλλους και εντούτοις νιώθει μέσα του το ιερό πνεύμα της συγχώρεσης και της αγάπης, τότε μπορεί να βεβαιώσει με πεποίθηση «Αυτός είμαι! Αυτή είναι η πραγματική μου φύση».

Ο διαλογισμός γιόγκα είναι η διαδικασία της καλλιέργειας και της σταθεροποίησης της πραγματικής φύσης του ανθρώπου μέσω συγκεκριμένων πνευματικών και ψυχολογικών μεθόδων και νόμων με τους οποίους το στενό εγώ, η ελαττωματική κληρονομική ανθρώπινη συνειδητότητα, εκτοπίζεται από τη συνειδητότητα της ψυχής.

Προηγούμενα...