Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: ΓΚΙΤΑ 3 ... Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΕΥΞΗΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ

Ο πρακτικός μεταφυσικός, κατά τη διάρκεια των προσπαθειών του να ελευθερώσει την ψυχή του από τα υλικά δεσμά, μαθαίνει τις ακριβείς μεθόδους για τη νίκη.

Με επίμονα σωστές σκέψεις και πράξεις, σε αρμονία με τον θεϊκό νόμο, η ψυχή του ανθρώπου ανέρχεται αργά στη φυσική της εξέλιξη. Ο γιόγκι ωστόσο επιλέγει τη γρηγορότερη μέθοδο, που επισπεύδει την εξέλιξη: τον επιστημονικό διαλογισμό, με τον οποίο η ροή της συνειδητότητας αντιστρέφεται από την ύλη στο Πνεύμα μέσω των ίδιων εγκεφαλονωτιαίων κέντρων ζωής και θεϊκής συνειδητότητας που αποτέλεσαν τον δίαυλο για την κάθοδο της ψυχής στο σώμα. Ακόμα και ο αρχάριος στον διαλογισμό, γρήγορα ανακαλύπτει ότι μπορεί να έλξει την πνευματική δύναμη και τη συνειδητότητα του εσωτερικού κόσμου της ψυχής και του Πνεύματος ώστε να φωτίσει το σωματικό του βασίλειο και τις δραστηριότητές του – τις υλικές, τις νοητικές και τις πνευματικές. Όσο πιο ειδήμων γίνεται, τόσο μεγαλύτερη είναι η θεϊκή επιρροή.

ΣΤΑΔΙΑ ΠΡΟΟΔΟΥ ΠΡΟΣ ΥΠΕΡΣΥΝΕΙΔΗΤΟ

Καθώς η συνειδητότητα του γιόγκι προχωρεί πάντα προς τα πάνω, από τη συνειδητότητα του σώματος στη συμπαντική συνειδητότητα, βιώνει τα ακόλουθα:
ΠΡΩΤΟΝ: Με την εξάσκηση στον δοσμένο από τον γκουρού διαλογισμό, ο γιόγκι ενδυναμώνεται στην απόφασή του να βρει τον Θεό μέσω της συνειδητοποίησης του Εαυτού του

(Γκουρού: πνευματικός δάσκαλος. Η Γκουρού Γκίτα (στίχος 17), περιγράφει εύστοχα τον γκουρού ως «αυτόν που διώχνει το σκοτάδι» (από το gu, «σκοτάδι», και το ru, «αυτό που διώχνει»). Αν και σήμερα η λέξη γκουρού χρησιμοποιείται συνήθως σε αναφορά απλώς με ένα δάσκαλο ή καθοδηγητή, ένας αληθινός γκουρού είναι κάποιος που είναι φωτισμένος από το Θεό. Όταν πέτυχε την αυτοκυριαρχία του, συνειδητοποίησε την ενότητά του με το πανταχού παρόν Πνεύμα. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο μόνος που έχει την ικανότητα να οδηγήσει τον αναζητητή στο πνευματικό του ταξίδι προς τη φώτιση και την απελευθέρωση.
«Το να συναναστρεφόμαστε με τον γκουρού», έγραψε ο Σουάμι Σρι Γιουκτέσβαρ στο The Holy Science, «δεν σημαίνει μόνο να βρισκόμαστε στη φυσική παρουσία του (καθώς αυτό είναι μερικές φορές αδύνατο), αλλά κυρίως σημαίνει να τον έχουμε στην καρδιά μας και να είμαστε ένα μαζί του στις αρχές και να συντονιζόμαστε μ’ αυτόν»).

Δεν επιθυμεί πια να είναι ταυτισμένος με τα εγκόσμια, να υπόκειται στους περιορισμούς του σώματος και τις αυταπάτες των αντιθέτων της φύσης, όπως η ζωή και ο θάνατος, η χαρά και η θλίψη, η υγεία και η ασθένεια. Με αφυπνισμένη διάκριση, ο γιόγκι μπορεί να ελευθερώσει τη συνειδητότητά του από την εγωιστική προσκόλληση στα γήινα υπάρχοντά του και τον μικρό κύκλο των φίλων του. Το κίνητρό του δεν είναι το περιορισμένο και αρνητικό κίνητρο της άρνησης, αλλά μια φυσική διεύρυνση προς μια κατάσταση που περιλαμβάνει τα πάντα.

Κόβει τις περιοριστικές νοητικές προσκολλήσεις, ώστε να μη στέκονται εμπόδιο στην αντίληψή του της Πανταχού Παρουσίας. Αφού επιτύχει τον Στόχο του, η αγάπη ενός τέλειου γιόγκι δεν περιλαμβάνει μόνο την οικογένειά του και τους φίλους του, αλλά όλη την ανθρωπότητα. Ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι ο χαμένος, καθώς προσκολλάται σε λίγα πρόσωπα και πράγματα, τα οποία, όλα, πρέπει να αποχωριστεί με τον θάνατο. Ο σοφός γιόγκι επομένως, πρώτα διεκδικεί ξανά το θεϊκό του κληρονομικό δικαίωμα. Μετά ανακαλύπτει ότι έρχονται σ’ εκείνον όλες οι αναγκαίες εμπειρίες και τα αναγκαία αποκτήματα.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Αν και ο γιόγκι βλέπει ότι η συνειδητότητά του είναι ελεύθερη απ’ όλες τις εξωτερικές προσκολλήσεις, εντούτοις αυτή γαντζώνεται σφιχτά από τη σωματική συνειδητότητα όταν προσπαθεί να διαλογιστεί πάνω στον Θεό. Εμπειρίες γαλήνης και διαισθητικά, φευγαλέα κύματα της μακαριότητας που πρόκειται να έρθει, τον ενθαρρύνουν να επιμείνει, παρά την αντίσταση της ανησυχίας και των παρεπόμενων αμφιβολιών σχετικά με το αν οι προσπάθειές του είναι αληθινά άξιες.

ΤΡΙΤΟΝ: Με βαθιά αυτοσυγκέντρωση στις τεχνικές γιόγκα, ο γιόγκι μετά προσπαθεί να κατασιγάσει τις εσωτερικές και εξωτερικές σωματικές αισθητήριες εντυπώσεις, ώστε οι σκέψεις του να εστιαστούν μόνο στον Θεό.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Με τη σωστή τεχνική του ελέγχου της δύναμης της ζωής (πραναγιάμα), ο γιόγκι μαθαίνει να ησυχάζει την αναπνοή του και την καρδιά του. Αποσύρει την προσοχή του και την ενέργεια της ζωής του στα κέντρα της σπονδυλικής στήλης.

ΠΕΜΠΤΟΝ: Όταν ο γιόγκι μπορεί να ησυχάζει την καρδιά του με τη θέλησή του, μπαίνει στο υπερσυνείδητο.

Το εγώ βιώνει χαρά και χαλάρωση όταν νιώθει, κατά τον γαλήνιο ύπνο, τον υποσυνείδητο νου. Στην κατάσταση του ύπνου, η καρδιά ακόμα λειτουργεί, διοχετεύοντας αίμα μέσω των αιμοφόρων αγγείων, ενώ οι αισθήσεις κοιμούνται. Όταν, στον διαλογισμό, ο γιόγκι συνειδητά αποσύρει την προσοχή του και την ενέργειά του από την καρδιά του, τους μυς του και τις αισθήσεις του, όλα αυτά παραμένουν σαν κοιμισμένα, αλλά έχει περάσει πέρα από την υποσυνείδητη κατάσταση της νοητικής επίγνωσης του ύπνου και έχει φτάσει στο υπερσυνείδητο. Αυτός ο ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ κιναισθητικός ύπνος χαρίζει στον γιόγκι μια χαρά που είναι μεγαλύτερη κι από τη χαρά ενός εκατομμυρίου συνηθισμένων ύπνων χωρίς όνειρα. Μεγαλύτερη από τη χαρά οποιουδήποτε ύπνου που ο άνθρωπος θα μπορούσε να ευχαριστηθεί, αν τον υποχρέωνε κάποιος να μείνει πρώτα άυπνος για πολλές μέρες!

Στην κατάσταση του υπερσυνειδήτου, οι αντιλήψεις του ανθρώπου εσωτερικεύονται αντί να είναι εξωτερικευμένες. Μια αναλογία θα το εξηγήσει αυτό:
Μπορούμε να πούμε ότι ο άνθρωπος διαθέτει δύο δέσμες προβολέων, μία εσωτερική και μία εξωτερική:

ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΓΙΟΓΚΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ

Το εγώ, ή η ταυτισμένη με το σώμα συνειδητότητα, έχει πέντε εξωτερικούς αισθητήριους προβολείς, της όρασης, της όσφρησης, της ακοής, της γεύσης και της αφής. Και η ψυχή έχει πέντε εσωτερικούς προβολείς που αποκαλύπτουν τον Θεό και την αληθινή φύση της δημιουργίας. Ένας προβολέας αποκαλύπτει μόνο αντικείμενα που βρίσκονται μπροστά του, όχι αυτά που βρίσκονται πίσω του. Οι εξωτερικοί προβολείς των αισθήσεων, στραμμένοι προς την ύλη, αποκαλύπτουν στο εγώ μόνο τις διάφορες μορφές των εφήμερων και εξωτερικών υλικών αντικειμένων, όχι το απέραντο βασίλειο εσωτερικά. Το εγώ, με την προσοχή του ταυτισμένη με τις πέντε εξωτερικές αισθήσεις, προσκολλάται έτσι στον κόσμο της ύλης και τους χονδροειδείς της περιορισμούς.

Όταν κατά τον υπερσυνείδητο διαλογισμό η καρδιά έχει ηρεμήσει και ο γιόγκι μπορεί να διεγείρει κατά βούληση το πνευματικό κέντρο του προμήκους μυελού ή το σημείο ανάμεσα στα φρύδια, μπορεί να ελέγχει τους εσωτερικούς και εξωτερικούς προβολείς της αντίληψης. Όταν κλείνει τα φώτα των χονδροειδών αισθήσεων, όλοι οι υλικοί περισπασμοί εξαφανίζονται. Τότε το εγώ αυτόματα στρέφεται και βλέπει, μέσω των ενισχυμένων εσωτερικών προβολέων που διαθέτει η ψυχή, την ξεχασμένη ομορφιά του εσωτερικού αστρικού βασιλείου.

Ο γιόγκι που έχει ησυχάσει την καρδιά του, μέσα στο υπερσυνείδητο, γίνεται ικανός να βλέπει οράματα και μεγάλα φώτα, να ακούει αστρικούς ήχους, και να ταυτίζεται με το αχανές, αμυδρά φωτισμένο διάστημα – που είναι ζωντανό με φευγαλέες ματιές μιας ομορφιάς που μέχρι τώρα ήταν άγνωστη.

Στην εξωτερική συνειδητή κατάσταση, ο άνθρωπος δεν βλέπει τη δραστήρια εκδήλωση του Θεού ως την όμορφη Συμπαντική Ενέργεια που είναι παρούσα σε κάθε σημείο του διαστήματος και που συνιστά τα φωτοβόλα οικοδομικά τεμάχια κάθε αντικειμένου. Αντιλαμβάνεται μόνο τις χονδροειδείς, τρισδιάστατες μορφές των ανθρώπινων προσώπων, των λουλουδιών και των άλλων ομορφιών της φύσης. Η ψυχή πείθει τον άνθρωπο να στρέψει τους προβολείς της προσοχής του εσωτερικά, για να δει μέσω της αστρικής του όρασης τα πάντα αναμμένα, πάντα μεταβαλλόμενα, πολύχρωμα φώτα της πηγής της Συμπαντικής Ενέργειας να παίζουν μέσω των πόρων του όλων των μορίων και των ατόμων.

Η υλική ομορφιά ενός προσώπου, ή της φύσης, είναι παροδική. Η αντίληψή της εξαρτάται από τη δύναμη των υλικών ματιών. Η ομορφιά της Συμπαντικής Ενέργειας είναι αιώνια και μπορεί να τη δει κάποιος με ή χωρίς φυσικά μάτια. Ο Θεός προβαίνει σε μια εντυπωσιακή παρουσίαση της Συμπαντικής Ενέργειας στο αστρικό βασίλειο του δονητικού φωτός. Τα όμορφα αστρικά τριαντάφυλλα, τα όμορφα τοπία, τα ουράνια πρόσωπα, όλα παίζουν τους άπειρα σαγηνευτικούς ρόλους τους των πάντα μεταβαλλόμενων χρωμάτων στη σκηνή του αστρικού σύμπαντος. Βλέποντας αυτό το πανόραμα, ο γιόγκι δεν μπορεί ποτέ ξανά να προσκολληθεί ανόητα στα ευμετάβλητα αντικείμενα μουντής ομορφιάς της φύσης, ούτε προσδοκά πλέον οποιαδήποτε αιώνια ομορφιά από τη γη. Ακόμα και το πιο εξαίσιο πρόσωπο γεμίζει ρυτίδες και μαραίνεται με τα χρόνια. Και τα τριαντάφυλλα επίσης μαραίνονται, κοροϊδεύοντας την επιθυμία του ανθρώπου για αιώνια ομορφιά στα υλικά πράγματα. Ο θάνατος θα καταστρέψει τα μπουμπούκια της νιότης· οι κατακλυσμοί θα γκρεμίσουν τις μεγαλοπρέπειες αυτής της γης, αλλά τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει το μεγαλείο του αστρικού κόσμου (καθώς και του ακόμα πιο λεπτοφυούς αιτιατού κόσμου, από τον οποίο εκπορεύεται όλη η συμπαντική καλλιτεχνία). Τα αστρικά μόρια και άτομα παίρνουν υπέροχες μορφές φωτός με το απλό πρόσταγμα της φαντασίας κάποιου σ’ αυτό το λεπτοφυές βασίλειο, και εξαφανίζονται όταν το επιθυμεί. Ξυπνούν και πάλι, με μια νέα περιβολή ομορφιάς, με το κάλεσμά του.

Στο υπερσυνείδητο, το υλικό σώμα που κάποτε φαινόταν τόσο στέρεο και ευάλωτο, παίρνει μια νέα διάσταση που συνίσταται από ενέργεια, φως και σκέψη – έναν υπέροχο συνδυασμό ρευμάτων που εκπορεύονται από τις δημιουργικές δονήσεις των στοιχείων της γης, του νερού, της φωτιάς, του αέρα και του αιθέρα μέσα στα λεπτοφυή εγκεφαλονωτιαία κέντρα.

Οι άνθρωποι των οποίων η γνώση προέρχεται από βιβλία και όχι από τη διαίσθηση, μπορεί συχνά να μιλούν για την ύλη ως σκέψη και εντούτοις να παραμένουν ακόμα χονδροειδώς προσκολλημένοι στο σώμα και τους υλικούς περιορισμούς. Μόνον ο γιόγκι του οποίου η γνώση βασίζεται στην εμπειρία και όχι στη φαντασία –ο γιόγκι που μπορεί να αποσύρει τη συνειδητότητά του, καθώς και την ενέργεια της ζωής του, από το σώμα, με το να ησυχάζει την καρδιά και να τις φέρνει, μέσω των εγκεφαλονωτιαίων κέντρων, στο σημείο μεταξύ των φρυδιών– είναι αρκετά ανεπτυγμένος ώστε να πει: «Όλη η ύλη είναι σκέψη». Αν η συνειδητότητα και η ενέργεια δεν φτάσουν στο επίπεδο του προμήκους μυελού, όλη η ύλη θα βιώνεται σαν στερεή, πραγματική – αρκετά διαφορετική από τη σκέψη, άσχετα με το πόσο ένθερμα κάποιος την αναλύει διανοητικά ως σκέψη. Μόνο φτάνοντας το επίπεδο του προμήκους μυελού (μέσω συνειδητοποίησης του Εαυτού που αποκτάται με χρόνια εξάσκησης στη γιόγκα με τη βοήθεια του γκουρού), είναι κάποιος ικανός να διακηρύξει αληθινά ότι η ύλη είναι απλώς οι συμπυκνωμένες σκέψεις ή όνειρα του Θεού που Αυτός έχει συλλάβει νοερά. Και μόνον όταν κάποιος πηγαίνει πέρα από το υπερσυνείδητο, στη συμπαντική συνειδητότητα, μπορεί να ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ τη φύση της ύλης ως όνειρο-σκέψη.

Μια απαραίτητη προειδοποίηση προς τους σπουδαστές είναι η εξής: «Μη νομίζετε ότι είστε πνευματικά προχωρημένοι απλώς και μόνο επειδή ακούσατε μια ομιλία ή διαβάσατε ένα βιβλίο σχετικά με τη συμπαντική συνειδητότητα, ή επειδή φαντάζεστε ότι την έχετε επιτύχει, ή ακόμα κι αν είχατε αστρικά οράματα (διασκεδαστικά και διαφωτιστικά, αλλά εντούτοις στο βασίλειο της ύλης)». Μπορείτε να ΞΕΡΕΤΕ ότι όλη η ύλη είναι σκέψη μόνον όταν μπορείτε να αποσύρετε τη δύναμη της ζωής και τη συνειδητότητα στο επίπεδο του προμήκους μυελού και όταν μπορείτε να μπαίνετε στο πνευματικό μάτι – τη δίοδο προς ανώτερες καταστάσεις συνειδητότητας.

– Παραμαχάνσα Γιογκανάντα