Το παλιό και το νέο

Κάθε τι που υποχωρεί, τελειώνει, ηττάται μπροστά στην ορμή και το σφρίγος του νέου, μία βαριά κατάρα καταλείπει: μες την ίδια σήψη και παρακμή, αυτό που με τόση πνοή προελαύνει, κάποτε να καταρρεύσει. Όσο πιο μεγαλος ο αγώνας του πρωτόβγαλτου να καθιερωθεί, τόσο πιο πολύ την αποφορά του παλιού μια στιγμή θα ενδυθεί και θα αναπαράξει. 

Κι έτσι βασανιστικά επέρχεται η τελείωση του ανθρώπου και των κοινωνιών του, μέσα από συγκρούσεις και παλινωδίες, πισωγυρίσματα και πεισματικούς αγώνες.
Τόση πάλη και θυσία για μια στιγμή εξέλιξης, τόσο αίμα για ένα ασταθές βήμα παρακάτω. Και το τυχαίο ή η ιστορία, που αψηφά τη βούληση, μερικές φορές περισσότερο επιταχύνει όσα οι γενιές με κόπους δεν κατάφεραν.


Αλλά και του καθενός από μας η πορεία
μια σειρά από σφάλματα και μοτίβα σχέσεων, που επαναλαμβάνονται, μια παρέλαση εμπειριών, που δεν οδηγούν στη σοφία, παρά μόνο όταν θα μας είναι άχρηστη αφήγηση ή νοσταλγία. 

Γιατί μόνο η αγάπη μέσα από τα ερείπια της εμπειρίας ξεπροβάλλει αλώβητη, πάντα νεαρή και άφθορη, αλλά αυτή την αποκτάς μόνο όταν αναχθείς πέρα και πάνω από τους ανθρώπους, έχοντας όμως ζήσει γι αυτούς.

Ευστράτιος Παπάνης

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ