ΔΑΚΡΥΑ ΧΑΡΑΣ

Αγάπα τον εαυτό σου πρώτα και όλα τα άλλα θα
τακτοποιηθούν. Πρέπει να αγαπήσεις αληθινά
τον εαυτό σου για να μπορέσεις να προσφέρεις
οτιδήποτε άλλο σ’ αυτόν τον κόσμο.
Lucille Ball

Το κλάμα είναι αποκλειστικά ανθρώπινο, το κλάμα από χαρά ακόμα περισσότερο. Εγώ κλαίω κάθε μέρα.

Κλαίω για όλα τα χρόνια που ήθελα και χρειαζόταν να κλάψω αλλά δεν το έκανα. Κλαίω για τη μοναξιά και τον πόνο που ένιωσα. Κλαίω για τη γνήσια απόλαυση ότι είμαι ζωντανή. Κλαίω για την ευχαρίστηση που μου δίνει η κίνηση του κορμιού μου και για την ικανότητα να χορεύω, να τεντώνομαι και να ιδρώνω. Κλαίω από ευγνωμοσύνη για τη ζωή που έχω τώρα.

Ήμουν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι. Μου άρεσε να γελάω και να παίζω με τους φίλους μου. Αργότερα, όταν έγινα οχτώ χρόνων, βίωσα το συνταρακτικό τραύμα της αιμομιξίας. Με σκοπό να αντιμετωπίσω αυτόν το φυσικό ψυχικό και συναισθηματικό εφιάλτη, πήρα δύο υποσυνείδητες αποφάσεις: Πρώτο, ήθελα να είμαι όσο πιο άσχημη μπορούσα να γίνω και δεύτερο ήθελα να μην σκέφτομαι και να μην νιώθω τίποτα. Πίστευα πως αν άφηνα τον εαυτό μου να νιώσει κάτι, θα ήταν τρομερό.

Έτσι άρχισα να τρώω. Όταν ερχόταν ο φόβος, έτρωγα, όταν ερχόταν ο πόνος, έτρωγα. Όταν ήμουν 12 ετών, ζύγιζα 90 κιλά.

Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου μόνη, κατασκευάζοντας πράγματα με τα χέρια μου ή παρακολουθώντας τηλεόραση. Ακόμη και μαζί με τους αδελφούς μου και τις αδελφές μου, ένιωθα μόνη. Δεν μου ζήτησε ποτέ κανείς να πάμε για χορό ή κινηματογράφο ή να βγούμε ραντεβού. Ήμουν κοινωνικά αόρατη.

Όταν έγινα 25 χρόνων, ζύγιζα 190 κιλά. Ο γιατρός μου έδωσε έξι μήνες ζωής. Το σώμα μου δεν μπορούσε να στηρίξει το λίπος που κουβαλούσα. Δεν είχα βγει από το σπίτι μου για δύο χρόνια. Στην κυριολεξία δεν μπορούσα να κουνηθώ. Έπρεπε να χάσω βάρος αν ήθελα να ζήσω. Και αποφάσισα να κάνω οτιδήποτε μου έλεγε ο γιατρός για να το χάσω. Έχασα τα πρώτα 45 κιλά και ένιωθα τόσο ελαφριά που ήθελα να χορέψω. Αλλά άρχισα να παίρνω πάλι βάρος και συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να πάω βαθύτερα και να αντιμετωπίσω τη ρίζα του προβλήματος μου – τον πόνο που δεν είχα νιώσει. Άρχισα θεραπεία, γράφτηκα σε ένα πρόγραμμα δώδεκα βημάτων και δέχτηκα την αγάπη και την υποστήριξη της οικογένειας μου και των φίλων μου. Στα 35 μου χρόνια , έκλαψα για πρώτη φορά από τότε που ήμουν οχτώ χρονών. Εκείνο το βίωμα του πόνου μου ήταν το μυστικό για να χάσω βάρος.

Αφού τελείωσε εκείνος ο κύκλος της δουλειάς, η ευθύνη ήταν απόλυτα δική μου για να συνεχίσω τη διαδικασία και να επιτυγχάνω τους στόχους μου, μια μέρα τη φορά. Ήταν η διαδικασία ανάπτυξης αυτογνωσίας και αυτο-αποδοχής.

Συνέχισα τη θεραπεία μου. Άρχισα να σπουδάζω τα μυστικά της διατροφής και έμαθα ότι για μένα, το να τρώω λίπη ήταν καταπραϋντικό. Πρόσεξα τη συμπεριφορά μου και παρακολουθούσα τι δημιουργούσε την ανάγκη μου για φαγητό. Όταν βρήκα τον εαυτό μου χωμένο μέσα στα παγωτά Χάαγκεν-Ντας, σταμάτησα και τον ρώτησα πώς έφτασε εκεί.

Παρ’ όλο που υπήρχαν στιγμές που οπισθοχωρούσα, αυτό που με βοηθούσε να επιστρέψω εκεί που είχα μείνει και να συνεχίσω ήταν η αποδοχή του εαυτού μου με όλες του τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του. Ο στόχος μου ήταν να γίνω καλύτερη – όχι τέλεια.

Όταν βλέπω παιδιά παχύσαρκα τώρα, μου ραγίζει η καρδιά. Δεν θα σκεφτόμασταν ποτέ να κοροϊδέψουμε ένα παιδί που του λείπει ένα χέρι ή ένα πόδι ή που χρησιμοποιεί ένα αναπηρικό καρεκλάκι. Αλλά οι άνθρωποι πειράζουν και εξοστρακίζουν ένα παιδί που τρώει ανεξέλεγκτα και είναι παχύσαρκο. Ακόμα δεν καταλαβαίνουμε ότι το βάρος που κουβαλάει ένα τέτοιο παιδί, είναι το βάρος του πόνου του.

Για να φτιάξει η ζωή μου δεν χρειαζόταν απλά να χάσω βάρος. Έπρεπε να μάθω να ζω σαν ενήλικας – κάποτε, στη δουλειά, ένας άνδρας μου μιλούσε μπροστά στον ψύκτη του νερού και εγώ χαχάνιζα ανόητα σαν 14χρονο κορίτσι.

Άρχισα τη διαδικασία της μάθησης για τις σχέσεις και την ενηλικίωση. Τώρα, στα 46 μου χρόνια, είμαι μια ενήλικη. Έχω γίνει ένα άτομο που πραγματικά αγαπώ. Το βάρος μου είναι στο μέσο όρο, κάνω γυμναστική τακτικά και έχω μια καριέρα που αγαπώ ως εμψυχωτική ομιλήτρια.

Αναγνωρίζω τα καλά πράγματα που ήρθαν από τα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας, από εκείνα τα χρόνια της απομόνωσης και του πόνου: την αγάπη μου για την κλασική μουσική, την ικανότητα μου να ράβω και να φτιάχνω βιτρώ – να δημιουργώ ομορφιά με τα χέρια μου. Ακόμα και η ικανότητα μου να μιλώ καλά και γοητευτικά, έχει τις ρίζες της στις πολλές ώρες που πέρασα παρακολουθώντας στην τηλεόραση μεγάλους καλλιτέχνες όπως η Λουσίλ Μπολ και η Μίλτον Μπερλ.

Τώρα, ευγνωμονώ τις ευλογίες μου και αποδέχομαι τα γεγονότα στη ζωή μου σαν δώρα ανάπτυξης που δυναμώνουν το χαρακτήρα μου και ενισχύουν την πίστη μου. Σήμερα κλαίω από ευγνωμοσύνη για τη ζωή που έχω.

Joan Fountain με την Carol Kline

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ