Όταν φοβάσαι να αλλάξεις

Σε ένα επεισόδιο στο Grey’s Anatomy μία κοπέλα βαριά τραυματισμένη επιλέγει να μη χειρουργηθεί, επειδή πιστεύει με προσήλωση στα ζώδια και το ωροσκόπιο της εκείνη την ημέρα της είχε πει ότι τα πράγματα δεν θα πάνε καλά για εκείνη.

«Στην προσπάθειά της να μην πεθάνει, σκοτώνει τον εαυτό της» διατείνεται η χειρουργός, που λίγες ώρες αργότερα την παρακολουθεί ανήμπορη να πεθαίνει.

Η ίδια φράση παραλλαγμένη, μας αποκαλύπτει ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά του μέσου ανθρώπου: Στην προσπάθεια μας να μην αλλάξουμε, παθαίνουμε τις μεγαλύτερες αλλαγές.

Γιατί φοβόμαστε τόσο την αλλαγή;

Της δουλειάς μας, των συναισθημάτων μας, του χαρακτήρα μας;

Είναι τελικά η αλλαγή ο μεγαλύτερος κίνδυνος ή μήπως είναι το αναγκαίο και ευκταίο αποτέλεσμα της ζωής μας, μιας ζωής που τρέχει με τρελούς ρυθμούς και καλείται συνεχώς να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα;

Μήπως, όταν όλα γύρω σου αλλάζουν, αν δεν αλλάξεις κι εσύ ο ίδιος, τότε θα καταστραφείς;

Αυτό δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί;

Το βλέπουμε παντού γύρω μας, σε όλα τα επίπεδα.

Στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, τις φιλικές, τις ερωτικές.

Γνωρίζουμε κάποιον και νομίζουμε πως αν μείνουμε ίδιοι, όπως στην αρχή, τότε θα μπορέσουμε να τον έχουμε για πάντα δίπλα μας. Μένουμε ίδιοι, κρατάμε κάθε μας στοιχείο, καλό και κακό κι είμαστε σίγουροι πως αυτό αρκεί.

Συχνά μάλιστα, στην πρώτη ή στην τελευταία στραβή, θα τον κατηγορήσουμε, «εγώ είμαι όπως όταν με γνώρισες, εσύ έχεις αλλάξει». 

Εμείς είμαστε οι σωστοί και ο άλλος λάθος. Κι αν συμβαίνει το αντίθετο; Αν το σωστό είναι να αλλάζεις;

Στην πορεία των χρόνων, των στιγμών, να γίνεσαι καλύτερος αλλά και διαφορετικός.

Να ξεπερνάς τα ελαττώματά σου, αλλά και να συνειδητοποιείς ότι ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου δεν θέλει πάντα τα ίδια από σένα.

Σε θέλει χαμαιλέοντα, όπως θες κι εσύ αυτόν.

Αλλιώς, το μόνο που προσφέρεις σε εκείνον αλλά και στον ίδιο σου τον εαυτό, είναι μια χιλιοδοκιμασμένη συνταγή.

Όσο καλή και να είναι -που σίγουρα δεν θα είναι τελείως καλή, θα έχει και τα μειονεκτήματά της- δεν θα είναι ικανή να εξιτάρει, ούτε καν να ανταποκριθεί στις προσδοκίες.

Θα είναι ένα σκληρό καλούπι που αρνήθηκε να προσαρμοστεί και γι’ αυτό δεν έχει τίποτα πια να δώσει.

Και αυτό θα είναι η μεγαλύτερη αλλαγή της ύπαρξής της, η μετατροπή της, σιγά-σιγά, αθέλητα, από πρωταγωνιστή σε κομπάρσο.

Οι φιλίες, οι σχέσεις, ο γάμος, για να μπορέσουν να μην αλλάξουν, να μείνουν όπως στην αρχή ζωντανές, να κρατήσουν το στοιχείο που τις δημιούργησε, ζητούν από τα μέλη τους μια διαρκή ευαισθησία στις ιδιαίτερες απαιτήσεις κάθε στιγμής, κάθε περιόδου. Ζητούν εγρήγορση, ικανότητα ελιγμών αλλά και ουσιαστική συνειδητοποίηση των ελαττωμάτων μας και του τρόπου να τα διορθώσουμε πριν να είναι πλέον αργά.

Διαφορετικά, η αποτυχία είναι βέβαιη.

Και δεν συμβαίνει μόνο στις ανθρώπινες σχέσεις αυτό. Πάρτε για παράδειγμα την Ελλάδα.

Μία χώρα που σταθερά και επίμονα, τέσσερα χρόνια τώρα, αρνείται να αλλάξει.

Αιτία; Να κρατήσει τα προ του 2009 κεκτημένα, την προ της κρίσης κατάσταση.

Σε περιστάσεις που αλλάζουν άρδην, εκείνη να μείνει ίδια.

Μόνο που δεν κατάλαβε πως, αν θέλει να μείνει ίδια, πρέπει να αλλάξει.

Και λέγοντας ίδια, εννοώ να κρατήσει το βιοτικό της επίπεδο, να συνεχίσει να είναι ευρωπαϊκή χώρα, να μην καταρρεύσει.

Για να μείνει λοιπόν ίδια, έπρεπε να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές. Γιατί πολύ απλά, έχουν αλλάξει οι συνθήκες.

Στη γλώσσα των μαθηματικών όταν αλλάζει το β (οι συνθήκες) και γίνεται δ, πρέπει να αλλάξει και το α και να γίνει γ, για να μπορέσουμε να έχουμε α+β=γ+δ.

Μα δεν το καταλαβαίνουμε αυτό.

Ούτε στις προσωπικές, ούτε στις εργασιακές, ούτε στις πολιτικές μας αποφάσεις.

Φοβόμαστε να αλλάξουμε και γι’ αυτό καταστρεφόμαστε.

Για να μην υποκύψουμε στη μικρή, απαραίτητη αλλαγή, καταλήγουμε στη μεγάλη και οριστική.

eyedoll

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ