Περί της γέννησης του Εαυτού

“Ο Εαυτός αποτελεί ένα τμήμα του Εγώ το οποίο -σε στιγμές κατάρρευσης-, η ψυχή έχει καταφέρει να αντικαταστήσει τα αρχικά δεδομένα της επίγνωσης και των πεποιθήσεών του, με στοιχεία της συνείδησής της.”

Στην αρχή, η ψυχή και το σώμα με το Εγώ είναι διαχωρισμένα. Για το χρονικό διάστημα που το έμβρυο αναπτύσσεται μέσα στη ‘μήτρα’ της μητέρας, η ψυχή ακόμη απουσιάζει από το σώμα και το έμβρυο δομεί τα πρώτα στοιχεία των ενστίκτων της επιβίωσής του, μέσα από τις πρώτες πληροφορίες της επίγνωσης που του προσφέρει η Συνειδητότητα. Το σώμα αρχίζει να αναπτύσσει τον μετέπειτα χαρακτήρα του κτίζοντας τα πρώτα στοιχεία του Εγώ, ενώ η ψυχή αναμένει να ενσαρκωθεί.

Το διάστημα των εννέα μηνών της κύησης, η ενέργεια που απαιτείται για το έμβρυο παρέχεται από το σώμα -και την ψυχή- της μητέρας. Στο ίδιο διάστημα, εγκαθίστανται οι πληροφορίες διαμόρφωσης του χαρακτήρα του, ως τα βασικά αισθητά στοιχεία και χαρίσματά του. Η ψυχή, εισέρχεται στο σώμα τη στιγμή της αισθητής του γέννησης, της πρώτης αναπνοής του, όπου ο λώρος με τον οποίο ήταν συνδεδεμένος με τη μητέρα αποκόπτεται και το νήπιο πλέον αναλαμβάνει μόνο του να αναπτυχθεί και να επιβιώσει.

Για κάθε σώμα, ο αισθητός κόσμος δημιουργείται μέσω της παρατήρησης της ψυχής του και γίνεται αισθητός -μαζί με το ίδιο- μέσω των αισθήσεών του. Έτσι, από αυτή τη στιγμή της φυσικής γέννησης του σώματος και μετά, η ψυχή αναπτύσσει τις δύο βασικές της αρμοδιότητες, δηλαδή την τροφοδοσία αυτού του σώματος με συμπαντική ενέργεια ώστε να το διατηρεί στη ζωή, και την δημιουργία και υλοποίηση του αισθητού κόσμου γύρω του μέσω της παρατήρησής του. Μια παρατήρηση την οποία οι αισθήσεις του αλλοιώνουν, δημιουργώντας την ολική αντίληψη την οποία λαμβάνουμε τελικά για την πραγματικότητα του κόσμου. Στα πρώτα του χρόνια, το νήπιο αλληλεπιδρώντας με το περιβάλλον του (αισθήσεις, γονείς, αδέρφια, κοινωνία, κλπ), αναπτύσσει τη βάση της επίγνωσής του για τον κόσμο, η οποία και διαμορφώνει τις πέντε βασικές πεποιθήσεις του, ως αλλοιωμένα αντίγραφα των αντίστοιχων λειτουργικών χαρακτηριστικών της ψυχής του, πίστης, ακεραιότητας, μοναδικότητας, δυαδικότητας και ισορροπίας. Έτσι μέχρι τα πέντε του χρόνια, έχουν αναπτυχθεί τα αρχικά στοιχεία διαμόρφωσης του χαρακτήρα του, η επίγνωση την οποία λαμβάνει για τον αισθητό κόσμο γύρω του και έχει συμβεί η ενεργοποίηση των πεποιθήσεών του, διαμορφώνοντας πλέον το Εγώ του νεαρού ανθρώπου, το οποίο και θα ολοκληρωθεί μέχρι την ενηλικίωσή του.

Ο Εαυτός δεν υπάρχει τη στιγμή της γέννησης αλλά δημιουργείται αργότερα, καθώς αποτελεί ένα τμήμα του Εγώ το οποίο έχει καταφέρει να αλλάξει τα αρχικά δεδομένα επίγνωσης και πεποιθήσεών του, αντικαθιστώντας τα με στοιχεία της συνείδησης της ψυχής του. Δεδομένα που αφορούν το ίδιο το Εγώ, το σώμα, τη ζωή και τον κόσμο του. Έτσι ο Εαυτός, αποτελεί ένα κομμάτι του Εγώ, το οποίο κατάφερε να ταυτιστεί με την ψυχή του. Η ίδια η ψυχή, συνεχίζει να παρατηρεί τον κόσμο και να τροφοδοτεί το σώμα με την απαιτούμενη κάθε στιγμή ενέργεια, ώστε να το διατηρήσει ακέραιο και υγιές. Όμως στις εξαιρετικά κρίσιμες καταστάσεις της ζωής, το σώμα απαιτεί εξαιρετικά μεγάλες ποσότητες ενέργειας, όπου σε μια τέτοια περίπτωση υπερβολικής ενεργειακής έλλειψης, ένα τμήμα του Εγώ καταρρέει. Τότε η ψυχή, ενώ συνεχίσει να τροφοδοτεί το σώμα με όλο αυτό το -κατ εξαίρεση- μεγάλο ποσό ενέργειας, συγχρόνως οφείλει να κατορθώσει να αναλάβει ολοκληρωτικά το τμήμα του Εγώ το οποίο έχει καταρρεύσει. Εκεί εστιάζεται η δύναμη της ψυχής, αποτελώντας το κομβικό σημείο της ήττας ή της νίκης της στη συγκεκριμένη ζωή.

Η αλλαγή του Εγώ σε Εαυτό, συμβαίνει ακριβώς τη στιγμή της κατάρρευσής του. Σε στιγμές μεγάλων κρίσεων του ατόμου, ένα τμήμα του Εγώ αδειάζει εντελώς από την μέχρι τότε πληροφορία της επίγνωσης και των πεποιθήσεών του και παραμένει κενό, αδυνατώντας να κατανοήσει τι συμβαίνει, αλλά και συγχρόνως αρνούμενο να ακολουθήσει το υπόλοιπο Εγώ, το οποίο συνεχίζει να αλλοιώνει το περιβάλλον του. Το γεγονός αυτό, δίνει (ή όχι) την ευκαιρία στην ψυχή, να δομήσει από την αρχή την πληροφορία του κενού Εγώ με στοιχεία της συνείδησής της, μετατρέποντάς το πλέον σε Εαυτό, ενώ συγχρόνως παρέχει μεγάλα ποσά ενέργειας στο υπόλοιπο σώμα ώστε να διατηρηθεί και να ξεπεράσει την κρίση την οποία αντιμετωπίζει. Όταν το εισερχόμενο ποσοστό της συνείδησης είναι ακόμη αρκετά μικρό κι ο Εαυτός αδύναμος, το Εγώ εξακολουθεί να παραμένει κυρίαρχο και ικανό δημιουργίας νέων καταστάσεων στο περιβάλλον του, αντλώντας της έτσι ενέργεια και διατηρώντας την κυριαρχία του ισχυρή. Μια τέτοια μεγάλη κρίση όμως στο άτομο, σηματοδοτεί μεν την έναρξη της πρώτης αλλαγής, αλλά επίσης και μιας μεγάλης σειράς νέων κρίσεων, μέσα από τις οποίες η ψυχή καταφέρνει τελικά να δομήσει έναν ισχυρό και κυρίαρχο Εαυτό γεμάτο από τη συνείδησή της.

Κάτι ανάλογο φυσικά, συμβαίνει και στις κοινωνίες…

Αλκιρέας

alkireus

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ