Προετοιμασία για μια πιθανή αλλαγή

“Να ζω τη ζωή μου και συγχρόνως να συνειδητοποιώ κάθε στιγμή ότι το φως και το σκοτάδι, το υλικό και το άυλο, η αίσθηση και η ψευδαίσθηση του κόσμου τούτου, στην ουσία αποτελούν ένα σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων, όπου η αναγνώριση του ενός προϋποθέτει την ύπαρξη και του άλλου.”

Ο κόσμος μας, ακολουθεί και διέπεται από το νόμο των αντιθέτων ενός διπόλου πεδίου, από το ένα άκρο του οποίου υπάρχει η ελευθερία της ψυχής κι απ’ το άλλο άκρο η δέσμευσή της μέσα στην πυκνή πραγματικότητα του υλικού σώματος και του αισθητού κόσμου. Οι επιλογές των ανθρώπων διαχρονικά, κινούνται από το ένα άκρο της ελευθερίας, μέχρι το άλλο άκρο της ολικής δέσμευσής της. Έτσι, σε όλο αυτό το βάθος χρόνου που υπάρχουμε ως άνθρωποι καταγεγραμμένοι στην ιστορία, έχουμε περάσει κι από τα δύο άκρα. Τόσο στο πάνθεο των ηρώων μας, όσο και στην ιστορία των θρησκειών μας, υπάρχουν αντιπρόσωποι κι από τα δύο άκρα αυτά. Η αλλαγή όμως από το ένα άκρο στο άλλο, σηματοδότησε πάντοτε την αρχή και το τέλος ενός μεγάλου κύκλου της ανθρωπότητας, ο οποίος τη χάραζε βαθιά για αιώνες.

Είναι αδύνατον να ισχυριστείς την ύπαρξη ενός συγκεκριμένου λαού ή έθνους, το οποίο από την ύπαρξη του είδους μας έως σήμερα, έχει επιλέξει συνειδητά να υπηρετεί το ίδιο πάντοτε άκρο. Κι αυτό διότι, κάθε φορά που συμβαίνει μια -τέτοιας δυναμικής- αλλαγή εξουσίας, αυτή συνοδεύεται επίσης από ένα δυναμικό διαχωρισμό και ανασύνθεση των υπαρχόντων εθνών.

Όταν σε μια τέτοια μεγάλη αλλαγή, συμβαίνει μια τόσο γιγαντιαία και συνολική ανασύνθεση των κοινωνικών ομάδων της ανθρωπότητας, όπου διαλύονται οι παλαιές θρησκείες & έθνη και σχηματίζονται καινούργια επειδή επιλέγουν διαφορετικό άκρο εξουσίας, η πιθανότητα του οποιοδήποτε λαού να μεταναστεύσει μαζικά σε κάποια άλλη πολύ μακρινή περιοχή, ιστορικά είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτή. Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι ξεχνούν το παρελθόν τους πιο γρήγορα και σε μεγαλύτερο βάθος. Κάποιοι από τους κατοίκους μιας χώρας αλλάζουν την πίστη τους, ενώ κάποιοι άλλοι παραμένουν στην παλιά, δημιουργώντας έτσι νέες ομάδες. Αυτές προφανώς δεν μπορούν να συμβιώσουν στον ίδιο χώρο κι έτσι κάποιοι παραμένουν ενώ κάποιοι άλλοι εγκαταλείπουν τη χώρα και ενώνονται με άλλους της ίδιας θρησκευτικής αντίληψης κάπου αλλού, σχηματίζοντας νέο έθνος. Παράλληλα κάποιοι αντίστοιχοι, καταφτάνουν για να ενωθούν με όσους μένουν, ως ομοϊδεάτες τους.

Κάθε φορά το ίδιο γίνεται. Το κάθε άκρο εξουσιάζεται από το νέο μεσσία του ο οποίος λαμβάνει τη θέση του παλαιού και κυβερνά στο όνομά του. Κυβερνά αντ’ αυτού. Γίνεται νέος Δίας στη θέση του Δία, νέος Ίακχος στη θέση του Ίακχου, νέος Διόνυσος στη θέση του Διόνυσου, νέος Χριστός στη θέση του Χριστού. Κάποιοι θα αντιδράσουν επιλέγοντας την προηγούμενη πίστη ενώ κάποιοι άλλοι θα τον δεχθούν. Οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν ενδιαφέρονται για την ουσία των πραγμάτων, αλλά για την ομαλή, άκοπη και εύκολη επιβίωσή τους. Κι αν αυτή η επιβίωσή τους κινδυνέψει, τότε είναι ικανοί να ακολουθήσουν τον οποιοδήποτε διασώστη τους. Αν οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν τον κόσμο ως έχει, αλλά έχουν αφεθεί να χειραγωγηθούν, τότε μέσα σε μια νύχτα, ένα μέρος των ιερέων κάποιας κυρίαρχης θρησκείας θα αλλάξει το δόγμα τους, θα το αντιστρέψει και θα δοξάσει το αντίθετο κέντρο. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, η παλαιά θρησκεία θα μεταλλαχτεί στην καινούργια, αναγκάζοντας δισεκατομμύρια ανθρώπων, εκτός από το να αλλάξουν τη θρησκεία τους, να αναδρομολογήσουν και την ίδια την εθνική τους ταυτότητα.

Σπάνια συμβαίνει φυσικά κάτι τέτοιο εντελώς αναίμακτα. Αυτό όμως, εξαρτάται πάντοτε από την ένταση της επιβολής της αλλαγής από την εκάστοτε εξουσία. Όσο πιο απότομα συμβαίνει μια αλλαγή τέτοιου βεληνεκούς, τόσο πιο δυναμικές είναι και οι αντιδράσεις των σχηματιζόμενων ομάδων, ενώ όσο πιο αργά και σε βάθος χρόνου εφαρμόζεται, τόσο πιο ήρεμα ολοκληρώνεται και η συνολική αλλαγή. Συνήθως η εξουσία του άκρου της ύλης, τείνει να εγκαθίσταται ξαφνικά και βίαια, ενώ του πνεύματος ομαλά και σταδιακά. Σε κάθε περίπτωση όμως, αμφότερες, σπάνια είναι ομαλές. Αν τον παρατηρούσαμε τον κόσμο, θα είχαμε αντιληφθεί, ότι -σταδιακά και για περισσότερο από μια τριακονταετία τώρα-, έχει ξεκινήσει και αναπτύσσεται σε ολόκληρο τον πλανήτη, μια νέα πνευματική πολυπολιτισμική κουλτούρα, παράλληλα με μια άδηλη απαξίωση των κλασικών αξιών των υπαρχόντων θρησκειών. Πάντοτε πριν από μια αλλαγή θρησκείας, υπάρχει εστίαση της μάζας σε θέματα που αφορούν το άδηλο, το αόρατο, το κρυφό και το μεγαλειώδες.

Σε μια δική μας πιθανή περίπτωση σήμερα, θεωρώ ότι τον βασικό ρόλο θα παίξει η θεωρία περί εξωγήινων σε μια ευρεία και αποπροσανατολιστική μορφή, αλλά αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση. Φυσικά, σε κάθε τέτοια περίοδο, το πρώτο που οφείλει να προϋπάρχει είναι οι κάθε είδους προφητείες οι οποίες προαναγγέλλουν τόσο το νέο μεσσία όσο και την αλλαγή. Δεν είναι μοναδικό φαινόμενο της εποχής μας, αλλά διαχρονικός κανόνας, μέσα από τον οποίο οι μάζες προετοιμάζονται για την έλευση της. Δεν έχει σημασία αν συμφωνούν ή διαφωνούν με το περιεχόμενο μιας προφητείας, αλλά ότι γνωρίζουν πλέον ως πληροφορία για αυτή την έλευση. Τις περισσότερες φορές στο παρελθόν, η αλλαγή ήταν τόσο συγκαλυμμένη και σταδιακή, που οι άνθρωποι δεν προλάβαιναν να την αντιληφθούν. Η νέα θρησκεία που εμφανιζόταν, έφερε τόσες ομοιότητες με την προηγούμενη που έμοιαζε απλά με μια εσωτερική της βελτίωση. Πάντα όμως υπήρχαν μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών, οι οποίες φυσικά δημιουργούσαν συγκρούσεις μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Αυτός είναι και ο λόγος της ύπαρξής τους. Οι συγκρούσεις που ακολουθούν εστιάζουν τον πληθυσμό στην επιβίωσή του και όχι στις κοινωνικές ή θρησκευτικές αλλαγές οι οποίες συντελούνται στο παρασκήνιο. Κι ας είναι ο μοναδικός λόγος της δημιουργίας τους.

Αν και μοιάζει να ήταν σχεδόν αναπόφευκτο, στην προηγούμενη αλλαγή -την οποία ακόμη διανύουμε-, έγιναν αρκετά και σημαντικά λάθη. Η ανθρωπότητα, ενώ μπορούσε να αγγίξει τον ίδιο τον ψυχισμό της, αντ’ αυτού βυθίστηκε στο σκοτεινότερο σημείο του υποσυνειδήτου της. Αν και είχε τη δυνατότητα να αντιληφθεί το μεγαλείο της επιλογής του πνεύματος όπου φωλιάζει η σωτηρία της, αυτή αφέθηκε να ατενίσει τα σημεία των πιο κρυφών και ισχυρών της φόβων. Οι ηγέτες της, ενώ είχαν την ευκαιρία να της διδάξουν την επιλογή της ελευθερίας της, λοξοδρόμησαν γεμίζοντάς την με τρόμο, σε σημείο που αρκετές φορές έφτασαν να υπηρετούν εν αγνοία τους το αντίθετο άκρο. Έτσι όμως, άφησαν να εισέλθουν στις τάξεις της, άνθρωποι εξουσίας ταγμένοι να υπηρετούν την ύλη και την πύκνωση, δημιουργώντας στις μάζες ανασφάλεια, αμφιβολία και απόγνωση

Οι άνθρωποι σήμερα είναι φοβισμένοι αγνοώντας το λόγο. Διαχωρίζουν τον κόσμο σε καταστάσεις καλού και κακού, χωρίς να αντιλαμβάνονται τι ακριβώς εννοούν με αυτό. Κι αυτή η άγνοιά τους, οφείλει να είναι το κύριο σημείο παρατήρησης. Διότι αν -για παράδειγμα- στις μέρες μας σημειωθεί σύγκρουση μεταξύ των ανθρώπων, η σύγκρουση αυτή δεν θα έχει οργανωθεί για να επιλέξουν ή όχι τον όποιο νέο μεσσία, αλλά πάλι για την ίδια τους την επιβίωσή. Σε μια τέτοια σύγκρουση επιβίωσης, η οποία έχει προέλθει από φόβο και απόγνωση, πάντοτε το κυρίαρχο στοιχείο είναι το σώμα και το Εγώ και άρα νικητής παραμένει πάλι το άκρο της ύλης. Για αυτό, στον πνευματικό κόσμο μια τέτοια σύγκρουση είναι χωρίς νόημα. Οι πνευματικές συγκρούσεις είναι ισχυρότερες, ίσως ακόμη και αδυσώπητες, όμως δεν έχουν να κάνουν με την βιολογική επιβίωση του όποιου σώματος αλλά με την επιλογή. Κάτι το οποίο αγνοείται παντελώς από το σύγχρονο άνθρωπο.

Δεν μπορείς όμως να τον κατηγορήσεις για κάτι το οποίο αδυνατεί να κατανοήσει. Στη μεγάλη μάζα της ανθρωπότητας η δύναμη της ψευδαίσθησης της πραγματικότητας, είναι πάντοτε ισχυρότερη από την πνευματικότητα. Οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται και αποδέχονται ευκολότερα την ύλη από το πνεύμα. Η πραγματικότητα είναι απτή, τη βλέπουν, την αγγίζουν, την αισθάνονται. Έτσι, διαχρονικά, οι άνθρωποι της εξουσίας είναι πάντοτε περισσότεροι από του πνεύματος και για αυτό είναι εύκολο να κυριαρχήσουν στον αισθητό κόσμο. Αντίθετα, οι άνθρωποι του πνεύματος, δεν ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο. Σε αυτούς, μια μάχη για την επιβίωση γίνεται αμέσως αντιληπτή ως εικονική και έτσι παραμένει χωρίς πραγματικό νόημα. Ίσως είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κάποιος, όμως στην πνευματικότητα, η επιβίωση δεν είναι ανάγκη αλλά επιλογή. Υπεύθυνη για την επιβίωσή μας, είναι η ψυχή μας. Ανάγκη έχουμε κάτι το οποίο μας λείπει ή δεν είμαστε ικανοί να το κατέχουμε και να το διατηρήσουμε. Για να έχεις ανάγκη την επιβίωση, σημαίνει ότι έχει επιλέξει ότι δεν είσαι ικανός να επιβιώσεις. Έχεις επιλέξει να μην είσαι η ψυχή και ο Εαυτός σου. Αναγνωρίζω ότι όλο αυτό, είναι πράγματι δύσκολο για να το συνειδητοποιήσει στο βάθος του η μάζα της ανθρωπότητας. Όχι γιατί δεν έχει την ικανότητα, αλλά διότι έχει αφεθεί να προγραμματίσουν άλλοι της δικές της επιλογές.

Για τον παρατηρητή ο οποίος έχει συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται σε έναν εικονικό κόσμο όπως ο δικός μας, δεν έχει νόημα ένας φόβος ο οποίος φαίνεται να απειλεί το βιολογικό του σώμα. Για αυτόν, η πραγματική μάχη, είναι η συνεχής συνειδητοποίηση του διαχωρισμού του από αυτό. Από το σώμα του, δεν απουσιάζει ποτέ ο φόβος, η οργή ή ο εσωτερικός πόνος. Όλα τα συναισθήματα κι όλες οι σκέψεις του είναι εκεί όπως όλων των ανθρώπων. Όμως αντί να κυριευτεί από αυτά, στέκεται και τα παρατηρεί, διατηρώντας συνεχώς έναν συνειδητό διαχωρισμό του Εαυτού του από τα πάντα γύρω. Δεν έχει σημασία αν εμφανιστεί εμπρός του μια κατάσταση μικρής ή μεγάλης οικονομικής κρίσης ή αλλαγής των όποιων κοινωνικών συνθηκών. Αν και το σώμα και το Εγώ του, προσπαθεί συνεχώς να λαμβάνει τις δικές του αποφάσεις και να δίνει τις δικές του κατευθύνσεις, για αυτόν σημασία έχει ο τρόπος που θα τα διαχειριστεί ως Εαυτός, ψυχή και συνείδηση. Οι περισσότεροι, προσπαθούμε να προσδιορίσουμε τα δύο άκρα αυτού του κοσμικού δίπολου με τις έννοιες του καλού και του κακού, όμως κάτι τέτοιο είναι χωρίς ουσία. Διότι δεν είναι καλό ούτε κακό να βρίσκεσαι και να υπηρετείς ένα άκρο, αλλά να αδυνατείς να αντιληφθείς την πραγματικότητα την οποία παρατηρείς και επιλέγεις.

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται την εικονικότητα της μορφής που λαμβάνει ο κόσμος στο κάθε ‘τώρα’ και νοητικά να υλοποιούν τη ζωή τους έχοντας πλήρη αίσθηση της συνολικής υλοποίησης. Οι άνθρωποι αυτοί λειτουργούν πάντα με δική τους επιλογή και είναι δύο ειδών. Του άκρου του πνεύματος οι οποίοι επιλέγουν να παρατηρούν τον κόσμο και ύστερα να αποχωρούν και του άκρου της ύλης οι οποίοι επιλέγουν την συνεχή παραμονή τους μέσα από τις μετενσαρκώσεις τους. Και οι δυο αποτελούν μειοψηφία στο σύνολο των ανθρώπων, όμως είναι κυρίαρχοι των δύο άκρων, διότι και οι δύο έχουν την ικανότητα να συμμετέχουν συνειδητά στην υλοποίηση του κόσμου, διαμορφώνοντάς τον. Τον παρατηρούν, έχοντας πλήρη συνείδηση, ότι εκείνοι τον υλοποιούν και τον διαμορφώνουν μέσα από τη σκέψη και τις πράξεις τους. Από τα δύο είδη αυτά ανθρώπων, είναι σαφές ότι το προβάδισμα ισχύος ανήκει στους δεύτερους, μιας και είναι οι μόνοι που έχουν την εξουσία να χειραγωγούν τις επιλογές της μεγάλης μάζας.

Αντίθετα η μάζα αυτή, αποδέχεται ως πραγματικότητα, το σύνολο της χρονικής διάρκειας της εικονικότητας του κόσμου, τόσο στο ‘τώρα’ όσο και πέρα από αυτό, στο παρελθόν και το μέλλον. Αποδέχεται δηλαδή τον κόσμο όπως της παρουσιάζεται, διαρκής, μόνιμος και πραγματικός ενώ στην ουσία ζει στην ψευδαίσθηση των φόβων της και ονειρεύεται χωρίς να μπορεί να συμμετάσχει η ίδια στην οποιαδήποτε οραματισμό και υλοποίηση συνειδητά. Έτσι αυτό που τελικά υλοποιεί παρατηρώντας τον, είναι τα σχέδια και τα οράματα των χειραγωγών της. Ο αισθητός κόσμος μοιάζει με όνειρο, και στο βάθος του είναι ικανός να δημιουργήσει ακριβώς την ίδια ψευδαίσθηση ενός ονείρου άπειρων επιπέδων. Μέσα στην ήδη υπάρχουσα εικονικότητά του λοιπόν, η μεγάλη μάζα της ανθρωπότητας, αρέσκεται να λέει ότι κάνει σχέδια, ενώ στην ουσία ονειρεύεται δημιουργώντας μια δική της παράλληλη εικονικότητα. Αδυνατεί να κατανοήσει την εικονικότητα της πραγματικότητας και για αυτό φοβάται αυτό που μπορεί να της συμβεί. Ενώ έχει τη δυνατότητα να οραματιστεί την ίδια της τη ζωή, επιλέγει να δημιουργεί ένα δικό της ονειρικό κόσμο. Φυσικά μπορεί να το κάνει. Όμως αγνοεί ότι στην ουσία, έτσι επιλέγει να παραμένει μέσα στα άπειρα εικονικά επίπεδά του κόσμου, με μοναδικό στόχο, την προσπάθειά της να τον εξουσιάσει.

Για κάποιους ανθρώπους λοιπόν, που ζουν σήμερα, εδώ και τώρα, ως σώματα σε τούτη τη χρονική γραμμή, έχοντας την επίγνωση και τις πεποιθήσεις που έχουν αναπτύξει, είναι αδύνατον να δουν ως πιθανότητα ένα νέο μεσσία να λαμβάνει τη θέση του παλαιού και να κυβερνά στο όνομά του. Για πολλούς, θεωρείται δύσκολο να αλλάξει η πίστη της Χριστιανικής θρησκείας μέσα τους, οποιαδήποτε εκδοχή κι αν τους δώσουν οι πνευματικές προσταγές των ιερέων και των διδασκάλων που πιθανώς να διενεργήσουν μια τέτοια αλλαγή. Το ίδιο όμως ακριβώς συνέβη και για κάποιους άλλους ανθρώπους όταν τους επεβλήθη ο Δίας ή ο Ίακχος ή ο Διόνυσος. Το ερώτημα λοιπόν είναι: ‘όταν βρεθείς σε μια τέτοια κατάσταση, τι θα κάνεις; Διότι για την ψυχή και τη συνείδησή μας, στη ζωή δεν έχουν σημασία οι καταστάσεις που συναντάμε, αλλά ο τρόπος με τον οποίο τις διαχειριζόμαστε… Κάτι το οποίο η μεγάλη μάζα της ανθρωπότητας, αγνοεί. Κι αυτό αποτελεί το κλειδί για την οποιαδήποτε αλλαγή…

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αδύνατον να συνειδητοποιήσουν το βάθος και την ουσία της ‘πραγματικότητας’ που ζουν. Αυτό δηλαδή που πραγματικά αντιλαμβανόμαστε σαν πραγματικό κόσμο. Ακόμη και οι πνευματικοί δάσκαλοι που πέρασαν από τούτο τον πλανήτη, αφήνοντας σε όλους εμάς μεγάλα και σπουδαία έργα, είναι αμφίβολο αν τελικά κατάφεραν να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα αυτή ως έχει. Διότι αντιλαμβάνομαι, ότι εφόσον η πραγματικότητα του κόσμου είναι εικονική, δεν αποτελείται μονάχα από τις εμπράγματες μορφές, αυτές δηλαδή που μπορούν να γίνουν αισθητές στο σώμα μας μέσα από τις αισθήσεις του, αλλά περιλαμβάνει και τις φανταστικές, άυλες ή ονειρικές. Κι εφόσον η εμπράγματη πραγματικότητα διέπεται από φυσικούς νόμους, το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με τη φανταστική και άυλη. Μόνο που οι άυλοι αυτοί νόμοι, είναι αδύνατον ίσως να στοιχειοθετηθούν από τον άνθρωπο, μιας και δεν μπορεί να τους αισθανθεί και να τους μετρήσει. Κι εκεί ξεκινά η ψευδαίσθηση, η οποία τελικά μοιάζει να είναι η υποκειμενική αίσθηση που έχει ο καθένας για την ‘μη εμπράγματη’ πραγματικότητα του κόσμου μας. Όμως και οι δυο τους, αποτελούν στοιχεία του κόσμου αυτού και άρα υπάγονται στο άκρο της ύλης και της πύκνωσης.

Αναγνωρίζω πλέον ότι οτιδήποτε κι αν υπάρχει σε τούτο τον κόσμο, υλικό ή άυλο, υλοποιημένο ή άμορφο, του ανήκει. Ο κόσμος είναι τα πάντα όσα αναφέρονται σε αυτόν. Κι αν ήθελα να αποκτήσω πλήρη αντίληψη συνείδησης, πρώτα θα έρεπε να καταφέρω να ζω, όχι απλά διαχωρισμένος από το βιολογικό σώμα μου, αλλά αποστασιοποιημένος από το οτιδήποτε είχε σχέση με τον κόσμο αυτό στο σύνολό του, εμπράγματο ή φανταστικό. Να ζω τη ζωή μου και συγχρόνως κάθε στιγμή να συνειδητοποιώ ότι το φως και το σκοτάδι, το υλικό και το άυλο, η αίσθηση και η ψευδαίσθηση του κόσμου τούτου, στην ουσία αποτελούν ένα σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων, όπου η αναγνώριση του ενός προϋποθέτει την ύπαρξη και του άλλου. Να ζω συνειδητοποιώντας, πως όταν ονομάζω και προσδιορίζω το οτιδήποτε ως αληθινό ή ψεύτικο, στην ουσία ταυτίζομαι μαζί του και με τον τρόπο αυτό, επιλέγω να γίνομαι κι εγώ τμήμα του κόσμου στον οποίο ζω.

Μια τέτοια προσέγγιση θα προσπαθήσω να περιγράψω εδώ τώρα, δίνοντάς την μέσα από εικόνες μιας εσωτερικής, νοητικής συζήτησης ανάμεσα σε έναν νοητό Εαυτό και το Εγώ του…

[[…

Κι εκεί, μέσα στην απόλυτη ησυχία του μικρού δωματίου του ξενοδοχείου, άφησα το κορμί μου να χαλαρώσει, κλείνοντας τα μάτια και προσπαθώντας να συνοψίσω την ουσία των αναζητήσεών μου αυτών. Κρατιόμουν στο ‘τώρα’, αρχίζοντας να νοιώθω μέσα μου όλες τις ζωές που ζούσα, κατανοώντας εκείνη τη μοναδική στιγμή, το κάθε διαφορετικό Εγώ που ζούσε στο κάθε σώμα, δανεικό από τον χρόνο που με κύκλωνε. Κάθε σώμα και ένα διαφορετικό Εγώ, κάθε ζωή και ένα διαφορετικό έθνος, κάθε Εγώ και μια άλλη θρησκεία. Όμως όσες ζωές κι όσες δυνάμεις σπαταλούσαν πάνω μου ετούτα τα Εγώ μου, αυτό το ένα το απόλυτο Θείο, συνέχιζε να πάλλεται ιερό στο κέντρο που υπήρχα. Αταλάντευτο, εκεί.

Συνειδητοποιούσα πλέον, ότι σε τούτη τη ζωή, εδώ και τώρα, όφειλα να μάθω να ζω από την αρχή. Αναγνωρίζοντας ότι το κάθε Εγώ μου, αυτή η πανίσχυρη δύναμη μέσα μου, ζει μονάχα όσο ζει και το κάθε βιολογικό σώμα που με περιστοιχίζει. Και τώρα, όσο σκέφτομαι και συνειδητοποιώ την ουσία του κόσμου γύρω μου, αυτό το Εγώ με ακούει, με αφουγκράζεται σιωπηλό, καταγράφοντας στη μνήμη του ολόκληρη την αλληλουχία από τούτες τις νέες σκέψεις μου. Συνθέτει αυτή την καινούργια πληροφορία και αντιλαμβάνεται, ότι δεν έχει ζήσει ούτε πρόκειται να ζήσει άλλη ζωή, παρά μαζί με τούτο το σώμα μου γεννήθηκε και μαζί με τούτο θα πεθάνει.

Σκληρό κι όμως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το αλλάξω, παρά μονάχα να το αγαπήσω. Και μέσα από αυτή την αγάπη, να το εκπαιδεύσω από την αρχή, ως υπάκουο άλογο να το μάθω να καλπάζει μαζί μου εκεί που θέλω -ως Εαυτός και ψυχή- να φτάσω. Το ένοιωθα να το κρατώ μαζί μου γερά στο ‘τώρα’ σιωπηλό, κι εκείνο να τινάζεται και να προσπαθεί, -γεμίζοντάς με- με όσο πιο πολύ συναίσθημα μπορούσε, να με παρασύρει πίσω στο παρελθόν του, φέρνοντας εμπρός μου όλους τους φόβους κι όλες τις αμφιβολίες που μπορούσε μέσα του να βρει. Κι όσα δεν έβρισκε εκεί, να τα εφεύρει με σενάρια δικά του μες το μέλλον του. Με τα μάτια έτσι κλειστά, ο ύπνος πλησίαζε να με βυθίσει μέσα του, κι εκείνο πια ελεύθερο να αφεθεί μες την ψευδαίσθηση του χρόνου της τωρινής ζωής μου. Όμως κρατιόμουν…

Είναι απίστευτο τι μπορεί να δημιουργηθεί στο νου του ονείρου, σαν συνειδητοποιήσει το Εγώ το εφήμερο της ύπαρξής του. Όσο διάστημα συζητούσα για τη θνησιμότητα του βιολογικού του σώματος, εκείνο έμοιαζε να συντάσσεται μαζί μου, χορηγός ικανός να αντικαθιστά τη γνώση που με τόσο κόπο συγκέντρωσε σε όλη τη ζωή του, αφήνοντάς μου τη συνείδηση να σταλάζει σταγόνα-σταγόνα τις πληροφορίες της μέσα στον κόσμο που ζούσα. Μόλις όμως αντιλήφθηκε και συνειδητοποίησε την πραγματικότητα του κόσμου του και τη δική του εικονικότητα μέσα του, όλη η συμπεριφορά του άλλαξε. Κάθε φοβική εικόνα και κάθε αλλοιωμένη πεποίθηση που έχει αποθηκεύσει κάπου μέσα του, τη βρίσκει, τη μεγεθύνει και την προβάλει, στην πρώτη ευκαιρία που ο νους ξεφύγει μέσα σε σκέψεις ή σε όνειρα, μακριά από τη στιγμή του ‘τώρα’.

Άνοιξα τα μάτια ξαφνικά μέσα σε εκείνο το απόλυτο σκοτάδι, συνειδητοποιώντας ότι στην πορεία κάθε πνευματικού όντος που θα επιλέξει να περάσει από τούτο τον κόσμο, αναλογεί και μια ζωή σε μια εποχή όπου τα πάντα μέσα του καταρρέουν. Είναι δύσκολο αλλιώς να αναγνωρίσεις την ψευδαίσθησή του, όταν τα πάντα παραμένουν ακίνητα και σταθερά. Είναι αδύνατον να αφουγκραστείς τη διαφορά των παλμών αυτής της οντότητας που λέγεται Εγώ, αν δεν το νοιώσεις να βιώνει -το ίδιο- αυτή την ψευδαίσθηση μέσα στην οποία υπάρχει, αρνούμενο να την αναγνωρίσει και να την αποδεχθεί. Να βιώνεις κι εσύ μαζί τον πόνο του, ως πηγή -άγνωστη μέχρι τότε- του δικού σου εσωτερικού σπαραγμού. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή της πιο βαθιάς μου συνειδητής αντίληψης, αποφάσισα να κάνω μια αρχή. Να μιλήσω με τούτο το Εγώ και το σώμα μου, να του απευθυνθώ και να τ’ αφήσω να εκφραστεί όπως μπορεί. Αν και η φωνή μου -ως ψυχή-, δεν είχε ήχο, αλλά με ένα εντελώς άηχο και νοητικό τρόπο γινόταν αντιληπτή σε μένα, ακριβώς τη στιγμή που σκεπτόμουν αυτό που ήθελα να μου πω, ξεκίνησα…

«Μου είναι πρωτόγνωρο να σου μιλάω…» άκουσα τη φωνή μου -ως ψυχή- να απευθύνεται στο Εγώ μου, «αναγνωρίζοντας έτσι έμπρακτα, τη διαφορετικότητα και τον διαχωρισμό αυτού που πραγματικά Είμαι με αυτό που φαίνομαι κι αισθάνομαι. Αποδέχομαι -ως Εαυτός και ψυχή- όμως, ότι μέσα σε τούτο τον κόσμο, εσύ αποτελείς την ταυτότητά μου, τη μνήμη και την ευφυΐα μου, όπως επίσης διαθέτεις την ικανότητα να κυριαρχείς σε ότι έχει σχέση με το σώμα μου, θεωρώντας το απόλυτα δικό σου».

Έμεινα για λίγο σχεδόν μετέωρος μέσα στο σκοτάδι, πριν αισθανθώ μια νοητική απάντησή του μέσα μου…

«Και πώς γνωρίζεις ότι δεν έχω τρελαθεί, σχίζοντας στα δύο εμένα το Εγώ σου και δίνοντάς σου το λόγο, μέσα από ένα από αυτά τα κομμάτια του. Κάτι φυσικά που εγώ μπορώ να κάνω, πολλαπλασιαζόμενο με τέτοιο τρόπο ώστε να σε εμποδίσω να ολοκληρώσεις αυτό που τώρα προσπαθείς να πετύχεις…»δονήθηκε στο σώμα μου μια άηχη φωνητική σκέψη…

«Διότι μου είναι παντελώς αδιάφορο πλέον αν ο νους αυτού του σώματός μου τρελαθεί. Αν καταφέρεις κάτι τέτοιο, εμένα -ως ψυχή- θα μου παραχωρήσεις την εμπειρία ενός σχιζοφρενούς, εσύ όμως θα θυσιάσεις τη μοναδική ζωή σου, οδηγώντας τη στο περιθώριο αυτού του κόσμου μέσα στον οποίο υπάρχεις. Το ίδιο θα συμβεί αν αποφασίσεις να αυτοκτονήσεις. Αν θέσεις τέρμα σε κάτι το οποίο είναι αδύνατον να ξαναδημιουργήσεις. Αυτά τα κόλπα σου, μπορούσες να τα κάνεις πριν κατανοήσεις και καταγράψεις ως γνώση, το εφήμερο της ζωής σου. Πριν ενσταλάξω στη μνήμη σου την πληροφορία, ότι οι υπόλοιπες ζωές που ζω με τις μετενσαρκώσεις μου σε τούτο τον εικονικό κόσμο, είναι εντελώς άσχετες με τη δική σου ύπαρξη. Έτσι δεν έχεις παρά να εκμεταλλευτείς τη μοναδική ευκαιρία που σου δίνεται μέσα από τούτη τη σχέση, να διαφέρεις από τα περισσότερα Εγώ του κόσμου, δομώντας μέσα στη γνώση σου στοιχεία -όχι μονάχα- του εικονικού κόσμου που σε δημιούργησε, αλλά και του σύμπαντος στο οποίο υπάρχω».

«Μα γιατί να το κάνω όλο αυτό; Η ζωή η δική μου μπορεί να είναι λιγότερη από σένα στο σύνολό της, όμως μέσα στον αόρατο χρόνο του αστρικού υπάρχει για αιώνες χωρίς να γνωρίζει το θάνατο όπως τον βιώνει ο άνθρωπος. Αν δεχτώ να υποταχτώ και να σου παραχωρήσω τα χαλινάρια ετούτου του σώματος, δεν θα μπορέσω ποτέ να απολαύσω την ευκαιρία που λες ότι προσφέρεις. Μαζί σου, ακόμη κι όλη σου τη συνείδηση αν μου προσφέρεις ως αξία, τι να την κάνω, αν δεν θα μπορώ να προβληθώ και ξεχωρίσω, κομπάζοντας περήφανα προς όλους γύρω, με λόγους πύρινους σε πλήθη πρόθημα να με ακούν και να με αντιγράφουν. Αν αφεθώ σε τούτη τη συζήτηση κι αυτή τη σχέση μου μαζί σου, ποτέ δεν θα μπορέσω να γνωρίσω την κορυφή της δόξας σε τούτο τον κόσμο που γεννήθηκα. Αντίθετα, αν με ακούσεις κι αν με αφήσεις να αναδείξω τα εφόδια που μου δίνεις, σου υπόσχομαι να σε κάνω αληθινό θεό, που πλήθος κόσμου θα σε υμνεί και θα προσεύχεται στην ψυχή σου για αιώνες. Γιατί αρνείσαι μια τέτοια ζωή;»

«Διότι η εικονικότητα του κόσμου που περιγράφεις, αφορά μονάχα εσένα ως Εγώ και σώμα. Σε μένα -ως ψυχή-, δεν διαφέρει η απλή εικονικότητα από εκείνη της χλιδής ή της δόξας. Όταν συνειδητοποιήσεις την ψευδαίσθηση τούτου του κόσμου, θα κατανοήσεις ότι είναι εντελώς αδιάφορο, αν μέσα της εμφανίζεσαι ως εικονικός απλός και καθημερινός άνθρωπος ή εικονικός βασιλιάς και δεσπότης. Η σημασία της διαφοράς δεν αφορά την εικονική δόξα και χλιδή που μου προσφέρεις, αλλά τη δύναμη με την οποία συμμετέχω στην απελευθέρωση ή τον εγκλωβισμό της ψυχής, της δικής μου και εκείνων που σε μιμούνται και σε ακολουθούν. Διότι όσο πιο πολλούς εσύ παρασύρεις στην όποια ακούσια επιλογή τους, τόσο πιο πολύ φυλακίζομαι στον κόσμο. Αν αποδεχτώ λοιπόν να με κάνεις εσύ -το Εγώ μου-, θεό ή ηγέτη τούτου του κόσμου, είναι σαν να υπογράφω με τη συνείδησή μου τη φυλάκισής μου μέσα του. Κάτι το οποίο, είναι εντελώς ξένο από την όποια δική μου επιλογή.»

«Μα γνωρίζεις ήδη, ότι εμείς οι άνθρωποι ως Εγώ και σώματα, έχουμε ανάγκη τους ηγέτες που εσύ απαξιώνεις με τόση ευκολία. Έχεις συνειδητοποιήσει ότι η εξουσία και η λειτουργία του κόσμου, είναι αδύνατον να υπάρξει χωρίς το διαχωρισμό σε μικρές ή μεγάλες κοινωνικές ομάδες από έθνη και θρησκείες. Η εξουσία ως σύνολο αλλά και τμηματικά, είναι συνυφασμένη με τη δόξα που ακολουθεί τον κάθε μικρό ή μεγάλο ηγέτη αυτών των μαζών της ανθρωπότητας που τις αποτελούν. Αν θέλεις λοιπόν να κατανοήσω τη δική σου διαφορετικότητα από όλα αυτά, αλλά και την επιλογή σου να γίνεις ένας απλός παρατηρητής, θα πρέπει να κατανοήσεις και συ τη δική μου θέση μέσα σε τούτο τον εικονικό -όπως λες- χώρο, αφήνοντάς με να γνωρίσω κάποιες τουλάχιστον από τις καταστάσεις που δικαιούμαι και μου αναλογούν. Εξ άλλου, αν σε ενδιαφέρει όπως λες η τύχη των άλλων ψυχών που μπορεί να εγκλωβιστούν, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να τους το διδάξεις. Πως θα το κάνεις αν δεν το κάνω εγώ για σένα;»

«Δεν με ενδιαφέρει η οποιαδήποτε ψυχή με τον τρόπο που το εννοείς εσύ. Αρνούμαι το ρόλο του δασκάλου, του ηγέτη ή του καθοδηγητή των μαζών της ανθρωπότητας κι αυτό αποτελεί τη μεγίστη επιλογή μου. Αν επιδράσω με τον οποιοδήποτε τρόπο πάνω στις επιλογές των ανθρώπων, ακόμη κι αν κατορθώσουν να ελευθερωθούν οι ψυχές κάποιων από αυτούς, αυτό εξακολουθεί να αποτελεί χειραγώγηση κι έτσι -για μένα- ο χώρος αυτός συνεχίζει να αποτελεί φυλακή. Το μόνο που οφείλω να κάνω, είναι ‘να καταγράψω τον κόσμο ως έχει’ και τίποτε περισσότερο, αφήνοντας την επιλογή στον καθένα τους. Έτσι, αυτό που έχω να αλλάξω στην ουσία, είναι η σχέση μου μαζί σου και μόνο, καταφέρνοντας να παρατηρήσω τον κόσμο τόσο καθαρά, ώστε να διαγράψω τη γνώση που διαθέτεις για αυτόν, αντικαθιστώντας την με τη δική μου συνείδηση. Και ως αντάλλαγμα, να σου προσφέρω το δώρο της μοναδικότητας…»

Το Εγώ μου συνέχισε να μένει βουβό, δίνοντάς μου έτσι την ευκαιρία να συνεχίσω…

«Έχεις αντιληφθεί πλέον, ότι έχω καταφέρει να ελαττώσω την αλλοιωμένη επίδρασή σου στην επικοινωνία μου με τον κόσμο και να συνειδητοποιήσω, ότι ο αστρικός χώρος αποτελεί τμήμα της εικονικότητάς του, μέσα στο οποίο κρύβει κωδικοποιημένη τη συνολική γνώση για τη δημιουργία και τη λειτουργία του. Εσύ, το μόνο που κάνεις -εκεί μέσα-, είναι να έλκεις μέσα του τόσο το αστρικό μου σώμα, όσο και την ενέργεια που προσφέρω. Γνωρίζουμε πλέον και οι δύο, ότι ο κόσμος αυτός -για να δημιουργηθεί- έχει ανάγκη την παρουσία και των δυο μας μονάχα στο ‘τώρα’. Εμένα για να τον τροφοδοτώ με κοσμική ενέργεια κι εσένα για να την αλλοιώνεις σε αισθητή εικονικότητα. Γεννήθηκες με το πρώτο σώμα, την πρώτη εκείνη στιγμή του κοσμικού ‘τώρα’ κι όταν εκείνο χάθηκε μέσα στο απέραντο αστρικό διάστημα, ξέμεινες εκεί χωρίς δυνάμεις -περιμένοντας το επόμενο-, βλαστημώντας τον θεό που σε δημιούργησε. Αποτελείς τον μετατροπέα της συνείδησής μου, αλλοιώνοντάς την σε εικονική πραγματικότητα, απλά χρησιμοποιώντας την. Σε σένα όμως ως ύπαρξη, δε σου αναλογεί ενέργεια.

»Όταν αντίκρισα για πρώτη φορά όλη αυτή τη σειρά από τα ‘σώματα εικόνες’ που διατηρούνται για αιώνες μέσ’ στον αστρικό -και πριν εισέλθω στον ονειρικό κόσμο- αδυνατούσα να αντιληφθώ ποιός και πώς τα τροφοδοτούσε. Όμως όλοι οι φόβοι κι όλες οι αγωνίες που καταγράφεις συνεχώς στη μνήμη και την επίγνωση του σώματός σου, αποσκοπούν μονάχα στο να με αναγκάζεις να τροφοδοτώ με ζωτικότητα, όλα αυτά τα δικά σου στιγμιαία σώματα που υλοποιημένα περνούν από το ‘τώρα’ και χάνονται στο άδηλο. Αδυνατώντας να λειτουργήσεις και να κατανοήσεις το ‘παρόν’ στο οποίο γεννιέται κάθε ένα από αυτά, κατάφερες να χρησιμοποιείς τους αόρατους χώρους του αστρικού και του ονείρου, για να διατηρείς την ύπαρξή σου στην εικονικότητα και να κυριαρχήσεις στις αόρατες διαστάσεις του χρόνου.

»Εσύ δεν δημιουργήθηκες για να ζεις αιώνια. Αντέγραψες τον τρόπο που τροφοδοτώ τον κόσμο και κατάφερες να αναπαράγεις τη διαδικασία, δημιουργώντας μέσα από το όνειρο, πρόσθετη εικονικότητα μέσα στην εικονικότητα. Και κάθε φορά που χρειάζεσαι ενέργεια, στρέφεις την προσοχή του ίδιου του σώματός σου στις ονειρικές και φοβικές μνήμες και εμπειρίες αυτές, αναγκάζοντάς με να το τροφοδοτώ συνεχώς. Εκείνα τα Εγώ που ξεκίνησαν τούτη τη διαδικασία στην αρχή του κοσμικού χρόνου, την κατέγραψαν στην επίγνωση του κόσμου ως ‘ελευθερία προς τον αστρικό’. Όμως η πορεία αυτή προς το εσωτερικό του κόσμου δεν ελευθερώνει την ψυχή, αλλά τρέφει και συντηρεί τα σώματα μέσα στα οποία εσύ υπάρχεις, προσφέροντάς σου μια ψευδή και εικονική αντίληψη πρόσκαιρης αθανασίας. Μιας αθανασίας η οποία διαρκεί όσο και η ενέργεια την οποία έχεις συσσωρεύσει από τη συνολική ζωή, κλέβοντάς την από μένα».

Οι τελευταίες φράσεις έκαναν το Εγώ μου να δονείται μέσα μου από ένταση και θυμό…

«Γιατί να μη το κάνω; Αυτός τον οποίο αποκαλούν δημιουργό του κόσμου είναι αυτός που εσένα φυλακίζει κι εμένα αγνοεί. Ενώ εσύ όμως καταφέρνεις να ελευθερωθείς στην αιωνιότητα, εγώ παραμένω και χάνομαι στην αφάνεια. Αν και ο άνθρωπος -στην ουσία- ζει μονάχα μια στιγμή το κάθε ‘τώρα’, εγώ είμαι αυτός που διαχειρίζομαι όλες τις στιγμές απ’ τη ζωή του. Είναι δικά μου παιδιά, όλα αυτά τα σώματά του που ζουν και υπάρχουν στο χρόνο για αιώνες. Μπορεί να μη τα δημιουργώ εγώ, αλλά εγώ τα διατηρώ και τα τρέφω ως μάνα εκεί μέσα. Κι αφού ο δημιουργός τα θέλει να είναι εικονικά, έτσι εικονικά τα διατηρώ κι εγώ μέσα από τ’ όνειρο. Εσύ είσαι συνδημιουργός του κόσμου κι εγώ της διατήρησης των χρονικών γραμμών του. Αυτός τα δημιουργεί στον κόσμο, αλλά εγώ τα ανασταίνω εκεί μέσα. Ο άνθρωπος θεωρεί ότι πεθαίνει, αλλά μέσα στο όνειρο ο θάνατος δεν έχει εξουσία. Αν και τα δύο αυτά στην ουσία είναι εικονικά, όσοι ζουν μέσα του, είναι αδύνατον να το καταλάβουν. Εσύ λες ότι τα έχεις συνειδητοποιήσει όλα αυτά, όμως το σώμα που έχεις ως άνθρωπος, είναι εντελώς αδύναμο εμπρός στον εσωτερικό πόνο που του προκαλεί αυτός ο κόσμος. Ο άνθρωπος από μόνος του είναι ένα ημιτελές όν, το οποίο βιώνει εικονικό θάνατο μέσα από καταστάσεις εντελώς ανύπαρκτες, οι οποίες όμως -για αυτόν- γίνονται αισθητές στο σώμα του ως ‘πόνος ψυχής’. Κι ενώ Εσύ ως ψυχή αδυνατείς να κάνεις κάτι για αυτό, εγώ παρεμβαίνω, το κουκουλώσω και το αλλάζω, προσφέροντάς του ηδονή και θεραπεύοντάς το. Ε, για όλο αυτό που προσφέρω στο σώμα σου, δεν δικαιούμαι κι εγώ να κρατήσω κάτι; Ο δημιουργός μπορεί να μη το είχε προβλέψει, όμως εγώ είδα το κενό αυτό της δημιουργίας του και κυριάρχησα πάνω του. Μπορεί να με αποκαλέσεις ιό ή βαμπίρ του κόσμου, όμως οφείλεις να αποδεχθείς, ότι όλα αυτά τα έχω καταφέρει, επειδή εσύ αδυνατείς να διαχειριστείς διαφορετικά τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει το σώμα στη ζωή σου…»

Ήταν η στιγμή που περίμενα, να φέρω πλέον το Εγώ μου, στο σημείο που ήθελα…

«Όλη την ενέργεια που παίρνεις από μένα, δεν σου την προσφέρω από επιλογή, αλλά μου την κλέβεις ύπουλα, αφού προηγουμένως έχεις αλλοιώσει το περιβάλλον το οποίο παρατηρώ. Με μοναδική δικαιολογία την ελάττωση της ύπαρξης αυτού του εσωτερικού πόνου, τον οποίο -εσύ το ίδιο- δημιουργείς μέσω των πεποιθήσεών σου, εσύ -το Εγώ του κάθε ανθρώπου-, διαστρεβλώνεις τη συνείδησή μας και την αντικαθιστάς με δικής σου εικονικότητα. Έτσι πετυχαίνεις το διαχωρισμό στην ανθρωπότητα. Παίρνεις τις συνειδήσεις των ‘μοναδικών’, τις αλλοιώνεις στα καίρια σημεία τους και τις μετατρέπεις σε οδηγίες και διδασκαλίες προς έθνη και θρησκείες, φορτώνοντας τη Συνειδητότητα με φόβο και απόγνωση. Κι ύστερα στρέφοντας το νου της ανθρωπότητας προς το εσωτερικό του κόσμου, προβάλεις προς όλους μια λύση, προσφέροντας σε αυτήν μια διέξοδο εικονικής ελευθερίας και σε εσένα μια ευκαιρία εικονικής αθανασίας.

»Εσύ το Εγώ κάθε ανθρώπου, κατάφερες κι έγινες κοσμική υπεροντότητα, μιμούμενο οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει δέος στη μάζα. Γίνεσαι δράκος, βρικόλακας, εξολοθρευτής, εξωγήινος, θεός τιμωρός, καταγράφοντας τις αντιδράσεις καθενός απ’ τους ανθρώπους και προσθέτοντάς τις -συνολικά- στη Συνειδητότητα ως πραγματικότητα. Εσύ, το Εγώ. Εσύ που το μοναδικό που έχεις καταφέρει είναι να διαχειρίζεσαι το όνειρο και την ψευδαίσθηση, δημιουργώντας κόσμους μέσα στους κόσμους. Εσύ το τίποτα μέσα στο τίποτα, με μόνο έπαθλο της όλης σου αυτής προσπάθειας, αυτούς τους πρόσθετους αιώνες εικονικής ζωής στο χάος της εικονικότητας.»

«Πολύ καλό το λογύδριο, αλλά δεν νομίζω να πεις τα ίδια όταν το σώμα στο οποίο φιλοξενείσαι αρχίσει να σπαράζει από αυτόν τον ψυχικό πόνο που φαίνεται τώρα πως υποτιμάς» με διέκοψε απότομα το Εγώ μου γεμάτο κομπασμό…

«Αλήθεια; Σε προκαλώ λοιπόν να με κάνεις να αισθανθώ ξανά αυτόν τον δριμύ όπως λες ψυχικό πόνο σε όλο μου το σώμα. Βάλε με μέσα του κι άφησέ με εκεί… Τι περιμένεις; Κάντο. Σε προκαλώ και σε περιμένω…» είπα, όμως δεν συνέβη τίποτε απολύτως. Το Εγώ μου παρέμενε χωρίς την όποια αντίδραση, ενώ η αίσθηση που είχα σε όλο μου το σώμα, ήταν μια αυξανόμενη απέραντη γαλήνη. Είχα φτάσει πια…

«Βλέπεις; Αν επιλέξω να βιώσω αυτόν τον ψυχικό πόνο συνειδητά, είναι αδύνατον να συμβεί κάτι, διότι τίποτε εικονικό δεν έχει δύναμη όταν ενσταλαχτεί μέσα από τη συνείδησή μου. Αντίθετα, το μοναδικό που βιώνω στο σώμα μου, είναι αυτή η απέραντη κοσμική γαλήνη, που εσύ τόσο καιρό μου αποκρύπτεις…

«Δεν είναι όλοι σαν εσένα. Δεν έχουν όλοι τη δική σου δύναμη. Δεν μπορούν να αντιληφθούν όλοι τι εννοείς και τι κάνεις…» ψέλλισε προσπαθώντας να αντεπιτεθεί…

«Ίσως. Αλλά εσύ, ανήκεις σε μένα. Κι όταν γύρω σου, τα Εγώ του κόσμου λυγίσουν μαζικά τους ανθρώπους από την ψευδαίσθηση, εσύ στη Συνειδητότητα, θα καταγράφεις τη δική μου συνείδηση. Όταν τα έθνη και οι θρησκείες μοιάζουν να καταρρέουν κάτω από το βάρος του χάους του φόβου και της απόγνωσης, που εσείς -τα Εγώ- δημιουργήσατε, αλλοιώνοντας την αίσθηση της κοινωνίας και του θεού, εσύ θα αναγνωρίζεις την ύπαρξη του απόλυτου Θείου -ως το κέντρο εκπόρευσης της κάθε ψυχής και συνείδησης- και θα το καταγράφεις. Διότι αυτό επιλέγω, αυτός είναι ο δρόμος μου κι αυτό θα κάνεις…»

Αλκιρέας

Από τις: Απλές περί του Κόσμου Σημειώσεις
(Κεφ. ΙΙΙ, Μέρος 21 & 22)

alkireus

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ