Ο άντρας μου είναι διπολικός και επικίνδυνος. Θέλω να χωρίσω μα φοβάμαι!

«Όλα ξεκίνησαν πριν 20 χρόνια τότε που πίστεψα πως βρήκα το απόλυτο μισό μου.Παντρευτηκαμε μετά απο 11 μήνες γνωριμίας και μετά απο 2 μήνες έμαθα πως ήμουν έγκυος. Η χαρά μας απερίγραπτη !!!!

Τα πρώτα σύννεφα άρχισαν να εμφανίζονται μετά απο 3 χρόνια ,όταν μπόρεσα να βάλω το παιδι ,στον παιδικό σταθμό και να ξεκινήσω να ασχολούμαι και πάλι στην εργασία μου. Η ζήλια ,η λεκτική βία ,αλλα και η σωματική κακοποίηση ενίοτε ,με έκανε να σκέφτομαι πως κατι δεν πάει καλα με τον ψυχικό του κόσμο αφού ποτε δεν του είχα δώσει κανένα δικαίωμα. Αρκετες φορές σε έντονους τσακωμούς προσπάθησα να του εξηγήσω πως θα ήταν καλο για την ισορροπία του παιδιού και την δικη μας να επισκεφτούμε κάποιον ψυχολόγο – ψυχίατρο γιατι η κατάσταση ξεφεύγει επικίνδυνα ,πάντα όμως με έκανε να νιώθω ενοχές με την αιτιολογία πως εγω ειμαι τρελή ανισόρροπη ,και εγω δημιουργώ όλες τις εντάσεις ,η αλήθεια ειναι πως με έκανε να το πιστέψω….τα χρόνια περνούσαν αργά και βασανιστικά …….

Ώσπου το 2010 μετά απο έντονο διαπληκτισμό μαζεύει τα πράγματα του και φεύγει για την πόλη όπου έμενε πριν γνωριστούμε.Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Στεναχώρια γιατι έφυγε ο πατέρας του παιδιού μου ,η συνήθεια μου ,και λύτρωση απο την άλλη γιατι έφυγε ο δυναστης και επιτέλους θα αναπνέω. Μερα με την ημέρα άρχιζα να μπαίνω σε κανονικούς ρυθμούς ,πρόσεχα τον εαυτό μου , σταμάτησα να τρώω πολύ ως βουλιμική που ήμουν ,και πάνω απο όλα έβλεπα το παιδι μου να χαμογελάει. Αυτα όμως δεν κράτησαν για πολύ ,ο εφιάλτης ξανά χτύπησε 30 μέρες μετά ….

23:00 χτυπάει το τηλεφωνο και μου ανακοινώνουν πως ο σύζυγος μου ειναι επικίνδυνος για αυτο και η οικογένεια του αποφάσισε και τον έκλεισαν στον ψυχιατρείο. Παγωσα δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου,στεναχώρια ,λύπη,απόγνωση …..

Με την πρώτη πτήση χωρίς χρήματα στο πορτοφόλι αλλα με δανεικά ,έφτασα στην κλινική ,εκλιπαρούσα να τον δω αλλα κανένας απο τους νοσηλευτές δεν μου έλεγε ξεκάθαρα τι συμβαίνει ,μέχρι που ηρθε ο γιατρος και μου εξήγησε πως σε καμία περίπτωση δεν μπορω να τον δω διότι ειναι καθηλωμένος ,και θα τον ταραξω .Ο γιατρος μου επιβεβαίωσε πως πάσχει απο διπολική διαταραχή,και επειδή ήταν σε φάση μανίας είχε γίνει αρκετά επικίνδυνος για τον εαυτό του και τους γύρω του …….

Πάγωσα ,ειμαι σίγουρη πως εκείνη την στιγμή είχαν σταματήσει όλα τα ζωτικά μου όργανα να λειτουργούν…….Αναρωτιόμουν τι έφταιξε και έφτασε σε αυτο το σημείο μήπως ήμουν εγω η αιτία ; Μήπως δεν επρεπε να τον αφήσω να φύγει ; Μήπως ο χωρισμός μας τον σόκαρε ;Μήπως ,μήπως, μήπως ,ενοχές στο μέγιστο βαθμό…….Με προσγείωσε αυτόματα ο γιατρος ,μην στεναχωριέσαι υπήρχε υπόβαθρο χρόνια τωρα ,και βασικό στοιχείο η κληρονομικότητα ,αμέσως το μυαλό μου πήγε στην μητέρα του και σε κάποιους θείους όπου και αυτοι είχαν το ίδιο πρόβλημα ,ίσως και σε χειρότερο βαθμό.Και τωρα;;;;……………

Μετά απο 15 μέρες νοσηλείας επέστρεψα και τον έφερα σπίτι μας. Έχουν περάσει 5 χρόνια και η ασθένεια του παραμένει ,όπως με διαβεβαίωσαν. Απ” οτι βλέπω αυτο θα ειναι μια ζωή με υποτροπές. Το κακό ειναι πως όταν τον πιάνει η μανία του ,γίνεται εριστικός,πρόστυχος ,βίαιος ,και ,και ,και …..Το κακό ειναι πως δεν συνεργάζεται να κανει την θεραπεία του με την δικαιολογία  πως αυτος ειναι καλα και πως δεν χρειάζεται χάπια ,και πως καλο θα ήταν να τα παρω εγω που ειμαι τρελή…….Και αναγκάζομαι κατόπιν συνεννόησης με τον γιατρό να τα δίνω κρυφά στο φαγητό του.

Δουλεύω και μπορω να συντηρήσω το παιδι μου και τον εαυτό μου. Στο σπίτι εκείνος λειτουργεί ως επισκέπτης δεν ξέρει ούτε οι πετσέτες του μπάνιου που ειναι γιατι συνέχεια με είχε στις διαταγές ,βάλε μου φαγητό ,φέρε μου πετσέτα ,δώσε μου νερό ,κλπ……Στο σπίτι οτι χρειαστεί θα το κάνω εγω βάψιμο ,κλάδεμα ,σκάψιμο ,μέχρι και ηλεκτρολογικά ……Αν χρειαστώ την βοήθεια του για το σπίτι θα πρέπει να τον παρακαλάω τουλάχιστον 1 εβδομάδα και αυτο θα το κανει με μουρμούρα.

Όλο αυτο ειναι ψυχοφθόρο ,και αισθάνομαι πως έφτασα στο τέλος των δυνάμεων μου ,αγανάκτησα ,κουραστικά ,δεν υπάρχει λύτρωση ,νιώθω στην κυριολεξία γριά ,η κατάθλιψη  μου χτύπησε την πόρτα μαζί με την πρόωρη εμμηνόπαυση …….Θελω να χωρίσω αλλα τον  φοβάμαι ……..»

Μαρία

Απαντάει ο  Ψυχολόγος&Υποψήφιος Δρ. στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, κύριος Κωνσταντίνος Μπλέτσος 

Αγαπητή αναγνώστρια,

Η διπολική διαταραχή είναι μια χρόνια συναισθηματική διαταραχή με περιόδους κατάθλιψης που εναλλάσσονται με μανιακά επεισόδια ποικιλης διάρκειας και έντασης.

Η μοντέρνα φαρμακοθεραπεία και η ψυχοθεραπεία μπορεί να έχουν καλά αποτελέσματα στην ποιότητα ζωής των ασθενών. Αυτό όμως προϋποθέτει την ενεργητική συμμετοχή του ασθενή στην θεραπεία του. Η λύση που έχει προταθεί από τον Γιατρό σου ως λύση ανάγκης, φοβάμαι πως δεν αποτελεί  την  ενδεδειγμένη  μέθοδο αντιμετώπισης στο βαθμό που αφενός  δεν εμπλέκει τον ασθενή στην θεραπεία του και αφετέρου είναι μια επικίνδυνη πρακτική που μπορεί να επιδεινώσει το πρόβλημα αν αποκαλυφθεί.

Από την άλλη πλευρά νομίζω πως θα πρέπει να στοχαστείς την δική σου θέση απέναντι στα πράγματα. Αν όπως λες δεν δέχεται το πρόβλημα και δεν είναι διαθέσιμος να προσπαθήσει, τότε τι περιμένεις; Μέχρι ποιου σημείου θα ήταν αρκετή η θυσία σου; Mε ποιο αποτέλεσμα; O φόβος βέβαια είναι ισχυρός ανασταλτικός παράγοντας, αλλά ποιος φόβος είναι μεγαλύτερος από τον φόβο που βιώνεις καθημερινά στο ίδιο σου το σπίτι; Αλήθεια όλα αυτά πως επηρεάζουν το παιδί σας;  Είναι ακριβώς το παιδί που σας κρατάει ενωμένους; (μου έκανε εντύπωση ότι αναφέρεσαι σε εκείνον ως ο πατέρας του παιδιού μου).

Νομίζω πως χρειάζεσαι βοήθεια τόσο από το κοινωνικό σου δίκτυο (γονείς-φίλοι) όσο και από επαγγελματία ψυχικής υγείας, γιατί η συνθήκη που βιώνεις είναι πολύ δύσκολη. Χρειάζεται θάρρος και αποφασιστικότητα χαρακτηριστικά που σίγουρα διαθέτεις, αλλά να θυμάσαι πως μόνο εσύ μπορείς να βγάλεις τον εαυτό σου  απ το αδιέξοδο.

Καλή τύχη.

Κωνσταντίνος Μπλέτσος 
Ψυχολόγος-Υποψήφιος Διδάκτωρ Πάντειο Πανεπιστήμιο

singleparent

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ