Χαμένη γενιά…

Γράφει ο Γιάννης Μαντούσης

Πρέπει να ήταν καλοκαίρι του 2004. Λίγο πριν την Ολυμπιάδα. Ναι τότε που έπρεπε όλοι οι Έλληνες να νοιώθουμε περήφανοι. 

Έχοντας μπει για τα καλά στη μέση εφηβεία συμμετείχα πλέον ενεργά (πίνοντας ένα-δυο ποτηράκια ρετσίνα) στα οικογενειακά τραπέζια. Όχι απλά σαν ένας μάρτυρας πολιτικών συζητήσεων αλλά πλέον ως συμμέτοχος έστω με τα λίγα επικοινωνιακά μέσα που διέθετα φυσιολογικά λόγω της ηλικίας μου. Όντας τότε μαθητής του 19-20, η συζήτηση όποτε έφτανε σε μένα περιελάμβανε τις εξής λέξεις: Δημόσιο, Στρατιωτικός Γιατρός, Αξιωματικός της Αστυνομίας…

Ήταν πραγματικά απίθανος ο ελιγμός που γινόταν στο συγκεκριμένο τραπέζι και από τον Λένιν πηγαίναμε στα 1200 ευρώ βασικό μισθό και στα 45 χρονών σύνταξη. 

Οι γονείς μου έχοντας ζήσει τις ταλαιπωρίες που επιβάλλει ο καπιταλισμός, παρότι θεωρητικά αριστεροί, λόγω της έγνοιας τους προς τον μοναχογιό τους, με προέτρεπαν να ακολουθήσω την ασφαλή οδό.  Όχι δεν με προέτρεπαν να κάθομαι και να παίρνω λεφτά όπως ήταν διαδεδομένο τότε… 

Στο μυαλό τους είχαν ότι απλά ότι έτσι θα διασφάλιζα μια ζωή χωρίς την αγωνία του πως θα ταΐσω στην κυριολεξία το παιδί μου. Κάτι που οι γονείς μου έζησαν και εύχομαι να μην ζήσω ποτέ εγώ. 

Δεν ήταν η τεμπελιά τους δηλαδή που τους ωθούσε στο να προτρέψουν να βρω κάποιο επάγγελμα με βέβαιη επαγγελματική αποκατάσταση, αλλά ήταν τα παθήματα που έζησαν ως εργατικότατοι άνθρωποι και οι δύο. 

Και ναι, η έγνοια για την ζωή του παιδιού τους ξεπερνούσε την αριστερή τους ιδεολογία. Σωστό ή λάθος κρίνετε το εσείς. Εγώ πραγματικά δεν μπορώ…

Τελικά ευτυχώς μεταξύ ασφαλούς επιλογής και κοσμοθεωρίας η δεύτερη επικράτησε. Εν μέρει… 

Στις 3 Ιουλίου 2007 που έδινα αθλήματα για την αστυνομική σχολή εγώ έκανα mosh pit στους ήχους του “One”(ΕΠΟΣ) στο live των Metallica στην Μαλακάσα. Αλλά το γεγονός ότι δεν σκέφτηκα σαν σαραντάρης παρότι ήμουν δεκαεφτάρης δεν σημαίνει απαραίτητα ότι σκέφτηκα μόνο σαν δεκαεφτάρης. 

Αγνόησα τις δύο μεγάλες μου αγάπες, την Ιστορία και τη Μουσική, για να γίνω Μηχανικός. Το κίνητρο; Η επαγγελματική αποκατάσταση. 

Τότε οι στατιστικές λέγανε 99% απορρόφηση με το που αποφοιτείς και 1200 ευρώ καθαρό πρώτο μισθό. Μια μέση λύση. Οκ, δε θα γινόμουν κάτι τελείως αντίθετο από μένα αλλά ούτε και κάτι 100% εγώ. Έτσι λοιπόν εγώ και 150000 συνομήλικοι μου τότε πήραμε την πιο σημαντική απόφαση της ζωής μας με βάση την επαγγελματική αποκατάσταση αγνοώντας οι περισσότεροι τα όνειρα μας, τις καύλες, τις αγάπες και γενικότερα ότι γλύκαινε την ψυχούλα μας. 

Ναι ψυχούλα είχαμε, 17 χρονών ήμασταν. 

Αποτέλεσμα:

Λίγο μετά το 2008 ξεκίνησε η παγκόσμια οικονομική κρίση με την κατάρρευση της Lehman Brothers. Δεν θα αναλύσω τα πολιτικο-οικονομικά του συγκεκριμένου γεγονότος. Θα πάω κατευθείαν στο σήμερα.

Σήμερα λοιπόν το 50% της γενιάς μου είναι πτυχιούχοι άνεργοι, ένα άλλο 30% δουλεύει σε καφετέριες (όπως εγώ), εστιατόρια, χωρίς να πληρώνεται τα ένσημα που δικαιούται βάση νόμου. Αλλά αυτά είναι κομμουνιστικά πράγματα… Κι ένα 20% με τη βοήθεια των γονιών τους εργάζονται σε οικογενειακές επιχειρήσεις, ή εξελίσσουν την επιστήμη τους μέσω μεταπτυχιακών είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό… 

Όπως καταλαβαίνετε φίλοι συνομήλικοι, μας τρόλλαρε η ζωή. Και τα όνειρα μας αγνοήσαμε και δυνατότητα για αξιοπρεπή επιβίωση δεν έχουμε. Διπλό ημίχρονο, διπλό τελικό η φάση.

Δεν θα αναφερθώ στις αιτίες που οδήγησαν τη γενιά μας να χαραμίζεται σε όλα τα επίπεδα. Σηκώνει μεγάλη ανάλυση. Θα αναφέρω απλά αυτό που έμαθα εγώ προσωπικά από όλη την ιστορία:

Δεν υπάρχει πιο ηλίθιο πράγμα από το να προσπαθείς να προκαθορίσεις-«φτιάξεις» τη ζωή σου. 

Αυτό κάναμε στο μέτρο του δυνατού εμείς. Διαψευστήκαμε πανηγυρικά. Καλά να πάθουμε. Που προδώσαμε τον εαυτό μας για να βγάζουμε λίγα ευρώ παραπάνω τα οποία τελικά δεν θα δούμε ποτέ. Καλά να πάθουμε. ΞΑΝΑ! 

Δεν ξέρω κατά πόσο θα προλάβουμε να σώσουμε τη ζωή μας. Αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες ατομικούς και συλλογικούς.

Εγώ μέχρι να τη σώσω τη ζωή μου (αν τα καταφέρω τελικά…) θα εξιλεώνομαι προτείνοντας σε νεαρότερα παιδιά να κάνουν αυτό που αγαπούν. 

Κι αν δεν ξέρουν τι είναι αυτό (όπως εμείς) θα τους βοηθήσω να το βρουν. Διότι πλέον ξέρω ότι μόνο έτσι θα υπάρξουν ευτυχισμένοι άνθρωποι που θα πάνε την ανθρωπότητα ένα, δύο, τρία, (ποιος ξέρει πόσα…) βήματα μπροστά. 

Διότι μόνο αυτοί που σέβονται τη ζωή τους εξελίσσονται. Και παίρνουν και τους υπόλοιπους μαζί… 

Έτσι γινόταν πάντα και έτσι θα γίνεται…

balaoritoustreet

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ