Ο 'Ηρωας μέσα μας...Μέρος Δεύτερο

Ο καθημερινός ηρωισμός των απλών ανθρώπων
Ο ηρωισμός δεν απαιτεί από εμάς να φτάσουμε την εντυπωσιακή εικόνα των σούπερ ηρώων των κόμικς, μόνο και μόνο για να εξαντληθούμε ή να αποθαρρυνθούμε.  Ο αληθινός ηρωισμός δεν είναι επίδειξη ότι μπορείς να χειριστείς ότι παρουσιαστεί στο δρόμο σου.  Είναι περισσότερο η ανταπόκριση στις υποχρεώσεις, όσο ταπεινές και αν είναι.  Πράγματι, το ηρωικό ταξίδι δεν απαιτεί να γίνεις κάτι μεγαλύτερο από αυτό που είσαι.  Απαιτεί μονάχα να αφοσιωθείς απόλυτα στο δικό σου αυθεντικό μονοπάτι.

Κάθε φορά που λέμε ότι "κάποιος θα έπρεπε να κάνει κάτι για αυτό", όποιο και να' ναι το πρόβλημα που μας ανησυχεί, αποποιούμαστε την δική μας ηρωική δύναμη.  Βέβαια, πράττουμε έτσι γιατί τα προβλήματα φαίνονται τόσο συντριπτικά και ακατανίκητα που δεν νιώθουμε να έχουμε αρκετή δύναμη να φτάσουμε τις εντυπωσιακές εικόνες των ηρώων που έχουμε στο κεφάλι μας.  Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι, αν όλοι συνεισφέρουμε, κανένας δε θα έχει να κάνει τίποτα τόσο εκπληκτικό!  Σκέψου να βαδίζεις σε ένα πεζοδρόμιο γεμάτο σκουπίδια. 'Ισως φαίνεται υπερβολικά δύσκολο να καθαρίσεις όλη τη γειτονιά, αλλά είναι αρκετά εύκολο να καθαρίσεις τον εαυτό σου και τι χώρο ακριβώς μπροστά από το σπίτι σου.

Υπάρχει επίσης ο κίνδυνος να ταυτίζουμε το ηρωικό με τη δημόσια εικόνα των επιτευγμάτων.  Γνωρίζουμε το εγγενές πρόβλημα που υπάρχει στην επιθυμία να κάνεις τη διαφοράμ γιατί έχουμε δει ανθρώπους - συμπεριλαμβάνοντας ίσως και τον εαυτό μας - που η εμμονή τους να αφήσουν το σημάδι τους στον κόσμο τους έχει στερήσει μια προσωπική ζωή με νόημα και ουσία.  Την ημέρα της τελετής για την απονομή της τιμητικής διάκρισης για τις μεγάλες τους συνεισφορές στην κοινωνία, οι σύζυγοι τους εγκαταλείπουν γιατί δεν είναι ποτέ σπίτι, ενώ το εδώ και χρόνια παραμελημένο παιδί τους συλλαμβάνεται για κλοπή στο κατάστημα.

Ο ηρωισμός σε μια κοινωνία προσανατολισμένη στο επίτευγμα, περιλαμβάνει την αντίθεση στην εργασιομανία, έτσι ώστε να είμαστε καλοί γονείς, συνάνθρωποι, πολίτες και να μπορούμε να "έχουμε μια ζωή".  Επίσης απαιτεί από εμάς να έχουμε το χρόνο να δούμε τον εσωτερικό μας κόσμο και να συλλογιστούμε, καθώς και το χρόνο να ακολουθήσουμε τα αυθεντικά ενδιαφέροντά μας.  Έχουμε επανειλημμένα για τόσα πλούσια επιτυχημένα πρόσωπα που ζουν μια ζωή ήσυχης απελπισίας και τα οποία συγχέουν την επιτυχία, από μόνη της, με το ηρωικό ιδανικό.  Επομένως, το είδος του ηρωισμού που περιγράφεται λεπτομερώς εδώ τηρεί την υπόσχεση ότι μπορούμε να επιτύχουμε την απαραίτητη ισορροπία ώστε απολαύσουμε τη ζωή μας και όχι να είμαστε έρμαιά της.

Η ανταπόκριση στο κάλεσμα δημιουργεί το φαινόμενο του κύματος.
Ο ηρωισμός είναι μεταδοτικός - όπως ακριβώς και η αχρειότητα.  Κάποια φορά συγκινήθηκα υπερβολικά από την ιστορία μιας γυναίκας που είχε έρθει σε ένα από τα εργαστήριά μου.  Μου είπε ότι, όχι πολύ παλιά, ήταν άστεγη και εθισμένη στα ναρκωτικά.  Χάρη σε αυτό που της φάνηκε σαν η πιο απίθανη σύμπτωση, ζητιάνευε δίπλα σε μια κλινική αποτοξίνωσης.  Κάποιος σύμβουλος άρχισε να σκύβει έξω από το παράθυρο και να διαβάσει κάθε μέρα λίγες παραγράφους από το "Ο Ήρωας Μέσα μας" σε αυτό το φτωχό, απελπισμένο πλάσμα.  Μετά από κάθε απόσπασμα, αυτός ο σύμβουλος έλεγε κάτι σαν "Το πως είσαι σήμερα είναι μόνο ένα στάδιο του ταξιδιού σου.  Δεν είναι το πως θα είσαι πάντα. Δεν είσαι αυτό που φαίνεσαι.  Είσαι ένας ήρωας σε ένα ταξίδι".  Τελικά, η νέα γυναίκα πήγε μέσα στην κλινική και τη στιγμή που τη γνώρισα βρισκόταν σε μια πορεία ανάρρωσης.  Είχε μια δουλειά, ένα διαμέρισμα και, αν τα ρόδινα μάγουλά της ήταν μια ένδειξη, την υγεία της.

Με συγκίνησε το ότι αποτέλεσα ένα μέρος, έστω ένα μικρό μέρος, της μεταμόρφωσης αυτής της γυναίκας.  Τότε σκέφτηκα τα χρόνι που ήμουν είκοσι χρονών και κάτι.  Ήμουν πολύ διαφορετική από τις νεαρές γυναίκες που επισκέφτηκαν το εργαστήριό μου.  Αν μη τι άλλο, ήμουν υπερβολικά ενάρετη, έχοντας μεγαλώσει σε μια ακραία συντηρητική και θρησκευόμενη οικογένεια του αμερικάνικου νότου, η οποία άφηνε ελάχιστη ελευθερία για νεανικούς πειραματισμούς.  Διδάχτηκα ένα φυλετικό ρόλο που έδινε έμφαση στην ανιδιοτελή θυσία και ένα θρησκευτικό ρόλο που υπερτόνιζε τη στάση του να είμαστε καλοί και να αποφεύγουμε την αμαρτία.  Εξαιτίας της οικονομικής στενότητας, πίστευα ότι θα πρέπει να είμαι στη ζωή προσεκτική, ώστε να αποφύγω να καταλήξω φτωχή. Στο κολέγιο διάβασα τον "'Ηρωα με τα Χίλια Πρόσωπα" του Τζόζεφ Κάμπελ και τον πίστεψα όταν έλεγε ότι οι ήρωες ακολουθούν τη δική τους ευδαιμονία.  Το έκανα και άλλαξε η πορεία της ζωής μου.
Όταν ο Κάμπελ ήταν είκοσι χρονών και κάτι, παράτησε το πανεπιστήμιο θεωρώντας το βαρετό.  Οι μεγαλύτεροί του αλλά και οι συνομήλικοι του έκαναν συστάσεις να κατασταλάξει και να βρει μια δουλειά.  Αντίθετα πέρασε πέντες χρόνια παίζοντας σε μία ορχήστρα τζαζ και διαβάζοντας ηρωικούς μύθους από όλο τον κόσμο.  Τα βιβλία του (για να μην αναφερθώ στις έξοχες συνεντεύξεις που έδωσε στον Μπιλ Μάγιερς) ενθάρρυναν πολλούς ανθρώπους να διεκδικήσουν το δικό τους ταξίδι, με επιδράσεις κύματος, τα όρια του οποίου είναι άγνωστα.

Αν εξετάσεις τη ζωή σου, ίσως παρατηρήσεις ότι αυτό το ίδιο σχήμα ισχύει και γαι σένα. Ένα μέλος της οικογένειάς σου, ένα φιλικό πρόσωπο, μια καθηγήτρια, ένας καθηγητής, οποιοσδήποτε έχει δώσει το παράδειγμα μιας ηρωικής ζωής, τοποθέτησε στο δρόμο σημάδια που κάνουν το δικό σου ταξίδι ευκολότερο.  Ίσως ακόμα παρατηρήσεις ότι κάθε φορά που παίρνεις το ρίσκο να παραμείνεις στην αλήθεια της ψυχής σου - είτε ονομάζεις αυτή την πράξη ηρωική είτε όχι - δίνεις το παράδειγμα σε άλλους να κάνουν το ίδιο.  Όταν μπορείς να διακρίνεις αυτό το σχήμα, γίνεται ευκολότερο να έχεις απόλυτη πίστη στο δρόμο σου, χωρίς το φόβο ότι κάτι τέτοιο είναι εγωιστικό.  Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα καλύτερο για τους άλλους από το να διαμορφώσουμε το πρότυπο της αυθεντικής ζωής.

Όλοι ξέρουμε ότι, όταν οι άνθρωποι περιορίζουν και θυσιάζουν το εσωτερικό τους κάλεσμα για χάρη μιας συμβατικής σύνεσης, φιλοδοξίας ή εξάρτησης, οι πράξεις τους εκπέμπουν ακτίνες που επιδρούν αρνητικά στα παιδιά τους και σε όλους τους ανθρώπους γύρω τους.  Όλοι επηρεαζόμαστε από πολιτισμικά μοντέλα είτε άρνησης είτε επιβεβαίωσης της ζωής.   Το ηρωικό καθήκον είναι να σταματήσουμε μέσα μας τα σχήματα που υπερισχύουν της ζωής - όταν ακολουθούμε τον εύκολο δρόμο και δικαιολογούμε τη συμπεριφορά μας ρίχνοντας το φταίξιμο για τις παρούσες πράξεις μας σε επενέργειες του παρελθόντος.

Κάθε φορά που αντικρίζουν το άγνωστο, είναι αρκετά φυσικό να βιώνουμε ένα συνδυασμό φόβου και ενθουσιασμού.  Σε κάποιες εκδοχές των αρχαίων ιστοριών του Αγίου Δισκοπότηρου, ο αναζητητής φτάνει σε ένα σημείο στην κορυφή του βουνού, από όπου το κάστρο του Γκράαλ ξεπροβάλλει από μακριά.  Δεν φαίνεται να υπάρχει δρόμος να φτάσει εκεί.  Ο ήρωας κοιτά προς τα κάτω και το χάσμα φαίνεται να έχει βάθος χιλιομέτρων.  Κοιτά προς την άλλη πλευρά και το διάστημα είναι πολύ μεγάλο για να πηδήξει.  Τότε θυμάται ένα αρχαίο δίδαγμα του Γκράαλ: να προχωράς με πίστη.  Καθώς βάζει το ένα πόδι εκεί όπου φαίνεται κενό, μια γέφυρα ξαφνικά εμφανίζεται και ο ήρωας σώζεται.  [...]

Αυτές οι ιστορίες ακούγονται ιδιαίτερα εξωτικές και πολύ μακρινές από την καθημερινή μας ζωή, αλλά μοιράζονται σε μια μυθολογική γλώσσα εμπειρίες που όλοι έχουμε.  Κάθε άτομο που μόλις εγκατέλειψε μια δουλειά, πολύ περισσότερο το σχολείο, μην γνωρίζοντας τι θα επακολουθήσει, απλώνει εκείνη τη στιγμή το πόδι στην άβυσσο.  Κάτι παρόμοιο συμβαίνει όταν εγκαταλείπουμε σχέσεις που δε λειτουργούν, μην ξέροντας αν η πότε θα αγαπήσουμε ξανά. Όταν αποποιούμαστε ιδέες και επιτρέπουμε στον ευατό μας να ρισκάρει το φόβο της αβεβαιότητας, μέχρι τη στιγμή της ανάδυσης μιας καινούργιας αλήθειας. [...]

amra

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ