3η Διάλεξη «Μηχανική και Συνειδητή φαντασία»

1η Διάλεξη «Εγώ-Συνείδηση-Προσωπικότητα»

 2η Διάλεξη «Τα πέντε κέντρα» 

 

Μηχανική φαντασία (ακούσια, αθέλητη) Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα της φαντασίας, δηλαδή να ανακαλούμε και να φέρνουμε στη οθόνη του νου εικόνες από γνωστά μέρη, αντικείμενα και ανθρώπους ή ακόμα και να δημιουργούμε εικόνες με βάση όσα έχουν καταγραφεί μέσα στον νου μας. Παρόλα ταύτα θα έχουμε παρατηρήσει ότι τις περισσότερες φορές οι εικόνες αυτές είναι απρόσκλητες και πετάγονται μέσα στον νου μας αυτόματα και απροειδοποίητα, κάνοντας κακή χρήση του διανοητικού μας κέντρου. Μπορούμε να πούμε ότι αυτό που ονομάζουμε φαντασία λειτουργεί σε αυτή την περίπτωση μηχανικά και αποτελείται από τα απομεινάρια της μνήμης του παρελθόντος και τους προγραμματισμούς του μέλλοντος. Φυσικά για να λειτουργήσει χρησιμοποιεί την μηχανική μνήμη όπως είπαμε πριν (δηλαδή τα καταγεγραμμένα στον νου μας), η οποία είναι ανακριβής και αναξιόπιστη, διότι όλα όσα βρίσκονται εκεί έχουν αποθηκευτεί κατά τύχη, χωρίς προσεκτική σκέψη, μελέτη και κατανόηση. Εάν επιχειρήσουμε να κάνουμε μία αναπόληση-καταγραφή όλης της ζωής μας από την γέννηση μέχρι τώρα, για να δούμε την σχέση της με την πραγματικότητα, θα παρατηρήσουμε ότι τίποτα δεν μας ανήκει ότι όλα είναι ξένα και δανεισμένα από τους άλλους. Οι μεν ιδέες μας είναι από τα βιβλία που έχουμε κατά καιρούς διαβάσει, ή από τις συζητήσεις μας με άλλους ανθρώπους και τις οποίες τις έχουμε υιοθετήσει ή ακόμα και από ασυνείδητες εμπειρίες του παρελθόντος μας. Οι δε σκέψεις μας είναι σύμφωνες με τις συνήθειες που έχουμε πάρει από τους γύρω και που ποτέ δεν τις έχουμε Συνειδητοποιήσει.

Θα καταλάβουμε επίσης ότι διαθέτουμε μία τεράστια γκάμα φαντασίας για τον εαυτό μας, την ζωή γενικά και τους άλλους ανθρώπους γύρω μας (για παράδειγμα ο θυμωμένος που είναι απέναντί μας δεν είναι απαραίτητο να έχει τσαντιστεί με εμάς). Τον εαυτό μας τον φανταζόμαστε όπως θέλουμε να είναι, όχι όπως πραγματικά είναι. Έχουμε καταφέρει ή να κτίσουμε μία γοητευτική εικόνα, τοποθετώντας μας πάνω σε κάποιο φανταστικό θρόνο, με πληθώρα αρετών ικανοτήτων και χαρισμάτων ή μία απογοητευτική εικόνα γεμάτη κόμπλεξ και αισθήματα κατωτερότητας. Με αυτόν τον τρόπο νοιώθουμε τελικά ασφαλείς. Διότι έτσι κατηγοριοποιούμενοι, εμείς είμαστε οι δυνατοί ή οι αδύναμοι αντίστοιχα και οι άλλοι βεβαίως το αντίθετο. Η δημιουργία αυτού του Ανθρώπου – Φαντασία ουσιαστικά δεν υπάρχει και οι άλλοι το ξέρουν. Εμείς είμαστε που το αγνοούμε παντελώς. Και αν ιδίως νομίζουμε ότι ενώ είμαστε έξυπνοι, γοητευτικοί, καλοί ομιλητές με έξυπνες απαντήσεις και καλοί υπάλληλοι (που επειδή το αφεντικό μας αντιλαμβάνεται την αξία μας είναι σπουδαίος) και τύχει να μην μας δώσουν την «πρέπουσα» σημασία, πληγωνόμαστε ανεπανόρθωτα. Η μηχανική φαντασία είναι η κάμερα που προβάλλει τα συμβάντα στην οθόνη του νου. Πίσω από αυτήν την κάμερα είναι το κάθε Εγώ που την χειρίζεται ανάλογα με τις επιθυμίες και τα βίτσια του. Για παράδειγμα η φιλαργυρία προβάλλει τα κέρδη της και η λαγνεία το αντικείμενο του πόθου της. Η λαιμαργία προβάλλει το γλυκό. Μας δημιουργεί την από μνήμης ψευδαίσθηση της γεύσης στο στόμα και της μυρωδιάς στην μύτη, μας επαναφέρει στην μνήμη το πόσο ωραία νοιώσαμε όταν το τρώγαμε και μας υποβάλλει την επιθυμία να το φάμε άμεσα, ει δυνατόν. Ποτέ δεν θα μας θυμίσει τις κακές εμπειρίες που πιθανώς να είχαμε όπως πχ πονόδοντο ή φούσκωμα. Τελικά θα κάμψει την θέληση μας, θα μας κάνει να ξεχάσουμε τους όρκους περί αδυνατίσματος και σαν αποκορύφωμα της όλης σκηνής στο τέλος, ένα άλλο εγώ μετάνοιας θα πάρει την σκυτάλη για να μας δημιουργήσει τύψεις για αυτήν την πράξη μας. Μπορούμε επίσης να πούμε ότι η μηχανική φαντασία είναι η ταινία που εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές. Αυτό που μονίμως κάνουμε είναι να αναμασάμε τις παρελθούσες επιτυχίες μας με σκοπό την συνεχή αυτοτόνωση του Εγώ μας. Παραδείγματα Εάν θελήσουμε να συγκρίνουμε την αντίληψη για τα διάφορα μεγέθη που είχαμε από την παιδική μας ηλικία με τα τωρινά, θα διαπιστώσουμε ότι όλα τότε φαινόντουσαν μεγάλα και πολλά σε σχέση με τώρα. Λόγω της φαντασίας, το σπίτι, οι τοίχοι, τα δέντρα και η ποσότητα των χρημάτων έμοιαζαν να είναι διαφορετικά. Ένα καλό και κοινά αποδεκτό παράδειγμα μηχανικής φαντασίας είναι το γνωστό σπασμένο τηλέφωνο και ουσιαστικά πάνω στην λειτουργία αυτής της ιδιότητας μπορεί να οφείλεται και το γεγονός ότι η Ιστορία της ανθρωπότητας είναι γραμμένη διαφορετικά από τους διάφορους ιστορικούς. Εάν ρωτήσουμε άτομα που ζήσαμε μαζί κάποια γεγονότα να μας περιγράψουν τι θυμούνται από αυτά, θα αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε εάν όντας παρόντες στο συμβάν, ήμασταν πραγματικά παρόντες. Υπάρχουν κενά μνήμης στην αναδρομή και λάθος μετάφραση των γεγονότων, με αποτέλεσμα να μην συμπίπτουν οι περιγραφές. Επίσης οι μάρτυρες σε κάποιο ατύχημα είναι πολύ δύσκολο να συμφωνήσουν για τα πραγματικά περιστατικά που είδαν με τα ίδια τους τα μάτια. Λόγω μηχανικής φαντασίας αλλάζουμε ασυνείδητα δρόμο και προσπερνάμε το τετράγωνο που θέλουμε να στρίψουμε, ή γιατί συναντήσαμε κάποιον που έτυχε να μοιάζει με κάποιον άλλον ή γιατί χαζέψαμε πάνω σε μία βιτρίνα με ρούχα, ή γιατί σκεφτόμασταν τι δουλειές έχουμε να κάνουμε αύριο. Όλες οι αισθήσεις μας υπολειτουργούν και όταν πονάμε σε κάποιο σημείο του σώματός μας αρκεί μία μικρή απόσπασης προσοχής για να ξεχάσουμε στιγμιαία τον πόνο. Που πήγε άραγε; Πριν πάμε για ύπνο κατακλυζόμαστε από τις έννοιες της ημέρας και ξεκινώντας να πάμε για δουλειά το πρωί χιλιάδες σκέψεις μας βομβαρδίζουν: «Άργησα, τι ρούχα να φορέσω, τι καιρό να κάνει σήμερα, τι κίνηση θα συναντήσω στον δρόμο, με περιμένει πολύ δουλειά στο γραφείο σήμερα κλπ». Επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα: Αδυναμία συγκέντρωσης, λάθη, απροσεξίες και παρεξηγήσεις. Παρευρισκόμενοι σε μία γιορτή, μόνο και μόνο η σκέψη κάποιου δυσάρεστου γεγονότος είναι ικανή να μας στενοχωρήσει και να μας κάνει να χάσουμε τελείως την αίσθηση του εαυτού μας και του περιβάλλοντός μας και φυσικά να μην διασκεδάσουμε μαζί με τους υπόλοιπους. Μπροστά σε ένα ακροατήριο βλέπουμε ανθρώπους προσηλωμένους με θρησκευτική ευλάβεια πάνω στον ομιλητή, ενώ αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς ονειρεύονται ξύπνιοι. Άλλωστε έτσι κάνουν κάθε μέρα, όλη μέρα. Ονειρεύονται στην δουλειά, στο σπίτι, στο μπάνιο, στην καφετέρια, στα ταξίδια και βέβαια στον ύπνο και τελικά στον θάνατο. ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΑΥΤΟ. Από τα σχέδια και τα όνειρα που κάνουν οι νέοι για το μέλλον όταν φαντάζονται ότι μόνον αυτοί θα τα καταφέρουν καλύτερα, γεμάτοι θάρρος, με επιείκεια για τους ίδιους και θράσος με ανεπιείκια για τους άλλους, τι τελικά πραγματοποιείται; Όταν η φαντασία δεν είναι τίποτα άλλο από νοητική ύλη που μοιάζει με πλαστελίνη που της δίνουμε διάφορες μορφές και αισθηματική δραστηριότητα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην γοητεία άρα και στην τυφλή σκέψη, ποιό εποικοδομητικό αποτέλεσμα περιμένουμε από αυτό; Αν και γνωρίζουμε ότι τα παράλογα σχέδια ανήκουν στα παιδιά και στους σχιζοφρενείς, εν τούτοις επιμένουμε πεισματικά να τα κάνουμε όλοι οι άνθρωποι. Υπάρχουν οι άνθρωποι οι ονομαζόμενοι κατά φαντασία ασθενείς. Ίσως σε αυτήν την ιδιότητα να στηρίχτηκε και ο Φρόιντ στο πείραμά του που κατάφερε να αλλάξει ασθένειες σε δύο τύπους και να κάνει τον παράλυτο κάτω από καθεστώς ύπνωσης να περπατάει, γεγονός που έχει γυριστεί και κινηματογραφικό ταινία. Υπάρχουν επίσης και τα «φαρμακευτικά» χαπάκια Πλασέμπο τα οποία αποτελούνται μόνο από ζάχαρη, χρώμα και άρωμα, που όταν τα έδωσαν σε ασθενείς χωρίς να γνωρίζουν το περιεχόμενό τους, έγιναν καλά από τις ασθένειες που είχαν. Φυσικά αυτή η συγκεκριμένη πρακτική δεν ευνοεί για τους ευνόητους λόγους της οικονομικής ζημιάς τις φαρμακευτικές εταιρείες. Από την άποψη της μηχανικής φαντασίας μπορούμε να χωρίσουμε τους ανθρώπους σε τρεις κατηγορίες. Σε αυτούς που σιωπηλοί ονειρεύονται άρα είναι ακίνδυνοι για τους τρίτους, σε αυτούς που κουβεντιάζουν και μεταδίδουν τα όνειρά τους σε άλλους ψυχισμούς, άρα είναι ελαφρώς επικίνδυνοι ιδιαίτερα αν τα όνειρά τους αφορούν τους άλλους και σε αυτούς τους επικίνδυνους ονειροπόλους που θέλουν σώνει και καλά να πραγματοποιήσουν όλες τις παράλογες, ανυπόστατες και ανέφικτες επιθυμίες τους, είτε αφορούν τους ίδιους είτε τους άλλους. Τελικά ζούμε σε έναν φανταστικό κόσμο. Φερόμαστε ανάλογα με την εικόνα που έχουμε για τα άτομα και περιμένουμε να μας φερθούν έτσι όπως νομίζουμε ότι φαινόμαστε στους άλλους. ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΔΡΟΥΝ. Καταναλωνόμαστε στο τι θα σκεφτούν οι άλλοι για εμάς. Εάν δουν και μας πουν τα λάθη μας γίνονται αυτόματα εχθροί μας. Η ζωή όμως αλλάζει και εμείς αλλάζουμε επίσης εξωτερικά ακολουθώντας τους ρυθμούς της ζωής στην κίνησή της. Εν τούτοις δεν δυνάμεθα να παρακολουθούμε λόγω φαντασίας τις αλλαγές αυτές. Για παράδειγμα οι γονείς αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους και τα παιδιά τους γονείς τους με παγιωμένες αντιλήψεις, με αποτέλεσμα να λείπει παντελώς η επικοινωνία στις συναναστροφές μας με τους άλλους. Και ενώ οι άλλοι είναι ο καθρέπτης στον οποίον πρέπει να κοιταζόμαστε, εμείς προτιμάμε το καθρέπτη-καθρεφτάκι της φαντασίας μας.

  Συνειδητή φαντασία (εκούσια, θεληματική, δημιουργική)  

Είναι Θεία δημιουργία το να μπορεί κανείς να φαντάζεται με την θέλησή του, υπό τον έλεγχό του και για τους σκοπούς της ψυχής του. Η ίδια η φύση έχει φαντασία. Παρακολουθείστε τα λουλούδια, τα δέντρα τα ζώα και τα αστέρια του αχανούς διαστήματος και κατανοείστε με πόση μαεστρία ο Δημιουργός στόλισε το σύμπαν. Είναι σίγουρο ότι χωρίς φαντασία όλα τα όντα θα ήταν τυφλά. Η Συνειδητή φαντασία είναι ο άμεσος τρόπος μάθησης των πάντων, μέσω της ζωντανής και απευθείας επικοινωνίας με όλα τα αντικείμενα. Όλες οι εφευρέσεις είναι αποτέλεσμα αυτής της φαντασίας. Τα κτίρια, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, TV, τηλέφωνα, πλατείες, γέφυρες κλπ, δημιουργήθηκαν από ανθρώπους που έβαλαν τον εαυτόν τους στην υπηρεσία αυτού του σκοπού. Η Συνειδητή φαντασία είναι ένα εργαλείο για τον εξωτερικό κόσμο και έχει σαν σκοπό την ανάπτυξη του πολιτισμού και της τεχνολογίας, αλλά είναι επίσης ένα εργαλείο για τον εσωτερικό κόσμο και έχει σαν σκοπό την ανάπτυξη της ψυχής όσων ατόμων κλίνουν προς αυτά τα ενδιαφέροντα. Και οι δύο αυτές ασχολίες είναι άκρως κουραστικές και επώδυνες, αλλά με άμεσα, ικανοποιητικά και απτά αποτελέσματα. Η Συνειδητή φαντασία στον εσωτερισμό, είναι ιδιότητα της ξύπνιας Συνείδησης. Το διάφανο μέσο που αντανακλά το στερέωμα και εμπεριέχει την αντίληψη του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου. «Για τον σοφό να φανταστεί σημαίνει να δει». Αυτό αποτελεί μία πλήρη λειτουργία της διόρασης. Για να αναπτύξουμε αυτήν την ιδιότητα οφείλουμε να είμαστε παρόντες στο ΕΔΩ και ΤΩΡΑ. Να προσπαθούμε να σπάσουμε την μηχανική φαντασία και στη θέση της να τοποθετήσουμε την μνήμη δουλειάς. Δηλαδή την αυτοπαρατήρηση με τον σκοπό να δούμε τις ρίζες της μηχανικής φαντασίας, την προσοχή και την αντίληψη σε ξύπνια κατάσταση, την αναλυτικότητα ως προς τα γεγονότα για να κατανοούμε τις αιτίες τους και την μετατροπή των εντυπώσεων. Η λειτουργία της Συνείδησης είναι μάθηση με αντίληψη και αποτελεί έναν ενεργητικό μαγνήτη πληροφοριών, σε αντίθεση με την μάθηση με προβολή που είναι η λειτουργία των Εγώ. Η Συνείδηση είναι μακριά από απόψεις, πιστεύω και προσωπικά κριτήρια. Για αυτό απαιτείται να αντιστρέψουμε πλήρως τις διαδικασίες της μάθησής μας. Εάν για παράδειγμα είμαστε μέσα σε ένα ποτάμι που ρέει ορμητικά, πρέπει αρχικά να δημιουργήσουμε εκείνες τις τεχνικές και τις μεθόδους για να βγούμε έξω από αυτό, με σκοπό να προσπαθήσουμε στην συνέχεια να αποδυναμώσουμε την ορμή του. Υπάρχει μία αλάνθαστη πρακτική διαλογισμού πάνω στην γέννηση και τον θάνατο όλων των όντων. Μπορούμε να την κάνουμε με μία τριανταφυλλιά, όπου μέσω χαλάρωσης προσπαθούμε να φανταστούμε όλη την διαδικασία της ζωής και του θανάτου-μαρασμού αυτού του φυτού. Λέγεται αξιωματικά: «Αν ο σπόρος δεν πεθάνει φυτό δεν γεννιέται» και «Πριν την γέννηση είναι ο θάνατος». Αυτό ισχύει για όλους τους σπόρους φυτών και ανθρώπων. Η αναδρομική ταινία της ημέρας που πέρασε, με σκοπό τον εντοπισμό και την διάλυση των Εγώ, βοηθάει επίσης τα μέγιστα στην ανάπτυξη της Συνειδητής φαντασίας.

 iromaritsa

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ