1η Διάλεξη «Εγώ-Συνείδηση-Προσωπικότητα»

 

Επειδή στην εισαγωγή μου προχτές αναφέρθηκα σε όρους λίγο πολύ γνωστούς, αλλά με διαφορετική σημασία για τον καθένα από εμάς, είναι καλό να ξεκαθαρίσω τις έννοιες που εμείς αποδίδουμε στους όρους, για να μπορέσουμε να έχουμε μία κοινή συνισταμένη αντίληψης και επικοινωνίας.

  Είναι απαραίτητο επίσης, μιας και θα ασχοληθούμε στην συνέχεια με την Αυτογνωσία, να γνωρίσουμε τα στοιχεία από τα οποία αποτελείται ο κάθε άνθρωπος, ποια από αυτά φέρνει με την γέννησή του καθώς και ποια τον ακολουθούν στον θάνατό του.

  Φυσικό σώμα

  Είναι δώρο της φύσης και λειτουργεί μέσω των πέντε αισθήσεων (ακοή, όραση, όσφρηση, γεύση και αφή).

  Αποτελείται από διάφορα όργανα τα οποία λειτουργούν άψογα με βάση τους βιολογικούς νόμους, εκτός και εάν ασθενήσει οπότε υπολειτουργούν.

  Είναι αυτό που πεθαίνει με την τελευταία αναπνοή του ανθρώπου και το οποίο στην συνέχεια ακολουθεί την γνωστή φυσική διαδικασία της διάλυσης.

  Ουσία

  Είναι αυτό που ενσωματώνεται στον ανθρώπινο οργανισμό με την πρώτη του ανάσα.

  Αποτελεί το Θεϊκό υλικό που μας δίνεται με την γέννησή μας, έτσι ώστε να μπορούμε να πούμε ότι έχει καταγωγή από τα αστέρια.

  Μπορεί να παρομοιαστεί με μία σπίθα που λάμπει μέσα στο νεογέννητο και η οποία το κάνει να φαίνεται και να είναι ευτυχισμένο, με αποτέλεσμα να γίνεται άμεσα αγαπητό από το σύνολο σχεδόν των ανθρώπων.

  Παρατηρούμε ότι μπροστά στα μωρά οι περισσότεροι μεγάλοι μεταμορφώνονται σε παιδιά, λόγω της θαυμαστής έλξης που τους δημιουργείται.

  Λόγω της αθωότητάς τους τα μωρά μας δείχνουν απόλυτη εμπιστοσύνη. Για παράδειγμα δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν ένα κακοποιό στοιχείο που έχει εισέλθει στο δωμάτιο τους.

  Μπορούμε να πούμε ότι η Ουσία είναι μία ποσότητα από ηθικές αξίες που φέρνει ο άνθρωπος με την γέννησή του.

  Ένα μωρό για παράδειγμα είναι σε θέση να προσφέρει απλόχερα μόνο την αγάπη και την αγκαλιά του σε όποιον την ζητήσει. Αδυνατεί να πει ψέματα, να κλέψει, να έχει κρίσεις και προκαταλήψεις για τους γύρω του, να δημιουργεί ή να συμμετέχει σε παρεξηγήσεις και να γνωρίζει την διαφορά ανάμεσα στο καλό και στο κακό.

  Δυστυχώς η θαυμάσια αυτή αίσθηση παύει να αναπτύσσεται όταν το μωρό φτάνει στην ηλικία των τριών με πέντε ετών το μέγιστο.

  Μοιάζει σαν ένα σπόρο που φυτέψαμε και που ποτέ δεν ποτίσαμε.

  Έτσι εξηγείται βέβαια η αναπόληση της ξεγνοιασιάς και της απλότητας της παιδικής ηλικίας από όλους τους μεγαλύτερους.

  Βέβαια για τους αναζητητές της Αυτογνωσίας και τους ανθρώπους με ανησυχίες, η Ουσία αποτελεί το ελεύθερο ποσοστό της ελεύθερης βούλησής τους, το πρωταρχικό υλικό για την πνευματική τους ανάπτυξη και το εργαλείο για την εσωτεριστική δουλειά.

  Είναι το μέσον με το οποίο θα μπορέσουν να επιστρέψουν στο τόπο της καταγωγής τους, που όπως είπαμε είναι τα αστέρια.

  Γιατί μέσα στην Ουσία βρίσκονται όλες οι αρετές και οι κρυμμένες δυνατότητές τους. Σκοπός της ύπαρξής της είναι η Γνώση, το κρυμμένο νόημα της ζωής, το μυστήριο της ύπαρξης.

  Με βάση όλα τα προαναφερθέντα μπορούμε να βεβαιώσουμε με έμφαση ότι η Ουσία του ανθρώπου φυσικά δεν πεθαίνει με την αναχώρηση του φυσικού σώματος.

  Προσωπικότητα

  Η προσωπικότητα είναι μία μορφή ενέργειας που δημιουργείται μέχρι τα πρώτα επτά χρόνια της ζωής του ανθρώπου και μετά δυναμώνει με τις εμπειρίες της ζωής του, σε άλλους περισσότερο και σε άλλους λιγότερο.

  Από αυτό καταλαβαίνουμε και την διαφορά της ύπαρξης ανθρώπων με ισχυρή ή όχι προσωπικότητα, ανάλογα με τα ποσά ενέργειας που έχει απορροφήσει στην πορεία της.

  Αποτελεί την ψυχολογική εκδήλωση μας που έχει σαν σκοπό την επικοινωνία μας με τους άλλους ανθρώπους, ή με άλλα λόγια την ψυχολογική μας ταυτότητα.

  Είναι σαν το δερμάτινο ρούχο που έχουμε φορέσει σε αυτήν μας την ύπαρξη και αποτελείται από τις κινήσεις, εκφράσεις, μορφασμούς, τρόπους συμπεριφοράς, ντυσίματος, περπατήματος, γέλιου, θυμού, το ιδιαίτερο στυλ του καθενός από εμάς σε τελική ανάλυση.

  Βεβαίως είναι σαν ένα προσωπείο που κρύβει εντελώς την πραγματικότητά μας. Γιατί πίσω από αυτήν, υπάρχουν ελαττώματα που έντεχνα φερόμενοι τα καλύπτουμε. Είμαστε για παράδειγμα γεμάτοι ευγένεια για κάποιους απρόσκλητους επισκέπτες, αν και μέσα μας δυσανασχετούμε άγρια. Αυτό αποτελεί την υποκριτική των Εγώ.

  Έχει δημιουργηθεί από την μίμηση πιθανόν των γονέων, ή των φίλων μας, ή ενδεχομένως των ανθρώπων που κατά καιρούς έχουμε θεωρήσει σπουδαίους και σημαντικούς πχ αθλητές, καλλιτέχνες, πολιτικοί, διανοούμενοι κλπ.

  Εξαρτάται βέβαια από το περιβάλλον στο οποίο ζει κάποιος, την χώρα, την φυλή και την εποχή που ζει με τις ιδιαίτερες συνθήκες της.

  Για παράδειγμα η έννοια του ηθικού, καλού, ωραίου, σωστού και δίκαιου διαφέρει κατά πολύ από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή.

  Επειδή τελικά η προσωπικότητα είναι επίκτητη, παραμένει φθαρτή και πεπερασμένη και για αυτό ΠΕΘΑΙΝΕΙ με τον θάνατο του φυσικού σώματος.

  Όμως ο ρυθμός και η ταχύτητα διάλυσής της δεν ακολουθεί το φυσικό σώμα και καθυστερεί, γιατί εξαρτάται από το πόσο έντονη υπήρξε στην πορεία της ζωής της.

  Εγώ-Ελάττωμα

  Όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες ακουσμάτων από ορισμένους ανθρώπους που λένε με έμφαση: «Έτσι είμαι εγώ».

  Τι είναι όμως το Εγώ ή καλύτερα τα Εγώ; Αν χρησιμοποιήσουμε την συνώνυμη λέξη ελάττωμα, αυτή η ίδια σημαίνει ότι κάτι λείπει, κάτι δεν είναι πλήρες. Αυτό το μη πλήρες, έχει δημιουργηθεί στον άνθρωπο από την ίδια την μηχανοποίηση της Ουσίας του για δύο λόγους:

  -λόγω της αφέλειας της, που εύκολα παραπλανιέται και πέφτει σε λάθη και -λόγω της λανθασμένης εκπαίδευσης που έχει λάβει με τα αλλιώτικα πιστεύω της κάθε γενιάς, τις θετικές και αρνητικές αξίες της κάθε εποχής, τις διαφορετικές σημασίες για το σωστό ή λάθος, καλό ή κακό, ωραίο ή άσκημο, ηθικό ή ανήθικο, δίκαιο ή άδικο.

  Για παράδειγμα κάποιοι λαοί στην Αφρική θεωρούν σωστό να κόβουν τα δάκτυλά τους για να τιμήσουν τους προγόνους τους ή να παραμορφώνουν το στόμα και τα αυτιά τους με δίσκους και σκουλαρίκια σε ένδειξη ομορφιάς. Και οι Εσκιμώοι να πιστεύουν ότι είναι φιλοξενία το να βάλουν τον ξένο να κοιμηθεί με την γυναίκα τους.

  Και επειδή ο εγκέφαλος έχει την τάση να επαναλαμβάνει ότι του δημιουργεί ευχαρίστηση (πχ φάγωμα γλυκού), επιθυμώντας να έχει πάλι το ίδιο αποτέλεσμα ή να μην επαναλαμβάνει ότι του δημιουργεί αποστροφή (πχ άγγιγμα καυτής σόμπας), τα αποτελέσματα αυτά γίνονται τελικά συνήθειες.

  Στο μικρό παιδί επιπροσθέτως (λόγω έλλειψης πείρας), υπεισέρχεται και ο παράγων μίμηση όσον αφορά τις λανθασμένες τάσεις των μεγαλυτέρων που φέρνουν αποτελέσματα (πχ η εκδήλωση θυμού από τον πατέρα έκανε την μητέρα να υποκύψει, η ιεροτελεστία του καπνίσματος από τους μεγαλύτερους, παρόλο την αρχική του άσκημη γεύση).

  Το μικρό παιδί συνήθως ξεκινάει με αντιδραστικότητα και γκρίνια λέγοντας ένα συνεχές ΟΧΙ παρατηρώντας ταυτόχρονα τις αντιδράσεις των μεγάλων σε αυτό, συνεχίζει με την κτητικότητα (το ΜΟΥ), θεωρώντας όλα τα πράγματα που το περιβάλλουν δικά του, καταλήγει με την περηφάνια λόγω της διαχωριστικότητας των ίδιων των γονιών του (το παιδί μου είναι ΠΙΟ όμορφο, έξυπνο και καλό από τα άλλα) και τελειώνει με θυμό λόγω αυτοαγάπης, όταν δεν γίνονται τα πράγματα όπως θέλει.

  Όλες αυτές οι συνήθειες όμως αποκτούν σιγά-σιγά αυτονομία και καταλήγουν ελαττωματικές καταστάσεις για τις οποίες ατυχώς δικαιολογούμαστε ότι είναι κληρονομικού χαρακτήρα.

  Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να έχουμε φτάσει στο αξιοθρήνητο γεγονός το 97% της Ουσίας μας να είναι φυλακισμένο μέσα στα Εγώ και μόνο το 3% να είναι ελεύθερο, κάτι που μοιάζει με το Τζίνι στο λυχνάρι του Αλαντίν.

  Και επιπρόσθετα λέμε

  Ότι η Ουσία μας κοιμάται λόγω συνεχών ταυτίσεων, μονίμως εγκλωβίζεται στις ασχολίες της προσωπικότητας και τελικά απορροφάται από αυτήν όπως το κρεμμύδι μέσα στα φύλλα του.

  Ότι έχουμε χάσει εντελώς την παιδική μας ομορφιά και έχουμε γίνει μεγάλοι εγωιστές και φιλόδοξοι με μία τετράγωνη λογική που νομίζει λανθασμένα ότι όλοι σκέφτονται το ίδιο.

  Ότι μοιάζουμε με ένα σπίτι χωρίς αφέντη, χωρίς ένα υπεύθυνο άτομο αλλά με πλήθος υπηρετών που θέλουν να κάνουν τα αφεντικά ή σαν ένα κάρο με πολλά άλογα που το καθένα παίρνει διαφορετικό δρόμο.

  Ότι επίσης σε κάθε παράλογη αντίδρασή μας δημιουργείται και ένα νέο Εγώ.

  Ότι η εναλλαγή θελήσεων, σκέψεων, επιθυμιών γίνονται τόσο γρήγορα μέσα μας, που ούτε καν προλαβαίνουμε να τις αντιληφτούμε.

  Ότι πέφτουμε σε συνεχείς αντιφάσεις (ότι ευχαριστεί το ένα Εγώ, ενδεχομένως να δυσαρεστεί το άλλο).

  Ότι οι όμοιοί μας, μας οδηγούν από την χαρά στην λύπη και αντίθετα.

  Ότι όλη αυτή η συνεχής επανάληψη μας οδηγεί σε προβλήματα παντός είδους, κούραση, ανία και το μόνο που αποζητούμε είναι η απόλαυση μέσω της απόκτησης υλικών αγαθών.

 

  Να θυμόμαστε

  Ότι διαφορετικά σκεπτόμενοι, μπορούμε να πούμε ότι μία διαστρεβλωμένη αρετή ή μία ανάγκη τραβηγμένη στα άκρα (πχ οικονομία – σπατάλη ή φιλαργυρία, πείνα – λαιμαργία, κρασί – μέθη) είναι το ίδιο το Εγώ.

  Ότι ο Ιησούς μίλησε για τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Θυμός, ασέλγεια, φθόνος, τεμπελιά, περηφάνια, λαιμαργία και απληστία. Αυτά τα βασικά με τα αμέτρητα παρακλάδια τους δημιουργούν ένα τεράστιο σύνολο από Εγώ, δύσκολο να γίνουν αντιληπτά στην αρχή από τον απλό, κοινό και καθημερινό άνθρωπο.

  Ότι όλα τα Εγώ είναι άπληστα και μονίμως ανικανοποίητα. Ας θυμηθούμε την ιστορία με τον Βασιλιά που έπρεπε να ρίξουν χώμα πάνω στο (άπληστο) μάτι που είχε βάλει στη ζυγαριά για να επέλθει πάλι ισορροπία με το χρυσάφι που είχε τοποθετηθεί στο άλλο τάσι της.

  Ότι στον αντίποδα του Εγώ υπάρχει πάντα μία αρετή (θυμός-ηρεμία, λαιμαργία-αυτοσυγκράτηση, τεμπελιά-εργατικότητα, λαγνεία-σεμνότητα, περηφάνια- ταπεινότητα).

  Τελικά

  Τα Εγώ ενσωματώνονται στο νεογέννητο βαθμιαία και στον ρυθμό δημιουργίας της προσωπικότητάς του. Δεν μπορούν να μπουν όσο η ίδια δεν έχει αρχίσει να δημιουργείται.

  Δεν έχουν σφαιρική αντίληψη πχ την απληστία την ενδιαφέρει μόνο η απόκτηση χρημάτων και όχι ο πόνος του άλλου ανθρώπου, την λαιμαργία μόνο το φάγωμα γλυκών και όχι η αύξηση του βάρους και η πιθανή δυσπεψία.

  Και φυσικά τα Εγώ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ με τον θάνατο του φυσικού σώματος, αλλά επανέρχονται με σκοπό ή να πάρουν πάλι την σκυτάλη του εαυτού μας ή να διαλυθούν από εμάς με συνειδητές προσπάθειες και θεληματικές ταλαιπωρίες. Αυτό το δεύτερο αποτελεί άλλωστε και τον σκοπό της ύπαρξής μας.

 

  Συνείδηση

  Επειδή όλοι εμείς οι άνθρωποι αγνοούμε την ύπαρξη της Ουσίας, είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς το πόσο επείγον είναι το να την αναπτύξει με σκοπό να την μετατρέψει σε Συνείδηση.

  Η Ουσία έχει αισθήσεις σε λανθάνουσα κατάσταση όπως η Διόραση και η Διαίσθηση με τις οποίες εργαζόμενοι σε περιβάλλον εγρήγορσης, μπορούμε να οδηγηθούμε στον απεγκλωβισμό του 97% της από τα Εγώ και την μετατροπή της σε Συνείδηση.

  Γιατί μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για Συνείδηση οποία γνωρίζει Αντικειμενικά να διακρίνει την Αλήθεια από το ψέμα, το Καλό από το κακό, το Δίκαιο από το άδικο και το Ωραίο από το άσχημο.

  Έτσι γινόμαστε ξανά και δυναμικά νήπια με γνώση ΟΜΩΣ, λόγω εμπειρίας του καλού και του κακού και όχι να κάνουμε το καλό και μετά να το μετανιώνουμε. Γιατί το καθετί στην θέση του είναι καλό ενώ γίνεται κακό έξω από την θέση που του αντιστοιχεί. Όπως πχ τα πυρηνικά, η φωτιά, το νερό.

  Και επειδή η Συνείδηση είναι Δράση χωρίς ουδεμία πιθανότητα λάθους λόγω Άμεσης γνώσης των συνεπειών, πιθανόν σε περιβάλλον Συνειδητότητας να πάψουν να γίνονται οι παράλογοι, φανατικοί πόλεμοι στο όνομα της κάθε θρησκείας.

  Απαιτούνται όμως συνεχείς Συνειδητές εργασίες και θεληματικές ταλαιπωρίες για να επιτευχθεί αυτό το αξιοσημείωτο γεγονός της αφύπνισης της Συνείδησης. Απαιτείται η ΜΗ ταύτιση με τα γεγονότα της ζωής και της καθημερινότητας, με σκοπό την αποταμίευση Συνειδητής ενέργειας.

  Απαιτείται να είμαστε μονίμως προσεκτικοί στην σκέψη, στην συγκίνηση και στην δράση μας.

  ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ

  να θυμόμαστε ότι ο Περσέας με την βοήθεια της Αθηνάς αποκεφάλισε την Μέδουσα.

 iromaritsa

 Εισαγωγή στην Αυτογνωσία

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ