Φοβάται το μέλλον γι’ αυτό προσπαθεί να ζήσει προβλέποντας το μέλλον. Προσκολλημένος σε συνήθειες, σε πράγματα κι ανθρώπους, πιστεύοντας πως χωρίς αυτά δεν υπάρχει ζωή, αγωνιά να μάθει τι θα συμβεί στον χρονικά περιορισμένο του βίο. Δεν μπορεί να δει πέρα απ’ αυτόν. Δεν μπορεί να εντρυφήσει στο άχρονο. Νιώθει την ανάγκη να ερευνήσει το χρονικά περιορισμένο, να ξέρει προκαταβολικά τι του γράφει και τι δεν του γράφει η μοίρα του. Κι όμως, το πεπρωμένο του, του δόθηκε λευκό. Μόνος του, έρμαιο μιας μοιραίας μηχανιστικής δύναμης, μιας αδράνειας, της εντροπίας, προδιαγράφει μέσα από μια εθιστική και εκμαυλιστική επανάληψη αυτό που τελικά θα έλθει και έτσι οδηγείται αδιαμαρτύρητα στο χαμό του. Τι κι αν του προμηνύσουν τι πρόκειται να του συμβεί; Η πρόγνωση δε θα μπορούσε να αναχαιτίσει τη δύναμη της έλξης. Παρά την προκαταβολική γνώση των δυσάρεστων επακόλουθων, θα κάνει τελικά εκείνο που δεν θα έπρεπε να κάνει, αυτό που μια δύναμη υπέρτερή του, γι’ αυτό μοιραία, τον αναγκάζει να κάνει.
το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον
ή
το πεπρωμένον φυγείν δυνατόν...;